ลัดฟ้าสู่เมืองโพ้นทะเล ‘กวางเจา-ซัวเถา-แต้จิ๋ว’ เยือนถิ่นกำเนิดคนไทยเชื้อสายจีน

Jessica Tan หลอมรวม Ping An Insurance สู่เทคโนโลยี

<h2>การผสมผสานยาจีนแผนโบราณเข้ากับการตลาดยุคใหม่ช่วยให้ Yunnan Baiyao ขับเคลื่อนองค์กรสู่การเป็นบริษัทเภสัชภัณฑ์ชั้นนำของโลก</h2>
ภาพขวดสเปรย์กำลังถูกลำเลียงผ่านขั้นตอนการผลิตต่างๆ ภายในโรงงานของ Yunnan Baiyao ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน สามารถบอกเล่าเรื่องราวได้เป็นอย่างดีว่า กุญแจสู่ความสำเร็จที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นของบริษัทเภสัชภัณฑ์แห่งนื้คืออะไร

ขั้นตอนการบรรจุขวด ตรวจสอบคุณภาพและแพ็คผลิตภัณฑ์ลงกล่องเป็นระบบอัตโนมัติเกือบทั้งหมดโดยมีคนงานเพียงไม่กี่คนคอยทำหน้าที่ยกลังสินค้าลงที่สุดปลายสายพาน แต่ตัวยาที่บรรจุอยู่ข้างในขวดกลับมีประวัติเก่าแก่และคิดค้นขึ้นก่อนที่เราจะหันมาพึ่งระบบการผลิตแบบอุตสาหกรรมเสียอีก ยาสำหรับบรรเทาอาการปวดบวมนี้ใช้กันมาตั้งแต่ยุคโบราณของจีน “การผสมผสานยาจีนแผนโบราณเข้ากับวิถีชีวิตคนรุ่นใหม่และตอบโจทย์การใช้งานที่สะดวกง่ายดาย” Yin Pinyao ประธานบริษัท Yunnan Baiyao ในมาดเคร่งขรึมภายใต้กรอบแว่นตากล่าว “สิ่งนี้คือแนวคิดที่เราใช้เพื่อสร้างนวัตกรรม”

การนำเทคโนโลยียุคใหม่หลอมรวมกับผลิตผลจากยุคสมัยโบราณคือยาชุบชีวิต Yunnan Baiyao Group ให้พลิกฟื้นกลับมาผงาดและขึ้นแท่นเป็นธุรกิจดาวรุ่งแห่งวงการอย่างเหลือเชื่อ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมารายได้ของบริษัททะยานขึ้น 2 เท่าจนแตะ 3.4 พันล้านเหรียญในปี 2016 ขณะที่ตัวเลขกำไรเติบโตในอัตราสูงยิ่งกว่าโดยพุ่งขึ้น 140% เป็น 440 ล้านเหรียญ ส่วนมูลค่ากิจการตามราคาตลาดของบริษัทซึ่งจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ Shenzhen ได้ถีบตัวขึ้นถึง 2.5 เท่าจากสิ้นปี 2011 สู่ระดับ 1.3 หมื่นล้านเหรียญ

ผลการดำเนินงานอันแข็งแกร่งหนุนให้ปีนี้ Yunnan Baiyao ติดอันดับสุดยอดบริษัทมหาชนแห่งเอเชียหรือ Fabulous 50 โดยนิตยสาร Forbes Asia เป็นครั้งที่ 2 หลังจากที่เคยติดโผมาแล้วเมื่อปี 2015 ตัวเลขผลการดำเนินงานเหล่านี้ชี้ให้เห็นถึงการฟื้นตัวอย่างน่าอัศจรรย์ของบริษัทที่ครั้งหนึ่งเคยตกอยู่ในสถานการณ์ร่อแร่

บริษัทแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1973 ที่เมือง Kunming โดยส่วนรัฐบาลท้องถิ่นของมณฑล Yunnan เพื่อผลิตยาผงสำหรับรักษาบาดแผลในปริมาณมาก (Yunnan Baiyao มีความหมายว่า “ผงสีขาวแห่ง Yunnan”) แพทย์ใน Kunming เป็นผู้คิดค้นตำรับยานี้ในปี 1902 จากการผสมผสานสมุนไพรหลายชนิดที่ผสมอยู่ในสูตรปรุงยาจีนแผนโบราณซึ่งบริษัทเก็บสูตรยานี้ไว้เป็นความลับ ผงสมุนไพรสีขาวนี้ขึ้นชื่อเรื่องสรรพคุณด้านการห้ามเลือดและป้องกันการติดเชื้อโดยมีการนำไปใช้อย่างแพร่หลายในหมู่กองทัพทหารของจีนช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

<img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/c0554f8dc7ce0b5bd698031545339465.jpg" alt="" />
Wang Minghui

ทว่า เมื่อย่างเข้าสู่ทศวรรษ 1990 สถานการณ์ของ Yunnan Baiyao เริ่มย่ำแย่ ตัวยาดังกล่าวเริ่มหมดความนิยมเนื่องจากชาวจีนที่มั่งคั่งมากขึ้นสามารถเข้าถึงยาแผนปัจจุบันได้ง่ายกว่าเดิม ส่งผลให้ยอดขายของบริษัทอยู่ในช่วงขาลง ในปี 1999 Yin Pinyao และ Wang Minghui ประธานกรรมการซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งผู้บริหารของบริษัทยาที่รัฐเป็นผู้ถือหุ้นและได้รับมอบหมายจากรัฐบาลให้เข้ามาช่วยฟื้นฟูกิจการ “เราพบว่าผลิตภัณฑ์ Baiyao มีศักยภาพสูงมาก” Yin กล่าว “ประเด็นสำคัญคือจะดำเนินกลยุทธ์อย่างไรในการหลอมรวมยาแผนโบราณให้เข้ากับชีวิตคนยุคใหม่เพื่อตอบโจทย์ความต้องการของตลาด”

Wang และ Yin ลงมือผ่าตัดองค์กรขนาดใหญ่ พวกเขายกระดับทีมวิจัยและพัฒนาเพื่อสรรค์สร้างผลิตภัณฑ์ใหม่พร้อมมุ่งให้ความสำคัญในด้านแผนการตลาดเพื่อผลักดันยอดขาย กลยุทธ์ที่พวกเขาเรียกว่า “Baiyao โฉมใหม่” มีความหมายตรงตัวไม่ซับซ้อน นั่นคือการนำผงสมุนไพรซึ่งเป็นที่รู้จักอยู่แล้วไปประยุกต์ใช้ในทุกวิถีทางเพื่อดึงดูดผู้บริโภคชาวจีนยุคปัจจุบัน ผลิตภัณฑ์ต่างๆ เช่น ยาสีฟัน พลาสเตอร์ปิดแผล ครีมรักษาริดสีดวง และสเปรย์บรรเทาอาการปวด

หลังจากนั้นราวปี 2005 Yunnan Baiyao เริ่มเดินแผนรุกหนักกว่าเดิมโดยขยายสายผลิตภัณฑ์ที่มีส่วนผสมของยาจีนแผนโบราณ สมุนไพรจีนถูกนำไปพัฒนาเพื่อผสมในแชมพูเพื่อลดอาการคันศีรษะและสบู่สำหรับชะลอการเสื่อมสภาพของเซลล์ผิว Yunnan Baiyao ดึงสรรพคุณทางยามาใช้เป็นจุดขายที่จะทำให้ผลิตภัณฑ์ของตนเหนือกว่าสินค้าคู่แข่งที่วางขายทั่วไปในตลาดพลาสเตอร์ยาซึ่งผสมด้วยผงห้ามเลือดประสิทธิภาพสูงได้เปิดตัวสู่ตลาดด้วยสโลแกน “สมานแผลเร็วขึ้นด้วย Baiyao”

ประเด็นสื่อสารการตลาดเหล่านี้ส่งถึงผู้บริโภคชาวจีนยุคใหม่ซึ่งมีพฤติกรรมเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมในช่วงเวลาที่เหมาะเจาะลงตัว เมื่อความมั่งคั่งของครัวเรือนเพิ่มมากขึ้นพวกเขาจะหันมาใส่ใจรักษาสุขภาพมากขึ้นเช่นกันและเต็มใจควักกระเป๋าจ่ายเพื่อความเป็นอยู่ที่ดี ด้วยการทำการตลาดในฐานะสินค้าที่ “มีสรรพคุณเชิงยา” ทำให้ Yunnan Baiyao สามารถตั้งราคาในระดับที่สูงกว่า ตัวอย่างเช่น ยาสีฟัน Baiyao มีราคาขายปลีกสูงกว่ายาสีฟัน Colgate ในขนาดบรรจุเท่ากันราว 2 เท่าและผู้บริโภคจำนวนหนึ่งยินดีที่จะควักเงินซื้อ Tu Xiaoling

ทิศทางเหล่านี้ชี้ให้เห็นถึงโอกาสของ Yunnan Baiyao ที่จะเข้าถึงตลาดที่ใหญ่กว่าเดิม Wang Yinghu นักวิจัยอาวุโสจากบริษัทที่ปรึกษา Forward Industries Institute ใน Shenzhen คาดการณ์ว่าตลาดเภสัชภัณฑ์จีนแผนโบราณจะเติบโตมากกว่า 2 เท่าเมื่อถึงปี 2020 โดยมีมูลค่าราว 2.7 แสนล้านเหรียญหรือคิดเป็นสัดส่วนประมาณ 35% ของมูลค่าตลาดดูแลรักษาสุขภาพ

Yin Pinyao ตั้งเป้าที่จะเกาะกระแสการเติบโตด้วยการเข็นผลิตภัณฑ์ใหม่ออกสู่ตลาดอย่างต่อเนื่องในปี 2014 Yunnan Baiyao เข้าซื้อหุ้น 40% ของ Qingyitang บริษัทผู้ผลิตผ้าอนามัยสัญชาติจีนซึ่ง Yin วางแผนที่จะนำยาจีนแผนโบราณใส่เข้าไปด้วย ผลิตภัณฑ์ใหม่อื่นๆ รวมถึงยาสีฟันสูตรผสมเชื้อจุลินทรีย์สำหรับเด็กและครีมมาสก์หน้าจากธรรมชาติซึ่งบริษัทให้ข้อมูลว่าสามารถรับประทานได้ (เราไม่ได้ทำการทดสอบข้อมูลกล่าวอ้างดังกล่าว)

ในขณะเดียวกัน Yunnan Baiyao กำลังอยู่ในกระบวนการปฏิรูปองค์กร ซึ่งเมื่อไม่กี่เดือนมานี้รัฐบาลได้ขายหุ้นส่วนหนึ่งของบริษัทออกไป ในเดือนมีนาคม 2560 องค์การปกครองส่วนท้องถิ่นซึ่งเคยเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่สุดของ Yunnan Baiyao จำหน่ายหุ้นครึ่งหนึ่งจากที่ถือครองให้กับกลุ่มบริษัท Newhuadu Industrial Group ใน Fuzhou ซึ่งเชี่ยวชาญในธุรกิจซูเปอร์มาร์เก็ตและห้างสรรพสินค้าในราคา 3.8 พันล้านเหรียญ

หลังจากนั้นในเดือนมิถุนายน Newhuadu และ องค์การปกครองส่วนท้องถิ่นได้จำหน่ายหุ้นรวมกัน 10% ให้กับบริษัทผู้ผลิตอุปกรณ์การแพทย์ Yuyue Technology Development ซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่ Zhenjiang ในมูลค่า 835 ล้านเหรียญ หลังปิดดีลซื้อ ขายหุ้นสองครั้งดังกล่าวทำให้องค์กรภาครัฐถือครองหุ้นของ Yunnan Baiyao ไม่ถึง 1 ใน 3 การแปรรูปจากรัฐวิสาหกิจ

เรื่อง: Michael Schuman และ Jane Ho เรียบเรียง: นวตา สันติวัฒนา

<hr />

<a href="http://goo.gl/NqyVqC">คลิกเพื่ออ่าน "การจัดอันดับ 50 สุดยอดบริษัทมหาชน Fab50 ประจำปี 2017" ฉบับเต็ม จาก Forbes Thailand ฉบับเดือนพฤศจิกายน 2560 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/NqyVqC"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/fa338d6758136ad1b1c9c4bff5c426f6.png" alt="" /></a>

Yunnan Baiyao ยาจีนแผนโบราณผสานสองโลก

“ถึงเวลาเปลี่ยนแปลง” บทใหม่ของ “Midea” ยักษ์เครื่องใช้ไฟฟ้าจีน

<h2>แม้สาวเก่งอย่าง Belinda Wong จะตั้งเป้าหมายเปิดสาขาของ Starbucks ในประเทศจีนเพิ่มเป็น 2 เท่าภายในระยะเวลา 4 ปี แต่การแบ่งเวลาดูแลน้องหมา 4 ตัวและใช้ชีวิตแบบสมดุลก็เป็นสิ่งที่เธอให้ความสำคัญเช่นกัน</h2>
ปลายเดือนมกราคมที่ผ่านมาราคาหุ้นของ Starbucks ออกอาการสะดุด เนื่องจากนักลงทุนรู้สึกผิดหวังกับรายงานผลประกอบการที่ออกมา ความหวังจึงฝากไว้กับสาขาในทวีปเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศจีน ซึ่งมียอดขายรวมในไตรมาสล่าสุดเพิ่มขึ้น 18% มาอยู่ที่ 771 ล้านเหรียญสหรัฐฯ คิดเป็นกำไร 163 ล้านเหรียญ หรือเท่ากับก้าวกระโดดขึ้นมาถึง 29%

Starbucks แดนมังกรไม่ได้มีการกระจายธุรกิจ แต่มีการเปิดร้านกว่า 2,500 สาขาหรือคิดเป็นอัตราส่วน 10% ของจำนวนสาขาทั้งหมดทั่วโลก อีกทั้งยังเป็นตลาดที่มีการเติบโตที่สำคัญ โดยมี Belinda Wong สตรีจากฮ่องกง ทำหน้าที่หัวเรือใหญ่

Wong จะเป็นผู้บริหารแผนการของ Starbucks ที่ต้องการเพิ่มจำนวนสาขาอีก 2 เท่าตัว หรือเท่ากับเพิ่มเป็น 5,000 สาขาใน 200 เมืองใหญ่ทั่วประเทศจีนภายในปี 2021 เมื่อเดือนตุลาคมปีที่แล้ว Wong เพิ่งจะได้เลื่อนตำแหน่งจากประธาน มาเป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหารประจำประเทศหลังจากที่เธอทำงานให้กับ Starbucks มายาวนานถึง 16 ปี โดยในช่วง 5 ปีหลังนั้น เธอรับหน้าที่ดูแลการเปิดสาขาถึงเกือบ 2,000 สาขา หรือกล่าวได้ว่าเป็นผู้นำการขยายตลาดอันร้อนแรงในประเทศจีน

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/ecdbe0d51cb40c49ee70791bf246f2ac.png" alt="" width="680" height="454" /><figcaption> Starbucks ตั้งเป้าเปิดครบ 5,000 สาขาใน 200 เมืองใหญ่ในประเทศจีนภายในปี 2021</figcaption></figure>

กระนั้นก็ดี เธอแตกต่างจากผู้บริหารคนอื่นๆ ในประเทศจีนที่ต้องแบกรับความเครียดจากความพยายามรักษาชั่วโมงการทำงานสุดโหดที่มองว่าเป็นปัจจัยสู่ความสำเร็จ ตรงกันข้าม ผู้บริหารสาวเจ้าของวาจานุ่มนวลอย่าง Wong กลับยังมีเวลาว่างในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ อาศัยความศรัทธาในคริสต์ศาสนาช่วยรักษาสมดุลของวิถีชีวิต อยู่บ้านเลี้ยงสุนัขที่เคยเป็นสุนัขจรจัด 4 ตัว พร้อมทั้งศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของสัตว์

