ศักดา ศรีแสงนาม จัดทัพเตรียมรับ 100 ปี Chin Huay

<h2>ณ โกดังย่านบางพลี จ. สมุทรปราการ ขณะที่รถฟอร์คลิฟต์หลายคันผลัดกันฝ่าแดดขนลังสินค้าปลากระป๋องซ้อนทับสูงลิ่วจรดเพดานไปยังรถบรรทุก Forbes Thailand เข้าพบสัมภาษณ์ สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด บุตรชายคนสุดท้องในรุ่นสองของธุรกิจครอบครัวเจ้าของซอสปรุงรส ปลากระป๋อง และอาหารพร้อมทาน ตราโรซ่าและตราไฮคิว ที่คนไทยคุ้นเคยกันดี</h2>
สุวิทย์ในวัย 57 ปีเล่าย้อนความว่าคุณพ่อของเขาเป็นชาวจีนอพยพและเริ่มธุรกิจจากการเป็นยี่ปั๊วขายน้ำตาลทรายกับนมข้นหวาน ก่อนจะเริ่มผลิตซอสมะเขือเทศตรา “แพะ” ด้วยตนเอง ตามกระแสผู้บริโภคไทยที่นิยมอาหารตะวันตกมากขึ้น อย่างไรก็ตาม ต่อมา ประมิตร วังพัฒนมงคล บุตรชายคนโตเสนอความเห็นเปลี่ยนชื่อแบรนด์เป็น โรซ่า อันเป็นชื่อดินแดนในประเทศรัสเซียที่ปลูกมะเขือเทศมากที่สุดในโลก เพื่อให้ชื่อแบรนด์เป็นสากลแข่งกับแบรนด์ต่างประเทศได้

การบุกเบิกธุรกิจซอสมะเขือเทศในช่วงเริ่มต้นไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากวัตถุดิบหัวใจหลักของธุรกิจมีข้อจำกัดการปลูกได้เฉพาะช่วงฤดูหนาว ดังนั้นหากต้องการมีวัตถุดิบหล่อเลี้ยงโรงงานผลิตซอสมะเขือเทศได้ตลอดปีในราคาที่เหมาะสม จำต้องใช้เครื่องจักรผลิตน้ำมะเขือเทศชนิดเข้มข้น (concentrate) เพื่อผลิตเป็นน้ำมะเขือเทศเข้มข้นไว้ใช้ได้นาน 1 ปี บริษัทจึงตัดสินใจสั่งซื้อเครื่องจักรนำเข้าดังกล่าวจากประเทศอิตาลี ซึ่งเป็นเครื่องจักรราคาแพง

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7d40c389db190ce75dfbe5a1e693ebde.png" alt="" />
สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด

นอกจากนี้ บริษัทยังเผชิญกับปัญหาระบบการบริหารธุรกิจ จากปริมาณน้ำมะเขือเทศเข้มข้นมีมากเกินกำลังการผลิตซอส เมื่อมีน้ำมะเขือเทศเข้มข้นส่วนเกินบริษัทจึงต้องหาทางระบายออกด้วยการติดต่อโรงงานปลากระป๋องให้นำไปใช้เป็นวัตถุดิบ แต่ด้วยราคาสูงจึงไม่มีใครรับซื้อ ดังนั้น โรซ่าจำต้องหาทางออกด้วยการลงทุนสร้างโรงงานปลากระป๋องของตนเองโดยขายภายใต้แบรนด์เดียวกัน อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ทั้งซอสมะเขือเทศและปลากระป๋องโรซ่าสามารถสร้างยอดขายได้ถึง 100 ล้านบาทแล้ว แต่เนื่องจากการลงทุนส่วนใหญ่ใช้การกู้เงินนอกระบบที่ดอกเบี้ยสูงทำให้กระแสเงินสดหมุนเวียนติดขัดจนบริษัทต้องล้มละลายในปี 2529
<h2>ลุกขึ้นใหม่อีกครั้ง</h2>
แม้จะล้มละลาย ประมิตร ทายาทคนโตก็ไม่ยอมแพ้ ในปีเดียวกันเขารวบรวมหุ้นส่วนจากเพื่อนๆ เพื่อเปิดบริษัทใหม่คือ บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด และสุวิทย์ ทายาทคนสุดท้อง ซึ่งเพิ่งเรียนจบบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต จากมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก็ได้เข้ามาร่วมงานในบริษัทใหม่ที่เลือกผลิตเฉพาะปลากระป๋อง ซึ่งเป็นตลาดทั่วไปมากกว่าซอสมะเขือเทศ

