ตลอดระยะเวลา 25 ปีที่ผ่านมา Forbes ศึกษาเรื่องราวของมหาเศรษฐีผู้ทรงอิทธิพล เจาะลึกไปถึงความสัมพันธ์ทางการเมือง การถือครองหลักทรัพย์ที่ไม่โปร่งใสและเส้นทางทรัพย์สินอันแสนจะลึกลับซับซ้อนในต่างแดน ต่อไปนี้คือ ไฮไลต์สำคัญบนเส้นทางประวัติศาสตร์การปกครองของรัสเซีย ภายหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียตสู่การปกครองของ Vladimir Putin ผู้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีในปัจจุบัน

https://youtu.be/41SxcNeHTVo

&nbsp;

<hr />

รับชมบทสัมภาษณ์ของบุคคลที่น่าสนใจ กดติดตามแชลเนลวิดีโอของเราบนยูทูบได้ที่ <a href="https://www.youtube.com/user/ForbesThai">Forbes Thailand Magazine</a>

The Ultimate Insider's Guide To Russian Oligarchs เจาะลึกมหาเศรษฐีรัสเซียผู้ทรงอิทธิพล (Video)

<h2>เป็นเวลานับสิบๆ ปีที่ Forbes ศึกษามูลค่าความมั่งคั่งของมหาเศรษฐีทั่วโลก แต่มูลค่าทรัพย์สินส่วนตัวของ Vladimir Putin ผู้นำรัสเซียยังคงเป็นปริศนาที่ลึกลับที่สุด ยากเสียยิ่งกว่ามูลค่าความมั่งคั่งของบรรดาทายาทตระกูล Dupont ผู้ลึกลับ Queen Elizabeth หรือแม้กระทั่งเงินจากการค้ายาเสพติดของ “El Chapo” Joaquin Guzmán เสียอีก</h2>
ตามข้อมูลจากเอกสารที่มี Vladimir Putin คือ ข้าราชการผู้ติดดิน มีรายได้ปีละ 140,000 เหรียญสหรัฐฯ มีรถยนต์ 3 คัน อะพาร์ตเมนต์เล็กๆ 2 แห่ง รถพ่วงคันหนึ่ง กับพื้นที่จอดรถบางส่วน แต่ก็มีการตั้งข้อสงสัยว่า อันที่จริงแล้วเขาน่าจะมีทรัพย์สินมากกว่านั้นนับพันนับหมื่นล้าน

ผู้เชี่ยวชาญด้านการเงินจากสหรัฐฯ ที่เคยอาศัยอยู่ในรัสเซียมายาวนาน 10 ปี และเป็นผู้อยู่เบื้องหลังกฎหมาย Magnitsky Act (กฎหมายที่ทำให้สหรัฐฯ สามารถกำหนดบทลงโทษผู้กระทำผิดด้านสิทธิมนุษยชน ด้วยการอายัดทรัพย์ได้) ยืนยันว่า หลังจากที่ Putin จับกุมเศรษฐีพันล้านน้ำมันคือ Mikhail Khodorkovsky เมื่อปี 2003 เขาก็เริ่มทำข้อตกลงกับบรรดานักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลอื่นๆ “แบ่งมาให้ผมครึ่งหนึ่ง แล้วผมจะให้คุณเก็บไว้อีกครึ่งหนึ่ง” Browder กล่าว

เขายังบอกด้วยว่า Putin ขู่จะริบทรัพย์สินของคนพวกนั้นและจับเข้าคุกถ้าไม่ทำตาม จากข้อมูลดังกล่าว Browder คำนวณว่า มูลค่าทรัพย์สินสุทธิของ Putin น่าจะมี 2 แสนล้านเหรียญในปี 2017 ใกล้เคียงกับตำแหน่งชายที่รวยที่สุดในโลกเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตาม Browder ไม่มีข้อพิสูจน์ใดๆ แต่มีหลักฐานที่ชี้ว่า Putin บังคับให้ผู้ครองอำนาจปกครองในสมัยของ Boris Yeltsin ขายทรัพย์สินกลับคืนให้กับรัสเซียเพื่อเพิ่มอำนาจให้กับตัวเอง ในปี 2005 Roman Abramovich ขายหุ้นส่วนที่เหลือของตนในบริษัทน้ำมัน Sibneft ไปให้กับ Gazprom กลุ่มบริษัทอยู่ในความควบคุมของรัฐในราคา 1.31 หมื่นล้านเหรียญ โดยจ่ายเป็นเงินสด

ความเคลื่อนไหวดังกล่าว ทำให้ Putin มีอำนาจควบคุมทรัพย์สินกลุ่มน้ำมันและก๊าซเพิ่มขึ้น ต่อมาในปี 2013 Mikhail Fridman และกลุ่มผู้ครองอำนาจคนอื่นๆ ซึ่งรวมถึง German Khan ด้วยนั้น ขายบริษัทน้ำมันของตนคือ TNK-BP ไปให้รัฐวิสาหกิจ Rosneft ในราคา 5.6 หมื่นล้านเหรียญ (BP ยักษ์ใหญ่อุตสาหกรรมพลังงานของสหราชอาณาจักรได้เงินจากการทำสัญญาครั้งนี้เช่นกัน)

