"สงครามการค้า" เดือดหนักแต่ "บริษัทอเมริกัน" ยังไม่ต้องการกลับบ้าน

คริปโตเคอเรนซี ปีนี้ไม่หวือหวา

Ghost Kitchen ร้านอาหารที่ ‘ไม่มีหน้าร้าน’ ตอบโจทย์ยุคเดลิเวอรี่

สถานการณ์ช่วงชิงแรงงานทั่วโลกรุนแรง ไทยยังติดหล่มพัฒนา "แรงงานทักษะสูง"

EEC ทำเลแห่งอนาคต ตลาดอสังหาฯ คึกรับโอกาสการเติบโต

ช่องว่างการตลาดและหัวใจแฟนคลับที่ “BNK48” ค้นพบ

The Bangkok’s 8 Megaprojects เมกะโปรเจกต์ของภาคเอกชน ตอนที่ 2

The Bangkok’s 8 Megaprojects เมกะโปรเจกต์ของภาคเอกชน ตอนที่ 1

ภาพฝัน "สมาร์ท ซิตี้" ของไทย ชีวิตในเมืองอัจฉริยะ

<h2>บริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ในไทยไม่ได้เป็นเรื่องใหม่มากอีกแล้ว แต่การเข้ามาเปิดตัวของ Spotifyบริการสตรีมมิ่งเพลงระดับโลกก็สามารถทำให้เกิดกระแสเล็กๆ บนโลกอินเทอร์เน็ต เนื่องจากเป็นบริการที่มีคนใช้งานอยู่แล้วกว่า 140 ล้านคนและกลายเป็นหนึ่งในมาตรวัดมาตรฐานความ ‘ดัง’ ของศิลปินในยุคเทคโนโลยี ทำให้หลายคนรอคอยที่จะทดลองใช้ Spotify</h2>
ใครที่อาจจะยังไม่เคยใช้หรือทำความรู้จักกับบริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ อธิบายอย่างง่ายมันคือแอพพลิเคชั่นบนโทรศัพท์มือถือที่ให้เราเข้าไปเลือกฟังเพลงออนไลน์ได้โดยไม่ต้องดาวน์โหลดเก็บเพลงไว้ในเครื่องเหมือนไฟล์ .mp3 ที่เคยใช้กัน และยังสามารถเปิดฟังบนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อื่น เช่น คอมพิวเตอร์ ได้ด้วย โดยแต่ละแอพฯ ก็จะมีวิธีคิดค่าบริการและฟังก์ชันการใช้งานที่ต่างกัน ส่วนฝั่งศิลปินหรือค่ายเพลงก็จะได้รับรายได้จากบริการสตรีมมิ่ง คิดอัตราจ่ายจากยอดการเข้าฟังเพลง ยกตัวอย่างสมมติ 1 บาทต่อ 1 ครั้งการฟัง เป็นต้น

สำหรับประเทศไทย เท่าที่สำรวจพบว่ามีบริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ 4 แบรนด์ที่ได้รับความนิยม มีผู้ใช้งานอยู่เดิมจำนวนหนึ่ง รวมกับ Spotify ที่เข้ามาเปิดตลาดเพิ่ม ซึ่ง Forbes Thailand ได้รวบรวมทั้ง 5 แบรนด์มาเปรียบเทียบราคาและฟังก์ชันการใช้งานดังนี้
<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/55bed9ab49fffe4484e7b4a962dd1a48.png" alt="" />

&nbsp;

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/e39e5560f728e5dfeee451cb51d933d4.png" alt="" />

Apple Music
Apple, สหรัฐอเมริกา
ราคา 129 บาท/คน/เดือน
ระบบฟังฟรี ทำได้เฉพาะฟังก์ชันวิทยุ
จำนวนเพลง 30 ล้านเพลง
จุดเด่น เพลงสากลจำนวนมาก, ใช้งานง่ายบน iOS, ดีลเปิดตัวเพลงเป็นแห่งแรกจากบางศิลปิน

หนึ่งในบริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์อันดับต้นๆ ในแง่จำนวนผู้ใช้งานทั่วโลก 27 ล้านคนแม้เพิ่งเปิดตัวในปี 2015 จากข้อได้เปรียบของการต่อยอดแบรนด์ Apple ซึ่งมีสาวกใช้งานระบบปฏิบัติการ iOS อยู่แล้วทั่วโลก ในประเทศไทยก็เช่นเดียวกัน แม้ในช่วงแรกของการเปิดตัวจะมีจุดบอดที่ไม่มีเพลงไทยให้บริการมากนัก แต่ระยะหลัง Apple Music ได้ดีลเพลงไทยเข้ามาบริการมากขึ้นเรื่อยๆ

Apple Music จะมีฟังก์ชันหนึ่งเรียกว่า Beats 1 เป็นวิทยุออนไลน์ช่องพิเศษเฉพาะผู้ใช้แอพฯ นี้ ซึ่งถ้าหากไม่เสียค่าบริการก็จะใช้ได้เฉพาะฟังก์ชันวิทยุ Beats 1
<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/63e50fdbd3b4c1da4882a6b55c13d775.png" alt="" />

JOOX
Tencent, จีน
ราคา 129 บาท/คน/เดือน
ระบบฟังฟรี จำกัดจำนวนเพลงที่สามารถฟังได้
จำนวนเพลง N/A (ระบุเพียงหลักล้านเพลง)
จุดเด่น เพลงไทยและเอเชียจำนวนมาก, ดูเนื้อเพลงได้

บริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ที่เป็นที่นิยมมากในไทยเคียงคู่มากับ Apple Music สำหรับ JOOX เป็นคู่แข่งจากแดนมังกรที่เปิดตัวในปี 2015 เช่นกัน และเลือกทำตลาดในเอเชีย ได้แก่ ฮ่องกง อินโดนีเซีย มาเลเซีย และไทย ทำให้คลังเพลงโดดเด่นกว่าในเรื่องเพลงไทยและเอเชีย ยกตัวอย่างเพลงไทยจากค่ายอาร์เอสซึ่งมักจะหาฟังได้ยาก จะสามารถฟังได้ที่ JOOX

ระบบสมาชิกของ JOOX เข้าใจง่าย คือคนที่ไม่ได้เสียค่าสมาชิกเป็น VIP จะเข้าฟังบางเพลงไม่ได้ อย่างไรก็ตาม อีกหนึ่งเหตุที่ทำให้คนไทยเทความนิยมให้ JOOX เป็นเพราะแอพฯ มีการจัดโปรโมชันสำหรับผู้ที่แชร์เพลงจาก JOOX ลงบนโซเชียลมีเดีย 1 ครั้งจะได้สิทธิเป็นสมาชิก VIP 1 วัน จึงมีผู้ใช้จำนวนหนึ่งยอมแชร์เพลงทุกวันเพื่อให้ได้สิทธิฟรี

&nbsp;

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/59abc1b1e0a60a83d4388dd6dd17b6c9.png" alt="" />

Deezer
Deezer, ฝรั่งเศส
ราคา 155 บาท/คน/เดือน
ระบบฟังฟรี เลือกเพลงไม่ได้, มีโฆษณาคั่น
จำนวนเพลง 43 ล้านเพลง
จุดเด่น เพลงสากลจำนวนมาก

หนึ่งในบริการสตรีมมิ่งเพลงแรกๆ ที่เปิดให้บริการบนโลก ก่อตั้งโดย Daniel Marhely และ Jonathan Benassaya ในปี 2007 ที่ประเทศฝรั่งเศส และเข้ามาเปิดตัวในไทยเมื่อปี 2012 โดยจัดโปรโมชันร่วมกับดีแทค คลังเพลงที่มีถูกใจสาวกเพลงสากลแต่ไม่ค่อยตอบโจทย์เพลงไทยและเอเชียมากนัก

ระบบการฟังฟรีของ Deezer จะสร้างข้อจำกัดให้ผู้ใช้คือ ต้องเลือกฟังเพลงทั้งหมดใน Playlists ไม่สามารถเลือกฟังเฉพาะเพลงที่ต้องการได้ และจะกดข้ามเพลงได้เพียง 6 ครั้งต่อชั่วโมง รวมถึงมีโฆษณาคั่นเป็นระยะๆ
<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/5504dee02b973c31f4e733935ce25e40.png" alt="" />

Tidal
Aspiro AB, นอร์เวย์
ราคา 179 บาท/คน/เดือน (ระดับ Hi-fi ราคา 358 บาท/คน/เดือน)
ระบบฟังฟรี ไม่มี
จำนวนเพลง 46 ล้านเพลง
จุดเด่น คุณภาพเสียงเทียบเท่าซีดี, ดีลเปิดตัวเพลงเป็นแห่งแรกจากบางศิลปิน

Tidal สตรีมมิ่งเพลงแบบนิชมาร์เก็ต ก่อตั้งในปี 2014 จากฝีมือบริษัทนอร์เวย์ชื่อ Aspiro ก่อนที่ในปี 2015 Aspiro จะถูกเทกโอเวอร์โดย Project Panther Bidco บริษัทที่มีผู้ถือหุ้นใหญ่คือ Jay-Z ศิลปินแรพชื่อดัง Tidal กลายเป็นโครงการที่ Jay-Z ประกาศว่าจะ “ฟื้นฟูคุณค่าให้ดนตรีด้วยบริการที่ศิลปินเป็นเจ้าของ” Tidal จึงเก็บค่าสมาชิกสูงกว่าเพื่อจ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้ศิลปินได้สูงกว่าบริการสตรีมมิ่งอื่นๆ และราคาที่จ่ายจะมาพร้อมกับคุณภาพเพลงที่ยอดเยี่ยมเทียบเท่ากับซีดี ซึ่งทำให้ Tidal ไม่มีบริการฟรีและไม่มีโฆษณา

นอกจากนี้ ผู้ถือหุ้น Tidal ไม่ได้มีเพียงแต่ Jay-Z แต่ยังมีศิลปินอื่นๆ รวม 16 คน เช่น Beyonce, Madonna, Kanye West, Rihanna, Nicki Minaj, Arcade Fire ฯลฯ ทำให้ Tidal สามารถสร้างดีลพิเศษให้ศิลปินหลายรายเปิดตัวเพลงบน Tidal เป็นแห่งแรกหรือเป็นเพลงที่ฟังได้ที่ Tidal เท่านั้น
<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/9913e0ce9abaadd0320115371c0efb79.png" alt="" />

Spotify
Spotify, สวีเดน
ราคา 129 บาท/คน/เดือน
ระบบฟังฟรี มีโฆษณาคั่น
จำนวนเพลง 30 ล้านเพลง
จุดเด่น Playlists แนะนำเฉพาะบุคคล

บริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ที่มีผู้ลงทะเบียน 140 ล้านคน สูงเป็นอันดับ 2 ของโลกรองจาก SoundCloud ก่อตั้งในปี 2008 โดย Daniel Ek และ Martin Lorentzon แน่นอนว่า Spotify มีจุดเด่นเรื่องเพลงสากลจำนวนมาก ส่วนการเปิดบริการในไทยจะสามารถดีลเพลงไทยเข้าสู่คลังเพลงได้มากแค่ไหนยังต้องติดตามต่อไป