ขณะที่ทั้งโรงงานเดิมและแบรนด์โรซ่าถูกสถาบันการเงินเจ้าหนี้ยึดขายทอดตลาด เครื่องจักรและโรงงานถูกขาย โดยแบรนด์โรซ่าถูกนำไปให้ บริษัท พรีเมียร์ มาร์เก็ตติ้ง จำกัด เช่าทำตลาดในระหว่างที่กระบวนการฟ้องร้องล้มละลายยังไม่สิ้นสุด

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/07b8b192a24ee1b6dca095e4e24927ca.png" alt="" width="680" height="453" /><figcaption> ปัจจุบันไร่มะเขือเทศที่โรซ่ารับซื้อส่วนใหญ่อยู่ในจ.หนองคาย ซึ่งเป็นพื้นที่ริมแม่น้ำโขง ภูมิประเทศเหมาะแก่การเพาะปลูกมะเขือเทศที่สุดในไทย</figcaption></figure>

ในระหว่างนั้น ปลากระป๋องแบรนด์ใหม่ “ไฮคิว” แจ้งเกิดขึ้นได้จากความกล้าของบริษัทที่เลือกนำฝาเปิดแบบห่วงมาใช้กับปลากระป๋องเป็นเจ้าแรกทำให้กระป๋องเปิดง่ายกว่าแบบเดิม แม้ว่าต้นทุนการผลิตจะส่งให้ราคาขายปรับจาก 5 บาทเป็น 6 บาทแต่ผู้ซื้อจดจำและมียอดขายเพิ่มขึ้นรวดเร็ว

ในที่สุดปี 2539 คดีฟ้องร้องล้มละลายโรซ่าถึงจุดสิ้นสุด แบรนด์โรซ่าจะถูกนำออกประมูล สุวิทย์มองว่าเป็นโชคและจังหวะเหมาะสมที่ทำให้ไฮคิวในขณะนั้นมีโอกาสเข้าประมูลแบรนด์เดิมคืนมา เพราะคดีความที่ใช้เวลานานถึง 10 ปีทำให้บริษัทมีเวลาสะสมเงินสดขึ้นใหม่ ประกอบกับช่วงปี 2530-2540 เป็นช่วงที่เศรษฐกิจประเทศไทยเฟื่องฟูมหาศาลทำให้ไฮคิวเติบโตอย่างรวดเร็วสู่บริษัทรายได้หลักพันล้านจากการรับจ้างผลิต (OEM) ไฮคิวจึงสามารถปิดการประมูลที่ราคา 92 ล้านบาทนำแบรนด์โรซ่ากลับคืนมาสำเร็จ

นอกจากนี้ยังมีโชคชั้นที่สอง เพราะเป็นช่วงวิกฤตเศรษฐกิจปี 2539-2540 บริษัทต่างๆ ที่กู้เงินจากต่างประเทศจึงเกิดหนี้สินทบทวีคูณจนต้องเลิกกิจการหลายราย จึงเป็นโอกาสให้ไฮคิวสามารถเข้าซื้อที่ดินและโรงงานได้ในราคาถูก ขยายไลน์ผลิตได้อย่างรวดเร็ว

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/b05abe523426ea749416a1671268aecd.png" alt="" width="680" height="435" /><figcaption> สุวิทย์ ภายในโกดังกระจายสินค้าของไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหารย่านบางพลี จ.สมุทรปราการ</figcaption></figure>

&nbsp;
<h2>เสริมแกร่งแบรนด์แทน OEM</h2>
ข้อมูลจากกรมพัฒนาธุรกิจการค้าเปิดเผยว่า บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด ปี 2559 มีรายได้ 3.33 พันล้านบาท กำไรสุทธิ 139.51 ล้านบาท ซึ่งรายได้ปี 2559 เติบโตจากปี 2558 ประมาณ 2% และบริษัทมีรายได้เป็นบวกทุกปีตั้งแต่ปี 2555-2559 โดยเติบโตเฉลี่ยปีละ 8.9% และบริษัทไฮคิวยังมีมาร์เก็ตแชร์ 17% เป็นอันดับสองของตลาดปลากระป๋องไทย รวมถึงส่วนแบ่งตลาด 50% ของตลาดซอสมะเขือเทศซึ่งถือเป็นแบรนด์อันดับหนึ่ง

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/cc302b25b19253b25844f975f772fd27.png" alt="" />