<img class="size-full wp-image-67850 aligncenter" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/Screen-Shot-2565-08-21-at-11.44.16-AM.png" alt="" width="392" height="294" />

ความเป็นไปได้มากที่สุดคือ ประธานาธิบดีรัสเซียทำเงินจากการมอบสัญญาของรัฐบาล รวมทั้งความเป็นเจ้าของธุรกิจให้กลุ่มคนสนิทแลกกับส่วนลดราคา ในปี 2004 Gazprom เริ่มทยอยกระจายทรัพย์สินมีค่าไปให้กลุ่มธุรกิจต่างๆ ที่อยู่ภายใต้ความควบคุมของกลุ่มเพื่อน Putin ในราคาย่อมเยา

ซึ่งรวมถึงยักษ์ใหญ่ธุรกิจประกันภัย Sogaz ที่ตกไปเป็นของ Yuri Kovalchuk เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของ Putin ที่ถึงกับมีบ้านในย่านอสังหาริมทรัพย์เดียวกันที่ Ozero นอกจากนี้ เขายังเป็น 1 ในเศรษฐีพันล้านของรัสเซียที่มีอยู่ด้วยกันไม่น้อยกว่า 6 คน รวมถึง Gennady Timchenko และ Arkady กับ Boris Rotenberg ที่ร่ำรวยขึ้นมาได้จากความสัมพันธ์กับรัฐบาลรัสเซีย

<img class="size-full wp-image-67851 aligncenter" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/Screen-Shot-2565-08-21-at-11.45.47-AM.png" alt="" width="381" height="412" />

Putin ยังมีความเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับอาณาจักรอาคารขนาดใหญ่บนชายฝั่งทะเลดำ ซึ่ง Alexei Navalny ผู้นำพรรคฝ่ายค้าน (ถูกจำคุก) เรียกว่า “วังของ Putin” มีรายงานว่า Alexander Ponomarenko เศรษฐีพันล้านอีก 1 รายที่สร้างเนื้อสร้างตัวได้เพราะ Putin นั้นซื้อทรัพย์สินดังกล่าวไปในราคา 350 ล้านเหรียญเมื่อ 10 ปีก่อน ต่อมาในปี 2021 หลังจากมูลนิธิของ Navalny ในลิทัวเนียเปิดเผยสารคดีสืบสวนในเรื่องนี้ Arkady Rotenberg เพื่อนเก่าอีกรายของ Putin ก็ประกาศอ้างสิทธิความเป็นเจ้าของ

<img class="size-full wp-image-67852 aligncenter" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/Screen-Shot-2565-08-21-at-11.46.35-AM.png" alt="" width="377" height="307" />

นอกจากนี้ ผู้นำรัสเซียยังเกี่ยวข้องกับเรือซูเปอร์ยอช์ตอีก 3 ลำ คือ Chayka ราคา 18 ล้านเหรียญ Graceful ราคา 120 ล้านเหรียญ และ Scheherazade ราคา 700 ล้านเหรียญ จากการเปิดเผยผ่านการสืบสวนของ Nalvany เมื่อเดือนมีนาคม

แต่ใช่ว่าข้อมูลที่กล่าวมาจะสลักสำคัญอะไรเพราะ Putin ปฏิบัติต่อชาวรัสเซียเสมือนกระปุกออมสินส่วนตัวให้กับตัวเขาเองอยู่แล้ว

อย่างที่กระทรวงการคลังสหรัฐฯ กล่าวไว้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ว่า ต่อให้กองทุนความมั่งคั่งแห่งชาติจำนวน 1 หมื่นล้านเหรียญของรัสเซียจะทำหน้าที่เป็น “กองทุนสินบน” และเห็นได้ชัดว่า Putin สนใจอำนาจในมือมากกว่ากองเงินกองทอง แต่หากใครมีอำนาจขึ้นมาเมื่อไร ทุกอย่างที่มีอยู่ก็อาจโดนยึดไปได้ง่ายๆ

เรื่อง: GIACOMO TOGNINI และ JOHN HYATT เรียบเรียง: รัน-รัน ภาพประกอบ: MATT CHASE

อ่านเพิ่มเติม: <a href="https://forbesthailand.com/world/global-world/dao-%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%8A%E0%B8%B1%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%84%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B9%81%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B8%95%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%A3.html">DAO เหนือแฟชั่นคือแพลตฟอร์ม</a>

<hr />

<a href="https://bit.ly/3R21jgw">คลิกอ่านฉบับเต็มและบทความทางด้านธุรกิจได้ที่นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับเดือนกรกฎาคม 2565 ในรูปแบบ e-magazine</a>