จุดเด่นของ Spotify ที่ทำให้กลายเป็นที่นิยม มาจากการเก็บข้อมูลพฤติกรรมฟังเพลง เพื่อวิเคราะห์มานำเสนอเพลงและ Playlists เพลงที่เราน่าจะสนใจทุกสัปดาห์ ส่วนระบบการฟังฟรีของ Spotify ผู้ใช้จะต้องอดทนกับโฆษณาที่แทรกขึ้นมาทุกๆ 30 นาที

&nbsp;

นอกจากบริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ทั้ง  5 แบรนด์ ยังมีแอพพลิเคชั่นเฉพาะกลุ่มอีกจำนวนหนึ่ง เช่น Melon ซึ่งเป็นบริการสตรีมมิ่งของเกาหลี ที่คนไทยเข้าไปใช้เพื่อที่จะสนับสนุนศิลปินเกาหลีด้วยยอดคลิกฟังเพลงในแอพฯ หรือแอพฯ ของคนไทยอย่าง “ฟังใจ” ซึ่งเปิดให้ฟังเพลงจากศิลปินอินดี้กันได้ฟรีๆ

5 บริการสตรีมมิ่งเพลงออนไลน์ในไทย: เทียบราคาและจุดเด่นโดนใจ

ปัจจุบันบริษัท สหพัฒนพิบูล จำกัด(มหาชน) หรือ SPC เป็นบริษัทตัวแทนจำหน่ายที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ด้วยระบบโลจิสติกส์ที่ทันสมัย ครอบคลุมทุกช่องทางการขายและมีเครือข่ายกว้างขวางที่สุดในประเทศ รับผิดชอบในการกระจายสินค้ากว่า600 รายการ ภายใต้ 90 แบรนด์ ที่แจกแจงได้เป็นกลุ่มต่างๆ ดังนี้

1. ผลิตภัณฑ์อาหาร
2. ผลิตภัณฑ์เครื่องดื่ม
3. ผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ในครัวเรือน
4. ผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ส่วนบุคคล เช่นผงซักฟอกเปา น้ำยาล้างจานไลปอนเอฟ มาม่า บะหมี่ โจ๊ก ลอตเต้ เป็นต้น

ทั้งนี้เมื่อเทียบศักยภาพของ SPC กับคู่แข่งที่เป็นบริษัทมหาชนด้วยกันนั้นพบว่า บริษัทเบอร์ลี่ ยุคเกอร์ จำกัด (มหาชน) หรือ BJC น่าจะเป็นบริษัทที่มีลักษณะธุรกิจที่ใกล้เคียงกับ SPC มากที่สุด โดย BJC เป็นผู้ผลิตและจัดจำหน่ายสินค้าอุปโภคและบริโภค สินค้าเครื่องใช้ในครัวเรือน รวมถึงการทำการตลาดและจัดจำหน่ายทว่า ข้อเสียเปรียบของ SPC เมื่อเทียบกับ BJC นั้นคือช่องทางในการจัดจำหน่ายสินค้าเนื่องจาก BJC มีช่องทางในการจัดจำหน่ายสินค้าของตัวเองคือศูนย์การค้าบิ๊กซี ซูเปอร์เซ็นเตอร์ (Big C) แต่ในขณะที่ SPC นั้นจะต้องพึ่งพาช่องทางในการจัดจำหน่ายผ่าน modern trade หรือร้านโชห่วยเท่านั้น

&nbsp;
<h2>จุดอ่อน vs จุดแข็งของ SPC</h2>
จุดแข็ง: บริษัทมีระบบโลจิสติกส์ที่ครอบคลุมทุกช่องทางจัดจำหน่าย และครอบคลุมทั่วประเทศไทย อีกทั้งบริษัทมีสินค้าอุปโภคและบริโภคซึ่งถือได้ว่าปัจจัย 4 พื้นฐาน
จุดอ่อน: สินค้าอุปโภคบริโภคที่บริษัทจัดจำหน่ายนั้น นับว่ายังไม่มีจุดเด่นที่แตกต่างกับคู่แข่งนัก ทำให้ผู้บริโภคไม่มีความรู้สึกถึงความแตกต่างของสินค้าบริษัท จึงสามารถปรับเปลี่ยนการใช้สินค้าหรือแบรนด์ได้ตลอดเวลา หรือไม่มีความภักดีในตราสินค้าของบริษัท (brand loyalty)

&nbsp;
<h2>ปัจจัยหนุนการเติบโต</h2>
ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลโดยตรงต่อการเติบโตของกลุ่มธุรกิจอุปโภคบริโภค คือ กำลังซื้อของผู้บริโภคซึ่งมาจาก 1. ค่าครองชีพของประชากร 2. หนี้สินภาคครัวเรือน เพราะค่าครองชีพบ่งบอกถึงความสามารถในการบริโภค ในขณะที่หนี้สินบ่งบอกถึงภาระที่ผู้บริโภคจะต้องใช้จ่ายก่อนที่จะเกิดการบริโภคทิศทางที่ต้องจับตาจากพื้นฐานที่ธุรกิจสินค้าอุปโภคบริโภคเน้นการบริโภคในประเทศเป็นสำคัญ ทำให้ธุรกิจนี้มีความผันผวนตามเศรษฐกิจในประเทศ หรือมีอัตราการเติบโตที่ใกล้เคียงกับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP)

ด้วยเหตุนี้ ผู้ประกอบธุรกิจอุปโภคบริโภคจึงควรขยายธุรกิจไปยังแถบประเทศเพื่อนบ้านอย่างเช่น เมียนมา สปป.ลาว หรือกัมพูชาที่เริ่มมีการขยายตัวทางเศรษฐกิจที่สูงกว่าในประเทศไทย และพฤติกรรมการบริโภคหรือซื้อสินค้าอุปโภคบริโภคนั้นมีความคล้ายคลึงกับประเทศไทย จากรายงานฉบับเดือนเมษายน 2559 ของธนาคารกสิกรไทยระบุว่า สินค้าอุปโภคบริโภคนั้นเป็น 1 ใน 4 สินค้าไทยที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในเมียนมา จากความน่าเชื่อถือของคุณภาพและมาตรฐานการผลิตสินค้า

เรื่อง: ฝ่ายวิเคราะห์หลักทรัพย์ บริษัทหลักทรัพย์ ทรีนิตี้ จำกัด

<a href="http://www.forbesthailand.com/people-detail.php?did=1485">อ่านเพิ่มเติม: บุณยสิทธิ์ โชควัฒนา ตำนานสารพัดค้าสู่อาณาจักรสหพัฒน์ </a>
<a href="http://www.forbesthailand.com/people-detail.php?did=1485"><img style="width: 400px; height: 294px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/43fb8f424262e83bd826914a16078801.png" alt="" /></a>

<a href="http://www.forbesthailand.com/people-detail.php?did=1486">อ่านเพิ่มเติม: สหพัฒนพิบูล-ไอ.ซี.ซี. สองเสาหลักแห่งเครือสหพัฒน์</a>
<a href="http://www.forbesthailand.com/people-detail.php?did=1486"><img style="width: 400px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/90481da6ba6b862d73f9b71ad4318513.png" alt="" /></a>

<hr />

<a href="http://goo.gl/V6NfWh">คลิกอ่านฉบับเต็ม "บุณยสิทธิ์ โชควัฒนา ตำนานสารพัดค้าสู่อาณาจักรสหพัฒน์" ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ มกราคม 2560</a>
<a href="https://goo.gl/V6NfWh"><img style="width: 250px; height: 326px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/1a9acb06eb9ce498d8300db402f5dc25.png" alt="" /></a>

รายงานพิเศษ: เจาะลึก บมจ.สหพัฒนพิบูล

<h2>เหตุก่อการร้ายครั้งล่าสุดบนสะพาน Westminster และอาคารรัฐสภาในกรุง London ประเทศอังกฤษเมื่อบ่ายวานนี้ ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตแล้ว 4 ราย บาดเจ็บอีกกว่า 40 ราย โดยจุดเกิดเหตุเป็นพื้นที่สำคัญที่ตั้งของหอนาฬิกา Big Ben สัญลักษณ์ของกรุง London</h2>
โดยสำนักข่าว The Guardian รายงานว่า เจ้าหน้าที่สืบสวนเชื่อว่าการก่อการร้ายครั้งนี้ปฏิบัติการโดยคนๆ เดียว ไม่ใช่การกระทำของเครือข่ายใด “แต่ได้รับแรงบันดาลใจจากเครือข่ายการก่อการร้ายระดับสากล”

แม้ยังไม่ทราบเบื้องหลังชัดแจ้ง แต่สิ่งที่แน่นอนคือการก่อการร้ายแต่ละครั้งได้ฝังรากความกลัวลงในภูมิภาคยุโรป ซึ่ง Forbes Thailand ได้รวบรวมการก่อการร้ายครั้งใหญ่ในยุค 2000s ทั่วยุโรป ที่เกิดขึ้นไม่ต่ำกว่า 10 ครั้ง และส่วนใหญ่เป็นการกระทำของกลุ่มมุสลิมหัวรุนแรง มียอดผู้เสียชีวิตรวมกันไม่ต่ำกว่า 650 ราย

10 เหตุก่อการร้ายครั้งใหญ่ในยุโรปยุค 2000s

1. ระเบิดรถไฟใน Madrid ประเทศสเปน (11 มีนาคม 2004)

กลุ่ม Al-Qaeda วางระเบิดรถไฟ 14 ลูก ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 191 ราย และบาดเจ็บอีก 2,050 ราย โดยชนวนเหตุเกิดจาก Al-Qaeda ต้องการตอบโต้ที่สเปนตกลงเป็นพันธมิตรร่วมรบในสงครามอิรัก

<figure><img class="wp-image-9811 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/95.1.png" alt="" width="680" height="439" /><figcaption> (ขอบคุณภาพจาก: Rueters/Dailymail)</figcaption></figure>

2.การโจมตีรถไฟใต้ดิน-รถประจำทาง London ประเทศอังกฤษ (7 กรกฎาคม 2005)

กลุ่ม Al-Qaeda ก่อเหตุด้วยชนวนเหตุเดิมคืออังกฤษส่งทหารเข้ารบในสงครามอิรัก มีการวางระเบิดรถไฟใต้ดิน 3 ลูก และรถประจำทางอีก 1 ลูก ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 56 ราย บาดเจ็บอีก 784 ราย

3.ก่อเหตุเพื่อเชิดชูฝ่ายขวา Oslo ประเทศนอร์เวย์ (22 กรกฎาคม 2011)

เหตุร้ายแรงฝีมือ Anders Behring Breivik เขาวางระเบิดสถานที่ราชการใน Oslo หลายแห่ง และปลอมตัวเป็นตำรวจไปกราดยิงนักเรียนที่กำลังเข้าค่ายฤดูร้อนบนเกาะ Utoya รวมผู้เสียชีวิต 77 ราย บาดเจ็บอีก 319 ราย ซึ่งครั้งนี้ Breivik ก่อเหตุด้วยความนิยมลัทธิฝ่ายขวา ต่อต้านมาร์กซิสม์ และเพื่อต่อต้านกลุ่มมุสลิม