ในส่วนของการทำงานนั้น เธอเป็นเจ้าของผลงานการเปิดสาขาใหม่เพิ่มขึ้นต่อเนื่องในเวลาไม่นาน อีกทั้งยังได้รับเสียงชื่นชมว่าเป็นผู้ผลักดันให้มีการจ่ายเงินช่วยเหลือค่าที่พักอาศัยให้กับบาริสต้าที่ทำงานเต็มเวลา ตลอดจนบุคลากรระดับผู้นำที่ต้องเข้าเวรทำงาน และเป็นผู้ก่อตั้ง โครงการ Starbucks China University และงานสัมมนา Partner Family Forums อันเป็นการแสดงให้เห็นว่า Starbucks ให้ความสำคัญกับบุพการีของพนักงาน ด้วยความสำเร็จอันมากมายมหาศาลนี้ทำให้เธอติดอันดับ 37 ในการจัดอันดับนักธุรกิจหญิงชั้นนำล่าสุดของ Forbes China

บทบาทของ Wong ใน Starbucks China ครอบคลุมตั้งแต่ Shanghai ซึ่งกลายเป็นเมือง Starbucks อันดับหนึ่งของโลกด้วยจำนวนสาขาที่มีมากกว่า 500 แห่ง ย้อนกลับไปเมื่อปี 1999 Starbucks เปิดสาขาแรกในประเทศจีนที่ Beijing และได้อานิสงส์จากกลุ่มชนชั้นกลางที่มีการเติบโตอย่างก้าวกระโดด ลูกค้าของ Starbucks ในจีนเป็นคนในท้องถิ่นเสียเป็นส่วนใหญ่ สอดคล้องกับการแข่งขันของบริษัทที่เน้นการกระจายตัว

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/76c4ebb441e327ba8af104d4b2d4cf3f.png" alt="" width="680" height="430" /><figcaption> Shanghai เมืองที่มีร้าน Starbucks มากที่สุดในโลกด้วยจำนานสาขามากกว่า 500 แห่ง</figcaption></figure>

ณ ดินแดนแห่งการดื่มชานี้ ลูกค้า Starbucks ยังคงแวะเข้าร้านด้วยเหตุผลเดียวกับลูกค้าอีกมากมายทั่วโลก คือ เพื่อมาดื่มกาแฟ ส่วนรายการอาหารอื่น ๆ โดยรวมแล้วก็เหมือนกับในสหรัฐฯ ไม่ว่าจะเป็นสลัดหรือแซนด์วิช แต่ก็มีความแตกต่างอยู่บ้าง เช่น สโคนไส้ถั่วแดง รสชาติโปรดของชาวจีน บางสาขามีการออกแบบโดยให้ความสำคัญกับมรดกตกทอดทางวัฒนธรรมจีน เช่น ไม้แกะสลักและไหใส่ไวน์ทำมือแบบพื้นเมือง แม้กระทั่งโครงการรักษาลูกค้าในจีนก็ไม่เหมือนกับในสหรัฐฯ เพราะในประเทศจีนจะเพิ่มความพิเศษเข้าไปเล็กน้อย คือ ลูกค้าต้องจ่ายเงินเพื่อเข้าร่วมโครงการ Loyalty Program แม้กระนั้นก็ดึงดูดสมาชิกได้ถึง 12 ล้านคนแล้ว

เมื่อมองในภาพรวมแล้วจะเห็นได้ว่าความพยายามรักษาความเป็นท้องถิ่นของ Starbucks ที่นี่มีความละเอียดอ่อน มากกว่าที่จะเน้นความใหญ่โตโอ่อ่า เรียกว่าเป็นการดำเนินธุรกิจที่ Wong บอกว่า “คล้ายกับในสหรัฐฯ แต่ก็ไม่ถึงกับคล้ายมาก”

“ฉันจะคิดถึงที่อยู่ ที่ทำงาน และวิธีการเดินทางของลูกค้า ซึ่งจะต้องตอบโจทย์ลูกค้าที่นี่ ไม่ใช่ลูกค้าในประเทศอื่นๆ ฉันชอบนะที่เราไม่ใช่บริษัทที่คอยกำหนดว่าจะต้องทำอะไรในจีนให้เหมือนกับในสหรัฐฯ ซึ่งฉันมองว่านั่นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราประสบความสำเร็จในประเทศจีน เพราะเราสามารถสร้างความมั่นใจได้เลยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่พัฒนาขึ้นในจีนมาจากการคำนึงถึงลูกค้าชาวจีนเป็นสำคัญ”

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/9fdf58fd1be01fed74c10967388c2f33.png" alt="" width="680" height="432" /><figcaption> การตกแต่งร้าน Starbucks ในจีนที่เน้นให้ความสำคัญกับมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศ ดังเช่นร้าน Starbucks สาขา Chengdu แห่งนี้ซึ่งเปิดบริการเมื่อปี 2012</figcaption></figure>

ในการสื่อสารกับผู้บริโภคในประเทศจีนนั้น คุณจะต้องรู้จักใช้ช่องทางดิจิทัล ประเทศแห่งนี้มีจำนวนผู้ใช้งานโทรศัพท์สมาร์ทโฟนและเว็บไซต์มากที่สุดในโลก จึงไม่น่าแปลกใจนักที่ Starbucks ไม่เพียงแต่วางเป้าหมายขยายสาขาเท่านั้น แต่ยังเน้นเข้าถึงลูกค้าผ่านช่องทางดิจิทัลด้วย

ในเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา Starbucks จับมือ Tencent ยักษ์ใหญ่แห่งธุรกิจโซเชียลมีเดียเปิดตัวแคมเปญแจกของรางวัลผ่านสื่อดิจิทัลที่มีชื่อว่า Say it with Starbucks โดยที่ผู้ใช้งาน WeChat ซึ่งเป็นแอพพลิเคชั่นส่งข้อความที่ได้รับความนิยมสูงของ Tencent ที่มีอยู่ 826 ล้านคนนั้นสามารถซื้อบัตรเครื่องดื่มหรือบัตรของขวัญจากร้านใดก็ได้ในประเทศจีน “เราอยากจะปลูกฝังการแสดงน้ำใจแบบง่ายๆ มันไม่ใช่แค่กาแฟถ้วยเดียวนะคะ แต่มันมีความหมายว่า วันนี้ฉันคิดถึงคุณและฉันกำลังทำอะไรบางอย่างที่พิเศษให้กับคุณ” Wong กล่าว สำหรับแคมเปญดังกล่าวต่อยอดมาจาก Tmall ซึ่ง เป็นโครงการสำคัญทางช่องทางออนไลน์แรกๆ ของ Alibaba 

ที่ Shanghai นั้น Wong ไม่ได้มีบทบาทเพียงขยายสาขาและผลักดันให้มีการแจกของขวัญผู้บริโภคเท่านั้น แต่เธอยังรับหน้าที่ดูแลการเปิดตัวโรงคั่วกาแฟของ Starbucks แห่งแรกในต่างแดน พร้อมตกแต่งบาร์และร้านกาแฟรองรับลูกค้ากลุ่มชนชั้นสูง ซึ่งแน่นอนว่าจะเป็นบททดสอบการบริหารเวลาว่างช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ของ Wongอย่างที่เธออาจไม่เคยประสบมาก่อน

&nbsp;

ดัดแปลงเนื้อหาจาก Forbes China

เรื่อง: Russell Flannery และ Yolanda Huang
เรียบเรียง: ปาริชาติ ชื่นชม

<hr />

<a href="https://goo.gl/kx737e">คลิกอ่านบทความที่น่าสนใจอื่นๆ ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ กรกฎาคม 2560 ในรูปแบบ e-Magazine
<img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/d6fb3a521266ed2595ff4f49cdf05ba3.png" alt="" /></a>

ยอดหญิงธุรกิจกาแฟแดนมังกร

<h2>เส้นทางที่บรรจบกันระหว่างนายแพทย์ นักธุรกิจ และนักลงทุนในรอบ 4 ทศวรรษของโรงพยาบาลธนบุรี หลังสแกนเห็นจังหวะและโอกาสระดมทุนในตลาดหุ้นไทย มั่นใจได้ยาบำรุงธุรกิจขยายอาณาจักรศูนย์แพทย์ครบวงจรหมื่นล้าน พร้อมสร้างฐานธุรกิจแกร่งในต่างแดน</h2>
ภายในโรงพยาบาลรัฐบาลขนาดใหญ่อันเนืองแน่นด้วยคนไข้ที่รอการรักษาจำนวนมาก นายแพทย์หนุ่มพกพาความเชี่ยวชาญด้านอายุรศาสตร์และโรคทางเดินอาหาร พร้อมประสบการณ์ผู้ช่วยศาสตราจารย์จาก John Hopkins University ประเทศสหรัฐอเมริกา มุ่งมั่นนำศาสตร์ทางการแพทย์ เริ่มต้นวิถีแห่งการเป็น “ผู้ให้” ผ่านศาสตร์แห่งการรักษาในโรงพยาบาลศิริราช และถ่ายทอดความรู้สร้างบุคลากรทางการแพทย์ในบทบาทอาจารย์มหาวิทยาลัยมหิดล

ในช่วงเวลาที่โรงพยาบาลรัฐบาลขนาดใหญ่มีจำนวนไม่เพียงพอรองรับผู้ใช้บริการที่เพิ่มปริมาณมากขึ้น นายแพทย์หนุ่มเล็งเห็นถึงปัญหาและช่องว่างในการให้บริการทางการแพทย์ จึงเริ่มต้นชักชวนทีมแพทย์ศิริราชและนักลงทุนให้ร่วมก่อตั้งโรงพยาบาลเอกชนขนาด 60 เตียง ด้วยเงินลงทุน 20 ล้านบาท เพื่อให้บริการรักษาพยาบาลคนไข้ที่มีรายได้ปานกลางถึงสูงในพื้นที่ธนบุรี

“โรงพยาบาลศิริราชเตียงไม่พอให้บริการผู้ป่วยจำนวนมาก สมัยนั้นแทบไม่มีโรงพยาบาลเอกชน เราคิดว่า ถ้าเราทำธุรกิจ เราช่วยคนได้มากกว่า หมอสามารถช่วยได้ทีละคนแต่การทำธุรกิจสามารถช่วยคนได้เป็นพันเป็นหมื่น ทั้งยังสามารถสร้างงานได้ ในเวลานั้นเรามองเรื่องคนและงานเป็นหลัก” นายแพทย์บุญ วนาสิน ประธานกรรมการ บริษัท ธนบุรี เฮลท์แคร์ กรุ๊ป จำกัด (มหาชน) หรือ “หมอบุญ” วัย 78 ปี ระลึกถึงช่วงก่อตั้งบริษัท โรงพยาบาลธนบุรี จำกัด ในปี 2519 พร้อมเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการในปี 2520

พื้นฐานครอบครัวที่ทำธุรกิจค้าข้าวและซื้อขายสินค้าเกษตรได้บ่มเพาะแนวคิดด้านธุรกิจซึ่งช่วยให้นายแพทย์ใหญ่สามารถสร้างผลกำไรได้ทันทีที่โรงพยาบาลเปิดให้บริการ โดยเฉพาะในช่วงที่มีโครงการประกันสุขภาพถ้วนหน้า รวมถึงแรงหนุนจากการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ (medical tourism) เป็นสองปัจจัยสนับสนุนให้ธุรกิจสามารถเติบโตได้อย่างก้าวกระโดด

การขยายธุรกิจไปยังต่างจังหวัดเกิดขึ้นซึ่งเริ่มต้นจากโรงพยาบาลราษฎร์ยินดี ใน จ. สงขลา หลังจากประสบความสำเร็จจากโรงพยาบาลธนบุรี เขาจึงตัดสินใจสร้างโรงพยาบาลธนบุรี 2 ในปี 2534 ซึ่งได้แปรสภาพเป็นบริษัทมหาชนและเปลี่ยนชื่อเป็นบริษัท ธนบุรี เฮลท์แคร์ กรุ๊ป จำกัด (มหาชน) ในภายหลังหมอบุญสามารถสร้างการเติบโตในธุรกิจให้บริการทางการแพทย์อย่างต่อเนื่อง โดยมีโรงพยาบาลหลัก 5 แห่ง ได้แก่ โรงพยาบาลธนบุรี โรงพยาบาลธนบุรี 2 โรงพยาบาลอุบลรักษ์ ธนบุรี โรงพยาบาลราษฎร์ยินดี และ โรงพยาบาลสิริเวช จันทบุรี จำนวนเตียงจดทะเบียน 916 เตียง และสามารถรองรับผู้ป่วยนอกได้มากกว่า 5,430 คนต่อวัน พร้อมทั้งโรงพยาบาล Welly Golden Bay Hospital ในประเทศจีน

นอกจากนี้ บริษัทยังมีโรงพยาบาลในเครือข่ายอยู่จำนวน 17 แห่ง โดยเป็นเครือข่ายโรงพยาบาลที่บริษัทถือหุ้นจำนวน 12 โรงพยาบาล ขณะเดียวกันเขายังนำโมเดลแห่งความสำเร็จต่อยอดสู่ธุรกิจรับจ้างเหมาบริหารจัดการโรงพยาบาลอีกหลายแห่ง

“ความสำเร็จในธุรกิจโรงพยาบาลต้องเริ่มจากทำเล และคุณภาพมาตรฐานรวมถึงราคาค่ารักษาพยาบาลที่สมเหตุสมผล นอกจากนั้น จุดเด่นของเราอยู่ที่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากในทุกสาขาและต้นทุนธุรกิจที่มีความได้เปรียบโรงพยาบาลอื่น”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/020398e230260325f7e67ded4080311e.jpg" alt="" />

สำหรับธุรกิจเกี่ยวเนื่องอื่นที่ช่วยเสริมทัพผลการดำเนินงานของบริษัทให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ได้แก่ ธุรกิจ healthcare solution provider รวมถึงธุรกิจจำหน่ายผลิตภัณฑ์ เครื่องเวชภัณฑ์ และเครื่องมือเครื่องใช้ทางการแพทย์และทันตกรรมครบวงจร ในชื่อบริษัท ทันตสยาม จำกัด ซึ่งดำเนินการมากว่า 30 ปีและมีร้านขายยา Apex Health Care 10 สาขาให้บริการตามห้างสรรพสินค้า พร้อมทั้งขยายธุรกิจอื่นๆ ได้แก่ ธุรกิจพัฒนาระบบซอฟต์แวร์ เพื่อการบริหารโรงพยาบาล และธุรกิจพัฒนาโครงการที่เกี่ยวข้องกับบริการด้านการแพทย์และสุขภาพในอนาคต

ปัจจุบันกลุ่มโรงพยาบาลธนบุรีสามารถเติบโตเป็นหนึ่งในผู้นำโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ของประเทศ ด้วยรายได้ในปี 2559จำนวน 6.23 พันล้านบาท หรือเพิ่มขึ้น 7.6% จาก 5.79 พันล้านบาทในปี 2558 โดยเฉพาะการดำเนินงานของโรงพยาบาลการรับจ้างบริหารโรงพยาบาล และศูนย์แพทย์เฉพาะทาง พร้อมทั้งอัตรากำไรขั้นต้นในปี 2559 เพิ่มขึ้นเป็น 27.5% จากปี 2558 ที่ 26.4% เนื่องจากความสามารถในการบริหารจัดการต้นทุนและสินค้าคงคลังอย่างมีประสิทธิภาพ

โอกาสในแดนมังกร

หลังสร้างอาณาจักรโรงพยาบาลอย่างแข็งแกร่งในประเทศ หมอบุญพร้อมขับเคลื่อนธุรกิจในต่างประเทศ โดยร่วมทุนกับบริษัท WEGO Holding Company Limited จัดตั้งบริษัท Weihai Thonburi Healthcare Investment Company Limited ประเทศจีน ด้วยทุนจดทะเบียน 230 ล้านหยวน (1.25 พันล้านบาท) เมื่อวันที่ 1 เมษายน 2559 เพื่อประกอบกิจการโรงพยาบาลเอกชนประเภทรับผู้ป่วยไว้ค้างคืนภายใต้ชื่อ Welly Golden Bay Hospital

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/460ac7d04120b84b19b1ffe452f96d7d.png" alt="" width="680" height="453" /><figcaption> โรงพยาบาล Welly Golden Bay Hospital ที่เมืองชานตง ประเทศจีน</figcaption></figure>