<a href="https://bit.ly/3R21jgw"><img class="lazy alignnone wp-image-66853 lazy-loaded" src="https://i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n.jpg" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" srcset="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n.jpg 750w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n-229x300.jpg 229w" alt="" width="300" height="394" data-lazy-type="image" data-lazy-src="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n.jpg" data-lazy-srcset="//i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n.jpg 750w, //i0.wp.com/forbesthailand.com/wp-content/uploads/2022/08/291014183_3134888566726212_3058152300533957010_n-229x300.jpg 229w" data-lazy-sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" /></a>

ปริศนาทรัพย์สินของ Vladimir Putin

<h2>ในขณะที่เราง่วนอยู่กับการเกาะติดกระแสข่าวโควิด-19 ระบาดระลอกใหม่ และการเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ในมุมอื่นของโลกยังมีอีก 2 วิกฤตที่กำลังก่อตั้งซึ่งอาจจะส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อสหรัฐฯ หนักหน่วงยิ่งกว่าโรคระบาดเสียอีก วิกฤตแรกคือ "ความขัดแย้ง ตุรกี-กรีซ" ความขัดแย้งระหว่างประเทศตุรกีและกรีซซึ่งมีปัญหากันมานานนับศตวรรษแล้ว ส่วนวิกฤตที่ 2 คือ ปัญหาการเมืองภายในประเทศเบลารุส ซึ่งแยกตัวออกมาเป็นอิสระหลังจากที่สหภาพโซเวียตล่มสลายในปี 1991</h2>
"ความขัดแย้ง ตุรกี-กรีซ" เกิดจากการที่ต่างก็อ้างสิทธ์ิเหนือแหล่งน้ำามันและก๊าซในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก โดยกรีซซึ่งเป็นเจ้าของเกาะเล็กเกาะน้อยมากมายในแถบนั้นได้อ้างสิทธ์ิเหนื่อน่านน้ำในย่านดังกล่างซึ่งเป็นแหล่งปิโตรเลียมที่มีศักยภาพสูง

ทางฝั่งตุรกีโต้แย้งการอ้างสิทธิ์ของกรีซ และส่งเรือสำารวจปิโตรเลียมเข้าไปทำาการขุดสำารวจ โดยมีเรือรบตีคู่ประกบไปด้วย ทั้งสองประเทศต่างพากันเสริมแสนยานภุภาพทางการทหารทั้งทงน้ำและทางอากาศกันอย่างครึกโครมเพื่อสนับสนุนการอ้างสิทธิ์ของฝ่ายตนประธานาธิบดีตุรกี Recep Tayyip Erdogan ประกาศว่า

“ตุรกีจะเดินหน้าตามนโยบายที่กำาหนดเอาไว้แล้วอย่างแข็งขันในเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก...(ชาวกรีก) ต้องเลือกว่า จะทำความเข้าใจภาษาแบบการเมืองและการทูต หรืออยากเจอประสบการณ์ที่เจ็บปวดในสนามรบ” นอกจากนี้ เขายังใช้วาทกรรมหยามกองทัพของกรีซว่า เป็นกองกำาลัง “โกโรโกโส” อีกด้วย ทั้งนี้ กลุ่มประเทศ EU โดยเฉพาะฝรั่งเศส รวมถึงอียิปต์และสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ต่างก็หนุนหลังฝั่งประเทศกรีซ

ถึงแม้ว่าทั้งกรีซและตุรกีจะไม่ได้ต้องการก่อสงครามกันจริงๆ แต่สถานการณ์ที่ยกระดับขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจก็อาจจะนำไปสู่ความขัดแย้งขั้นรุนแรงได้ เมื่อปี 1996 ทั้งสองประเทศหวุดหวิดจะทำาสงครามกันแล้ว เนื่องจากความขัดแย้งเกี่ยวกับเกาะกลางทะเล 2 แห่งที่ไม่มีผู้คนอยู่อาศัยแต่ยังเคราะห์ดีที่การเจรจาทางการฑูตประสบความสำเร็จจึงเลี่ยงภาวะสงครามมาได้

ย้อนไปเมื่อปี 1974 ตอนที่กรีซประกาศว่า จะรวมเกาะไซปรัส ซึ่งมีชนกลุ่มน้อยเชื้อสายเติร์กอยู่เป็นจำานวนมาก เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของประเทศกรีซ ตุรกีได้ส่งกองทัพบุกขึ้นเกาะไซปรัส ยึดพื้นที่ 1 ใน 3 ของเกาะ แล้วประกาศตั้งประเทศใหม่โดยใช้ชื่อว่า สาธารณรัฐตุรกีแห่งไซปรัสเหนือ

นอกจากนี้ ตุรกียังประกาศว่าข้อตกลงใดๆ ที่ไซปรัสได้ทำาลงไปแล้วให้ถือเป็นโมฆะทั้งหมด ยกเว้นว่าจะได้รับความเห็นชอบจากประเทศที่ตุรกีตั้งขึ้นมาใหม่เสียก่อน ยังโชคดีที่ทั้งสองฝ่ายตกลงที่จะเจรจาข้อพิพาทกัน แต่ถึงกระนั้นความตึงเครียดก็ยังอยู่ในระดับสูง