4.กราดยิงสำนักงาน Charlie Hebdo ใน Paris ประเทศฝรั่งเศส (7 มกราคม 2015)

จุดเริ่มต้นคลื่นการก่อการร้ายที่ถาโถมยุโรป กลุ่ม IS (Islamic State) บุกกราดยิงสำนักงานของ Charlie Hebdo สำนักพิมพ์ที่มักตีพิมพ์การ์ตูนเสียดสีศาสนาอิสลาม มีผู้เสียชีวิต 12 ราย บาดเจ็บ 22 ราย เหตุการณ์สะเทือนขวัญนี้ทำให้มีผู้เดินขบวนแสดงจุดยืนต่อต้านการก่อการร้ายถึง 3.7 ล้านคน

5.บุกโจมตีสนามกีฬา-โรงละคร-ร้านอาหาร Paris ประเทศฝรั่งเศส (13 พฤศจิกายน 2015)

ระลอกการก่อเหตุสุดอุกอาจ โดยกลุ่ม IS ระเบิดพลีชีพในสนามกีฬา Stade de France ระหว่างแข่งนัดกระชับมิตรทีมชาติฝรั่งเศส-เยอรมนี ตามด้วยบุกโรงละคร Bataclan และจับตัวประกัน กราดยิง-ระเบิดในร้านอาหาร ผลคือมีผู้เสียชีวิต 137 ราย และบาดเจ็บ 368 ราย

<figure><img class="wp-image-9813 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/95.2.png" alt="" width="680" height="383" /><figcaption> ตำรวจเร่งอพยพประชาชนออกจากสนามกีฬา Stade de France (ขอบคุณภาพจาก Skysports.com)</figcaption></figure>

6.เหตุการณ์สนามบินเบลเยียม เมือง Brussels ประเทศเบลเยียม (22 มีนาคม 2016)

กลุ่ม IS ใช้ระเบิดตะปูพลีชีพในสนามบิน Zaventem เมือง Brussels และสถานีรถไฟใต้ดิน มีผู้เสียชีวิต 35 ราย บาดเจ็บ 340 ราย

7.ระเบิดสนามบินใน Istanbul ประเทศตุรกี (28 มิถุนายน 2016)

แม้การก่อการร้ายหลายครั้งในตุรกีมักเกิดจากฝีมือกลุ่มแบ่งแยกดินแดนชาวเคิร์ด แต่การก่อการร้ายครั้งนี้เจ้าหน้าที่เชื่อว่าเป็นฝีมือของกลุ่ม IS และเป็นครั้งที่ร้ายแรงที่สุดในตุรกี มีผู้เสียชีวิต 47 ราย และบาดเจ็บ 239 ราย

8.รถบรรทุกวันชาติ เมือง Nice ประเทศฝรั่งเศส (14 กรกฎาคม 2016)

ฝรั่งเศสยังตกเป็นเป้าการโจมตี โดยกลุ่ม IS ใช้รถบรรทุกไล่ชนคนและกราดยิงประชาชน มีผู้เสียชีวิตถึง 84 คน และบาดเจ็บ 434 ราย

<figure><img class="wp-image-9815 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/95.3.png" alt="" width="680" height="383" /><figcaption> (ขอบคุณภาพจาก: The New York Times)</figcaption></figure>

9.ตลาดคริสต์มาส กรุง Berlin ประเทศเยอรมนี (19 ธันวาคม 2016)

ผู้ก่อการร้ายใช้รถบรรทุกพุ่งใส่ตลาดคริสต์มาส มีผู้เสียชีวิต 12 ราย และบาดเจ็บอีก 56 ราย

10.เหตุการณ์สะพาน Westminster กรุง London ประเทศอังกฤษ (22 มีนาคม 2017)

ผู้ก่อการร้ายใช้รถยนต์พุ่งชนคนบนสะพาน หยิบมีดแทงเจ้าหน้าที่ในรัฐสภา ก่อนถูกวิสามัญ มีผู้เสียชีวิต 4 ราย บาดเจ็บ 40 ราย

นอกจากเหตุการณ์เหล่านี้ยังมีการโจมตีโดยผู้ก่อการร้ายอีกหลายครั้งในยุโรป แม้ว่าประเทศต่างๆ จะเพิ่มงบประมาณเพื่อตรวจตราอย่างเข้มงวด เช่น ประเทศฝรั่งเศสซึ่งถูกโจมตีหลายครั้งใช้งบประมาณเพื่อตรวจตราวันละกว่า 1 ล้านยูโร และสามารถจับกุมผู้ต้องสงสัยก่อการร้ายไปกว่า 400 คนตลอดปี 2016 แต่ก็ยังเกิดเหตุขึ้น โดยมาตรการต่อไปของสหภาพยุโรป (EU) คือ เตรียมยกเลิกการผลิตธนบัตรใบละ 500 ยูโร เพื่อป้องกันการเคลื่อนย้ายเงินสดของกลุ่มผู้ก่อการร้ายและมิจฉาชีพ

สังคมต้านกลับมุสลิม

เหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นต่อเนื่องย่อมส่งผลต่อสภาพจิตใจของประชาชนในยุโรป โดยประชาชนบางส่วนมีความหวาดกลัวและไม่พอใจชาวมุสลิม เช่น ในเยอรมนีมีการก่อตั้งกลุ่มต่อต้านศาสนาอิสลามชื่อ Patriotic Europeans Against the Islamisation of the West หรือ PEGIDA ซึ่งเคยชักจูงผู้เข้าร่วมเดินขบวนประท้วงชาวมุสลิมได้ถึง 2.5 หมื่นคน และการประณามชาวมุสลิมในที่สาธารณะเกิดขึ้นเนืองๆ ในแต่ละประเทศ

คลื่นความหวาดกลัวดังกล่าวอาจส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจทางการเมืองของประชาชนยุโรป เนื่องจากในปี 2017 นี้จะมีการเลือกตั้งครั้งใหม่ในฝรั่งเศส เยอรมนี และเนเธอร์แลนด์ ซึ่งมาตรการจัดการกับผู้ก่อการร้ายย่อมเป็นประเด็นสำคัญ

สำหรับฝรั่งเศส พรรคฝ่ายขวาของประเทศมีโอกาสสูงที่จะได้รับชัยชนะในการเลือกตั้งเดือนพฤษภาคมนี้ เนื่องจากมีนโยบายที่จะจำกัดการเคลื่อนย้ายเสรีเพื่อปกป้องความมั่นคงในประเทศ ด้านประเทศเยอรมนี Angela Merkel นายกรัฐมนตรี ยังยืนหยัดตามหลักการ EU ในการเคลื่อนย้ายคนอย่างเสรีในปัจจุบัน ซึ่งอาจส่งผลลบกับเธอในการเลือกตั้งที่จะมาถึง

เศรษฐกิจสะเทือน

สำหรับผลทางเศรษฐกิจ แน่นอนว่าปราการแห่งแรกที่ถูกทลายลงคือ การท่องเที่ยว ซึ่งเกี่ยวโยงถึงธุรกิจสายการบินและโรงแรม โดยเศรษฐกิจฝรั่งเศสนั้นพึ่งพิงภาคท่องเที่ยวสูง ในปี 2015 มีนักท่องเที่ยวเยี่ยมเยือนฝรั่งเศสถึง 84 ล้านคน สูงที่สุดในยุโรป แต่หลังจากการก่อวินาศกรรมครั้งใหญ่ในเดือนพฤศจิกายน 2015 ตัวเลขอัตราเข้าพักโรงแรมที่เคยโตสูง 20% ลดเหลือการเติบโตเพียงเลขหลักเดียว และกลับกลายเป็นติดลบถึงสองหลักหลังเหตุการณ์ที่เมือง Nice

ตั้งแต่ปี 2015 มีการรายงานว่านักช้อปในอังกฤษลดจำนวนลงในช่วงวันหยุด เนื่องจากประชาชนมีความหวาดกลัวที่จะทำกิจกรรมในห้างสรรพสินค้าซึ่งอาจเป็นจุดเสี่ยง การลดการจับจ่ายใช้สอยในประเทศเช่นนี้อาจทำร้ายเศรษฐกิจของยุโรปยิ่งขึ้นไปอีกในภาวะที่เศรษฐกิจซบเซา โดย European Commissions รายงานว่าตั้งแต่ปี 2004-2015 GDP ของสหภาพยุโรปเติบโตเฉลี่ยเพียงปีละ 1% และปี 2016 ที่ผ่านมาเติบโต 1.9% เท่านั้น

หลังถูกกระหน่ำโจมตีนับครั้งไม่ถ้วนมากว่า 2 ปี ต้องติดตามต่อไปว่ายุโรปจะยกระดับมาตรการป้องกันการก่อการร้ายอย่างไรในปี 2017

10 ‘เหตุก่อการร้าย’ ครั้งใหญ่ในยุโรปยุค 2000s ฝังรากความกลัว-ทำลายเศรษฐกิจ

<h2>แม้ว่าภาคการเกษตรและอุตสาหกรรมอาหารไทยจะมีสัดส่วนเพียง 8.52% ของมูลค่าผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ ทว่า ในทุกยุคสมัย อุตสาหกรรมดังกล่าวเป็นเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงคนไทยทั้งประเทศ และขยับขยายสู่ทั่วโลกด้วยมูลค่าการส่งออกเป็นอันดับสองของประเทศ</h2>
ทั้งนี้ความอุดมสมบูรณ์ทางทรัพยากรและวิวัฒนาการทางเทคโนโลยีจะยังคงส่งเสริมให้อุตสาหกรรมนี้ก้าวไปอีกไกลโพ้นศักยภาพด้านอาหารแปรรูปของไทยที่สามารถติดอันดับหนึ่งในสิบผู้ส่งออกรายใหญ่ของโลกด้วยมูลค่าการส่งออก 1.73 หมื่นล้านเหรียญสหรัฐฯ (ราว 6 แสนล้านบาท) หรือคิดเป็นสัดส่วน 3.2% ของมูลค่าการส่งออกอาหารแปรรูประดับโลกในปี 2558 ไม่ว่าจะเป็นกุ้งกระป๋องและแปรรูป ไก่แปรรูป สับปะรดกระป๋อง และข้าวโพดหวานกระป๋อง เป็นต้นโดยตลาดส่งออกที่สำคัญ ได้แก่ ประเทศญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา

ขณะที่ เพลินใจ จิระจรัส ผู้อำนวยการสายงานวิจัยและบริการการลงทุน บริษัทหลักทรัพย์ โนมูระ พัฒนสิน จำกัด (มหาชน) ย้ำถึงความสำคัญของอุตสาหกรรมการเกษตรและอาหารที่สามารถผลักดันการเติบโตของประเทศ จากมูลค่ารวมของอุตสาหกรรมเกษตรไทยในช่วงครึ่งปีแรกราว 5.97 แสนล้านบาท คิดเป็นสัดส่วน 8.52% ของมูลค่าผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ประมาณ 7 ล้านล้านบาท