ขณะเดียวกันบริษัทยังค้นพบโอกาสทางธุรกิจจากการศึกษาความเป็นไปได้ในการสร้างโรงพยาบาลในประเทศเมียนมาตั้งแต่ปี 2558 โดยร่วมมือกับพันธมิตรท้องถิ่น Ga Mone Pwint (GMP) ซึ่งเป็นผู้ประกอบการค้าปลีกและอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงในประเทศ

กางแผนลงทุนหมื่นล้าน

การเติบโตของโรงพยาบาลอายุร่วม 4 ทศวรรษพร้อมธุรกิจในเครือจำนวนมากเป็นทั้งโอกาสและความท้าทายให้หมอบุญตัดสินใจนำบริษัทเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย เพื่อระดมทุนขยายอาณาจักรให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น นอกจากแผนลงทุน 1.3 พันล้านบาทในปี 2560-2562 สำหรับโครงการก่อสร้างเพิ่มเติมอาคารผู้ป่วย อาคารจอดรถ ห้องตรวจ และปรับปรุงวอร์ดในโรงพยาบาลธนบุรีและโรงพยาบาลธนบุรี 2 เพื่อตอบสนองผู้ป่วยที่มีจำนวนเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องในอนาคต บริษัทยังเล็งเห็นโอกาสลงทุนในธุรกิจ healthcare solution provider ซึ่งประกอบด้วย โครงการโรงพยาบาลศูนย์พักฟื้น ธนบุรี (Thonburi Rehabilitation Center Hospital) และ โครงการเมดิคอลซิตี้ รังสิต เพื่อสร้างศูนย์แพทย์ครบวงจร บนพื้นที่ 140 ไร่ โดยใช้งบลงทุนรวม 1.6 หมื่นล้านบาท

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/b1ea7cf809e7bca794969eb07ce992c3.jpg" alt="" />

อย่างไรก็ตาม แผนการดำเนินงานที่มุ่งต่อยอดในหลากหลายมิติยังต้องเผชิญความท้าทายด้านบุคลากรทางการแพทย์ ซึ่งจากข้อมูลรายงานประจำปี ของ World Health Organization (WHO) ในปี 2559 พบว่าอัตราส่วนของบุคลากรทางการแพทย์ในประเทศไทยต่อจำนวนประชากรอยู่ที่ประมาณ 24.7 ต่อ 10,000 คน เปรียบเทียบกับประเทศที่พัฒนาแล้ว เช่น ประเทศสิงคโปร์ที่มีค่าเฉลี่ยประมาณ 77.1 ต่อ 10,000 คน ในภาวะที่ธุรกิจโรงพยาบาลมีการแข่งขันสูง อาจส่งผลให้ธุรกิจของโรงพยาบาลมีความเสี่ยงจากการสูญเสียบุคลากรทางการแพทย์และการจัดหาบุคลากรทางการแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญซึ่งมีแนวทางเน้นการรักษาโรคเฉพาะทางเพิ่มมากขึ้น

ท่ามกลางโอกาสและความท้าทายหมอบุญเชื่อมั่นในข้อได้เปรียบของบริษัทที่มีโรงพยาบาลภายในเครือและธุรกิจจำนวนมากเป็นทางเลือกในการรักษาบุคลากรที่มีคุณภาพให้ร่วมงานในเครือของบริษัทระยะยาว พร้อมก้าวผ่านปัญหาการขาดแคลนบุคลากร รวมถึงนโยบายการให้ผลตอบแทนที่เหมาะสม นโยบายพัฒนาคุณภาพ และการสร้างจูงใจบุคลากร

“เราให้ความสำคัญกับการฝึกอบรมบุคลากร โดยเฉพาะพยาบาลที่ต้องดูแลและช่วยเหลือคนไข้เป็นคนแรก ซึ่งจำเป็นต้องมีความพร้อมด้านการบริการและความสามารถทางการแพทย์ เพื่อรองรับการขยายธุรกิจในอนาคต” หมอบุญมั่นใจแผนธุรกิจอันแข็งแกร่งและความพร้อมของบุคลากรร่วมกันผลักดันกลุ่มธนบุรีให้ก้าวสู่การเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมโรงพยาบาลอย่างครบวงจร

<hr />

<a href="http://goo.gl/BMD2Pp">คลิกอ่าน "บุญ วนาสิน วิตามินตลาดทุนเสริมแกร่ง THG" ฉบับเต็ม ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ มิถุนายน 2560 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/BMD2Pp"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/6575a36d8ebfe940e83cddc5920f28d3.png" alt="" width="248" height="327" /></a>

บุญ วนาสิน วิตามินตลาดทุนเสริมแกร่ง THG

<h2>Shalid Khan มหาเศรษฐีชาวปากีสถาน อีกหนึ่งมหาเศรษฐีผู้เดินทางสู่แผ่นดินอเมริกา แม้ประเทศแรกในความคิดที่เขาต้องการย้ายเข้าไปตั้งถิ่นฐานน่าจะเป็นสหราชอาณาจักร “แต่อเมริกาคือดินแดนสู่ความรอดอันศักดิ์สิทธิ์สำหรับผมเสมอมา”</h2>
<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/f0b0377ab1f6214cd1f1dc7e91d9fe4e.jpg" alt="" width="338" height="487" />

มกราคมปี 1967 Khan เดินทางถึงสนามบิน JFK ซึ่งนับเป็นด่านปราการเข้าสู่อเมริกาในยุคนั้น เขาต่อเครื่องเพื่อไปลงที่ Chicago แต่พายุหิมะทำให้เที่ยวบินของ Khan วัย 16 ปีต้องเปลี่ยนเส้นทางลงจอดที่ St. Louis แทนและนั่งรสบัสต่อไปยัง University of Illinois ใน Champaign ซึ่งเขาสมัครเข้าเรียนในระดับปริญญาตรี ทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีเงินอยู่ 500 เหรียญ Khan ได้งานทำหลังเลิกเรียนเป็นพนักงานล้างจานในกะกลางคืนด้วยค่าแรงชั่วโมงละ 1.20เหรียญ “ผมตื้นตันใจมากจนอธิบายไม่ถูก คุณจะไม่สามารถหางานเช่นนี้ได้ในประเทศที่ผมจากมา” เขากล่าว “ความคิดที่แล่นเข้ามาในสมองคือ ว้าว! ผมทำงานได้ ผมสามารถยืนบนลำแข้งตัวเองผมกำหนดชะตาชีวิตของตัวเองได้”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7000b34da5895ab8ec84f275d856f555.jpg" alt="" />

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/ed9c2470cf592287984c2cd515c040cf.jpg" alt="" width="627" height="434" />

หลังจากนั้น Khan ได้เข้าทำงานในตำแหน่งผู้จัดการแผนกวิศวกรรมของบริษัทผู้ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ Flex-NGate ในอีกไม่กี่ปีให้หลัง เขาได้นำเงินเก็บในบัญชีและเงินกู้จากหน่วยงาน SmallBusiness Administration รวมกัน 16,000 เหรียญเพื่อก่อตั้งธุรกิจผลิตแผงกันชนรถยนต์ป้อนให้กับบริษัทยานยนต์ ในที่สุดเขาสามารถซื้อกิจการ Flex-N-Gate ต่อจากอดีตนายจ้าง ขณะนี้บริษัทของเขาสร้างรายได้ปีละ 6.1 พันล้านเหรียญและจ้างพนักงานกว่า 12,000 คนในสหรัฐฯ โรงงานใน Detroit ของเขาซึ่งอยู่ระหว่างการก่อสร้างจะต้องการพนักงานมากถึง 1,000 คนซึ่งจะได้รับอัตราค่าจ้างชั่วโมงละ 25 เหรียญ จากการประเมิน Khan มีมูลค่าทรัพย์สินราว 6.9 พันล้านเหรียญ ในอีกแง่มุมหนึ่ง อาจเรียกได้ว่าเขาโยกย้ายถิ่นฐานไปยังสหราชอาณาจักรเช่นกัน เขาควักกระเป๋าซื้อสโมสรทีมฟุตบอล Fulham ของอังกฤษ แต่อย่าหาว่าลำเอียงเพราะเขายังเป็นเจ้าของทีมกีฬาอันเป็นที่โปรดปรานของมหาเศรษฐีและบ่งบอกถึงความเป็นอเมริกันอย่างยิ่งนั่นก็คือทีมอเมริกันฟุตบอลจากลีก NFL อย่าง Jacksonville Jaguars

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/2edd34d5a02981d8f413aebc97b27425.jpg" alt="" />

Andrew Cherng เกิดในประเทศจีน เขาผ่านประสบการณ์อันเป็นจุดเด่นของอเมริกาที่มุ่งเน้นความรู้ความสามารถของคนเป็นหลักในลักษณะคล้ายกัน เขาเดินทางมายัง Baldwin รัฐ Kansas เมื่อปี 1966 เนื่องจากได้ทุนเข้าเรียนที่ Baker University ในสาขาคณิตศาสตร์ เขาเคยเรียนมัธยมปลายที่ญี่ปุ่นแต่พบว่า “เป็นเรื่องยากสำหรับคนจีนที่จะเข้ากับคนญี่ปุ่น” หนึ่งปีหลังจากนั้นเขาได้พบกับนักศึกษาเข้าใหม่ปี 1 สัญชาติเมียนมาชื่อ Peggy ซึ่งต่อมาพวกเขาได้แต่งงานกัน “ผมไม่ได้มีทรัพย์สินเงินทองอะไรตอนที่มาถึง” Cherng กล่าว “สิ่งที่เป็นพลังผลักดันผมคือการที่ผมยากจน”

ในปี 1973 Cherng เปิดร้านอาหาร Panda Inn ใน California ร่วมกับพ่อของเขาซึ่งเป็นหัวหน้าเชฟที่อพยพตามมาสมทบ หลังจากนั้น 10 ปีเขาและ Peggy ภรรยาเปิด Panda Express สาขาแรกที่ศูนย์การค้าใน Glendale รัฐ California ด้วยความรู้ระดับปริญญาเอกสาขาวิศวกรรมไฟฟ้าและประสบการณ์จากการเป็นวิศวกรด้านพัฒนาซอฟต์แวร์สำหรับการบินและอวกาศ เธอได้นำสิ่งเหล่านี้มาใช้ในการปลุกปั้นหนึ่งในเครือธุรกิจอาหารจานด่วนที่ใหญ่ที่สุดของสหรัฐฯ ซึ่งมีสาขากว่า 1,900 แห่งและกวาดรายได้ปีละ 2.4 พันล้านเหรียญ ธุรกิจของครอบครัว Cherng มีพนักงานกว่า 30,000 คน และระดมเงินทุนมากกว่า100 ล้านเหรียญเพื่อการกุศล “ที่อเมริกาไม่มีสิ่งใดจะหยุดคุณได้นอกจากตัวคุณเอง”Cherng กล่าว

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/89aabc4af4d47b09e4ba6dc8869d9e65.jpg" alt="" />

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7538436a7d87fe263736f130ad5cc5f3.jpg" alt="" width="563" height="375" />

อย่างไรก็ตาม เป็นที่น่าสนใจว่านอกจาก มหาเศรษฐีผู้อพยพ 42 รายจะติดทำเนียบ Forbes 400 แล้ว บุคคลมั่งคั่งอีก 57 คนที่ติดอันดับยังเป็นเหล่าทายาทของผู้ย้ายถิ่นฐานมายังสหรัฐฯ หรือคิดเป็น 14% จากผู้ติดอันดับทั้งหมด (เทียบกับทายาทของคนเชื้อสายอเมริกันอายุเกิน 18 ปีซึ่งอยู่ที่ 6%) สิ่งสำคัญอีกข้อหนึ่งก็คือ ท่ามกลางประเด็นปัญหาที่ร้อนแรงในสหรัฐฯ ดินแดนแห่งผู้อพยพแห่งนี้ยังคงอ้าแขนยอมรับคนจากต่างแดน ผลสำรวจ ปี 2016 โดย Pew Research ชี้ว่าชาวอเมริกัน 59% มองว่าผู้อพยพ “ช่วยให้ประเทศแข็งแกร่งขึ้นเพราะความทุ่มเทตั้งใจทำงานและความสามารถของพวกเขา” (ขณะที่ 33% คิดว่าผู้อพยพ “สร้างภาระให้กับประเทศ”) พลเมืองของเราเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าแรงงานอพยพคือปัจจัยกดดันต่ออัตราค่าจ้างตลาดแรงงานที่ขาดทักษะฝีมือ แต่เทียบไม่ได้กับประโยชน์ที่ได้รับจากความสามารถของพวกเขาในการผลักดันให้ธุรกิจเติบโตและเกิดการจ้างงาน

ทว่า กระแสการอพยพกำลังเผชิญกับกำแพงอุปสรรค สหรัฐฯ ได้เพิ่มความเข้มงวดในการขอวีซ่าสำหรับผู้ประกอบอาชีพที่มีทักษะความสามารถ (วีซ่าทำงานประเภท H-1B) ทั้งนี้ สหรัฐฯ ได้กำหนดจำนวนโควต้าวีซ่าทำงานสำหรับชาวต่างชาติที่มีความเชี่ยวชาญพิเศษไว้เท่าเดิมตั้งแต่ปี 2004 แม้ว่าจำนวนผู้ยื่นสมัครขอวีซ่าจะมีจำนวนสูงกว่าโควต้าที่กำหนดอย่างมาก อันที่จริงแล้ว การยื่นขอวีซ่าจากรัฐบาลครบจำนวนโควต้าที่กำหนดตั้งแต่ 5 วันแรกที่เปิดให้ยื่นคำร้องทุกปี นับจากปี 2014 ซึ่งช่วงเวลานั้นเป็นจังหวะที่เศรษฐกิจโลกเอื้อต่อโอกาส (หรืออย่างน้อยช่องทางดิ้นรนสู่ความสำเร็จ) สำหรับนักศึกษาต่างแดนที่เพิ่งเรียนจบจากที่นี่หมาดๆ นั่นหมายความว่าเรากำลังดึงดูดทรัพยากรบุคคลที่เก่งและฉลาดที่สุดของโลกเข้ามาในประเทศ เปิดโอกาสให้พวกเขาเรียนรู้ในระบบการศึกษาที่ดีที่สุดของเรา จากนั้นก็เตะพวกเขาออกจากประเทศเพื่อให้มาแข่งขันกับเราทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ

ดังนั้น สิ่งที่ควรทำคืออะไร? เราถามหาคำตอบจากมหาเศรษฐีจากอันดับ Forbes 400 ที่อพยพมาจากต่างแดนซึ่งรวมถึง Peterffy, Khan, Wadhwani และ Cherng แม้พวกเขาจะมีปูมหลังความเป็นมาแตกต่างกัน แต่จะพบว่าพวกเขามีความตรงกันในหลักการกว้างๆ 3 ประการ

ประการแรก ผู้อพยพที่มีการศึกษาและความตั้งใจสูงควรได้รับการสนับสนุนให้เข้ามายังสหรัฐฯ ไม่ใช่ถูกขัดขวาง (ประธานาธิบดี Obama เสนอร่างกฎหมายเพื่ออนุญาตให้ผู้ประกอบการชาวต่างชาติเข้ามาทำธุรกิจได้ง่ายขึ้น โดยจะได้รับวีซ่าสำหรับ “ธุรกิจสตาร์ทอัพ” ถ้าหากได้รับเงินทุนตั้งแต่ 100,000 เหรียญขึ้นไปจากกลุ่มนักลงทุนที่ระบุตามเงื่อนไข แต่แผนนี้ไม่ผ่านความเห็นชอบจากสภาคองเกรสแผนร่างฉบับใหม่ซึ่งแก้เกมด้วยการออกกฎที่ไม่ต้องผ่านการอนุมัติจากสภาคองเกรสเพิ่งประกาศโดย Department of Homeland Security เมื่อไม่นานมานี้จะอนุมัติวีซ่าประเภทชั่วคราวให้กับคนต่างชาติที่ถือครองหุ้นส่วนใหญ่และมี “บทบาทสำคัญในการบริหารงาน” ในธุรกิจสตาร์ทอัพสัญชาติอเมริกัน) ส่วนข้อที่สอง การเดินทางข้ามชายแดนควรมีมาตรการที่เข้มงวดมากขึ้นเพื่อป้องกันการลอบเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย และ ประการสุดท้าย ควรจัดหาช่องทางให้ผู้อพยพเข้าเมืองแบบผิดกฎหมายแต่พำนักอาศัยอยู่ในสหรัฐฯ มานานแล้วสามารถเปลี่ยนสถานะเป็นพลเมืองอย่างถูกต้อง ซึ่งรวมถึงการขึ้นทะเบียนเป็นพลเมือง การจ่ายภาษีและปฏิบัติตามกฎหมายบางทีสิ่งนี้อาจช่วยนำทางสู่ฉันทามติที่ทุกฝ่ายเห็นพ้องกันซึ่งจะทำให้มั่นใจว่า American Dream ในอุดมคติจะยังคงอยู่ตลอดไป จะมีอะไรเหมาะเจาะไปกว่าการที่ร่างนโยบายนวัตกรรมแห่งชาติเพื่อสร้างเศรษฐกิจให้เติบโตมูลค่าหลายพันล้านเหรียญนี้เกิดขึ้นจากแนวคิดของผู้อพยพเช่นกัน

<hr />

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1389"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0c803e8be5a810a6d7edbf701fc60e0b.png" alt="" width="242" height="178" />
Forbes 400 ชี้ ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1392"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/99a136a3e5de2bf069dd8d213e461986.png" alt="" width="244" height="180" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Thomas Peterffy และ สามี-ภรรยา ผู้ก่อตั้ง Forever 21</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/world-detail.php?did=1394"><img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/348aeef3ac726de1ed991bf3f22de6fa.png" alt="" width="242" height="178" />
มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400
Romesh Wadhwani และ Douglas Leone </a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/sfeKXF">คลิ๊กเพื่ออ่านฉบับเต็ม "Forbes 400 ชี้ฝันชาวอเมริกัน ยังดีอยู่" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับเดือนธันวาคม 2559</a>
<a href="https://goo.gl/sfeKXF"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0ce5c1a4150dcc466dc17fc7774e169e.png" alt="" /></a>

มหาเศรษฐีผู้อพยพแห่ง Forbes 400 Shalid Khan และ Andrew Cherng

คัท! เปลี่ยนฉาก!