ทั้งตุรกีและกรีซต่างก็เป็นสมาชิกขององค์การ NATO ทั้งคู่ ดังนั้นการที่ทั้งสองประเทศใช้กำาลังสู้รบกันเองเท่ากับเป็นการทำลายอนาคตของกลุ่มพันธมิตรทั้งหมด ซึ่งจะทำให้รัสเซียพอใจมาก นอกจากนี้หากทั้งสองประเทศรบกันจริง ก็ยังอาจจะเกิดผลร้ายที่ตามมาในอีกหลายๆ ด้าน ยกตัวอย่างเช่น ตุรกีอาจจะส่งผู้ลี้ภัยชาวซีเรีย ซึ่งปัจจุบันพำนักอยู่ในตุรกีประมาณ 4 ล้านคนไปยังกรีซ และต่อไปยังประเทศอื่นๆ ในยุโรป ซึ่งตุรกีเคยดำเนินการทำนองนี้มาแล้วช่วงสั้นๆ เมื่อ 2-3 ปีก่อน

จนถึงขณะนี้ สหรัฐฯ ยังไม่ได้เข้ามามีบทบาทอย่างจริงจังในการแก้ไขสถานการณ์ความขัดแย้งของทั้งสองประเทศ โดยปล่อยเป็นธุระของของนักการทูตในกลุ่ม EU โดยเฉพาะเยอรมัน และเจ้าหน้าที่ NATO แต่สุดท้ายสหรัฐฯ อาจจะต้องก้าวเข้ามาร่วมด้วยเมื่อพิจารณาถึงเดิมพันที่เกี่ยวข้องกับกรณีนี้

<figure><img class="wp-image-39603 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2020/12/000_8QJ7C4.jpg" alt="" width="650" height="433" /><figcaption> Alexander Lukashenko ประธานาธิบดีประเทศเบลารุส (APF Photo)</figcaption></figure>

อีกหนึ่งวิกฤตที่ประทุขึ้นมาอยู่ที่ประเทศเบลารุส ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของเผด็จการ Alexander Lukashenko มาอย่างยาวนาน ถึง 26 ปี เบลารุสได้จัดการเลือกตั้งเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา แต่ผลการเลือกตั้งถูกล็อกมาแล้ว ดังนั้นประชาชนที่สุดทนกับระบอบเผด็จการจึงออกมาเดินขบวนประท้วง ซึ่งจำนวนผู้ประท้วงมากมายมหาศาลจนทำให้ระบอบเผด็จการของ Lukashenko พังทลายลง

ประเด็นที่เป็นอันตรายในเรื่องนี้ก็คือ Vladimir Putin ไม่อยากให้เกิดระบอบประชาธิปไตยอย่างแท้จริงขึ้นในประเทศที่มีพรมแดนติดกับรัสเซีย ดังนั้นเขาอาจจะส่งกองกำลังหน่วยรบพิเศษเข้าไปช่วยให้ Lukashenko รักษาอำนาจเอาไว้ หรือตั้งหุ่นเชิดคนใหม่ขึ้นมารับตำแหน่งแทนก็ได้

ลิทัวเนีย เป็นประเทศเล็กๆ ที่อยู่ติดกับเบลารุส และได้แยกตัวออกมาเป็นอิสระจากสหภาพโซเวียตเมื่อปี 1991 เช่นกัน แต่สิ่งที่ทำให้ลิทัวเนียต่างจากรัสเซียและเบลารุสก็คือมีการพัฒนาระบอบประชาธิปไตยขึ้นมาจนเข้มแข็ง และยังได้เข้าเป็นสมาชิกของ EU และ NATO ด้วย

ทั้งนี้ หลักการสำคัญของ NATO ซึ่งเป็นเครือข่ายพันธมิตรที่มีส่วนสำคัญในการโค่นล้มสหภาพโซเวียตในช่วงสงครามเย็นก็คือ หากมีสมาชิกประเทศใดในกลุ่มถูกโจมตี ก็ถือว่าทั้งกลุ่มถูกโจมตีไปด้วย ซึ่งกฏข้อนี้ระบุชัดอยู่ในมาตรา 5 ของสนธิสัญญา NATO และเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ NATO ทรงอิทธิพลอย่างสูงในเวทีโลก

Putin ประกาศตัวชัดเจนว่า เขาเกลียดชังองค์การ NATO เขาเข้าใจว่า ความแตกแยกของ NATO จะส่งผลเสียอย่างหนักต่อสหรัฐฯ และจะทำให้ยุโรปยอมทำตามที่รัสเซียต้องการ ดังนั้น สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นก็คือ Putin อาจจะเข้าแทรกแซงในเบลารุสโดยอาศัยข้ออ้างปลอมๆ และอาจจะอาศัยโอกาสนี้เคลื่อนกำลังพลเข้าไปในลิทัวเนียซึ่งอาจจะไม่ได้เป็นการบุกยึดประเทศเต็มรูปแบบ แต่อาจจะเป็นการยึดพื้นที่อะไรสักแห่งโดยอ้างเหตุผลปลอมๆ ขึ้นมา ซึ่ง