แม้ในรอบครึ่งปีที่ผ่านมาราคาสินค้าเกษตรโดยเฉพาะข้าว ยางพารา รวมถึงปริมาณผลผลิตน้ำตาลและกุ้งจะปรับตัวลดลง ส่งผลให้มูลค่าของอุตสาหกรรมเกษตรของไทยปรับตัวลดลง 2.3% เมื่อเทียบกับปีที่ผ่านมาที่ 6.1 แสนล้านบาท แต่มูลค่าการส่งออกของสินค้าในอุตสาหกรรมดังกล่าวยังคงมีความสำคัญต่อการขับเคลื่อน GDP ของประเทศด้วยมูลค่า 6.36 แสนล้านบาท คิดเป็นสัดส่วน 17.1% ของมูลค่าการส่งออกทั้งหมดของไทยที่ 3.72 ล้านล้านบาทหรือ 9.1% ของ GDP ประเทศ

<img style="width: 680px; height: 491px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/03913cb432a2ba27e4af6173ac9851a3.jpg" alt="" />

นอกจากนั้น อุตสาหกรรมเกษตรยังคงมีความสำคัญต่อประเทศมากกว่าอุตสาหกรรมนอกภาคการเกษตร ในด้านการใช้พื้นที่ของประชากรในภาคการเกษตรที่มีอยู่ราว 38.6% ของประชากรทั่วประเทศ โดยใช้พื้นที่เพื่อประโยชน์ทางการเกษตรคิดเป็น 46% จากจำนวนที่ดิน 320.7 ล้านไร่ สะท้อนถึงการใช้ทรัพยากรธรรมชาติและแรงงานในภาคการโดยมักจะเริ่มต้นจากการจำหน่ายสุกรมีชีวิตสำรับตลาดสด และพัฒนาเข้าสู่ตลาดโมเดิร์นเทรดมากขึ้นในระยะหลัง เพื่อสร้างภาพลักษณ์สินค้าที่มีอนามัย และเพิ่มมูลค่าสินค้ามากขึ้น

ขณะที่อุตสาหกรรมไก่เผชิญหน้ากับคู่แข่งขันน้อยรายกว่า แต่ผู้ประกอบการยังต้องรับมือกับการแข่งขันทั้งในประเทศและต่างประเทศ โดยเฉพาะสงครามราคาจากผู้ประกอบการหน้าใหม่อย่าง บริษัท BRF ผู้เลี้ยงไก่และส่งออกรายใหญ่ของบราซิลที่เข้ามาช่วงชิงส่วนแบ่งทางการตลาดในประเทศ รวมถึงความกดดันด้านราคาต้นทุนจากประเทศบราซิลและสหรัฐอเมริกาที่ถือแต้มต่อด้านผลผลิตถั่วเหลืองและข้าวโพดที่เพียงพอกว่าประเทศไทยที่ต้องนำเข้าถั่วเหลือง ทำให้ต้นทุนการเลี้ยงไก่ของไทยสูงกว่าบราซิลและสหรัฐฯ ราว 10%

อย่างไรก็ตาม แนวโน้มการส่งออกของอุตสาหกรรมไก่น่าจะสามารถเติบโตได้ในระดับ 3% เป็น 7 แสนตัน โดยมีประเทศคู่ค้าหลัก ได้แก่ ประเทศในกลุ่มยุโรปและญี่ปุ่น พร้อมเพิ่มกำลังการผลิตจำนวน 1.88 ล้านตันในปีนี้ หรือเพิ่มขึ้น 4.8% เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว และการบริโภคประมาณ 1.26 ล้านตันหรือเพิ่มขึ้น 5.5% จากปีที่แล้ว ด้วยจุดเด่นด้านคุณภาพของสินค้าไทย และปริมาณการส่งออกไก่แปรรูปเป็นหลักคิดเป็น 70% และมูลค่าการส่งออกไก่ 81% ของการส่งออกไก่ทั้งหมดในช่วง 8 เดือนแรกของปีนี้ รวมถึงปัจจัยสนับสนุนในประเทศ ได้แก่ กำลังซื้อและความเชื่อมั่นของผู้บริโภค รวมถึงราคาขายจำนวน 38 บาท/กิโลกรัม ซึ่งยังคงมากกว่าต้นทุนการเลี้ยงที่ 36-37 บาท/กิโลกรัม

อย่างไรก็ดี เพลินใจให้ความเห็นเกี่ยวกับประเด็นการกำหนดค่าอากรการฆ่าและค่าธรรมเนียมโรงฆ่าสัตว์ในอุตสาหกรรมไก่อันได้แก่ ค่าอากร 0.20 บาท/ตัว และค่าธรรมเนียม 0.20 บาท/ตัว รวมคิดเป็น 0.40 บาท/ตัว หรือ 0.42% ของราคาไก่หน้าฟาร์มว่า “พ.ร.บ.ควบคุมการฆ่าสัตว์ที่ประกาศใช้ตั้งแต่วันที่ 26 กันยายนในปีนี้ ไม่น่าจะมีนัยสำคัญต่อผู้ประกอบการ เนื่องจากผู้ประกอบการน่าจะสามารถปรับในราคาขายไก่ได้ ขณะที่ผู้ส่งออกไก่ได้รับการยกเว้นไม่ต้องจ่ายอากร ดังนั้นความสามารถในการแข่งขันของผู้ส่งออกไก่จึงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากก่อนหน้านี้”

<img style="width: 346px; height: 443px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/673108a7b5b648d6513c9c682018d1e0.jpg" alt="" />

จากการแข่งขันที่ทวีความรุนแรงทั้งในประเทศและการส่งออกไปยังต่างประเทศผู้ประกอบการในอุตสาหกรรมเกษตรและอาหารจำเป็นต้องเน้นการเพิ่มมูลค่าสินค้าเช่น สินค้าแปรรูปและอาหารพร้อมรับประทาน โดยเฉพาะตลาดต่างประเทศที่ผู้บริโภคมีกำลังซื้อ ได้แก่ อาหารเพื่อสุขภาพ และอาหารออร์แกนิค ไม่ว่าจะเป็น อาหารสัตว์เนื้อสัตว์ หรืออาหารแปรรูป ซึ่งมีโอกาสเติบโตสร้างรายได้จำนวนมากสอดคล้องกับภาวะเศรษฐกิจของแต่ละประเทศ

“ถ้าเป็นประเทศกำลังพัฒนาต้องเน้นการขายอาหารสัตว์ ส่วนประเทศที่พัฒนาแล้ว ผู้บริโภคมีกำลังซื้อและใส่ใจสุขภาพดังนั้นอาหารแปรรูปที่เป็นอาหารออแกนิคและอาหารสุขภาพน่าจะทำตลาดได้มากขึ้น อย่างไรก็ตาม หากเป็นอาหารแปรรูปแบบทั่วไป อาจต้องเจาะตลาดเพิ่มนอกเหนือไปจากตลาดหลักได้แก่ ยุโรป สหรัฐฯ และญี่ปุ่น”

<hr />

<a href="https://goo.gl/fFyN78">คลิกอ่านฉบับเต็ม "เมื่อครัวไทย โตไกลไรลิมิต" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ NOVEMBER 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/fFyN78"><img style="width: 250px; height: 327px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0204b3f8180980348e2ec4579732a69d.png" alt="" /></a>

เมื่อครัวไทย โตไกลไร้ลิมิต

<h2>ผลโหวต Brexit ได้สร้างความโกลาหลอลหม่านให้กับตลาดหุ้นสหราชอาณาจักรและสะเทือนไปถึงตลาดหุ้นทั่วโลก โดยเฉพาะหุ้นกลุ่มสถาบันการเงิน บริษัทพัฒนาอสังหาฯ บริษัทรับสร้างบ้าน รวมถึงราคาสินค้าโภคภัณฑ์ที่เกี่ยวกับพลังงานก็พลอยได้รับผลกระทบและปรับตัวลงเช่นกัน</h2>
กรณีของ Brent Oil เป็นตัวอย่างที่ชัดเจน มีการปรับตัวขึ้นมาจากจุดต่ำสุดมาอยู่ที่ 28.60 เหรียญสหรัฐฯ ต่อบาร์เรล เมื่อวันที่ 19 มกราคมที่ผ่านมา แล้วทยอยปรับตัวขึ้นมาที่ 52.74 เหรียญต่อบาร์เรล เมื่อวันที่ 9 มิถุนายนที่ผ่านมา ขึ้นมาถึง 24.14 เหรียญต่อบาร์เรล หรือคิดเป็น 84.41% ภายในระยะเวลาเพียง 4 เดือนกว่าๆ เท่านั้น

ผลโหวต Brexit ได้สร้างความโกลาหลอลหม่านให้กับตลาดหุ้นสหราชอาณาจักรและสะเทือนไปถึงตลาดหุ้นทั่วโลก โดยเฉพาะหุ้นกลุ่มสถาบันการเงินบริษัทพัฒนาอสังหาฯ บริษัทรับสร้างบ้าน รวมถึงราคาสินค้าโภคภัณฑ์ที่เกี่ยวกับพลังงานก็พลอยได้รับผลกระทบและปรับตัวลงเช่นกันเหรียญต่อบาร์เรล คิดเป็น 624.55% ภายในเวลา 9 ปี 8 เดือน (ดูกราฟราคา Brent Oil ประกอบ) หรือมีอัตราผลตอบแทนแบบทบต้นประมาณ 22% ต่อปี

<img style="width: 680px; height: 294px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/e87d5455b18a5df7df344cf8e632ffc0.png" alt="" />

สวนทางกับราคาทองคำที่มีราคาสูงขึ้นทันทีหลังจากผลโหวต โดยทองคำได้ขึ้นไปที่ 1,352.19 เหรียญต่อออนซ์ เมื่อวันที่ 10 สิงหาคมที่ผ่านมา จากจุดต่ำสุดเมื่อ 14 ธันวาคมปีที่แล้วที่ 1,064.70 เหรียญต่อออนซ์ ขึ้นมา 287.49 เหรียญต่อออนซ์ คิดเป็น 27% ภายในเวลาเพียงเกือบ 8 เดือน และถ้าดูย้อนหลังไป 40 ปี (ดูกราฟราคาทองคำประกอบ) จะพบว่า ราคาทองถึงจุดต่ำสุดที่ 255.90 เหรียญต่อออนซ์ เมื่อเดือนสิงหาคมปี 1999 หลังจากนั้นก็ทะยานสู่จุดสูงสุดในประวัติศาสตร์ที่ 1,776.40 เหรียญต่อออนซ์เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2012 รวมแล้วราคาขึ้นไปถึง 1,520.50 เหรียญต่อออนซ์ นับว่าเป็นผลตอบแทนที่สูงมากทีเดียว

<img style="width: 680px; height: 294px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/3ff8a5e81edad47de05012f5309e5d78.png" alt="" />

ด้วยเพราะเหตุนี้เอง จึงทำให้นักลงทุนทั่วโลกให้ความสนใจลงทุนในสิ่งเหล่านี้ ทั้งที่หากราคาไม่ขึ้น นักลงทุนจะไม่ได้ผลตอบแทนอะไรเลย นอกจากนั้นยังขาดทุนจากต้นทุนของเงิน ไม่ว่าจะเป็นค่าเสียโอกาสดอกเบี้ย และค่าธรรมเนียมอื่นๆ ในขณะที่นักลงทุนนำเงินไปลงทุนในตราสารหนี้จะยังได้ดอกเบี้ย หรือลงทุนในอสังหาฯ เพื่อปล่อยเช่าก็ยังจะได้ค่าเช่า หรือลงทุนในหุ้นก็ยังจะได้เงินปันผล