<h2>การใช้จักรยานไฟฟ้าเป็นที่นิยมและแพร่หลายในจีนและยุโรป และขณะนี้กำลังปั่นสู่เส้นทางตลาดในสหรัฐฯ ด้วยความมั่นใจของวิศกรจากสถาบัน MIT คนหนึ่งที่เชื่อว่า ดีไซน์แบบย้อนยุคน่าจะทำให้จักรยานไฟฟ้าเอาชนะใจชาวเมืองได้</h2>
เรื่อง: SHELBY CARPENTER และ SUSAN ADAMS เรียบเรียง: ปาริชาติ ชื่นชม

อากาศในซานฟรานซิสโกวันนี้ค่อนข้างร้อนด้วยอุณหภูมิสูงถึง 75 องศาฟาเรนไฮต์ แต่ Adam Vollmerกลับไม่มีเหงื่อแม้แต่น้อย เพราะพาหนะที่พาเขามุ่งหน้าสู่ Mission Dolores Park นั้นมั่นคงและเสถียร แทบไม่ต้องทำให้เขาออกแรงใดๆ

“ผมเคยเกลียดการขี่จักรยานไปทำงานเอามากๆ เลยครับ” Vollmer กล่าวขณะเท้าถีบจักรยานไปพลาง “ใกล้ๆ บ้านผมมีเนินอยู่ลูกหนึ่งซึ่งชันอย่างกับปีนกำแพง แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องปั่นวิบากขนาดนั้นแล้ว” นั่นเพราะตอนนี้ Vollmer วิศวกรเครื่องกลวัย 36 ปีที่มีรูปร่างปราดเปรียวเหมือนพวกนักวิ่ง สามารถอาศัยแรงส่งจากมอเตอร์ที่ซ่อนอยู่ในจักรยานได้แล้วนั่นเอง

Vollmer เป็นผู้ก่อตั้งและประธานเจ้าหน้าที่บริหารของ Faraday บริษัทจักรยานไฟฟ้าที่ดำเนินธุรกิจมาได้ 4 ปีแล้ว เขาเชื่อว่า Faraday น่าจะสามารถเข้ามาชิงเค้กส่วนแบ่งทางกำไรจากตลาดจักรยานไฟฟ้าที่เพิ่งแจ้งเกิดในสหรัฐฯ ได้ สำหรับลูกค้ากลุ่มเป้าหมายของจักรยานราคาตกคันละ 2,500 เหรียญสหรัฐฯ นี้ก็น่าจะเป็นคนสไตล์เขานี่แหละผู้ที่ต้องการเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง แต่สภาพแวดล้อมในเมืองที่แออัดทำให้การขับรถและจอดรถคือฝันร้ายชัดๆ หลายคนที่ต้องเดินทางอยู่บ่อยๆ ชอบรถจักรยานไฟฟ้ามากกว่ารถจักรยานทั่วไปเพราะสามารถติดสปีดไปทำงานได้ที่ความเร็ว 20 ไมล์ต่อชั่วโมงโดยที่ไม่ต้องปั่นให้เหนื่อยเหงื่อแตก

จักรยานของ Faraday สามารถเลือกขี่ได้สองแบบคือ หากไม่กดเปิดปุ่มสีน้ำเงินที่อยู่ด้านหลังของแผงควบคุมซึ่งมีลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเท่ากับกระเป๋าสตางค์ขนาดใหญ่ติดตั้งอยู่ใต้อานจักรยานแล้วล่ะก็ เจ้า Faraday ก็จะทำงานเหมือนจักรยานทั่วไป แต่เมื่อเปิดมอเตอร์ ซึ่งติดอยู่บริเวณตรงดุมล้อหน้าจักรยานแล้วนั้น ไฟหน้าและไฟท้ายจะสว่างขึ้นมา โดยการเปิดสวิตช์หัวแม่มือด้านซ้ายของแฮนด์จักรยานเป็นการเลือกความแรงระดับกลางหรือระดับสูง เมื่อเริ่มออกแรงปั่น เซ็นเซอร์ในข้อเหวี่ยงจะกระตุ้นให้มอเตอร์ทำงาน ยิ่งออกแรงปั่นก็จะยิ่งทำให้มีแรงส่งจากมอเตอร์มากขึ้น ทำให้การปั่นขึ้นเนินใน San Francisco รู้สึกเหมือนกับปั่นบนพื้นราบ

แม้ว่าจะเป็นตลาดเล็กๆ แต่ตลาดจักรยานไฟฟ้ากำลังขยายตัว และ Faraday ต้องเผชิญกับคู่แข่งหลายรายด้วยกัน Edward Benjamin ประธานสมาคม Light Electric Vehicle Association ซึ่งเป็นสมาคมนักค้าจักรยานไฟฟ้าได้รวบรวมข้อมูลและพบว่า ในปีที่ผ่านมา ยอดขายจักรยานไฟฟ้าทั่วสหรัฐฯ มีมูลค่ารวมทั้งสิ้น 400 ล้านเหรียญ พุ่งขึ้นจากปี 2012 ซึ่งอยู่ที่เพียง 100 ล้านเหรียญเท่านั้น

ทั้งนี้จักรยานไฟฟ้าถึง 150 แบรนด์เลยทีเดียวในตลาดจักรยานไฟฟ้าสหรัฐฯ บริษัทผู้ผลิตจักรยานไฟฟ้า 2 รายใหญ่ที่สุดในสหรัฐฯ คือ Pedego ตั้งอยู่ที่ Fountain Valley ใน California กับ ProdecoTech ที่ Oakland Park ใน Florida โดยทั้ง 2 แห่งต่างดำเนินกิจการมาได้ 8 ปีแล้ว

จักรยานไฟฟ้าของ Faraday มีการออกแบบที่สวยงามแตกต่างไปจากจักรยานไฟฟ้าของเจ้าอื่นๆ จักรยานเจ้าคู่แข่งอื่นๆ มักจะเทอะทะและเน้นประโยชน์ใช้สอยมากกว่า แต่จักรยานของ Faraday มี 2 แบบด้วยกัน คือ Porteur กับ Cortland ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับจักรยานรุ่น touring ของอังกฤษในยุค 1960 ยอดขายของ Vollmer เติบโตจาก 1 ล้านเหรียญในปี 2014 ซึ่งเป็นปีแรกที่ Faraday มีการส่งจักรยานออกขาย ขึ้นมาแตะ 2 ล้านเหรียญในปีที่แล้ว ส่วนในปีนี้ เขาคาดว่าจะมีรายได้ 4 ล้านเหรียญ และเริ่มทำกำไรได้ในปี 2017

Faraday เหมือนกับแบรนด์จักรยานไฟฟ้าส่วนใหญ่ในสหรัฐฯ ตรงที่ใช้เทคโนโลยีช่วยในการออกแรงถีบกล่าวคือ เมื่อนักปั่นเริ่มออกแรงปั่น มอเตอร์ก็จะทำงานโดยทันที “คนเรายังอยากจะรู้สึกว่าได้ขี่จักรยานและออกกำลังกายอยู่ครับ” Vollmer อธิบาย “แต่พวกเขาไม่อยากเหงื่อท่วมอะไรขนาดนั้น” เขาเจาะตลาดกลุ่ม “คนที่ชอบจักรยานและปกติก็ปั่นจักรยานอยู่บ้างแล้ว” Vollmer เองก็เป็นอย่างนี้เลย

<hr />

<a href="https://goo.gl/fFyN78">คลิ๊กอ่านฉบับเต็ม "รถยนต์ 2 ล้อ?" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ NOVEMBER 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/fFyN78"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0204b3f8180980348e2ec4579732a69d.png" alt="" /></a>

รถยนต์ 2 ล้อ?

<h2>ย่านการค้าเชื่อมต่อระหว่างประเทศจีนและคาซัคสถานที่มองไปแล้วดูไร้อนาคต</h2>
เขตการค้าเสรี Khorgos ถูกวางหมากให้เป็นตัวเร่งการเปลี่ยนแปลงด้านการค้าและความร่วมมือระหว่างประเทศ ความที่มีภูมิประเทศคาบเกี่ยวกับเขตชายแดนประเทศจีนและประเทศคาซัคสถาน พื้นที่แห่งนี้จึงถูกวางตำแหน่งให้เป็นศูนย์กลางสำหรับการแลกเปลี่ยนสินค้าปลอดภาษีของบรรดาพ่อค้าจากประเทศจีนและประเทศที่เป็นสมาชิกของเครือรัฐเอกราชที่เรียกกันว่า Commonwealth of Independent States (CIS) แต่ดูเหมือน Dmitri Ivanov ล่ามแปลภาษาจากเมือง Almaty จะไม่คิดอย่างนั้น เขามีท่าทีเย้ยหยันเมื่อรู้ว่าผมกำลังจะมุ่งหน้าไปที่เขตการค้าเสรี Khorgos

“ทำไมคุณถึงอยากจะไปที่นั่น ไม่มีใครเขาไปกันหรอกนอกจากป้าๆ ชาวคาซัคสถานที่ไปตระเวนหาซื้อสินค้าราคาถูกจากจีนเพื่อนำกลับมาขายต่อที่นี่”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/f6c9b7eab89869441d88018038a3377d.jpg" alt="" />

ชื่อเรียกอย่างเป็นทางการของเขตการค้าเสรีที่ว่าคือ ศูนย์ความร่วมมือชายแดนระหว่าง ประเทศ หรือ International Center for Boundary Cooperation (ICBC) มีพื้นที่รวมทั้งสิ้นประมาณ 5 ตารางกิโลเมตรโดยตั้งอยู่ห่างจากเมือง Urumqi ไปทางทิศตะวันตกประมาณ 670 กิโลเมตร และอยู่ห่างจากเมือง Almaty ไปทางทิศตะวันออกประมาณ 380 กิโลเมตร ตั้งอยู่บนใจกลางทะเลทราย Saryesik-Atyrau ที่ใกล้กับจุดสูงสุดจากระดับน้ำทะเลของทวีปเอเชียและยุโรป ดินแดนที่อยู่ไกลออกไปจากเขตบ้านเรือนและชุมชน

เมือง Khorgos หรือที่เรียกกันว่า Horgos ในภาษาจีนเคยเป็นย่านการค้าที่รุ่งโรจน์บนเส้นทางสายไหมในอดีต ชื่อเสียงของเมืองนี้เลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คนเป็นเวลานานหลายศตวรรษแล้ว เนื่องจากสูญสิ้นความสำคัญในฐานะเส้นทางการค้าที่เป็นเส้นเลือดหล่อเลี้ยงชีวิตผู้คน

Karl Gheysen ซีอีโอของท่าเรือบก Khorgos ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเขตเศรษฐกิจพิเศษ Khorgos ย้อนภาพความทรงจำในอดีตให้พวกเราฟังว่า “ตอนผมมาถึงที่นี่ พื้นที่แถวนี้เต็มไปด้วยเนินทรายมันไม่มีอะไรเลย”

แต่แล้วเมื่อประเทศจีนและคาซัคสถานตกลงที่จะร่วมมือกันพลิกฟื้นเส้นทางสายไหมให้กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง เมือง Horgos จึงเหมือนได้รับการชุบชีวิตให้กลับมาทำหน้าที่เดิมอีกครั้งในฐานะจุดเชื่อมต่อที่ยึดโยงพื้นที่ฝั่งตะวันออกและพื้นที่ฝั่งตะวันตกเข้าด้วยกันจากการที่มีเส้นทางรถไฟที่เชื่อมระหว่างประเทศจีนกับทวีปยุโรปพาดผ่านหลายสาย รวมถึงมีทางหลวงสาย Western Europe-Western China Highwayซึ่งมีระยะทางยาวครอบคลุมตั้งแต่พื้นที่บริเวณทะเลเหลืองไปจนจรดบริเวณแถบคาบสมุทรบอลติก

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0975629766b1462d11cd41151ffe8a05.jpg" alt="" width="800" height="563" />

เขตการค้าเสรีหรือ ICBC ที่เมือง Khorgos จึงถูกวางตัวให้เป็นโครงการระดับแนวหน้าของแผนยุทธศาสตร์พัฒนาชาติจีนที่มีชื่อว่า Belt and Road โดยแผนยุทธศาสตร์ดังกล่าวมุ่งหมายจะสร้างการเชื่อมโยงพื้นที่ทางบก ท่าเรือ เขตเศรษฐกิจพิเศษ เมืองใหม่และเขตการค้าเสรีต่างๆ ในพื้นที่รวมทั้งหมด 65 ประเทศเข้าด้วยกัน

การเปิดตัว ICBC ครั้งแรกในเดือนธันวาคมปี 2011 เป็นเหมือนนิมิตหมายอันดีของการสร้างความสัมพันธ์ระดับทวิภาคีระหว่างประเทศจีนกับคาซัคสถาน รวมถึงเป็นตัวอย่างที่ดีในการที่ประเทศคาซัคสถานจะกระจายการเติบโตทางเศรษฐกิจไปในธุรกิจอื่นนอกเหนือจากการส่งออกสินค้าพลังงาน “ความสำคัญของเมือง Khorgos ที่มีต่อประเทศคาซัคสถานไม่ควรถูกลดทอนไม่ว่าจะด้วยประการใด เนื่องจากเมืองนี้จะมีบทบาทสำคัญในการกระตุ้นการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจทั่วทั้งทวีปเอเชียและยุโรป”

ดังปรากฏในบทความที่ตีพิมพ์ในนิตยสาร Astana Times ICBC ถูกคาดหมายว่าจะเป็นแพลตฟอร์มเศรษฐกิจที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่ซึ่งพลเมืองคาซัคสถานและพลเมืองจากระเทศในเอเชียกลาง รัสเซีย และจีนสามารถมาชุมนุมเพื่อแลกเปลี่ยนสินค้าและการบริโภคอาหาร รวมถึงเสพความบันเทิงและวัฒนธรรมต่างถิ่นของกันและกัน ซึ่งตามแผนงานที่กำหนดไว้จะมีการสร้างโรงแรมแหล่งรวมความบันเทิง ร้านอาหาร และ อุทยานชนเผ่าและวัฒนธรรมเพื่อสร้างความเพลิดเพลินใจให้แก่ผู้ที่เดินทางมาจากทวีปเอเชียและทวีปยุโรป เพราะคนเหล่านี้ได้สิทธิในการพำนักอยู่ที่นี่ได้นานถึง 30 วันโดยไม่ต้องมีวีซ่าอยู่แล้ว แต่ภาพความอลังการที่พูดถึงข้างต้นยังไม่มีอะไรเป็นจริงสักอย่างในเวลานี้