หากเกิดกรณีดังกล่าวขึ้นจริง NATO และสหรัฐฯ จะทำอย่างไร? สหรัฐฯ จะส่งกองทหารเข้าไปรบกับรัสเซียหรือ? หรือจะมองว่าเป็นแค่พื้นที่ที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร และรัสเซียก็อาจจะสัญญาว่าจะยอมคืนพื้นที่ให้ในภายหลังดังนั้น แค่ขู่นิด ประณามหน่อย แล้วก็เลิกแล้วกันไป ถ้าหากสหรัฐฯ ไม่ทำอะไรจริงๆ ก็ต้องถือว่าเป็นชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ของ Putin ในขณะที่สหรัฐฯ จะถอยหลังไปไกลเสียยิ่งกว่าสมัยที่แพ้สงครามเวียดนามเสียอีก

Leon Aron ผู้เชี่ยวชาญด้านรัสเซียกล่าวเตือนถึงเรื่องนี้ว่า “การบุกไม่น่าจะรุกเข้าไปลึกนัก...อาจจะแค่ไม่กี่กิโลเมตรเท่านั้นเอง...แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่รัสเซียอยากแสดงภาพว่าสามารถทำแบบนี้ได้...ซึ่งจะทำให้รัสเซียได้ประโยชน์มหาศาลในเชิงภูมิรัฐศาสตร์...

มาตรา 5 ของ NATO ซึ่งเป็นหลักการสำคัญของการปกป้องกลุ่มประเทศสมาชิกร่วมกันจะกลายเป็นแค่เรื่องล้อเล่น จากนั้นกลุ่มพันธมิตรก็อาจจะเริ่มแตกวงกันไป เนื่องจากประเทศต่างๆ ทางซีกตะวันออกหันไปทำข้อตกลงเดี่ยวๆ กับรัสเซีย”

<hr />

อ่านบทความทางเศรษฐกิจเพิ่มเติมได้ที่ นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับ ธันวาคม 2563

&nbsp;

"ความขัดแย้ง ตุรกี-กรีซ" อาจลุกเป็นไฟลามใส่สหรัฐฯ

ตามล่าหาความจริง เบื้องหลัง Trump Tower ใน Moscow

<h2>Xi Jinping ผู้นำจีนต้องการทำให้จีนเป็นมหาอำนาจที่มีความโดดเด่นทางเศรษฐกิจและมีแสนยานุภาพทางการทหารชนิดที่ไม่มีผู้ใดปฏิเสธความยิ่งใหญ่ได้ภายในหนึ่งหรือสองชั่วอายุคน อินเดียก็เป็นอีกประเทศหนึ่งที่มองว่าตนเองมีศักยภาพเพิ่มมากขึ้น ผู้นำรัสเซีย Vladimir Putin ก็วาดฝันถึงการทำให้อาณาจักรของตนเป็นผู้เล่นที่มีบทบาทสำคัญระดับโลก</h2>
แต่สิ่งที่ประเทศเหล่านี้ยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ก็คือ มีองค์ประกอบที่ขาดไม่ได้อีก 2 อย่างที่นำไปสู่ความสำเร็จ นั่นก็คือฐานะทางการเงินที่ดี และการเก็บภาษีในอัตราที่ต่ำ ถึงแม้ว่าแนวคิดนี้จะเป็นแนวคิดพื้นฐาน แต่ก็เป็นเรื่องยากที่บรรดาผู้นำซึ่งมีความทะเยอทะยานจะสามารถเข้าใจได้

• เนเธอร์แลนด์ ในช่วงต้นทศวรรษ 1500 ฮอลแลนด์เป็นเขตปกครองขนาดเล็กและถูกผนวกรวมอย่างไม่เต็มใจเข้าเป็นส่วนหนึ่งของราชอาณาจักรสเปน ในปี 1568 ชาวดัตช์ก่อกบฏและประกาศอิสรภาพได้สำเร็จ ที่สำคัญก็คือได้กลายเป็นอาณาจักรที่มีความสำคัญระดับโลก โดยมี Amsterdam เป็นเมืองมหาอำนาจทางการเงิน

กุญแจสู่ความสำเร็จของชาวดัตช์ นอกจากการเคารพสิทธิส่วนบุคคลแล้ว ก็คือการมีสกุลเงินที่มีค่าดุจทองคำและระบบภาษีที่เอื้อประโยชน์

• สหราชอาณาจักร ในช่วงปลายทศวรรษ 1600 อังกฤษยังไม่ได้มีฐานะเป็นประเทศมหาอำนาจ แต่ก็มีองค์ประกอบที่เป็นจุดเริ่มต้นของความยิ่งใหญ่ทางเศรษฐกิจ ได้แก่ สิทธิในการถือครองอสังหาริมทรัพย์ สิทธิส่วนบุคคล และรัฐบาลที่มีอำนาจจำกัด