นอกจากนี้ อสังหาริมทรัพย์ในสหราชอาณาจักรได้รับผลกระทบ เนื่องจากนักลงทุนส่วนใหญ่เกรงว่าตำแหน่ง World Financial Center ที่ London ครองอยู่เป็นอันดับ 1 จะมีการเปลี่ยนแปลงไป หลังจากสหราชอาณาจักรออกจาก EU ในอีก 2 ปีข้างหน้า โดยเห็นได้ชัดจากการที่นักลงทุนในกองทุนอสังหาริมทรัพย์ที่ลงทุนในอสังหาฯ สหราชอาณาจักรได้แห่ไถ่ถอนหน่วยลงทุนจนทำให้กองทุนขาดสภาพคล่อง

เหตุการณ์เช่นนี้ทำให้ผู้บริหารกองทุนตกที่นั่งลำบาก เพราะว่าจะขายอสังหาริมทรัพย์ของกองทุนที่ตนบริหารอยู่ในทันทีทันใดคงจะยาก และยังทำให้ขายไม่ได้ราคาอีกด้วย ทำให้กองทุนเหล่านี้ ซึ่งมีมูลค่าสินทรัพย์รวม 9 พันล้านปอนด์ ต้องหยุดการไถ่ถอนหน่วยลงทุนชั่วคราว

แม้สภาวะ Brexit ยังไม่มีผลให้สหราชอาณาจักรต้องออกจาก EU ในทันที ซึ่งจะมีผลจริงๆ ในอีก 2 ปีข้างหน้า ส่วนหนึ่งคงเป็นความจำเป็นที่ผู้บริหารกองทุนดังกล่าวต้องหาเงินมาชำระคืนค่าขายหน่วยลงทุนของผู้ถือหน่วยลงทุนของกองทุนดังกล่าวอย่างเร่งด่วน

ท่ามกลางความโกลาหล คณะกรรมการกำหนดนโยบายการเงิน (FPC) ที่มีผู้ว่าการธนาคารชาติเป็นประธานได้ประกาศว่า จะมีเงินอีก 1.5 แสนล้านปอนด์เพิ่มเติมสภาพคล่องโดยผ่านทางธนาคารพาณิชย์และเตือนผู้ถือหน่วยลงทุนว่า การแห่ขายหน่วยลงทุนจะทำให้มูลค่าหน่วยลงทุนมีราคาต่ำลง จากการถูกบังคับให้ขายอสังหาริมทรัพย์ในกองทุนดังกล่าว เพื่อนำมาชำระค่าขายหน่วยลงทุนของผู้ถือหน่วยลงทุน

<figure><img class=" wp-image-7980" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/05/000_1BZ22L.jpg" alt="" width="800" height="537" /><figcaption> (Photo by NIKLAS HALLE'N / AFP)</figcaption></figure>

สรุปได้ว่า หลังจากประชามติ Brexit สร้างผลกระทบกระเทือนไปตั้งแต่ตลาดหุ้น ทอง สินค้าโภคภัณฑ์ และอสังหาริมทรัพย์ โดยเฉพาะในสหราชอาณาจักร จนนักลงทุนเกรงว่าภาพเหตุการณ์ที่ราคาอสังหาริมทรัพย์ตกลงอย่างมากในช่วงปี 2008 ซึ่งเป็นช่วง Hamburger Crisis จะกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง ทำให้นักลงทุนทั่วโลกรวมทั้งนักลงทุนของสหราชอาณาจักร พยายามหนีจากการถือครองสินทรัพย์ที่เป็นสกุลเงินปอนด์ไม่ว่าจะเป็นหุ้น หรืออสังหาริมทรัพย์ในสหราชอาณาจักร ไปลงทุนในสินทรัพย์อื่นๆ ที่ไม่ใช่สกุลเงินปอนด์

นอกจากจะส่งผลให้ค่าเงินปอนด์ตกต่ำที่สุดในรอบกว่า 30 ปีเมื่อเทียบกับเงินเหรียญสหรัฐฯ และทำให้ราคาอสังหาริมทรัพย์ตกต่ำลงแล้วยังยังทำให้ bond yield ของประเทศที่มีความเข้มแข็งทางเศรษฐกิจต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสวิตเซอร์แลนด์ ฝรั่งเศส เยอรมนี สร้างจุดต่ำสุดในรอบ 10 ปีเลยทีเดียว

แต่การที่ bond yield ต่ำลงกลับส่งผลดีในทางอ้อมให้กับสหราชอาณาจักรเช่นกัน เพราะทำให้นักลงทุนแสวงหาผลตอบแทนจากการลงทุนมากขึ้น โดยมี risk appetite ที่สูงขึ้น เป็นที่น่าสนใจว่า บรรดากลุ่มเฮดจ์ฟันด์และกลุ่มที่บริหาร private equity ต่างๆ พยายามซื้อสินทรัพย์ในช่วงวิกฤตการณ์ จากการที่ราคาอสังหาริมทรัพย์ในสหราชอาณาจักรโดยเฉพาะที่ London ในช่วงที่ผ่านมาสามารถซื้อได้ในราคาที่ถูกกว่าช่วงก่อน Brexit ถึง 20-30% เมื่อคำนวณเป็นสกุลเงินเหรียญสหรัฐฯ

ด้านสถานการณ์พื้นที่สำนักงานให้เช่าก็ค่อนข้างตึงตัว มีพื้นที่ว่างเพียง 2-6% หรือเฉลี่ยที่ประมาณ 4% เท่านั้นเอง ซึ่งต่ำกว่าค่าเฉลี่ย 10 ปีซึ่งอยู่ที่ 6.90 % อยู่พอสมควร ยิ่งพื้นที่ให้เช่าในตลาดมีปริมาณน้อย เมื่อเทียบกับความต้องการพื้นที่สำนักงาน ยิ่งทำให้พื้นที่ให้เช่าเหล่านี้สามารถเก็งกำไรสร้างผลตอบแทนจากการเช่าได้สูงภายใน 1-2 ปีก่อนที่ประชามติการออกจาก EU จะมีผลอย่างเป็นทางการ

แต่สิ่งหนึ่งที่น่าเป็นห่วงคือ อุปสงค์ของพื้นที่เหล่านี้เป็นของสถาบันการเงินถึง 40% ทำให้สถานะความเป็น World Financial Center มีผลต่ออัตราการเช่าพื้นที่เป็นอย่างมาก ซึ่งจะมีผลสะท้อนไปที่ราคาของตัวอาคารเหล่านี้ เพราะว่าจากต้นทุนค่าใช้จ่ายในการเช่า office space ใน London จะมีค่าเช่าสูงมาก โดย London เป็นเมืองที่มีค่าใช้จ่ายในการเช่าพื้นที่สำนักงานอยู่อันดับที่ 2 เป็นรองเพียงฮ่องกงซึ่งครองอันดับ 1 เท่านั้น

ในส่วนของออฟฟิศหน่วยงานต่างๆ ภายใน 2 ปีนี้ ยังอาจจะไม่ได้รับผลกระทบมากนัก แต่หลังจาก 2 ปีไปแล้ว มีโอกาสที่หน่วยงานต่างๆ โดยเฉพาะกลุ่มสถาบันการเงินที่จะย้ายส่วนงานที่ไม่มีความจำเป็นออกจาก London ไปยังเมืองอื่นๆ ใน EU กรณีที่หน่วยงานนั้นๆ มีรายได้หลักๆ มาจากประเทศในกลุ่ม EU ซึ่งหลายหน่วยงานได้ประกาศแล้วว่า ถ้า Brexit มีผลกระทบต่อภาษีที่ทำให้บริษัทมีต้นทุนที่สูงขึ้นก็จะย้ายไปตั้งสำนักงานหลักที่เมืองอื่นๆ

สำหรับส่วนของตลาดกลุ่มธุรกิจค้าปลีกที่ได้รับผลกระทบจากประชามติในครั้งนี้ พบว่ากลุ่มนักลงทุนที่เป็น rational fund manager คงยังลังเลที่จะรีบตัดสินใจลงทุนในสถานการณ์ที่ภาพยังไม่ชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจาก Brexit มีผลทางปฏิบัติจริงๆ

คุณเคยเห็นตอนแมวก่อนที่จะตายไหมครับ ว่ากระโดดไปกระโดดมากี่ครั้ง อสังหาริมทรัพย์ของสหราชอาณาจักรอาจจะกำลังอยู่ในสภาพนั้นก็ได้ครับ

&nbsp;
<figure class="wp-caption alignnone"><img class="lazy img-responsive lazy-loaded" src="https://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99-01.png" alt="" width="265" height="266" data-lazy-type="image" data-lazy-src="/uploads/userfiles/images/%E0%B8%99%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%99-01.png" /><figcaption class="wp-caption-text">กิติชัย เตชะงามเลิศ นักเขียนและนักลงทุนด้านตลาดทุนและอสังหาริมทรัพย์</figcaption></figure>
&nbsp;
<div>

<hr />

<a href="https://goo.gl/fFyN78">คลิกอ่านฉบับเต็ม "อสังหาฯ UK หลังออกจาก UK" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ NOVEMBER 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/fFyN78"><img style="width: 250px; height: 327px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/0204b3f8180980348e2ec4579732a69d.png" alt="" /></a>

</div>

อสังหาริมทรัพย์ UK หลังเลือกออกจาก EU

<h2>CBRE (Thailand), JLL (Thailand) และ Colliers Asia บริษัทที่ปรึกษาด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำระดับโลกต่างลงความเห็นว่า ออสเตรเลีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Sydney เป็นตลาดที่น่าสนใจสำหรับการลงทุนอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์มากที่สุดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก</h2>
Ada Choi ผู้อำนวยการอาวุโส แผนกวิจัย CBRE Asia Pacific กล่าวว่า ในการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกในรอบ 6 เดือนแรกของปี ประเทศที่ได้รับความนิยมจากนักลงทุนต่างชาติมากที่สุด 5 อันดับแรก ได้แก่ สิงคโปร์ ออสเตรเลีย ญี่ปุ่น ฮ่องกง และเกาหลีใต้

การลงทุนข้ามชาติยังคงมีความคึกคัก โดยมาจากนักลงทุนสถาบันระดับภูมิภาคและระดับนานาชาติทำให้มูลค่าการลงทุนเพิ่มขึ้นเป็น 8.6 พันล้านเหรียญสหรัฐในไตรมาสที่ 2 ของปี 2559 หรือเพิ่มขึ้นถึง 73% เมื่อเปรียบเทียบกับไตรมาสที่ 1 ปีเดียวกัน

นักลงทุน 5 อันดับแรกที่มีการลงทุนมากที่สุด อันดับ 1 มาจากจีน โดยในครึ่งปีแรกมีการลงทุนสูงถึงราว 3.8 พันล้านเหรียญ รองลงมาคือ นักลงทุนจากสหรัฐฯ โดยมีการลงทุนราว 3.2 พันล้านเหรียญ อันดับ 3 มาจากประเทศในแถบตะวันออกกลาง มีการลงทุนรวม 2.6 พันล้านเหรียญ ตามมาด้วยสิงคโปร์ 1.9 พันล้านเหรียญ และฮ่องกง 600 ล้านเหรียญ