ในที่สุดผมก็เดินทางข้ามผ่านประเทศจีนเข้ามาถึง ICBC ได้สำเร็จ หลังจากต้องเผชิญความยุ่งยากในเรื่องขั้นตอนการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดและค่อนข้างจะรุกล้ำความเป็นส่วนตัว ซึ่งการเป็นชาวต่างชาติแถมเดินทางเข้ามาที่นี่เพียงคนเดียวย่อมจะถูกเพ่งเล็งเป็นธรรมดา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองประจำด่าน Xinjiang จะเข้มงวดตรวจตราผมเป็นกรณีพิเศษ ความรู้สึกของผมในเวลานี้เหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในวงล้อมของเขาวงกตที่ขนาบด้วยรั้วลวดหนามขนาดความสูง 8 ฟุต แนวกำแพงที่ยาวหลายพันเมตรซึ่งกั้นแบ่งเขตแดนทำให้ผมรู้สึกเหมือนที่นี่เป็นค่ายกักกันนักโทษมากกว่าเป็นแหล่งที่ผู้คนจะมาเดินซื้อหาข้าวของเครื่องใช้อย่างรองเท้ากีฬา ผ้าม่าน และยางรถยนต์

ICBC ด้านที่ติดกับประเทศจีนเป็นที่ตั้งของตลาดค้าส่งจำนวน 5 แห่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นตึกขนาดใหญ่สูง 4 ชั้นตั้งเรียงต่อกันเป็นแนวยาว โดยมีถนนและทางเดินเท้าขนาดใหญ่เชื่อมระหว่างตัวอาคาร รถยนต์ส่วนตัวไม่ได้รับอนุญาตให้วิ่งผ่านเข้ามาภายในบริเวณนี้ มีเพียงรถกอล์ฟและรถมินิบัสสาธารณะเท่านั้นที่สามารถวิ่งผ่านเข้าออกเพื่อรับส่งผู้คนที่เดินทางเข้ามาจับจ่ายซื้อสิ่งของ สภาพบ้านเมืองโดยรอบเต็มไปด้วยโครงการก่อสร้างที่ดำเนินการไปบ้างแล้วแต่ยังไม่เสร็จดี เนื่องจากมีตลาดค้าส่งแห่งใหม่ผุดขึ้นอยู่เรื่อยๆ ไม่ได้ขาด

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/346121d45c0712dd78440b403e656ce6.jpg" alt="" width="800" height="613" />

สิ่งที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปตามตลาดค้าส่งในประเทศจีน คือ ด้านในอาคารจะเต็มไปด้วยร้านค้าและบูธขายของนับร้อยที่เซ้งพื้นที่ต่อจากผู้ขายเดิม ในขณะที่สินค้าต่างๆ จะถูกตั้งวางกองขายอยู่บนพื้นทางเดินของแต่ละชั้นในตัวอาคารโดยจัดแบ่งแยกตามประเภทสินค้า

ลูกค้าส่วนใหญ่เดินทางมาจากประเทศคาซัคสถานเพื่อมาซื้อสินค้าราคาถูกที่ผลิตจากประเทศจีน ซึ่งของที่นี่จะมีราคาถูกกว่าปกติประมาณ 3 เท่า แม้ว่าตลาดแห่งนี้จะตั้งอยู่ในฝั่งจีน แต่ป้ายสินค้าส่วนใหญ่จะเป็นอักษรซีริลลิก (Cyrillic) และติดป้ายราคาเป็นเงินสกุลเตงเก (Tenge) ของประเทศคาซัคสถาน  “พวกเขาขายช็อคโกแลต เบียร์ เหล้า คอนยัค ซึ่งเป็นสินค้านำเข้าทั้งหมด แต่กลับไม่มีของที่ผลิตจากประเทศคาซัคสถานเลยยกเว้นกระโจมกับแกะพลาสติกที่ดูเหมือนของปลอมพวกนั้น”

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/4052b714ae2b2c8022ae4005e66eaac0.jpg" alt="" width="800" height="611" />

เดิมที ICBC คาดการณ์ว่าจะมีผู้มาเยือนที่นี่สูงถึง 30,000 คนต่อวัน แต่ตัวเลขผู้มาเยือนจริงมีแค่ประมาณ 1,500 คนเท่านั้นซึ่งผู้ที่เดินทางเข้ามาส่วนใหญ่เป็นประเภทมาเช้าเย็นกลับ เดินทางเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ขากลับยิ่งกลับกันเร็วยิ่งกว่า เนื่องจากระบบสาธารณูปโภคยังไม่ดีพอที่จะทำให้ผู้มาเยือนตัดสินใจพักอยู่ต่อนานกว่านั้น ทุกคนจึงตรงดิ่งกลับบ้านในทันทีที่ทำธุระเสร็จอาหารการกินที่นี่มีแค่เพียงแผงขายก๋วยเตี๋ยว โรงแรมที่อยู่ใกล้ก็เป็นโรงแรมที่แสนจะธรรมดา ที่นี่ไม่มีสิ่งบันเทิงใจที่ดึงดูดใจ แต่ทั้งนี้โครงการใหญ่ๆ ยังคงเดินหน้าไปตามแผนที่วางไว้ โดยคาดการณ์กันว่าเขตเศรษฐกิจพิเศษ Khorgos จะสามารถดึงดูดคนงานและครอบครัวได้ประมาณ 30,000 คน ในขณะที่เมือง Horgos ถูกสร้างขึ้นเพื่อรองรับประชากรได้สูงถึง 200,000 คน

ประเทศจีนได้ใส่เงินลงทุนจำนวน 4 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ รวมถึงมีการกันเงินสำรองเพื่อการดังกล่าวแล้ว ในขณะที่ประเทศคาซัคสถานได้ให้คำมั่นว่าจะเพิ่มเงินลงทุนจาก 300 ล้านเหรียญเป็น 2.5 พันล้านเหรียญ โดยขณะนี้ทั้งสองประเทศได้มีการพูดคุยถึงแผนการสร้างสนามบินรับส่งผู้โดยสาร โรงแรมหรู คาสิโน สปา สถานบันเทิง และมหาวิทยาลัยสำหรับเรียนภาษาต่างประเทศ หรือแม้แต่สวนสนุกแบบดิสนีย์แลนด์แต่สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ในเวลานี้คงเป็นแบบที่ Dmitri ล่ามชาวคาซัคสถานบอกผม “สถานที่สำหรับป้าๆ ชาวคาซัคสถานที่ไปตระเวนช็อปปิ้งสินค้าราคาถูก”

<img class="" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/aa5bd77e3be4da86ee5818bd5ba3f9b8.jpg" alt="" width="800" height="639" />

&nbsp;
เรื่อง: Wade Shepard
เรียบเรียง: ชนกานต์ อนันตคุณากร


<hr />

<a href="https://goo.gl/fFyN78">คลิกอ่านฉบับเต็ม "เขตการค้าเสรี ณ ดินแดนสนธยา" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ NOVEMBER 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/fFyN78"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0204b3f8180980348e2ec4579732a69d.png" alt="" /></a>

เขตการค้าเสรี ณ ดินแดนสนธยา

เรื่อง: Ron Gluckman เรียบเรียง: พิษณุ พรหมจรรยา
<h2>กระแสความต้องการที่เพิ่มขึ้นจากจีนทำให้มูลค่าหยกจากเมียนมาในปัจจุบันมีค่ายิ่งกว่าทองคำเสียอีก แต่ถึงกระนั้น ประชาชนชาวเมียนมาเองกลับไม่ได้ประโยชน์อะไรจากหยกที่มีอยู่อย่างมากมาย เพราะมูลค่ามหาศาลของหินสีเขียวนี้ทำให้เกิดการรบพุ่งของกองกำลังติดอาวุธและเกิดการคอร์รัปชั่นอย่างเป็นขบวนการ</h2>
ใน Myitkyina ซึ่งเป็นเมืองหลวงของรัฐคะฉิ่นในเมียนมา เต็มไปด้วยสีเขียว แต่สีเขียวที่ทำให้ Myitkyina โด่งดังจนเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกก็คือสีเขียวของหยก ทั้งนี้ หยกที่ขุดมาจากเมียนมาคิดเป็นสัดส่วนถึง 90% ของหยกเนื้อดีทั้งหมดที่มีอยู่ในโลก และหยกจากเมียนมาส่วนใหญ่ก็ขุดมาจากเหมืองหยกที่อยู่ในละแวกใกล้ๆ กับเมือง Myitkyina นี่เอง

ถ้าลองเทียบหยกกับทองคำที่มีน้ำหนักเท่ากัน จะพบว่าหยกยังมีราคาแพงยิ่งกว่าทองคำเสียอีก และจากรายงานฉบับใหม่ของ Global Witness ซึ่งมีสำนักงานใหญ่อยู่ที่ลอนดอนประเมินว่าหยกที่ขุดจากเหมืองในพม่าแต่ละปีมีมูลค่าสูงถึงกว่า 30,000 ล้านเหรียญสหรัฐ

ฟังแค่นี้คุณอาจจะคิดไปว่าเมืองที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยอัญมณีมีค่าเช่นนี้น่าจะทำให้เศรษฐกิจดีมีเงินสะพัด แต่ Yup Zau Hkawng ประธานและผู้ก่อตั้ง Jadeland ซึ่งเป็นหนึ่งในบริษัทเหมืองหยกที่เก่าแก่และมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดบอกว่า “ถ้าคุณมองไปรอบๆ เมือง Myitkyina และรัฐคะฉิ่นทั้งรัฐ คุณก็จะพบว่ามันแทบไม่ได้มีการพัฒนาอะไรเลย...ชาวคะฉิ่นมีหยก แต่กำไรที่ได้จากหยกกลับถูกคนจากที่อื่นฉกฉวยไปหมด”ในยุครุ่งเรืองของทศวรรษที่ 1990 Jadeland เคยจ้างคนงานมากถึง 15,000 คน ซึ่ง Yup บอกว่า “ผมเคยใหญ่ที่สุด (ในธุรกิจหยก)” และผู้สันทัดกรณีในธุรกิจหยกของเมียนมาหลายคนก็ยืนยันว่าเป็นจริงอย่างที่เขาบอก

หยกส่วนใหญ่ที่พบจะถูกส่งไปขายที่ประเทศจีน เนื่องจากคนจีนส่วนใหญ่ให้คุณค่ากับหยกในขณะที่ประเทศอื่นๆ ในโลกไม่ได้ให้ความสำคัญกับหยกมากเท่าจีน การค้าหยกเฟื่องฟูขึ้นอย่างมากในทศวรรษที่ 1990 ส่งผลให้การสู้รบระหว่างรัฐบาลและกลุ่มกบฏในรัฐคะฉิ่นทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น โดยกองกำลังทหารพม่าได้รุกกองทัพคะฉิ่นอิสระ (Kachin Independence Army หรือ KIA) ให้ถอยร่นไป และเข้ายึดครองพื้นที่แหล่งหยก Hpakant เอาไว้เสียเอง ต่อจากนั้น เหมืองหยกหลายแห่งที่เคยเป็นของคนในพื้นที่ก็ตกมาอยู่ในมือของบรรดานายพลในกองทัพ และก็ถูกเปลี่ยนมือต่อไปยังเครือญาติของเหล่านายพล และพวกพ้องของคนในรัฐบาล ได้มีการทำข้อตกลงกับบริษัทจากประเทศจีนที่ช่วยสนับสนุนเครื่องจักรและอุปกรณ์ที่ทันสมัย ซึ่งทำให้กิจกรรมการขุดหาหยกขยายตัวอย่างมาก

ความร่ำรวยที่เกิดจากหยกของเมียนมาถูกฉกฉวยไปจากหลายทางด้วยกัน เริ่มตั้งแต่กระบวนการออกสัมปทานซึ่งปราศจากการตรวจสอบและเต็มไปด้วยการทุจริตคอร์รัปชัน กองทัพควบคุมพื้นที่เหมืองหยก และออกสัมปทานให้กับพวกพ้องเท่านั้น การเก็บภาษี รายงานของ Global Witness ระบุว่าเท่าที่ทราบมีบริษัทของกองทัพอย่างน้อยสี่แห่งที่เข้าไปมีเอี่ยวกับการทำเหมืองหยก ซึ่งบริษัทใหญ่ที่สำคัญที่สุดคือ Union of Myanmar Economic Holdings ซึ่งถูกสหรัฐคว่ำบาตร แต่ทางบริษัทบอกว่าได้ปฏิบัติตามกฎของกระทรวงเหมืองแร่อย่างถูกต้อง และการทำเหมืองหยกของบริษัทก็ไม่ได้ถูกควบคุมโดยกองทัพแต่อย่างใด

<img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/2016%2001-Jan/Untitled-2(1).jpg" alt="" width="591" height="435" />
ภาพ: Adam Dean / The New York Times / Redux Pictures; Ron Gluckman

นอกจากนี้ยังมีการใช้กลเม็ดต่างๆ เพื่อฉกฉวยเม็ดเงินไปจากระบบซึ่งๆ หน้า มีเหมืองหลายแห่งที่ลงทะเบียนหยกที่ขุดพบ แต่ใส่มูลค่าเอาไว้ต่ำมาก และขายไปให้กับบริษัทที่ตั้งขึ้นมาเพื่อรับซื้อหยกในราคาถูก ซึ่งต่อมาก็นำหยกไปขายต่อตามมูลค่าที่แท้จริงโดยไม่ต้องเสียภาษีตามข้อกำหนด ซึ่ง Global Witnessประเมินว่า 80% ของหยกจากเมียนมาถูกเบียดบังออกไปจากระบบโดยอาศัยวิธีการนี้ “นี่ถือเป็นการปล้นระดับชาติเลยทีเดียว” Juman Kubba นักวิเคราะห์ของ Global Witness กล่าว เขาเป็นหนึ่งในทีมนักวิจัยที่ใช้เวลากว่าหนึ่งปีในการจัดทำรายงานที่ใช้ชื่อว่า “หยก: ความลับเรื่องใหญ่ของรัฐบาลเมียนมา” โดยเขายังได้บอกอีกว่า “ไม่เพียงแต่ประเทศจะสูญเสียรายได้ไปเท่านั้น แต่รายได้เหล่านั้นยังไปเข้ากระเป๋าของบรรดาอาชญากรซึ่งเป็นตัวเลวร้ายเสียอีก”

แล้วเงินจากการค้าหยกตกไปอยู่ในมือของใครบ้าง? รายงานฉบับดังกล่าวระบุรายชื่อผู้ที่ร่ำรวยจากหยกซึ่งประกอบไปด้วยเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาล เจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้งในปัจจุบันและในอดีตของกองทัพ รวมไปถึงผู้ต้องหาคดีค้ายาเสพติดอย่าง Wei Hsueh-Kang ซึ่งทางการสหรัฐฯ ได้ตั้งรางวัลนำจับเอาไว้สูงถึง 2 ล้านเหรียญ และ Tay Za มหาเศรษฐีที่เป็นพวกพ้องของอดีตผู้นำทหารซึ่งถูกสหรัฐคว่ำบาตร เขาได้ให้สัมภาษณ์กับ FORBES ASIA เมื่อปีที่แล้วและแสดงความไม่พอใจพร้อมทั้งเรียกร้องให้สหรัฐยกเลิกการคว่ำบาตรเขา

มีนักธุรกิจชาวคะฉิ่นเพียงไม่กี่รายเท่านั้นที่ยังคงแข่งขันอยู่ได้ในธุรกิจหยก Yup เป็นหนึ่งในนักธุรกิจหยกไม่กี่คนที่ยังรอดอยู่ในวงการค้าหยก แต่ธุรกิจของเขาก็หดลงจากเดิมมาก และปรับธุรกิจ Jadeland ของเขาไปทำธุรกิจด้านอื่นแทน ซึ่งได้แก่ การเกษตร ก่อสร้าง และโทรคมนาคม ซึ่งธุรกิจของเขาก็ไปได้ดีจนเขาสามารถส่งลูกห้าคนจากทั้งหมดหกคนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศได้