สุวิทย์กล่าวว่า การปรับตัวของบริษัทในยุคหลังที่ทำให้บริษัทยังเดินต่อได้ คือการปรับพอร์ตจากผู้รับจ้างผลิตมาเป็น การสร้างแบรนด์ ของตนเองให้แข็งแกร่ง โดยปัจจุบันการขายภายใต้แบรนด์ไฮคิวและโรซ่าคิดเป็นสัดส่วน 90% ของรายได้ ผิดจากยุคก่อนที่บริษัทเคยเติบโตจากการรับจ้างผลิต

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/8ec42a935140d8a6ae355c5af6ff1166.png" alt="" />

“วันหนึ่งข้างหน้า การทำ OEM แม้แต่ในการส่งออกก็คงน้อยลงเรื่อยๆ การทำแบรนด์เป็นสิ่งเดียวที่ธุรกิจอาหารจะอยู่รอดได้ในอนาคต ไม่ต้องมองไกล แค่ 5-10 ปีข้างหน้า OEM ก็จะอยู่ไม่ได้แล้ว เพราะว่าวันนี้ข้อได้เปรียบในการแข่งขันของผู้ผลิตในเมืองไทยนั้นหายไปเรื่อยๆ”

ข้อได้เปรียบที่สุวิทย์กล่าวถึง คือ 1.วัตถุดิบ ในยุคที่แหล่งปลาของไทยไม่ได้สมบูรณ์ดั่งอดีต โดยบริษัทไฮคิวได้มีการนำเข้าปลาถึง 70% เพราะวัตถุดิบภายในประเทศไม่เพียงพอ 2.อุตสาหกรรมนี้ใช้แรงงานเข้มข้น ค่าแรงไทยสูงเมื่อเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน อีกทั้งยังมีชาวไทยเข้าสู่ภาคแรงงานน้อยลงเรื่อยๆ

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/26580997f93f48e4b20356eac2066d7b.png" alt="" />

&nbsp;
<h2>ตีตลาด CLMV เอเชียตะวันออก</h2>
สุวิทย์กล่าวว่า ตลาดส่งออกหลักของไฮคิว คือกลุ่มประเทศ CLMV ซึ่งเน้นที่ประเทศเมียนมาและลาวเป็นหลัก เนื่องจากเป็นประเทศที่มีวัฒนธรรมการรับประทานอาหารและการรับสื่อใกล้เคียงกับไทยมากที่สุด โดยไฮคิวเริ่มเปิดการขายอย่างเป็นทางการร่วมกับพันธมิตรท้องถิ่นเมื่อ 4-5 ปีก่อนและได้รับผลตอบรับอย่างดี ด้านตลาดเอเชียตะวันออก สินค้าส่งออกสำคัญคือซอสและเครื่องแกงปรุงสำเร็จ เช่น ซอสผงกะหรี่ ซอสเปรี้ยวหวาน เครื่องแกงส้ม เครื่องต้มยำ เป็นตลาดที่เติบโตตามเทรนด์การบริโภคอาหารไทยที่เป็นกระแสในประเทศดังกล่าว

อย่างไรก็ตาม การแข่งขันทางการค้า โจทย์สำคัญที่สุดคือการลดต้นทุนการผลิตให้ต่ำที่สุด ซึ่งเมื่อพิจารณาจากข้อได้เปรียบของไทยที่กำลังลดน้อยถอยลงดังกล่าว ไฮคิวจึงมีแนวคิดที่จะย้ายฐานการผลิต โดยประเทศที่มองว่าเหมาะสม คือ เมียนมา เนื่องจากเป็นประเทศที่เพิ่งอ้าแขนต้อนรับทุนต่างชาติและติดทะเลจึงมีทรัพยากรสมบูรณ์ เพียงแต่ต้องรอการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานให้พร้อมมากขึ้นและจังหวะที่เหมาะสมในการลงทุน

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/48851eaadad774551ac83f988986ea8a.png" alt="" />

แม้ผ่านเส้นทางประสบการณ์กับไฮคิวเนิ่นนาน 31 ปีและเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้น แต่สุวิทย์ปฏิเสธความเป็นเจ้าของในบริษัท โดยยกให้ประมิตรเป็นเจ้าของตัวจริง ผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งประธานกรรมการบริษัทในปัจจุบัน พร้อมเตรียมส่งไม้ต่อให้รุ่นสาม ได้แก่ บุตรชายและบุตรสาวทั้ง 3 คนของประมิตร คือ กิตินนท์ นวนุช และเมย์ ที่ได้เริ่มร่วมงานในฐานะกรรมการบริหารของบริษัท