ทั้งนี้ การลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์ในสิงคโปร์ขึ้นมาเป็นอันดับ 1 เพียงเพราะมีธุรกรรมการขายอาคาร Asia Square Tower 1 ซึ่งมีมูลค่าสูงถึง 2.5 พันล้านเหรียญ โดยผู้ซื้อคือกองทุน Qatar Investment Authority นับเป็นการซื้อขายอาคารสำนักงานที่มีมูลค่าสูงที่สุดในเอเชียแปซิฟิก

จากรายงานการสำรวจความคิดเห็นของนักลงทุนในเอเชียแปซิฟิกฉบับล่าสุดโดยแผนกวิจัย CBRE พบว่า ประเทศที่เป็นเป้าหมายหลักของการลงทุนข้ามชาติ คือ ออสเตรเลีย และญี่ปุ่น ซึ่งมีสินทรัพย์ลงทุนเสนอขายจำนวนมากในออสเตรเลีย นักลงทุนจะมุ่งไปที่ Sydney และ Melbourne ซึ่งเป็นเมืองที่ตลาดอสังหาริมทรัพย์มีความเข้มแข็งและมีผลตอบแทนที่เหมาะสม ขณะเดียวกัน ธุรกิจอาหารและเครื่องดื่มในออสเตรเลียมีการขยายตัวสูงจากจำนวนประชากรและนักท่องเที่ยวต่างชาติที่เพิ่มขึ้น

สำหรับญี่ปุ่น นักลงทุนนิยมลงทุนใน Tokyo แต่เนื่องจากอสังหาริมทรัพย์ที่เสนอขายมีน้อยมากและด้วยราคาที่ค่อนข้างสูง ส่วนจีน แม้จะยังไม่ติด 5 อันดับแรกของประเทศที่เป็นเป้าหมายหลักของการลงทุนข้ามชาติในปีนี้ แต่ในอนาคตอาจเปลี่ยนไปเมื่อตลาดการเงินเริ่มมีเสถียรภาพและมีความแปรปรวนน้อยลง

แม้จะมีธุรกรรมขนาดใหญ่เกิดขึ้นหลายรายการในช่วงไตรมาส 2 ปี 2559 ซึ่งทำให้จำนวนธุรกรรมอสังหาริมทรัพย์ในเอเชียแปซิฟิกเพิ่มสูงขึ้นถึง 19% เมื่อเปรียบเทียบกับไตรมาส 1 ปีเดียวกัน แต่บรรยากาศโดยรวมในตลาดกลับยังคงเงียบเหงาเห็นได้จากจำนวนธุรกรรมโดยรวมที่ลดลงเหลือไม่ถึง 500 รายการในช่วงครึ่งปีแรกของปี 2559 จาก 760 กว่ารายการในช่วงครึ่งปีแรกของปีที่แล้ว

สุพินท์ มีชูชีพ กรรมการผู้จัดการ JLL (Thailand) ระบุว่า Tokyo, Seoul, สิงคโปร์, Sydney และ Shanghai รั้ง 5 อันดับเมือง Top 5 ที่มีมูลค่าการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์สูงสุดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก (ไม่รวมอสังหาริมทรัพย์ประเภทที่พักอาศัย) ขณะที่ประเทศที่มีมูลค่าการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์สูงสุดในภูมิภาค ได้แก่ ญี่ปุ่น จีน ออสเตรเลีย เกาหลีใต้ และสิงคโปร์

หากเทียบกับช่วงครึ่งปีแรกของปี 2558 ตลาดการลงทุนภายในประเทศส่วนใหญ่ค่อนข้างซบเซาลง เช่น ญี่ปุ่น ซึ่งแม้จะยังครองตำแหน่งตลาดการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่าสูงสุดในเอเชียแปซิฟิก ด้วยมูลค่ารวม 1.7 หมื่นล้านเหรียญ แต่เมื่อเทียบกับครึ่งปีแรกของปี 2558 พบว่า มูลค่าปรับลดลง 12% จาก 1.93 หมื่นล้านเหรียญ เนื่องจากเริ่มมีสินทรัพย์เสนอขายน้อยลงหลังจากมีการซื้อขายเกิดขึ้นอย่างคึกคักมาอย่างต่อเนื่องหลายปี

อย่างไรก็ดี การลงทุนในบางประเทศที่ปรับตัวดีขึ้นมากช่วยให้มูลค่าโดยรวมของทั้งภูมิภาคในช่วงครึ่งปีแรกไม่ได้ลดลงไปมากนัก โดยเกาหลีใต้เป็นตลาดที่มีมูลค่าการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ปรับเพิ่มขึ้นมากที่สุด โดยเพิ่มขึ้น 48% จาก 3.9 พันล้านเหรียญในครึ่งปีแรกของปี 2558 เป็น 5.8 พันล้านเหรียญในครึ่งปีแรกของปีนี้ ตามมาด้วยสิงคโปร์ ซึ่งเพิ่มขึ้น 35% จาก 3.8 พันล้านเหรียญ เป็น 5.1 พันล้านเหรียญ ในจำนวนนี้มีการซื้อขายอาคารสำนักงาน Asia Square Tower 1 ซึ่งเป็นการซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ที่มีมูลค่าสูงที่สุดในโลกในไตรมาสที่สอง ด้วยมูลค่า 2.78 พันล้านเหรียญ

ทั้งนี้ มูลค่าการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ในเอเชียแปซิฟิกมีการปรับตัวลดลงเล็กน้อย โดยในช่วงครึ่งปีแรกของปี 2559 มีมูลค่าการลงทุนซื้อขายอสังหาริมทรัพย์ในเอเชียแปซิฟิกรวมทั้งสิ้น 5.4 หมื่นล้านเหรียญ ลดลง 4% จากช่วงเวลาเดียวกันของปี 2558

<img style="width: 680px; height: 426px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/368370968bebe7308ce5b0279d2fb075.png" alt="" />

Andrew Haskins กรรมการบริหาร แผนกวิจัยและให้คำปรึกษา Colliers Asia กล่าวว่า ออสเตรเลียเป็นประเทศที่น่าสนใจในการลงทุนอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์มากที่สุดในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกนำโดย Sydney และ Melbourne ซึ่งเป็นเมืองที่มีผลตอบแทนจากการลงทุนอาคารสำนักงานเกรดเอให้เช่าสูงที่สุด โดยมีอัตราถึง 6% และ 5.7% ตามลำดับ ทั้งสองเมืองติดอันดับ 2 และ 3 เมืองที่นักลงทุนทั่วโลกนิยมเข้าไปลงทุนมากที่สุดในปีที่ผ่านมา เป็นรองก็เพียง London เท่านั้น ซึ่งหากเทียบตลาดสำนักงานให้เช่าใน London ที่มีขนาดใหญ่กว่า Sydney ถึง 3 เท่าตัว ถือได้ว่าตลาดสำนักงานให้เช่าใน Sydney มีความน่าสนใจมากทีเดียว

นักลงทุนต่างชาติที่ให้ความสนใจลงทุนในตลาดอสังหาริมทรัพย์ทั้งใน Sydney และ Melbourne มากที่สุด คือ จีน ในปี 2558 มีเม็ดเงินลงทุนจากจีนถึง 5.2 พันล้านเหรียญ รั้งอันดับ 1 และแซงนักลงทุนจากสหรัฐฯ ที่เคยเป็นอันดับ 1 ในปี 2550 รองลงมาเป็นนักลงทุนจากสิงคโปร์ สหรัฐอเมริกา ฮ่องกง และ กาตาร์ โดยนักลงทุนจีนนิยมซื้ออาคารสำนักงานในย่านใจกลางธุรกิจมากที่สุด

อีกตลาดที่น่าลงทุนอสังหาริมทรัพย์ คือ Shanghai ซึ่งมีอัตราผลตอบแทน 5.4% เนื่องจากมีปัจจัยขับเคลื่อนเศรษฐกิจ โดยในปีที่ผ่านมา Shanghai ดึงเม็ดเงินลงทุนเข้ามาสูงถึง 8.3 พันล้านเหรียญเป็นอันดับ 1 ในภูมิภาคเอเชีย แม้จะมีพื้นที่สำนักงานแห่งใหม่เข้าสู่ตลาดจำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะพื้นที่สำนักงานเกรดเอในย่านใจกลางธุรกิจที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้น 37% ในช่วงปี 2559-2563 แต่ปริมาณความต้องการเช่าพื้นที่จากผู้เช่า โดยเฉพาะกลุ่มบริษัทข้ามชาติที่เข้าไปทำธุรกิจในจีนยังมีอยู่สูง

สิงคโปร์เป็นอีกตลาดที่มีอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนสำนักงานให้เช่าอยู่ในเกณฑ์ดี ปัจจุบันอยู่ที่ 4% และมีการคาดการณ์ว่าอัตราการเช่าจะเติบโตเฉลี่ยปีละ 4.5% ตั้งแต่ปีนี้ถึงปี 2561 อย่างไรก็ตาม นักลงทุนยังต้องระวังเรื่องปริมาณพื้นที่สำนักงานใหม่ๆ สู่ตลาด ซึ่งคาดว่าจะส่งผลให้พื้นที่ว่างเพิ่มจาก 7.1% ในปีนี้เป็น 16.1% ในปลายปี 2561 และอัตราดอกเบี้ยที่หากมีการปรับเพิ่มขึ้นจะส่งผลต่อมูลค่าของอาคารที่อาจจะลดลง

สำหรับการลงทุนในระยะสั้น ฮ่องกงถือเป็นตลาดที่น่าสนใจจากปริมาณความต้องการเช่าพื้นที่สำนักงานของบริษัทจากจีนแผ่นดินใหญ่ มูลค่าของอาคารสำนักงานจะเริ่มชะลอตัวลงในปลายปี 2560 เพราะอัตราดอกเบี้ยในฮ่องกงมีแนวโน้มปรับขึ้น ปัจจุบันอัตราผลตอบแทนจากการลงทุนในพื้นที่สำนักงานในฮ่องกงอยู่ที่ 2.9% ถือเป็นผลตอบแทนการลงทุนที่ต่ำสุดเมื่อเทียบกับตลาดใหญ่ๆ ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก

&nbsp;

เรื่อง: บุญธร ศิริสวาสด์ ภาพ: Shutterstock

<hr />

<a href="https://goo.gl/ZIAqC9">คลิกอ่านฉบับเต็ม "The Hottest Offshore Property Investment IN ASIA PACIFIC" ได้ที่ ForbesLife Thailand ฉบับพิเศษประจำเดือน November 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/ZIAqC9"><img style="width: 250px; height: 299px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/30411e2dee37ed64ff7f18169b17d99e.png" alt="" /></a>