ในปัจจุบัน เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการพยายามรณรงค์เพื่อให้รัฐคะฉิ่นมีอำนาจในการปกครองตนเอง และให้สามารถเก็บภาษีจากหยกที่ขุดพบได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น นอกจากนี้เขายังเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเจรจาสันติภาพเพื่อยุติสงครามที่ยืดเยื้อมาหลายสิบปีระหว่าง รัฐบาลเมียนมาและกองกำลัง KIA ซึ่งเป็นหนึ่งในกองกำลังกบฏที่ใหญ่ที่สุดของเมียนมา หยกทำให้เกิดการรบพุ่งแย่งชิง เพราะทั้งสองฝ่ายต่างก็สามารถทำกำไรได้อย่างงามจากการค้าหยก ไม่ต่างอะไรกับที่เพชรทำให้เกิดสงครามรบพุ่งในแอฟริกา หลายคนเรียกมันว่าเป็นหยกทมิฬ เพราะมันถูกลักลอบขนออกนอกประเทศแบบผิดกฎหมาย

<img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/2016%2001-Jan/cover---jadeland-02.jpg" alt="" width="612" height="451" />
จากรายงานล่าสุดของ Global Witness ซึ่งทำหน้าที่ติดตามการคอร์รัปชั่น การสู้รบ และปัญหาสิ่งแวดล้อมที่เกี่ยวข้องกับทรัพยากรธรรมชาติ พบว่ามูลค่าการค้าหยกสูงลิ่วจนน่าตกตะลึงยิ่งไปกว่านั้นอีกมาก โดยทางกลุ่มประเมินว่ามูลค่าการค้าหยกในปีที่แล้วสูงถึง 3.1 หมื่นล้านเหรียญ ซึ่งเกือบทั้งหมดไม่ได้เสียภาษีเลย ในขณะที่ GDP ของเมียนมาในปีที่แล้วอยู่ที่ 6.43 หมื่นล้านเหรียญเท่านั้น ซึ่งจริงๆ จะต้องสูงกว่านั้นอีกมากถ้านับรวมการค้าหยกแบบผิดกฎหมายเข้าไปด้วย

และเนื่องจากอาจมีการเปลี่ยนรัฐบาลหลังการเลือกตั้ง ซึ่งเป็นไปได้ว่าจะเป็นรัฐบาลที่มีสำนึกในหน้าที่มากขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นจึงเห็นว่ามีการเร่งขุดเหมืองกันอย่างบ้าคลั่ง “พวกคนจีนกำลังขนเครื่องจักรขนาดใหญ่เข้ามา” เขาบอกพร้อมกับโชว์ให้ดูภาพของเครื่องขุดเจาะขนาดใหญ่ซึ่งดูใหม่ “เครื่องจักรระดับ high-end ประมาณสองในสามของทั้งโลกถูกขนมาไว้ที่เหมืองเหล่านี้ เครื่องจักรแต่ละตัวอาจจะมีมูลค่าสูงถึง 2 ล้านเหรียญ และมีบริษัทแห่งหนึ่งมีเครื่องจักรแบบนี้อยู่มาถึง 300 ตัว” Yup บอกและเสริมว่า “สิ่งที่เราเคยต้องใช้เวลาขุดนานถึงสามปีในสมัยก่อน ทุกวันนี้เราสามารถขุดได้ในเวลาแค่หนึ่งเดือน หรือหนึ่งเดือนครึ่งเท่านั้น”

แต่ถึงอย่างนั้น Myitkyina ก็ยังไม่ได้อานิสงส์จากความร่ำรวยที่เกิดจากหยกอย่างที่ควรจะเป็น ถึงแม้ Yup จะพยายามเจรจาเพื่อให้เกิดสันติภาพขึ้น แต่เขาก็ไม่กล้าตั้งความหวังเอาไว้สูงนัก เพราะมูลค่าของหยกมันยั่วใจมากเกินไป เขาทิ้งท้ายว่า “ถ้าหากยังไม่มีการจัดการให้มีระบบที่แบ่งปันผลประโยชน์ให้กับชาวคะฉิ่นมากขึ้นกว่านี้ การสู้รบก็คงจะต้องดำเนินต่อไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด”

<hr />

<a href="http://goo.gl/TZk7tr">คลิ๊กอ่าน "นครหยกถูกขุดจนผุกร่อน" ฉบับเต็ม ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ JANUARY 2016 ในรูปแบบ E-Magazine</a>
<a href="http://goo.gl/TZk7tr"><img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/2016%2001-Jan/cover---on-web-link-e-book.jpg" alt="" width="246" height="325" /></a>

นครหยกถูกขุดจนผุกร่อน

เรื่อง: Russell Flannery เรียบเรียง: เอมวลี อัศวเปรม
<h2>สมาร์ตโฟนที่ Lei Jun เปิดตัวครั้งแรกเมื่อห้าปีก่อน ในนาม “ข้าวเมล็ดน้อย” หรือ Xiaomi ในภาษาจีนกลาง ได้พิสูจน์ให้เห็นในห้วงเวลาสั้นๆ ถึงความโดดเด่นที่เหนือใครในด้านขนาดตัวเครื่องผนวกกับราคาที่ย่อมเยา Xiaomi สามารถรุกตลาดขนาดใหญ่ของโทรศัพท์มือถือในเอเชียได้อย่างรวดเร็ว ราคาที่ย่อมเยาของ Xiaomi ทำให้ผู้คนหลายพันล้านได้เป็นเจ้าของอุปกรณ์สื่อสารดิจิทัลอันทรงพลัง และ Forbes Asia เลือก Lei ให้เป็น นักธุรกิจแห่งปี 2014 เนื่องจากบทบาทของเขาในการผลักดันให้สมาร์ตโฟนกลายมาเป็นของจำเป็นที่ขาดไม่ได้ในยุคปัจจุบัน</h2>
รายได้ของ Xiaomi ในช่วงครึ่งแรกของ 2014 อยู่ที่ ระดับ 5.5 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐ มากกว่ารายได้ทั้งปี 2013 ซึ่งบริษัทมีเงินได้สุทธิ 566 ล้านเหรียญ นอกจากนี้ การวางจุดยืนบริษัทก็เป็นไปอย่างชาญฉลาด Xiaomi วางตัวเองเป็นผู้เล่นตัวเล็กๆ ของจีนในตลาดโทรศัพท์โลก นำเสนอผลิตภัณฑ์ในราคายุติธรรม โทรศัพท์มาตรฐานของ Xiaomi เครื่องละไม่กี่ร้อยเหรียญ ถูกกว่าไอโฟนในจีนถึงเท่าตัว แต่กลับไม่ได้ด้อยไปกว่าแบรนด์ชั้นนำทั้งหลายที่ใช้ระบบปฎิบัติการแอนดรอยด์

บริษัท วิจัยตลาด Kantar พบว่า Lei ดึงราคาเฉลี่ยของโทรศัพท์ลงเร็วว่าผู้ผลิตรายอื่น Xiaomi หั่นราคาโทรศัพท์มือถือลงอย่างน้อย 10% ด้วยการวางขายออนไลน์เท่านั้นทำให้สามารถตัดส่วนกำไรของร้านค้าปลีกและคน กลางออก

“เป้าหมายของผมคือการทำให้ Xiaomi กลายเป็นแบรนด์ประจำชาติ ที่มีอิทธิพลต่อภาพลักษณ์อุตสาหกรรมของจีนและรังสรรค์ประโยชน์ให้กับทุกคนใน โลก” เขากล่าวกับ Forbes Asia

Lei Jun ในวัย 45 ปี รั้งตำแหน่งบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดเป็นอันดับที่ 8 ของประเทศจีน ในทำเนียบ Forbes โดยล่าสุดจากการจัดลำดับมหาเศรษฐีพันล้านประจำปี 2015 เขามีทรัพย์สินในลำดับที่ 87 โดยมีมูลค่าทรัพย์สินกว่า 1.32 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐ

Leader Board: วงล้อแห่งความมั่งคั่งของ Lei Jun
<a href="http://www.forbesthailand.com/leader_inside.php?leaderboard_id=15"><img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Untitled-2-2.jpg" alt="" width="359" height="262" /></a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/APDH22">อ่านฉบับเต็ม "Lei Jun ป่วนโลกสมาร์ตโฟนด้วย Xiaomi" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ FEBRUARY 2015</a>

Lei Jun ป่วนโลกสมาร์ตโฟนด้วย Xiaomi

<h2>ประเทศจีนคือดินแดนที่อยู่ในความสนใจของคนไทยมายาวนาน นับเนื่องจากประวัติศาสตร์ ไปจนถึงเรื่องราวทางชาติพันธุ์ สะท้อนสำนวนติดปาก “จีน-ไทยใช่อื่นไกล ก็พี่น้องกัน” มาจนถึงดินแดนทางเศรษฐกิจขนาดใหญ่เป็นที่สองของโลก ที่มาพร้อมกับ “กระแสลมที่พัดสู่ตะวันออก” และที่สำคัญอยู่ไม่ไกลจากเมืองไทยเลย</h2>
Forbes Thailand ฉบับพฤศจิกายนขอนำเสนอรายงานชุดพิเศษ The Greater China โดยทีมงานบรรณาธิการของเรา ฉายภาพให้เห็นสถานการณ์ทางเศรษฐกิจในดินแดนมหาอำนาจที่เป็นประเด็นร่วมสมัย ร่วมทั้งนำเสนอโอกาสหรือช่องทางทางธุรกิจไทย ไม่ว่าจะเป็นของยักษ์ใหญ่หรือรายย่อย โดยหวังว่าจะช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้กับผู้อ่านได้ไม่มากก็น้อย

รายงานพิเศษชุด Greater China  ประกอบไปด้วยบทความทั้งหมดสี่ชิ้น:

ฮ่องกง: เกาะแห่งโอกาสของทุนไทย

11 ปีหลังสหราชอาณาจักรส่งคืนเกาะฮ่องกงสู่การปกครองของรัฐบาลคอมมิวนิสต์แห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน ผ่านตัวแทนผู้ปกครองที่รัฐบาลกลางใน Beijing หรือปักกิ่งให้ความเห็นชอบ ความไม่พอใจของผู้พำนักบนเกาะที่มีประชากร 7.2 ล้านคน ขยายวงมากขึ้น ภาพการเดินขบวนตามท้องถนน นักศึกษามหาวิทยาลัยหยุดเรียนประท้วงเพื่อต่อต้านรัฐบาลจีนเผยแพร่ผ่านสื่อไปทั่วโลก

โดย <a href="http://www.forbesthailand.com/follower_inside.php?editor_id=2">บำรุง อำนาจเจริญฤทธิ์</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=290">ยุทธศาสตร์ 4 ประสาน ทิศทางใหม่ของ C.P. ในจีน</a>
จาก 35 ปีก่อนที่เริ่มต้นจากการผลิตอาหารสัตว์ในจีน ในวันนี้เครือเจริญโภคภัณฑ์ขยายกิจการออกไปมากมาย ล่าสุดร่วมกับรัฐบาล เกษตรกร และภาคธนาคาร พัฒนาความมั่นคงและความปลอดภัยด้านอาหารแก่ประเทศที่มีประชากรมากที่สุดในโลก

โดย <a href="http://www.forbesthailand.com/follower_inside.php?editor_id=5">นพพร วงศ์อนันต์</a>

ตลาดออนไลน์จีนกับโอกาสของคนไทย ความสำเร็จที่ไร้พรมแดน

ตลาดของผู้บริโภค 1.37 พันล้านคนในสาธารณรัฐประชาชนจีน กำลังรอนักธุรกิจไทยไปบุกเบิกจับจอง ผ่านช่องทางของการซื้อขายออนไลน์

โดย <a href="http://www.forbesthailand.com/follower_inside.php?editor_id=11">ธนัย เจริญกุล</a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=256">Guangzhou หมากสำคัญบนเส้นทางท่องเที่ยวไทย</a>

นอกจากมณฑล Guangdong (กวางตุ้ง) จะเป็นแผ่นดินแม่ของคนจีนโพ้นทะเลในไทยแล้ว เมืองเอกของมณฑลนี้ยังช่วยให้เม็ดเงินจากการท่องเที่ยวไหลเข้าแผ่นดินขวานทองเกือบปีละแสนล้านบาท คิดเป็นราว 1 ใน 3 ของนักท่องเที่ยวจีนทั้งประเทศ หากจะเรียก Guangzhou (กวางโจว) ว่าเป็นเมืองหลวงของการท่องเที่ยวไทยในประเทศที่มี GDP มากเป็นอันดับที่ 2 ของโลกก็คงจะไม่ผิดนัก

โดย <a href="http://www.forbesthailand.com/follower_inside.php?editor_id=4">นครินทร์ พันธุมจินดา</a>
<div>

<hr />

สามารถติดตามรายงานพิเศษชุด The Greater China ฉบับเต็มได้ใน Forbes Thailand ฉบับ NOVEMBER 2014

</div>
<div><img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Covers/COVER%20Nov14.jpg" alt="" /></div>

รายงานพิเศษ: Greater China ผู้ยิ่งใหญ่ที่อยู่ใกล้เรา

<h2>Guangzhou เมืองใหญ่ทางภาคใต้ของประเทศจีน ซึ่งครั้งหนึ่งชาวต่างชาติรู้จักในนาม Canton ยังครองอันดับหนึ่งของเมืองในประเทศจีนที่เหมาะสำหรับการประกอบธุรกิจ ตามการจัดอันดับล่าสุดของ Forbes China</h2>
Guangzhou เมืองขนาด 7,434 ตารางกิโลเมตร อยู่ห่างจากฮ่องกง 120 กิโลเมตร และ Macau 145 กิโลเมตร  ยังครองความเหนือกว่าทุกเมือง ด้วยศักยภาพของความเพียบพร้อมด้านโครงสร้างพื้นฐานทางคมนาคม ในเมืองมีระบบรถไฟฟ้า Guangzhou Metro ถึง 9 เส้นทาง มีสนามบินนานาชาติ Baiyun สถานีรถไฟ และท่าเรือ  รวมทั้งยังได้เปรียบด้านทรัพยากรมนุษย์ ที่มีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่าเมืองอื่น มีรายได้ต่อหัวปีละประมาณ 2 หมื่นเหรียญ

ในฐานะ National Central City หรือเมืองศูนย์กลางทางเศรษฐกิจตอนใต้ ทำให้เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของธุรกิจมากมาย เช่น บริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ Guangzhou R&amp;F Properties ของ Zhang Li <a href="http://www.forbesthailand.com/_preview_article_detail.php?article_id=178">มหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดคนหนึ่งของจีน</a> และสำนักงานใหญ่ของ China Southern Airlines สายการบินในกำกับของรัฐ

รายงานพิเศษ <a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=256">"Guangzhou หมากสำคัญบนเส้นทางท่องเที่ยวไทย"</a> ใน Forbes Thailand ฉบับพฤศจิกายน 2557 ระบุว่า การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงาน Guangzhou ประเมินปริมาณนักท่องเที่ยวจีนที่เดินทางมาประเทศไทยเมื่อปีที่ผ่านมา 4.7 ล้านคน 30-40% มาจากเมืองนี้

ขณะที่เมืองอันดับ 2 Shenzhen ซึ่งเป็นเมืองติดกับ Guangzhou นั่นเอง ยังเป็นฐานที่มั่นของ Tencent ยักษ์ทางอินเทอร์เน็ต และ Huawei Technologies ผู้นำด้านโทรคมนาคม

<a href="http://www.forbeschina.com/review/201412/0039468.shtml">Forbes China Best Cities List</a> ทั้ง 10 เมือง ได้แก่ Guangzhou, Shenzhen, Shanghahi, Wuxi, Nanjing, Hangzhou, Beijing, Ningbo, Suzhou และ Chengdu

&nbsp;
<div>

<hr />

เรียบเรียงจาก <a href="http://www.forbes.com/sites/russellflannery/2014/12/16/guangzhou-repeats-at-no-1-on-new-forbes-china-best-cities-list/">Guangzhou Repeats At No. 1 On New Forbes China Best Cities List</a>