“ผมไม่เคยคิดเลยว่าไฮคิวจะมาได้ถึงปีที่ 31 ถ้าใครนำประวัติของไฮคิวในปีนี้เดินทางย้อนเวลากลับไปในวันแรกที่ผมมาร่วมงานกับไฮคิว ผมคงไม่เชื่อว่า เราจะมาถึงขนาดนี้ได้” สุวิทย์กล่าวพร้อมรอยยิ้ม

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7a52a3f9601b642c8a460d03d03779e7.png" alt="" />

ภาพ: กิตติเดช เจริญพร

<hr />

<a href="https://goo.gl/hxJLvV">คลิกเพื่ออ่าน "สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ล้ม ลุก ลุย ฉบับ "โรซ่า-ไฮคิว" ฉบับเต็มได้ในรูปแบบ e-Magazine </a>

<a href="https://goo.gl/hxJLvV"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/dcf22439a02f7afaad2974119007f22c.png" alt="" /></a>
<div class="clearfix"></div>

สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ล้ม ลุก ลุย ฉบับ “โรซ่า-ไฮคิว”

<h2>ตลาดปลากระป๋องครึ่งปีแรก 2560 ติดลบ 3% วิกฤตหนักครั้งแรกในรอบ 30 ปี เจาะรายละเอียดพบยอดขายหดแรง 10% ในช่องทางขายผ่านร้านค้าดั้งเดิม สะท้อนภาพเกษตรกร-คนชนบทกำลังซื้อตกต่ำ ขณะที่ยอดขายผ่านร้านสะดวกซื้อโตพุ่ง 20%</h2>
สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด เปิดเผยว่า ยอดขายปลากระป๋องทั้งตลาดช่วงครึ่งปีแรก 2560 เกิดภาวะยอดขายติดลบเป็นครั้งแรกในรอบ 30 ปี โดยติดลบ 3% จากช่วงเดียวกันปีก่อน หรือคิดเป็นมูลค่าที่ลดลงประมาณ 113 ล้านบาทจากยอดขายครึ่งปีแรกปี 2559 ที่มีมูลค่า 3,750 ล้านบาท

โดยรายละเอียดตลาดติดลบครั้งนี้ พบว่าเกิดจากยอดขายหดตัวแรงในช่องทางขายร้านค้าดั้งเดิม (Traditional Trade) หดตัวเกือบ 10% จากช่วงเดียวกันปีก่อน ในขณะที่ยอดขายผ่านทางโมเดิร์นเทรด เช่น ร้านสะดวกซื้อ ห้างสรรพสินค้า ยังเติบโต โดยเฉพาะช่องทางร้านสะดวกซื้อซึ่งเติบโตถึง 20% สะท้อนให้เห็นว่า กำลังซื้อในต่างจังหวัดกลุ่มเกษตรกรซึ่งเป็นผู้ซื้อหลักของปลากระป๋องลดลง

<figure><img style="width: 340px; height: 437px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/21def9cf5b9448c1aa403e11dc8798ec.png" alt="" width="340" height="437" /><figcaption> สุวิทย์ วังพัฒนมงคล ผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด บริษัท ไฮคิวผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด</figcaption></figure>

“ภาวะตลาดปลากระป๋องติดลบไม่เคยเกิดขึ้นมานาน 30 ปีแล้ว อาจจะเกิดจากช่วงไตรมาส 1 ไม่ใช่หน้าเก็บเกี่ยวผลผลิต และราคาพืชผลเกษตรยังไม่ดีนัก ประชาชนมีหนี้ครัวเรือนสูง ทำให้ขาดกำลังซื้อ สำหรับครึ่งปีหลังมองว่าตลาดจะกลับมาฟื้นตัวหรือไม่ขึ้นอยู่กับการกระตุ้นเศรษฐกิจของรัฐบาลจะได้ผลมากน้อยเพียงใด โดยเฉพาะภาคเกษตรกรรม ขึ้นอยู่กับราคาพืชผลเป็นหลักและภัยพิบัติน้ำท่วม" สุวิทย์กล่าว

ด้านยอดขายช่วงครึ่งปีแรก 2560 เฉพาะปลากระป๋องแบรนด์โรซ่าซึ่งเน้นเจาะกลุ่มตลาดชนชั้นกลางยังเติบโต 3% แต่แบรนด์ไฮคิวซึ่งเน้นกลุ่มรากหญ้าติดลบถึง 10% อย่างไรก็ตาม สุวิทย์มองว่าจะยังไม่ใช้กลยุทธ์จัดโปรโมชันเร่งยอดขายเพิ่มเพราะปลากระป๋องเป็นสินค้าที่ได้กำไรต่ำอยู่แล้ว จะวางแผนประคองตัวให้ผ่านพ้นช่วงวิกฤตนี้ไปก่อน