The Hottest Offshore Property Investment IN ASIA PACIFIC

รายงานพิเศษ: ฟูมฟัก “ฟินเทค” ไทย

<h2>นักฟุตบอลระดับซูเปอร์สตาร์ของไทยทั้งระดับทีมชาติและที่สังกัดสโมสรฟุตบอลใหญ่จำนวนไม่น้อยต่างมีเอเยนต์ช่วยดูแลและเบื้องลึกของดีลการย้ายสโมสรระดับทอล์คออฟเดอะทาวน์ของเมืองไทยเกือบทั้งหมดก็มีเอเยนต์เป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งสิ้น</h2>
“นิสัยคนไทยขี้เกรงใจพอไปคุยกับผู้ใหญ่แล้วเขาบอกว่า‘พี่ให้เท่านี้ช่วยๆกันหน่อย’นักฟุตบอลก็ไม่กล้าเรียกร้องอะไรมากแต่เอเยนต์จะเข้าไปช่วยดูแลผลประโยชน์ของนักฟุตบอลเพื่อให้จบสวยทั้งสองฝั่ง” ปณิธานมาศวาณิช อายุ 28 ปี ผู้ร่วมก่อตั้ง บริษัท เคบีสปอร์ตเมเนจเม้นต์ จำกัด ที่ผ่านมาเขาดูแลดีลให้นักเตะเช่น เออร์เนสโต อมัน เตกุย ภูมิภา แห่งสโมสรฟุตบอลแบงค็อกยูไนเต็ด Soony Saad ทีมชาติเลบานอน ที่เล่นให้สโมสรพัทยายูไนเต็ด Wesley Alex นักเตะชาวบราซิลแห่งสโมสรฟุตบอลชัยนาทฮอร์นบิลเป็นต้นและตอนนี้เขาก็มีนักเตะและโค้ชที่เล่นในลีกต่างๆในไทยอยู่ในความดูแลเกือบ 30 คน

ส่วน นพคุณ ทาทิพย์ วัย 34 ปี ผู้ก่อตั้ง บริษัท ไทยแลนด์ฟีฟ่าเอเย่นต์ จำกัด ที่ขณะนี้มีนักฟุตบอลในความดูแลอยู่ราว 15 คนหนึ่งในนั้นได้รับค่าเหนื่อยเดือนละ 4 แสนบาทไม่ค่อยปรากฏตัวผ่านสื่อและขออยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ แตกต่างจากชื่อของนักเตะทีมชาติไทยและที่สังกัดสโมสรใหญ่หลายรายที่เขาดูแลซึ่งเป็นที่รู้จักของแฟนบอลส่วนใหญ่มากกว่าอาทิ ดัสกร ทองเหลา อาทิตย์ ดาวสว่าง และ วิษณุศักดิ์ แก้วเรือง สังกัดสโมสรฟุตบอลเอสซีจี เมืองทอง ยูไนเต็ด กีรติ เขียวสมบัติ และ เดชา สอาดโฉม แห่งสโมสรฟุตบอลพีทีที. ระยอง ชนานันท์ ป้อมบุปผา ที่เล่นให้สโมสรฟุตบอลบีอีซีเทโรศาสน ศรัณยู อินต๊ะราช สโมสรฟุตบอลเชียงรายยูไนเต็ด พงศกร สีรอด สโมสรฟุตบอลสุโขทัยเอฟซีฯลฯ

นพคุณ ยังเคยจะนำนักเตะระดับต้นของไทยไปค้าแข้งต่างประเทศแต่ท้ายสุดนักเตะก็เลือกเล่นในไทยต่อล่าสุดเขาคือหนึ่งในผู้ดึงตัว Mark Bridge กองหน้าเจ้าของสถิติยิงประตูสูงสุดของสโมสรฟุตบอล Western Sydney Wanderers มาเล่นให้เชียงรายยูไนเต็ด

เอเยนต์รายเดิมยังกล่าวถึงค่าตอบแทนรายเดือนของนักเตะในลีกฟุตบอลไทยว่ามีตั้งแต่หลักหมื่นต้นๆไปจนถึงหลักล้านอย่าง Vitor Júniorนักเตะบราซิลเลียนที่ย้ายจากสโมสรฟุตบอล Corinthians ในบราซิลมาค้าแข้งกับสโมสรฟุตบอลราชนาวี (ขณะนี้ย้ายไปเล่นที่ซาอุดิอาระเบีย) ได้รับเงินเดือน 4.8 ล้านบาท เป็นการแบ่งจ่ายระหว่างสังกัดเดิมและสังกัดใหม่ซึ่งเป็นดีลมูลค่าสูงสุดของนพคุณ

“ตอนนี้มูลค่าซื้อขายนักเตะในเมืองไทยผมบอกได้เลยว่าหลายคนแพงกว่าเกาหลีหรือเผลอๆ อาจแพงกว่าญี่ปุ่นด้วยซ้ำ” นพคุณ ให้ความเห็น

ด้านรายได้ของเอเยนต์นักฟุตบอลเองนั้น ปี 2555-2556 ที่ ปณิธาน เริ่มทำอาชีพเอเยนต์นักฟุตบอลอย่างจริงจังเงินเดือนขั้นต่ำของนักเตะที่เขาเสนอให้สโมสรต่างๆ มีตั้งแต่ 2-5 แสนบาท เขาไม่ขอระบุรายได้รวมที่แน่ชัดในปีที่ผ่านมาแต่กล่าวเป็นตัวเลขว่าไม่น้อยกว่า 1-2 ล้านบาทและมีแนวโน้มเติบโตสูงขึ้นทุกปี

ทั้งนี้ นพคุณ ให้ตัวเลขรายได้ของเขาไว้ว่าปีนี้น่าจะแตะ20ล้านบาทเน้นที่นักเตะคุณภาพมากกว่าปริมาณเขามองว่าการเกิดแต่ละดีลไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะต้องสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจระหว่างเอเยนต์กับนักเตะว่าเอเยนต์ไม่ได้ทำนาบนหลังคนและไม่ได้คอยจ้องแต่จะตักตวงผลประโยชน์

*******************************
ฟุตบอลไทยหลายพันล้าน

•         300 ล้านบาท คือตัวเลขที่ โตโยต้าประเทศไทย ต่อสัญญาการเป็นผู้สนับสนุนหลัก “โตโยต้าไทยลีก” ปี2559-2561 รวมถึงสนับสนุนลีกอื่นด้วยคือโตโยต้าลีกคัพและโตโยต้าพรีเมียร์คัพ

•         4,200 ล้านบาท คือมูลค่าที่ ทรูวิชั่นส์ ต่อสัญญาการถือลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดฟุตบอลไทยลีกไปอีก 4 ปีตั้งแต่ 2560-2563 ซึ่งจะถ่ายทอดสดทั้งโตโยต้าไทยลีกยามาฮ่าลีกวันช้างเอฟเอคัพและโตโยต้าลีกคัพทำให้แต่ละทีมในลีกเบอร์หนึ่งที่เคยได้ค่าลิขสิทธิ์ถ่ายทอดสดทีมละ 20 ล้านบาทอาจได้รับเพิ่มเป็น 25-30 ล้านบาท

•         2,275 ล้านบาท (58.1ล้านยูโร) คือมูลค่ารวมของ18ทีมในโตโยต้าไทยลีกที่Transfermarkt เว็บไซต์ที่รวบรวมข้อมูลด้านกีฬาทำการประเมินโดย3อันดับแรกคือบุรีรัมย์ยูไนเต็ดราว 289 ล้านบาทเอสซีจีเมืองทองยูไนเต็ดราว 236 ล้านบาทและสุพรรณบุรีเอฟซีราว 202.9 ล้านบาท

<img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/c11e081857b879e2a4e8047ebc03faf6.png" alt="" />

<hr />

<a href="http://goo.gl/fFO1hE">อ่านเรื่องเต็มได้ใน “เอเยนต์นักฟุตบอล”หน้าด่านประสานประโยชน์ ใน Forbes Thailand JULY 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="http://goo.gl/fFO1hE"><img style="width: 250px; height: 328px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/6ef061c9479ff04c8771ed25445ed78a.png" alt="" /></a>

“เอเยนต์นักฟุตบอล” หน้าด่านประสานประโยชน์

<h2>นอกจากการ<a href="http://www.forbesthailand.com/article_detail.php?article_id=297">ปรับลดอัตรากำลังคนลง 5,000 คน จากทั้งหมด 25,000 คน</a> จะเป็นหนึ่งใน 5 มาตรการของแผนผ่าตัดใหญ่เพื่อชุบชีวิตการบินไทย  ที่กำลังเผชิญวิกฤติจนถึงขั้นล้มละลาย ซึ่งผ่านความเห็นชอบของคณะกรรมการนโยบายรัฐวิสาหกิจ (คนร.) หรือ "ซุปเปอร์บอร์ด" ไปแล้ว  มาตรการฟื้นฟูด้านอื่นๆ ที่น่าสนใจก็คือ การให้ทบทวนเส้นทางการบินที่ขาดทุน และขายทรัพย์สินหรืออากาศยานที่ไม่ได้ใช้งาน</h2>
จรัมพร โชติกเสถียร กรรมการผู้อำนวยการใหญ่ บริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน) ชี้แจงในรายละเอียดว่า ภายในปีนี้จะมีแผนยกเลิกเส้นทาง ลดความถี่เที่ยวบินที่ขาดทุนต่อเนื่อง และไม่มีศักยภาพทำกำไร รวมแล้วประมาณ 10% ของเที่ยวบินทั้งหมด เช่น ยกเลิกเที่ยวภูเก็ต-กรุงโซล กรุงเทพฯ-โจฮันเนสเบิร์ก ประเทศแอฟริกาใต้ ส่วนเที่ยวบินสุราษฎร์ธานี อุดรธานี และอุบลราชธานี จะลดความถี่ลง และให้สายการบินไทยสมายล์มาบินแทน ขณะที่แผนการขายสินทรัพย์เพื่อลดต้นทุนค่าใช้จ่ายองค์กรนั้น ส่วนแรกจะขายเครื่องบินที่ปลดระวางรวม 22 ลำ ภายในกรกฎาคมนี้

ทั้งนี้ Forbes Thailand ฉบับเมษายน 2557 ได้ตีแผ่ข้อมูลที่แสดงให้เห็นปัญหา ที่การบินไทยต้องแบกรับภาระอากาศยานราคาแพง ที่มาพร้อมกับการเปิดเส้นทางการบินที่มีการแข่งขันสูง ในบทความ "มหากาพย์ Airbus A340-500 หายนะหลายหมื่นล้าน" โดย "อมรรัตน์ มหิทธิรุกข์" ซึ่งสุดท้ายแล้วกลายเป็นบาดแผลที่ต้องได้รับการเยียวยา

&nbsp;
<h2>มหากาพย์ Airbus A340-500 หายนะหลายหมื่นล้าน</h2>
นโยบายเปิดเส้นทางบินตรงกรุงเทพ-นิวยอร์ก ใช้เวลาบินเพียง 16 ชั่วโมง 50 นาที  โดยไม่ต้องแวะพักเติมน้ำมัน เพราะใช้เครื่องบินพิสัยไกลพิเศษ เริ่มตั้งแต่เดือนเมษายน 2546 สมัยรัฐบาลทักษิณ 1 เมื่อบอร์ดอนุมัติแผนจัดซื้อเครื่องบิน Airbus 8 ลำ เป็น A340-500 4 ลำ  บินในเส้นทางกรุงเทพ-นิวยอร์ก และ A340-600 อีก 5 ลำ บินเส้นทางกรุงเทพ-ลอสแองเจลิส