อย่างไรก็ตาม อังกฤษยังขาดองค์ประกอบสำคัญ 2 อย่างดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้น เริ่มเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นในอังกฤษเมื่อ Isaac Newton ผู้ควบคุมโรงกษาปณ์ของอังกฤษได้ตัดสินใจผูกค่าเงินปอนด์กับทองคำในมูลค่าที่ใช้กันต่อเนื่องมาอีกกว่า 200 ปี เกาะขนาดเล็กและค่อนข้างห่างไกลอย่างอังกฤษได้กลายเป็นประเทศที่เป็นต้นกำเนิดของการปฏิวัติอุตสาหกรรมและกลายเป็นอาณาจักรที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์

• สหรัฐอเมริกา ในช่วงที่ได้รับอิสรภาพ อเมริกาเป็นการรวมตัวกันของอดีตอาณานิคม 13 แห่งที่ประสบกับภาวะล้มละลาย ด้วยการสนับสนุนอย่างชาญฉลาดของประธานาธิบดี George Washingtonรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังอย่าง Alexander Hamilton ที่ได้วางระบบการเงินการคลังซึ่งไม่มีข้อบกพร่องและมีอัตราภาษีต่ำ โดยมีค่าเงินดอลลาร์ที่ผูกกับทองคำเป็นหัวใจสำคัญ

หนึ่งศตวรรษต่อมา สหรัฐฯ กลายเป็นชาติมหาอำนาจด้านอุตสาหกรรมที่มีอาณาเขตกว้างขวางเท่ากับหนึ่งทวีป มีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยประชากรเหล่านั้นมีมาตรฐานการครองชีพที่นับว่าดีที่สุดในประวัติศาสตร์ คุณงามความดีของสิ่งที่ Hamilton รังสรรค์ขึ้นนั้นดำรงอยู่จนถึงช่วงทศวรรษ 1970 ประธานาธิบดี Richard Nixon ก็ยกเลิกการผูกค่าเงินดอลลาร์ไว้กับทองคำ “เป็นการชั่วคราว”

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/3d286fd8c7d24ad0ab33202ee85ab5a3.png" alt="" />

เจ้าพนักงานในสหรัฐฯ และประเทศอื่นๆ ซึ่งขาดความสามารถแบบ Hamilton และขาดความรู้ความเข้าใจถึงสิ่งที่ก่อให้เกิดระบบการเงินการคลังที่เอื้อประโยชน์กับเศรษฐกิจนั้น ไม่สามารถสร้างระบบการกำหนดมูลค่าสกุลเงินของตนโดยอิงกับทองคำขึ้นมาใหม่ได้ พวกเขาหลงลืมไปว่าทองคำเป็นเหมือนมาตรวัดการกำหนดมูลค่าของสกุลเงินไว้ตายตัวโดยอิงกับโลหะมีค่าสีเหลืองอร่ามอย่างทองคำก็ไม่แตกต่างกับ “การกำหนด” ว่าความยาวหนึ่งฟุตเท่ากับ 12 นิ้ว กลไกของตลาดจะทำงานได้ดีที่สุดเมื่อมีการกำหนดน้ำหนักและการชั่งตวงวัดที่ตายตัว ซึ่งรวมถึงสกุลเงินที่มีมูลค่าตายตัวด้วย

จากเหตุผลหลายประการ ทองคำรักษามูลค่าในตัวเองได้ดีกว่าสิ่งอื่นๆ หลังจากผ่านบททดสอบต่างๆ มาตลอดช่วง 4,000 ปีที่ผ่านมา ความผันผวนของราคาทองคำจริงๆ แล้วคือความผันผวนของมูลค่าของสกุลเงินที่มีการกำหนดค่าไว้ตายตัวนั่นเอง

นับตั้งแต่ที่ประธานาธิบดี Nixon “หันหลังให้กับทองคำ” อัตราการเติบโตของเศรษฐกิจสหรัฐฯ โดยเฉลี่ยลดลงประมาณ 1 ใน 3 หากการเติบโตของเศรษฐกิจสหรัฐฯ เป็นไปในอัตราคงที่ เศรษฐกิจสหรัฐฯ ในปัจจุบันน่าจะมีขนาดใหญ่กว่าที่เป็นอยู่นี้อีก 50%

ฐานะทางการเงินที่มั่นคงและระบบภาษีที่เอื้อประโยชน์เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดการปรับเพิ่มมาตรฐานการครองชีพให้สูงขึ้น ประเทศต่างๆ ที่ต้องการเล่นตามระบบของสหรัฐฯ จำเป็นต้องมีความรู้และความเข้าใจในเรื่องนี้ด้วย