ข่าวอื่นๆ
-<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=256">Guangzhou หมากสำคัญบนเส้นทางท่องเที่ยวไทย</a>

</div>

Guangzhou ยังครองเมืองอันดับหนึ่งของ Forbes China

<h2>เมื่อมาเร็วและแรงราวพายุ ก็ย่อมต้องถูกจับตาและตั้งคำถามเป็นธรรมดา ว่าวันเวลาอันยิ่งใหญ่ของ Xiaomi จะยืนยาวอีกนานสักแค่ไหน</h2>
ความสำเร็จของสมาร์ตโฟน Xiaomi ถือเป็นปรากฎการณ์ เมื่อกิจการที่ก่อตั้งโดย Lei Jun มหาเศรษฐีอันดับ 8 ของจีน สามารถเบียด Samsung ขึ้นเป็นผู้ผลิตผู้จัดจำหน่ายรายใหญ่สุดใน<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=247">ประเทศจีน</a> ด้วยเวลาเพียง 4 ปี  ด้วยความสำเร็จแบบก้าวกระโดด ทำให้ Xiaomi ยังก้าวขึ้นแท่นผู้ผลิตสมาร์ตโฟนลำดับ 3 ของโลกประจำปี 2014 อีกด้วย

แต่หากพิจารณาในเชิงปริมาณ ตัวเลขผลประกอบการของ Xiaomi กลับไม่สดใสนัก ประกอบกับปัญหาทางข้อกฎหมายในอินเดีย ทำให้เกิดคำถามถึงความยั่งยืนทางธุรกิจของสมาร์ตโฟนที่มาแรงแบรนด์นี้ขึ้นมา

สำนักข่าว Reuters อ้างตัวเลขว่าบริษัทมีกำไรสุทธิในปี 2013 อยู่ที่ 56 ล้านเหรียญ จากรายรับรวม 4.28 พันล้านเหรียญ มีอัตราส่วนกำไรจากการดำเนินงานต่อยอดขาย (operating margin) เพียงแค่ 1.8% เท่านั้น นับว่าต่ำมากหากเปรียบเทียบกับคู่แข่งรายใหญ่อย่าง Apple ที่มี 28.7% และ Samsung ที่มี 18.7% โดยตัวเลขดังกล่าว Reuters อ้างจากรายงานต่อตลาดหลักทรัพย์ของบริษัท Midea Group  ที่ Xiaomi ถือหุ้นอยู่ 1.3%  ต่างไปจากที่ The Wall Street Journal เคยรายงานว่ามีรายได้ถึง 566 ล้านเหรียญ ซึ่งอาจเป็นตัวเลขที่บริษัทนำเสนอต่อสถาบันการเงิน เพื่อขอสินเชื่อขยายกิจการไปยังต่างประเทศ

โฆษกของ Xiaomi Kaylene Hong ชี้แจงว่า ตัวเลขดังกล่าวเป็นของ Xiaomi Inc. หนึ่งในบริษัทในเครือ Xiaomi ที่เข้าไปลงทุนใน Midea Group จึงมิใช่ผลประกอบการของ Xiaomi ทั้งหมด

ทว่าผลกำไรที่ต่ำเช่นนี้ กลับดูสมเหตุสมผลเมื่อพิจารณาเทคนิคในการทำ "สงครามราคา" ที่ Xiaomi ใช้เป็นเครื่องมือ เพื่อจูงใจให้ผู้บริโภคทิ้ง Samsung หันมาใช้โทรศัพท์และแทบเล็ตตระกูล Mi ซึ่งราคาถูกกว่า

นอกจากนี้ Xiaomi ยังต้องเผชิญข้อพิพาทด้านทรัพย์สินทางปัญญาในอินเดีย ซึ่งเป็นตลาดนอกบ้านเกิดที่สำคัญที่สุด เมื่อ Ericsson บริษัทสัญชาติสวีเดน ฟ้องร้องกล่าวหาว่าบริษัทจีนล่วงละเมิดสิทธิบัตรถึง 8 อย่าง เช่น 3G, EDGE และเทคโนโลยีไร้สายอื่นๆ โดยศาลสูง Delhi ได้มีคำสั่งระงับ ไม่ให้มีการจำหน่ายและนำเข้าสินค้าของ Xiaomi ซึ่งถูกเปลี่ยนชื่อเป็น Mi India เพื่อให้สะดวกปากคนท้องถิ่น ถือเป็นปัญหาใหญ่ที่บริษัทต้องเร่งจัดการแก้ไข

Xiaomi จะดำรงรักษาการเติบโตอันน่าตื่นตาตื่นใจต่อไปได้หรือไม่ เป็นคำถามที่น่าสนใจอย่างยิ่ง Teng Bingsheng ผู้ช่วยศาสตราจารย์แห่ง Cheung Kong Graduate School of Business กล่าวว่า Xiaomi จะยังคงโดดเด่นต่อไปอีกอย่างน้อย 3 ปี ด้วยการวางรากฐานทางธุรกิจที่รอบคอบและแข็งแรงของ Lei Jun ตลอด 4 ปีที่ผ่านมานั่นเอง การกระจายสินค้าผ่านช่องทางออนไลน์ช่วยลดต้นทุน การสื่อสารผ่านสื่อสังคมช่วยสร้างการผูกพันกับผลิตภัณฑ์ จนทำให้จำหน่ายจนเกลี้ยงได้ในเวลาไม่กี่นาที

"Xiaomi ยังได้เปรียบต่อไปในอนาคตอันใกล้ แต่หลังจากสามปีข้างหน้า อาจต้องถูกบีบให้ทุ่มงบโฆษณามากขึ้น เพื่อหนีแบรนด์อื่นๆ ที่กำลังไล่หลังมา"

สมาร์ตโฟนรายอื่นที่จ่อกระชั้นเข้ามาก็คือ Huawei และ Oppo ซึ่งหันมาประยุกต์ใช้ช่องทางออนไลน์เพื่อลดต้นทุนเช่นเดียวกัน สมาร์ตโฟนของ Huawei ขายในราคาเริ่มต้นที่ 1,999 หยวน ซึ่งเป็นราคาเดียวกับรุ่นเรือธง Mi4 หน้าจอ 5 นิ้วของ Xiaomi  และทาง Huawei ยังประกาศอีกว่าจะใช้ไลน์การผลิตสมาร์ตโฟนตระกูล Honor เพื่อกรุยทางสู่จุดสูงสุดของตลาดสมาร์ตโฟนในจีน ในอีก 3 ปีข้างหน้า โดยวันนี้ Huawei มีส่วนแบ่งตลาดในจีน 11% ขณะที่ Xiaomi มี 14%

"เมื่อมีคู่แข่งขันมากรายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มาลอกเลียนแบบโมเดลออนไลน์ของ Xiaomi ย่อมทำให้มูลค่าของ Xiaomi ในตลาดออนไลน์เสื่อมลงเป็นธรรมดา" Linda Sui นักวิเคราะห์จาก Strategy Analytics กล่าว

Xiaomi ปฏิเสธที่จะให้รายละเอียดว่ามีแผนการรับมือ Huawei และคู่แข่งขันรายอื่นๆ อย่างไร มีเพียงคำแถลงของ Lei Jun ว่า "ศักยภาพของ Xiaomi คือการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพภายใต้มาร์จิ้นที่ต่ำ ซึ่งเป็นเวทีพิสูจน์ที่แท้จริงในการสร้างสินค้าที่มีคุณภาพระดับสูง"

ในฐานะ<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=229">นักธุรกิจแห่งปี 2014 ของ Lei Jun</a>  การพา Xiaomi ให้มีอนาคตยืนยาว และก้าวสู่ความเป็นหนึ่ง ย่อมเป็นเรื่องท้าทายในทุกๆ ปี

&nbsp;

เรียบเรียงจาก

-<a href="http://www.forbes.com/sites/ywang/2014/12/19/xiaomi-may-lose-luster-in-three-years-as-huawei-oppo-catch-up/">Xiaomi May Lose Luster In Three Years As Huawei, Oppo Catch Up</a>
-<a href="http://www.forbes.com/sites/parmyolson/2014/12/15/xiaomi-profit-margins-samsung-china/">It May Be Crushing Samsung In China, But Xiaomi Barely Makes A Profit</a>

<hr />

ข่าวอื่นๆ
<ul>
 	<li><a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=229">Forbes Asia ยกผู้สร้าง Xiaomi คือ “นักธุรกิจแห่งปี 2014”</a></li>
 	<li><a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=225">Kingsoft โดย Lei Jun ซื้อหุ้นดาต้าเซ็นเตอร์ยักษ์ใหญ่ของจีน</a></li>
 	<li><a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=96">สมาร์ตโฟน Xiaomi มาแรง ขึ้นแท่นอันดับ 5 โลก</a></li>
 	<li><a href="http://www.forbesthailand.com/_preview_article_detail.php?article_id=178">“เจ้าสัวออนไลน์” ยึดแท่นสุดยอดมหาเศรษฐีจีน</a></li>
</ul>

จับตาอนาคต Xiaomi ผู้นำตลาดมือถือ low cost

<h2>คนจีนใช้อินเทอร์เน็ตทะลุ 630 ล้านคนแล้ว พร้อมก้าวสู่ยุคโมบาย หลังออนไลน์ผ่านอุปกรณ์แซงคอมพิวเตอร์ ขณะที่แนวโน้มสื่อสารผ่านทางโปรแกรมแชทมากขึ้น</h2>
China Internet Network Information Center (CNNIC) ได้เผยแพร่รายงานประจำปี 2014 เกี่ยวกับการใช้อินเทอร์เน็ตภายในประเทศจีน ซึ่งปัจจุบันมีประชากรกว่า 1,360 ล้านคน โดยมีตัวเลขที่น่าสนใจคือ

-ผู้ใช้งานเพิ่มขึ้นทั่วประเทศ หลังเดือนมิถุนายน 2014 ประเทศจีนมีจำนวนผู้ใช้งานอินเทอร์เน็ต 632 ล้านคน เพิ่มจากปี 2013 รวม 14.42 ล้านคน อัตราการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตอยู่ที่ 46.9% และใช้ผ่านอุปกรณ์พกพา 527 ล้านคน เพิ่มขึ้นจากปีกลาย 26.99 ล้านคน กลุ่มผู้ใช้ใหญ่สุดคือนักเรียนนักศึกษาที่ 25% และเวลาออนไลน์เฉลี่ยต่อสัปดาห์สูงถึง 25.9 ชั่วโมง (ขณะที่ค่าเฉลี่ยในสหรัฐฯ ในปี 2013 ตกสัปดาห์ละ 20.4 ชั่วโมง)

-เข้าสู่ยุคโมบาย นับเป็นครั้งแรกที่จำนวนผู้เข้าเว็บผ่านอุปกรณ์พกพาหรือโมบายเพิ่มขึ้นจนแซงหน้าเครื่องพีซี ซึ่งเป็นปรากฎการณ์ที่เกิดขึ้นทั่วโลก สะท้อนให้เห็นแนวโน้มของการจับจ่ายผ่าน app ซึ่งเป็นตลาดที่เติบโตอย่างรวดเร็วที่สุดในจีน

-เกิดเครื่องมือการเงินออนไลน์มากมาย ปริมาณผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในทางการเงิน หรือเพื่อบริหารจัดการสินทรัพย์ มีมากเกินกว่า 60 ล้านคนภายในเวลาไม่ถึงปี เว็บไซต์สำหรับการลงทุนอย่าง Yuebao ซึ่งให้บริการบนออนไลน์ และผ่านโมบาย โดยไม่จำกัดเงินฝากหรือค่าธรรมเนียมขั้นต่ำ เพื่อให้นักลงทุนรายย่อยมีโอกาส Yuebao เป็นบริการหนึ่งในอาณาจักร Alibaba ผู้ใช้ระบบจ่ายเงินออนไลน์ Alipay สามารถลงทุนผ่าน Yuebao ได้  โดยให้ผลตอบแทนมากกว่า 3% ของธนาคารรัฐ ทั้งนี้กลางปี 2014 Yuebao มีทรัพย์สินทั้งหมด 9 หมื่นล้านเหรียญ

-ช่องว่างทางดิจิทัล ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตภาคชนบทมี 178 ล้านคน คิดเป็น 28.2% ของผู้ใช้งานทั้งหมดในจีน หรืออีกด้านหนึ่ง มีคนในชนบทอีกประมาณ 450 ล้านคนขาดโอกาสใช้งานอินเทอร์เน็ต ช่องว่างดังกล่าวขยายมากขึ้นในระบบบรอดแบนด์ ในบริเวณภาคตะวันตกและตอนกลางประเทศ ซึ่งเป็นภูมิภาคที่ยากจน ประชากรที่มีโอกาสใช้งานอินเทอร์เน็ตที่ความเร็วตั้งแต่ 8 MB ขึ้นไป มีเพียง 18% ในขณะที่คนในมณฑลทางตะวันออกซึ่งเป็นภูมิภาคที่ร่ำรวยกลับมีถึง 36%

-การเสื่อมความนิยมของ Weibo และเว็บโซเชียลเน็ตเวิร์ค จำนวนผู้ใช้งานไมโครบลอก 275 ล้านคน ลดลงจากปลายปี 2013 ราว 5.43 ล้านคน แม้อัตราการใช้งานจะทรงตัว แต่ยูสเซอร์เริ่มหันไปใช้โปรแกรมส่งข้อความอย่าง WeChat กันแล้ว แสดงให้เห็นแนวโน้มของการสื่อสารที่เริ่มเปลี่ยนจากพื้นที่สาธารณะ มาสู่ความเป็นส่วนตัวมากขึ้น

หากพิจารณาข้อมูลจากนอกประเทศ อย่างเช่นรายงาน <a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=237">Web Index 2014-15</a> ซึ่งจัดทำโดย World Wide Web Foundation ชี้ให้เห็นสถานภาพการใช้อินเทอร์เน็ตของประเทศจีนอยู่ในลำดับ 44 ด้วยคะแนน 45.97 จากทั้งหมด 86 ประเทศ โดยคะแนนแต่ละหมวดประกอบด้วย Universal Access 60.55, Relevant Content 51.21, Freedom And Openness 10.94 และ Empowerment 56.42  โดยคะแนนในหมวดเสรีภาพและการเปิดกว้างอยู่ต่ำมาก เนื่องจากนโยบายควบคุมข้อมูลข่าวสารออนไลน์ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน แต่คะแนนในอีกสามหมวดนั้นถือว่าสูงมาก

โดยเฉพาะคะแนนด้านการสนับสนุนการเติบโตของ SMEs ซึ่งอยู่ในหมวด Empowerment นั้น ในรายงานระบุว่า ประเทศที่ร่ำรวยแล้วจะได้คะแนนในส่วนนี้สูง ส่วนประเทศที่มีรายได้ต่ำหรือรายได้ปานกลางนั้น เว็บไซต์ยังไม่สามารถสนับสนุนธุรกิจขนาดย่อม ให้เติบโตได้อย่างมีประสิทธิภาพ ยกเว้นในประเทศรายได้ปานกลางเพียง 6 ประเทศ ที่ได้คะแนนเกินครึ่ง ได้แก่ ตุรกี, จีน, บราซิล, อาร์เจนติน่า, อินเดีย และมอริเชียส  โดยจีนได้ 6.00 อยู่ในลำดับ 22

&nbsp;

&nbsp;

เรียบเรียงจาก:
<ul>
 	<li><a href="http://www.forbes.com/sites/adamsegal/2014/11/07/how-china-influences-the-internet/">How China Influences The Internet</a> โดย Adam Segal</li>
 	<li><a href="http://thewebindex.org/report/#3.2.3_the_web_and_smes">Web Index 2014-15: The Web and Rising Global Inequality</a></li>
</ul>