ต่อมาคณะรัฐมนตรีมีมติเมื่อ 5 สิงหาคม 2546  อนุมัติให้การบินไทยซื้อเครื่องบิน A340-500 จำนวน 3 ลำ และ A340-600  จำนวน 4 ลำ และเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2547 ก่อนรัฐบาลทักษิณ 1 หมดวาระลงไม่นาน อนุมัติให้ซื้อ A340-500 จำนวน 1 ลำ และ และA340-600  จำนวน 1 ลำ  ตามแผนรัฐวิสาหกิจ 2548-2550 จำนวน 14 ลำ วงเงินลงทุนรวม 96,355 ล้านบาท ประกอบด้วย Airbus A380 ซึ่งสามารถรองรับผู้โดยสารได้กว่า 500 ที่นั่ง จำนวน 6 ลำ Airbus A 340-500 จำนวน 1 ลำ Airbus A 340-600 จำนวน 1 ลำ และ Boeing 777-ER จำนวน 6 ลำ

จากนั้นต้นปี 2548  รัฐบาลทักษิณ 2 เข้ารับตำแหน่ง จึงได้มีการผลักดันเส้นทางบินตรงนิวยอร์ก จนเปิดเที่ยวบินแรกสำเร็จเมื่อวันที่ 1 พฤษภาคม 2548  ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นขาดทุน แม้จะมีเสียงทักท้วงจากพนักงานฝ่ายบริหาร แต่ก็ไม่อาจต้านแรงผลักดันจากฝ่ายการเมืองได้

เมื่อตรวจสอบแผนการจัดซื้อเครื่องบินของการบินไทย พบว่าช่วงที่ทักษิณเป็นนายกรัฐมนตรี มีสุริยะ จึงรุ่งเรืองกิจ เลขาธิการพรรคไทยรักไทย เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงคมนาคม ทนง พิทยะ เป็นประธานบอร์ดการบินไทย และกนก อภิรดี เป็น DD มีการจัดซื้อเครื่องบินตั้งแต่ปี 2545-2547 จำนวน 39 ลำ มูลค่ากว่า 2 แสนล้านบาท

เส้นทางบินตรงกรุงเทพ-นิวยอร์กไม่หยุดพัก เปิดดำเนินการเที่ยวแรกในวันที่ 1 พฤษภาคม 2548 นับตั้งแต่เที่ยวบินปฐมฤกษ์จนยุติเที่ยวบินเมื่อ 1 กรกฎาคม 2551 รวม 38 เดือน การบินไทยขาดทุนไปกว่า 7 พันล้านบาท เนื่องจาก A340-500 มีอัตราสิ้นเปลืองน้ำมันสูง เพราะมี 4 เครื่องยนต์ และราคาน้ำมันในตลาดโลกที่พุ่งขึ้นหลายเท่าตัว ถ้ายังไม่หยุดบินคาดว่าตัวเลขขาดทุนปี 2551 ที่ติดลบ 21,379  ล้านบาท อาจเพิ่มมากขึ้นไปอีก 2 พันกว่าล้านบาท

<img class="img-responsive" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Commentaries/A340-NY.jpg" alt="" />

ก่อนที่จะมีมติหยุดบิน ในรายงานการประชุมบอร์ดวันที่ 6 มิถุนายน 2551 ทางฝ่ายบริหารได้สรุป 5 สาเหตุที่ต้องตัดสินใจหยุดบินเพราะขาดทุน ได้แก่
<ol>
 	<li>ต้นทุนน้ำมันสูงกว่าร้อยละ 50  มากกว่าที่ประเมินไว้ในแผนว่าราคาน้ำมันอยู่ที่  82 เซนต์/แกลลอน  แต่ปี 2548 ราคาน้ำมันขึ้นไปที่ 1.62 เหรียญ/แกลลอน  และในปี 2551 ปรับขึ้นไปเป็น 2.76 เหรียญ/แกลลอน</li>
 	<li>ความผันผวนจากอัตราแลกเปลี่ยนที่เงินเหรียญสหรัฐอ่อนตัว  รายได้เมื่อแปลงค่าเป็นเงินบาทจึงลดลงมาก</li>
 	<li>เครื่องรุ่นนี้มี 215 ที่นั่ง แม้มีผู้โดยสารเต็มก็ยังขาดทุน</li>
 	<li>ความนิยมใช้เครื่องบินรุ่นนี้ทั่วโลกมีน้อย โอกาสขายได้ยากหรือราคาจะตกลงมาก</li>
 	<li>เส้นทางบินในตลาดอเมริกาเหนือมีการแข่งขันสูง การกำหนดราคาสูงเป็นเรื่องยาก ดังนั้นถ้าฝืนบินต่อไปจะขาดทุนไปถึง 1 หมื่นล้านบาทด้วย</li>
</ol>
นอกจากอัตราสิ้นเปลืองเชื้อเพลิงสูงแล้ว A340-500 ไม่เป็นที่นิยม เพราะหลังออกวางจำหน่ายไม่นาน Boeing ได้ออกรุ่นใหม่ที่ประหยัดน้ำมันกว่ามาแข่ง ทั่วโลกมียอดสั่งซื้อ A340-500 ไม่เกิน 30 ลำ  ส่วนสายการบินที่ซื้อเครื่องบินรุ่นนี้ทยอยปลดระวาง ทำให้ราคาตลาดเครื่องบินมือ 2 ตกลงมาก ส่วน Airbus ก็ได้ยกเลิกการผลิตรุ่นนี้ตั้งแต่ปี  2555  แม้แต่ Singapore Airlines ที่ซื้อเครื่องบินรุ่นนี้ 5 ลำ ได้ตัดสินใจอย่างรวดเร็วในการขายคืนผู้ผลิต แลกกับการซื้อเครื่องรุ่นใหม่ที่ใช้งานคุ้มค่ากว่าแทน ในขณะที่การบินไทยยังจอดรอขายพร้อมภาระที่ตามมา

&nbsp;
<h2>เสียน้อย เสียมาก เสียยาก เสียง่าย</h2>
แม้ที่ประชุมบอร์ดเมื่อเดือนมิถุนายน 2551 เสนอให้หยุดบินเส้นทางกรุงเทพ-นิวยอร์ก และลดเที่ยวบินเส้นทางกรุงเทพ-ลอสแองเจลิส  พร้อมเสนอขายเครื่องบิน A340-500 ทั้ง 4 ลำ (ราคาซื้อเฉลี่ยลำละ 153.57 ล้านเหรียญ) ภายใน ปี 2552  ทว่าไม่สามารถขายได้

ต่อมาบอร์ดจึงมีมติเมื่อ 1 พฤษภาคม 2555 ยกเลิกใช้เครื่องบินรุ่นนี้ พร้อมกับได้ประกาศขายเครื่องบินทั้ง 4 ลำ ผ่านเว็บไซต์ต่างๆ  แต่ไม่มีผู้สนใจอย่างจริงจัง นอกจากบริษัท AvCon Worldwide ได้ยื่นข้อเสนอครั้งแรกเมื่อมีนาคม 2556 เสนอซื้อ A 340-500 ลำที่ 4 ในราคา 35 ล้านดอลลาร์ และลำที่ 2 ในราคา 24 ล้านเหรียญ แต่ในเวลาต่อมาการบินไทยได้เชิญผู้ที่เคยขอข้อมูลเครื่องบิน A340-500  รวม 40 ราย ให้เสนอราคาซื้อเครื่องอีกครั้ง  ปรากฏว่ามีผู้เสนอราคารายเดียวคือบริษัท สยามโกลบอล แอร์ จำกัด ผู้ให้บริการสายการบินชบาแอร์  ขอเสนอซื้อทั้ง 4 ลำ ในราคา 88 ล้านดอลลาร์  แต่บอร์ดไม่ขาย หันมาเจรจากับ AvCon อีกครั้ง แต่ในที่สุดบอร์ดก็ไม่รับข้อเสนอ AvCon  ที่เสนอซื้อเฉลี่ยลำละ 23.5 ล้านเหรียญ เพราะราคาต่ำกว่ามูลค่าทางบัญชีหลายเท่า แล้วมอบให้ฝ่ายบริหารไปศึกษาเพิ่ม จนล่าสุดโชคชัย (ปัญญายงค์) รักษาการ DD  บอกว่ามีรายใหม่สนใจซื้อทั้ง 4 ลำ แต่ราคาที่เสนอสูงกว่า คาดว่าราคาตลาดของทั้ง 4 ลำ ในปีนี้ จะต่ำกว่า 8,000 ล้านบาท

จากราคาซื้อเฉลี่ยลำละ 153.57 ล้านเหรียญ เมื่อปี 2548 และ 2550 มาถึงปี 2556 มูลค่าทางบัญชีของลำที่ 1-3 อยู่ที่ 55.75 ล้านเหรียญ และลำที่4 อยู่ที่ 67.07 ล้านเหรียญ และคาดว่าราคาตลาดของปี 2557 อยู่ที่ 50.9 ล้านเหรียญ และ 61.9 ล้านเหรียญ ตามลำดับ ยิ่งไม่รีบตัดสินใจขาย มูลค่าของเครื่องบินก็ยิ่งหายไป ปี 2556 การบินไทยต้องรับภาระด้อยค่าเครื่องบินสูงถึง 5,426 ล้านบาท  หากจอดทิ้งไว้ต่อไป จะมีภาระด้อยค่าเครื่องบินปีละกว่า 1.3 พันล้านบาทไปจนถึงปี 2561 รวมขาดทุนจากการด้อยค่าเครื่องบินรวม 6.8 พันล้านบาท

นี่คือตัวอย่างหนึ่งที่สะท้อนถึงความล้มเหลวของการเปิดเส้นทางบินและจัดหาเครื่องบิน ที่ส่งผลเสียหายต่อองค์กรมหาศาลที่ยังหาคนแสดงความรับผิดชอบไม่ได้

&nbsp;

<figure><img class="img-responsive" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Commentaries/A340-500.png" alt="" width="750" height="126" /><figcaption> ประกาศขาย A340-500 ซึ่งถูกปลดระวางมาตั้งแต่ปี 2551</figcaption></figure>

&nbsp;

ล่าสุด (29 มกราคม) Forbes Thailand ได้เข้าเว็บไซต์ <a href="http://www.thaiaircrafttrading.com/index.htm">Thai Aircraft Trading</a> ซึ่งการบินไทยจัดทำขึ้นเพื่อเสนอข้อมูลเกี่ยวกับเครื่องบินที่ปลดระวางและรอขายต่อ พบเครื่องบินรุ่นต่างๆ รวม 16 ลำ ในจำนวนนี้ 4 ลำ คือ Airbus A340-500 ที่ซื้อมาในราคาตกลำละ 153.57 ล้านเหรียญ ไปใช้บินตรงจากกรุงเทพฯ ไปยังนิวยอร์กนั่นเอง

&nbsp;

<hr />

<a href="http://goo.gl/htNnWW">คลิ๊กเพื่อสมัครนิตยสาร Forbes Thailand ในรูปแบบ E-Magazine</a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events