ขณะเดียวกันผู้สังเกตการณ์และผู้นำระดับโลกจำนวนมากต่างคาดหวังหรือหวั่นกลัวว่าสหรัฐฯ จะประสบภาวะถดถอยในระยะยาว ทุกๆ 40 ปีโดยประมาณจะมีผู้รู้ซึ่งทรงอิทธิพลจมอยู่กับความแคลงใจถึงบททดสอบความแข็งแกร่งของอเมริกา แต่อย่างน้อยตอนนี้เราก็เริ่มเดินมาถูกทางแล้วในเรื่องของภาษี อย่างไรก็ตาม แม้เรายังไม่เข้าใจสัจธรรมของ Hamilton เกี่ยวกับค่าเงิน แต่นี่ก็คือโอกาสอันแท้จริงของประธานาธิบดี Trump

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/9c318f09c821c75d7eab0efd0bd74d40.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVE FORBESEditor-in-Chief แห่ง Forbes</figcaption></figure>

&nbsp;

<hr />

<a href="https://goo.gl/NxVozh">ติดตามบทความและองค์ความรู้ทางด้านธุรกิจ ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ กุมภาพันธ์ 2561 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="https://goo.gl/NxVozh"><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/c490e853b3313d2702743b324e0a0c0d.png" alt="" /></a>

วิธีการทำให้ประเทศชาติมั่งคั่ง

<h2>แนวคิดแยกตัวเป็นอิสระจากประเทศสหรัฐอเมริกาของรัฐ California หรือที่เรียกกันว่า Calexit กำลังอยู่ในกระแสร้อนแรง</h2>
ผลสำรวจหนึ่งชี้ว่าประชาชนที่นิยมพรรคเดโมแครต 32% พร้อมลงประชามติเห็นด้วยกับการแยกประเทศ ขณะนี้มีการล่ารายชื่อเพื่อขอจัดประชามติลงคะแนนเสียงเพื่อหาคำตอบว่าจะมีการแยกตัวออกจากสหรัฐอเมริกาหรือไม่ โดยผู้สนับสนุนการแยกประเทศกลุ่มหนึ่งได้รับเงินทุนจาก Vladimir Putinประธานาธิบดีของรัสเซีย

แนวคิดนี้สร้างความสั่นสะเทือนต่อความเป็นไปของประเทศสหรัฐอเมริกาต่างจากการรวมตัวกันของสหภาพยุโรป ตั้งแต่ก้าวแรกของการรวมตัวก่อตั้งประเทศสหรัฐฯ มุ่งหมายที่จะรักษาความเป็นปึกแผ่นให้คงอยู่ตลอดไป ชาวอเมริกันในปัจจุบันน่าจะยังจดจำได้ดีถึงเหตุการณ์สงครามกลางเมืองปี 1861 ซึ่งมีชนวนจาก 11 รัฐฝ่ายใต้ที่มีความคิดขัดแย้งอย่างรุนแรง ประเด็นดังกล่าวสะท้อนถึงปัญหาตึงเครียดด้านการเมืองของสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน (ที่จริงแล้วประเทศทั่วโลกดูเหมือนกำลังแตกแยกออกเป็นเสี่ยงเช่นกันโดยเฉพาะประเทศแถบยุโรป)

ในขณะเดียวกัน Jerry Brown ผู้ว่าการรัฐฯ ประกาศกร้าวว่าจะงดจ่ายภาษีให้กับรัฐบาลกลาง หากรัฐบาล Trump ยืนกรานดำเนินนโยบายตัดงบประมาณสำหรับเมืองที่ “เปิดรับผู้อพยพ” เพราะ California มีจุดยืนชัดเจนว่าเป็นรัฐที่เปิดกว้างต่อผู้อพยพ

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/9afc60f7d53dcfcbb23442221f564fd4.png" alt="" width="680" height="488" /><figcaption> Jerry Brown ผู้ว่าการรัฐ California</figcaption></figure>

ถึงแม้ว่าการแยกตัวเป็นอิสระยังไม่แน่ชัดว่าจะเกิดขึ้น แต่ปัจจุบันรัฐ California พร้อมลุกขึ้นเดินตามแนวคิดของตนเองทุกเมื่อ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา รัฐ California ภาคภูมิใจในการเป็นผู้นำชั้นแนวหน้าทั้งด้านสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมสมัยนิยม

ชาวอเมริกันหลายล้านคนมองว่า California เป็นเมืองแห่งโอกาสและย้ายถิ่นฐานมายังรัฐแห่งนี้เพราะเป็นเมืองที่มีบรรยากาศสวยงาม อากาศดี เศรษฐกิจเติบโตสูง และเอื้อต่อรูปแบบการใช้ชีวิตที่หลากหลาย เป็นถิ่นของอุตสาหกรรมภาพยนตร์ เทคโนโลยีอันก้าวล้ำ ภาคการผลิต การขนส่งอากาศยานและการบิน น้ำมัน เกษตรกรรมที่อุดมสมบูรณ์ และมีที่อยู่อาศัยจำนวนมากในราคาเข้าถึงได้