อินเทอร์เน็ตจีนโตไม่หยุด ออนไลน์ผ่านโมบายพุ่ง

<h2>หลัง Mark Zuckerberg ทำให้ทั้งโลกตื่นเต้นไปกับความสามารถในการใช้ภาษาจีนของเขาแล้ว คำถามตามมาก็คือ จะเปลี่ยนเสียงปรบมือของชาวจีนในครั้งนี้ ให้กลายเป็นความสำเร็จของ Facebook ในเมืองจีนได้หรือไม่</h2>
มหาเศรษฐีหนุ่มเปิดตัวต่อหนุ่มสาวชาวจีนในช่วง Q&amp;A ประมาณ 30 นาที ที่ Tsinghua University ใน Beijing  ผู้ก่อตั้งเครือข่ายสังคมระดับโลกได้พูดคุยแสดงทัศนะในหลายหัวข้อ เช่นความสำคัญของอินเตอร์เน็ต หรือ Facebook ในยุคแรกเริ่ม โดยใช้ภาษาจีนกลางตั้งแต่เริ่มต้นจนจบรายการ แม้จะออกอาการประหม่าจนเห็นได้ชัด แต่เขาก็ตอบคำถามต่างๆ ได้ดี ไม่ต้องพึ่งความช่วยเหลือจากผู้ดำเนินรายการชาวจีนสักเท่าไหร่นัก

หลังภาพข่าวและคลิปวิดีโอในงานเผยแพร่ไปแค่ชั่วคืน ปรากฎแต่เสียงยกย่องชื่นชมทั้งจากในประเทศจีนเองและจากทั่วโลก แต่ประเด็นสำคัญที่ต้องติดตามต่อไปนั่นคือ เขาจะทำให้รัฐบาลจีนยอมรับในตัวเขา เฉกเช่นประชาชนคนจีนได้หรือไม่

นับแต่ปี 2008 เป็นต้นมา คนในประเทศจีนไม่สามารถเข้าใช้งาน Facebook ได้ เนื่องจากรัฐบาลเซ็นเซอร์ ปัญหาเช่นนี้ยังเกิดกับ Instagram ที่เพิ่งจะถูกสกัดกั้นในช่วงเกิดการประท้วงที่ Hong Kong เมื่อเร็วๆ นี้

แม้ความพยายามในการฝึกฝนภาษาจีนของ Zuckerberg จะน่ายกย่องชื่นชม  ทว่ายังคงยากลำบากสำหรับธุรกิจสัญชาติอเมริกันอย่าง Facebook ที่จะฝ่าด่านทางการเมืองและวัฒนธรรมของประเทศจีนได้

กระนั้นก็ตาม "เรายังอยู่ในจีน" เขาบอกเล่าแผนธุรกิจให้ทราบด้วยว่า Facebook มีทีมทำงานอยู่ในประเทศจีน แม้ว่าจะถูกทางการบล็อกก็ตาม  โดยมีหน้าที่ให้ความช่วยเหลือบริษัทจีนอย่างเช่น Lenovo หาลูกค้าจากต่างประเทศ เขากล่าวว่า "เราอยากจะช่วยลูกค้าคนจีนให้เชื่อมต่อกับคนทั้งโลก"

ทว่าการทำธุรกิจนั้นต้องออกแรงหนักกว่าทักษะการพูด นั่นคือเหตุผลที่เจ้าพ่อ Facebook พยายามสร้างเครือข่ายคอนเนคชั่นในระหว่างการเดินทางเยือนจีนหนนี้ จนเข้าเป็นหนึ่งในบอร์ดที่ปรึกษาของสถาบันการศึกษาที่ได้ชื่อว่าเป็น MIT แห่งจีนแผ่นดินใหญ่ ซึ่งก็คือ Tsinghua University School of Economics and Management ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา สถาบันแห่งนี้เป็นแหล่งรวมของนักศึกษาจีนที่ปราดเปรื่องในสาขาวิศวกรรมศาสตร์นั่นเอง

ตัวเขายอมรับว่าการจ้างงานคนเก่งในประเทศเป็นหัวใจสำคัญของ Facebook ซึ่งขณะนี้เพิ่งจ้างนักศึกษาจีนไว้ 20 คน และพร้อมจะจ้างเพิ่มอีกในปีหน้า

ความพยายามที่ก้าวไปอีกขั้นของ Zuckerberg คือการสานสัมพันธ์กับผู้ประกอบการ และผู้นำอุตสาหกรรมเทคโนโลยีของจีน ระหว่างการสนทนาบนเวที เขาบอกว่าเพิ่งได้พบปะกับ Lei Jun ผู้ก่อตั้งและ CEO ของ Xiaomi ผู้ผลิตสมาร์ทโฟนที่เติบโตเร็วที่สุดของจีน  ทั้งนี้ในบัญชี Weibo (ทวิตเตอร์ของจีน) ของ Lei  เปิดเผยว่า ทั้งสองได้หารือเกี่ยวกับการขยายตลาดต่างประเทศของ Xiaomi รวมไปถึงการใช้ Facebook เป็นแพลตฟอร์มสำหรับธุรกิจในต่างแดน

Zuckerberg กล่าวด้วยว่า "ประเทศจีนนั้นเต็มไปด้วยบริษัทสร้างสรรค์นวัตกรรม"

แม้ว่า Facebook จะใช้งานไม่ได้ แต่คลิปวิดีโอชิ้นนี้ได้สร้างความฮือฮาเป็นอย่างยิ่งในประเทศจีน มีคนเข้าไปแสดงความเห็นนับเป็นหมื่นๆ ใน Weibo  จนทำให้มหาเศรษฐีหนุ่มอเมริกันกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ในจีนไปแล้ว  ทว่าการเอาชนะใจมหาชนชาวจีนเป็นเพียงก้าวย่างแรก ที่เหนือไปกว่าคือการพา Facebook เดินเข้าสู่ตลาดประเทศจีน ซึ่งขึ้นกับว่าจะสามารถโน้มน้าวรัฐบาลจีนให้ผ่อนคลายกฎเหล็กได้หรือไม่

ณ เวลานี้ Zuckerberg อาจใช้การเดินทางคราวนี้เพื่อฝึกฝนภาษาจีนให้ดียิ่งขึ้น แต่ในครั้งหน้า เขาอาจกลับมาเพื่อกระชับความสัมพันธ์กับรัฐบาล ด้วยมื้อดินเนอร์ที่มีเป็ดปักกิ่ง อาหารจีนจานโปรดของเขา วางอยู่บนโต๊ะก็ได้
<div>

<hr />

เรียบเรียงจาก <a href="http://www.forbes.com/sites/liyanchen/2014/10/23/mark-zuckerberg-knows-chinese-but-its-a-long-road-to-export-facebook/">Mark Zuckerberg Knows Chinese, But It's A Long Road To Export Facebook</a>โดย Liyan Chen

</div>

Zuckerberg จะพา Facebook ฝ่าทะลวง "กำแพงเมืองจีน" สำเร็จหรือไม่

<h2>เมื่อศุกร์ที่ผ่านมา Jack Ma ได้นำหุ้น Alibaba เข้าตลาดหุ้นที่ New York จนกลายเป็นหุ้น IPO ที่มีมูลค่าสูงสุดในประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา ความสำเร็จอันงดงามยังช่วยให้เขากลายเป็นบุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศจีน</h2>
หุ้น <a href="http://www.alibaba.com/">Alibaba</a> ได้ทะยานสูงกว่าราคา IPO ถึง 35% โดยเปิดตลาดที่ 92.70 เหรียญ ในฐานะผู้ก่อตั้งและประธานบริษัท หุ้นที่ Jack Ma ถือครองมีมูลค่ารวมเกินกว่า 16,000 ล้านเหรียญ เฉพาะแค่มูลค่าหุ้นก็ทำให้เขามีทรัพย์สินแซงหน้ามหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศจีนไปแล้ว แต่หากคิดคำนวนทรัพย์สินทั้งหมดก็จะมียิ่งมีมูลค่าสูงกว่านี้อีก ทั้งเงินสดที่ถือในมือกว่า 800 ล้านเหรียญ และหุ้นที่สามารถขายออกไปได้ ซึ่งจะทำเงินได้อีกมากกว่า 1,000 ล้านเหรียญ ตามสิทธิในออปชั่นพิเศษของเขา  นอกจากนี้แล้ว Ma ยังถือหุ้นแยกต่างหากในบริษัทส่วนตัว <a href="http://global.alipay.com/ospay/home.htm">Alipay</a> ที่เหมือนเป็นบริษัทลูกของ Alibaba อีกด้วย

Jack Ma ได้ก้าวขึ้นเป็นเป็นผู้มั่งคั่งอันดับหนึ่งของจีน แซงหน้า Robin Li เจ้าพ่อเทคโนโลยีชาวจีนอีกราย ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งเสิร์ชเอนจิ้น Baidu ที่มีทรัพย์สินสุทธิ 16,600 ล้านเหรียญ นอกจากนี้ เขายังก้าวแซง Pony Ma เศรษฐีจีนอีกราย ซึ่งเป็นเจ้าของ Tencent บริษัทคู่แข่ง Alibaba โดยตรงในประเทศจีน ที่มีทรัพย์สินรวม 15,500 ล้านเหรียญ

ในเวลานี้ตัวเขายังได้เข้าทำเนียบ "ท็อปเท็น" ของผู้ร่ำรวยจากเทคโนโลยีในระดับโลกแล้ว มหาเศรษฐีในกลุ่มนี้ประกอบไปด้วยผู้บุกเบิก Silicon Valley อาทิ Bill Gates, Larry Ellison, Mark Zuckerberg, and Larry Page หรือ Sergey Brin เป็นต้น
<div>

<hr />

เรียบเรียงจาก <a href="http://www.forbes.com/sites/briansolomon/2014/09/19/alibabas-ipo-pop-makes-jack-ma-the-richest-man-in-china/?utm_campaign=forbestwittersf&amp;utm_source=twitter&amp;utm_medium=social">Alibaba's IPO Pop Makes Jack Ma The Richest Man In China</a>

</div>

Jack Ma ก้าวสู่เจ้าสัวเบอร์หนึ่งจีน หลัง IPO ก้องโลก

<h2>แม้ว่าธุรกิจในสหรัฐฯ จะยังลังเลอยู่บ้างที่จะทำการค้าขายในสกุลเงินของประเทศจีนหรือ RMB แม้การใช้เงินหยวนเป็นเงินตราสากลจะมีประโยชน์มากขึ้นทุกขณะก็ตาม แต่ในวันนี้ทัศนคติแบบนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว</h2>
ผลสำรวจของ HSBC ที่เก็บข้อมูลจากบริษัทต่างชาติซึ่งตั้งสาขาหรือดำเนินการค้าในแผ่นดินใหญ่ แสดงให้เห็นว่าผู้บริหารธุรกิจจากสหรัฐฯ 17% ยอมรับว่าใช้เงินหยวนในการค้าขาย แม้จะเป็นอัตราที่ต่ำกว่าการสำรวจในระดับโลก 22% ก็ตาม  สำหรับผู้ที่ยังไม่ใช้เงินหยวนนั้น มีถึง 22% ที่วางแผนจะใช้ภายในหกเดือนหรือห้าปีข้างหน้า ซึ่งแน่นอนว่ายังต่ำกว่าค่าเฉลี่ย 32% ที่สำรวจจากผู้บริหารทั่วโลก

แม้การสำรวจจาก HSBC ครั้งนี้จะยังไม่ชัดนักว่า บริษัทของจีนเองนั้นค้าขายด้วยสกุลเงินหยวนมากเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยตัวเลขนี้พอจะแสดงให้เห็นการปรับเปลี่ยนทัศนคติครั้งใหญ่ เมื่อเทียบกับตัวเลขที่เพิ่งจะสำรวจเมื่อปีที่แล้ว มีเจ้าของกิจการชาวสหรัฐฯ เพียง 9% เท่านั้นที่ใช้เงิน RMB ในการค้าขาย  ยิ่งไปกว่านั้นมีเพียง 8% เท่านั้นที่ตัดสินใจจะร่วมขบวนสกุลเงินจากจีนในการทำธุรกิจ ภายในหกเดือนถึงห้าปีข้างหน้า

แม้ตัวเลขจะเพิ่มขึ้น แต่นักธุรกิจสหรัฐฯ ที่ใช้เงินหยวนในการทำธุรกิจยังมีไม่มากนัก บทความจาก Financial Time เมื่อเร็วๆ นี้สรุปได้ดีว่า "ขนาดของการชำระหนี้ด้วยเงินหยวนครบวงจรระหว่างสหรัฐฯ และจีนนั้น ไม่น่าตื่นเต้นเท่ากับอัตราการเจริญเติบโตเลย" ทั้งนี้ SWIFT (สถาบันดูแลสกุลเงินที่ใช่้ชำระหนี้ระหว่างประเทศ) แสดงตัวเลขให้เห็นว่าในเดือนเมษายนที่ผ่านมา มีการจ่ายเงินระหว่างสหรัฐฯ และจีน/ฮ่องกงที่ทำในรูปเงินหยวนเพียง 2.4% เท่านั้น แต่ก็เพิ่มจากเดือนเมษายนของปีก่อน ซึ่งมีเพียง 0.7% เท่านั้น

บริษัทสหรัฐฯ ที่เป็นแหล่งข้อมูลให้กับ HSBC ยอมรับว่า เหตุที่ยังไม่ใช่เงินสกุล RMB มิใช่เพราะไม่เข้าใจหรือไม่ถึงประโยชน์ของการใช้เงินสกุลนี้ แต่เป็นเพราะภาวะการณ์ในปัจจุบันนั้นเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วมาก เบื้องต้นแล้ว ธุรกิจจากสหรัฐฯ ที่ค้าขายกับจีนเริ่มต้นเติบโต มียอดส่งออกไปยังจีนถึง 7% เมื่อเทียบกับทศวรรษก่อนที่มีเพียง 1% เท่านั้น  ทาง HSBC ประเมินว่าตัวเลขจะขึ้นไปสูงถึง 14% ในปี 2030  สถาบันการเงินข้ามชาติเริ่มตระหนักถึงข้อเท็จจริงในการใช้เงินสกุลหยวน ที่มีข้อได้เปรียบอย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นการบริหารความเสี่ยงในอัตราแลกเปลี่ยน ลดค่าใช้จ่ายในการทำธุรกรรม และช่วยให้จ่ายเงินได้รวดเร็วขึ้น เมื่อเทียบกันแล้ว การใช้สกุลเงินดอลลาร์ใบเขียวๆ แทนที่จะใช้เงินค่ายสีแดง จะทำให้บริษัทสหรัฐฯ เกิดค่าใช้จ่ายในการนำเข้าจากจีน รายงานของ Western Union ในปี 2012 ระบุว่า มีการเก็บค่าธรรมเนียมในอัตราแลกเปลี่ยนเงินตราระหว่างประเทศในแต่ละปี สูงถึง 2.4 พันล้านเหรียญ

แน่นอนว่า การเติบโตของเงินหยวนในฐานะเงินตราระหว่างประเทศยังคงติดขัดปัญหาอยู่บ้าง HSBCเสนอว่า นักธุรกิจต้องการระเบียบแบบแผนที่ง่าย ตัวอย่างเช่นการปล่อยเสรีในอัตราแลกเปลี่ยน และการขยายธุรกรรมที่ต้องทำผ่าน RMB  ในเมืองต่างๆ ที่ได้รับการสนับสนุนให้เป็นศูนย์กลางทางธุรกิจของจีน ไม่ว่าฮ่องกง ไต้หวัน และสิงคโปร์ หรือแม้แต่ลอนดอน ซึ่งกำลังจะเข้าร่วมกระบวนการนี้ เงื่อนไขที่อำนวยในเหล่านี้จะช่วยสนับสนุนให้เกิดการใช้เงินหยวนเพิ่มขึ้น

HSBC คาดการณ์ว่าเงินสกุลหยวนนี้จะสาขาใช้เป็นตัวกลางในการแลกเปลี่ยนได้อย่างสมบูรณ์ในปี 2017 แต่อาจจะใช้เวลานานยิ่งกว่า หากจะหวังให้เงินหยวนแซงหน้าเงินสกุลยูเอสดอลลาร์ ในฐานะสกุลเงินที่นิยมใช้ในการค้าขายระดับโลกในยุคปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม เราจะได้เห็นการใช้เงินหยวนมากขึ้นอย่างแน่นอน

<hr />

เรียบเรียงจาก <a href="http://www.forbes.com/sites/yunitaong/2014/07/09/more-u-s-companies-are-settling-trade-with-yuan/">More U.S. Companies Are Now Settling Trade With Yuan</a> โดย Yunita Ong

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events