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/8418ed6b660fe40a16c7a442e4ad6ce6.png" alt="" width="680" height="458" /><figcaption> อุตสาหกรรมภาพยนตร์ใน California (Photo Credit: scpr.org)</figcaption></figure>

ทว่า เมื่อไม่นานมานี้ California พัฒนาถอยหลังด้วยนโยบายจัดเก็บภาษีและการบัญญัติข้อกำหนดกฎหมาย ซ้ำรอยแนวทางปฏิบัติที่ผิดพลาดของประเทศแถบยุโรปซึ่งเผชิญกับปัญหาภาวะเศรษฐกิจซบเซา เจ้าหน้าที่ของ Sacramento เมืองหลวงแห่ง California เดินหน้าบังคับใช้กฎหมายและมาตรการต่างๆ ที่ไร้เหตุผลและทำให้ต้นทุนการประกอบธุรกิจสูงขึ้นซึ่งส่งผลกระทบอย่างมากต่อธุรกิจขนาดเล็กเช่น การกำหนดให้พนักงานมีช่วงเวลาพักหากทำงานติดต่อกันเป็นเวลา 4 ชั่วโมง กฎหมายค่าแรงขั้นต่ำที่ไม่รับกับความเป็นจริง ข้อกำหนดหรือกฎหมายด้านสิ่งแวดล้อมล้วนแต่มีความสุดโต่งอย่างไม่สนใจเหตุผลรองรับทางวิทยาศาสตร์หรือแนวทางการนำไปปฏิบัติจริง ซึ่งกฎหมายข้อบังคับเหล่านี้ทำลายภาคเกษตรกรรม

กฎหมายข้อบังคับต่างๆ เปลี่ยน California จากสวรรค์ของคนทำงานให้กลายเป็นเมืองที่มีค่าครองชีพแสนแพง ระบบการศึกษาที่เคยติดอันดับแถวหน้าของประเทศกลับถอยหลังเข้าคลองในปัจจุบัน เงินได้พึงประเมินที่เข้าเกณฑ์ต้องเสียภาษีตามกำหนดของ California อยู่ในระดับต่ำซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อชนชั้นคนทำงาน บุคคลที่มีรายได้ 41,000 เหรียญต่อปีซึ่งถือว่าไม่ได้มากมายต้องเสียภาษีในฐานที่สูงกว่าเหล่าคนรวยในรัฐอื่นๆ ที่มีการจัดเก็บภาษีรายได้บุคคลธรรมดา

จากที่เคยเป็นรัฐที่มีอัตราภาษีเงินได้สูงสุดในประเทศโดยอยู่ที่ 13.3% ในปี 2016 กลับมีร่างกฎหมายการจัดเก็บภาษี 3 ฉบับที่ผ่านการเห็นชอบและมีผลบังคับใช้ ไม่น่าแปลกใจที่เหล่าบริษัทต่างๆ เช่น Nestlé USA, Toyota, Northrop Grumman และบริษัทแม่ของ Carl’s Jr. ได้ย้ายสำนักงานใหญ่ไปยังรัฐที่เป็นมิตรต่อการทำธุรกิจมากกว่า

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/7175010d3bab5c99b3d89788662871e4.png" alt="" width="680" height="447" /><figcaption> Silicon Valley เมืองศูนย์กลางเทคโนโลยีที่ช่วยพยุงเศรษฐกิจรัฐ California ไม่ให้ดิ่งลง (Photo Credit: David McNew / Newsmaker)</figcaption></figure>

นับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่รัฐ California ประสบปัญหาการอพยพย้ายออกและจำนวนประชากรชนชั้นกลางหดตัวลง เมืองศูนย์กลางเทคโนโลยีอย่าง Silicon Valley และแหล่งอุตสาหกรรมอื่นๆ พยุงให้เศรษฐกิจของ California มีอัตราเติบโตขึ้นเล็กน้อย ทว่า สิ่งนี้แค่ช่วยประวิงสถานการณ์ในทิศทางขาลงเนื่องด้วยระบบภาษีที่ไร้เหตุผล การกำกับดูแลด้านกฎหมายที่บางครั้งดูไร้ประโยชน์และระบบการเมืองที่ไร้ประสิทธิภาพ

ยังดีที่อย่างน้อยตอนนี้ยังไม่สามารถแยกเป็นอิสระจากสหรัฐฯ เพราะการทำเช่นนั้นจะส่งผลให้ประชากรของรัฐต้องแบกรับภาระหนักและหนีไม่พ้นวิกฤตเดียวกับกรีซในแบบฉบับอเมริกาเหนือ จนบางคนกล่าวว่าแทนที่จะเรียกร้องขอแยกประเทศ California น่าจะแบ่งรัฐใหม่ออกเป็น 2-3 รัฐ ซึ่งดูทีท่าแล้วก็ไม่น่าจะประสบความสำเร็จ

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/9c318f09c821c75d7eab0efd0bd74d40.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> Steve Forbesประธานกรรมการและบรรณาธิการนิตยสาร Forbes</figcaption></figure>

&nbsp;

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events