ตลาดปลากระป๋องหดตัวครั้งแรกในรอบ 30 ปี “ไฮคิว” ชี้กำลังซื้อรากหญ้าฝืดหนัก

เรื่อง: ชญานิจฉ์ ดาศรี ภาพ: ทวีศักดิ์ ภักดีหุ่น
<h2>วันนั้น เมื่อ 90 ปีที่แล้ว บนพื้นที่ 15 ไร่ ณ อำเภอท่าฉลอม จังหวัดสมุทรสาคร อดีตคนงานแบกข้าวสารสามพี่น้อง “ตระกูลซี” ได้แก่ ซี หยกปิ, ซี ฮ่วงน้ำ และซี เกี้ยยู้ จากเมืองซัวเถา (Guangdong) สาธารณรัฐประชาชนจีน คงคาดไม่ถึงว่า โรงงานผลิตซีอิ๊วและน้ำปลาเล็กๆ  ชื่อ บริษัท จิ้นฮ่วย จำกัด(Chin Huay) ที่พวกเขาร่วมกันสร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงในปี 2468 นั้น จะกลายเป็นโรงงานผลิตปลากระป๋องแห่งแรกในไทย และเติบโตจนขยายธุรกิจสู่ผลไม้อบแห้ง จนมียอดขายและส่งออกกว่าพันล้านบาทในทุกวันนี้</h2>
กิจการ จิ้นฮ่วย ที่ได้รับขนานนามใหม่ในภายหลังเป็น บริษัท เจริญอุตสาหกรรม จำกัด ได้ถูกส่งมอบมายังทายาทรุ่นที่ 3 โดยมี  ปิยวงศ์ ศรีแสงนาม ดำรงตำแหน่ง ประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติการ พร้อมญาติผู้พี่คือ ศักดา ศรีแสงนาม เป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหาร และประวิทย์ ศรีแสงนาม เป็นประธานเจ้าหน้าที่บริหารด้านการเงิน ซึ่งทั้ง 3 ต่างรับภารกิจเดิมที่บิดาของแต่ละคนเคยดูแลก่อนหน้านี้

“ผมเข้ามาดูแลกิจการแบบกึ่งๆ ถูกบังคับเพราะพี่น้องคนอื่นไม่ยอมทำ และต่างลงความเห็นว่าต้องเป็นผมที่มารับช่วงต่อ จึงนับเป็นงานที่ต้องพิสูจน์ตัวเองว่าจะทำได้ดีแค่ไหน ถึงแม้ว่าผมไม่ได้จบด้านวิศวะฯ” ปิยวงศ์ เล่าถึงที่มาของการเป็นผู้สืบทอดกิจการ หลังจากผ่านประสบการณ์เป็นพนักงานออฟฟิศด้านการตลาดและการขายมากว่า 10 ปี
ความเจ็บป่วยของคุณพ่อที่ทำให้ต้องวางมือจากงานด้านการผลิตเมื่อ 5 ปีก่อน นับเป็นอีกสาเหตุนึงที่ทำให้ปิยวงศ์ตัดสินใจรับช่วงต่อ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ญาติผู้พี่ได้เข้ามาบริหาร และเก็บกวาดบ้านในส่วนงานขายและทางการเงินให้เป็นระบบไปบ้างแล้ว

ดังนั้น งานหลักที่ ปิยวงศ์ ต้องเข้ามาดูแลและจัดการคือด้านโรงงาน เขามุ่งปรับปรุงระบบการผลิตให้เข้าที่ เพื่อให้มีการสะท้อนต้นทุนที่แท้จริงและวัดผลิตภาพได้อย่างชัดเจน โดยผสานการสื่อสารข้อมูลระหว่างฝ่ายงานขาย การผลิต และการเงินให้มีประสิทธิภาพ

“แรกๆ ที่เข้ามาก็มีปัญหาบ้าง เช่นเรื่องบริหารและสื่อสารกับคนรุ่นเก่า แต่ผมก็พยายามเรียนรู้งานด้านการผลิตพร้อมทำระบบข้อมูลให้ชัดเจน เพื่อจะได้รู้ต้นทุนการผลิตที่แท้จริง ซึ่งกว่าจะเรียบร้อย ก็ใช้เวลาราวๆ หนึ่งปี”

ผลลัพท์ของความมุ่งมั่นและเอาใจใส่ในรายละเอียดของเขา ทำให้สามารถแก้ปัญหาเรื่อง yield จากการผลิตที่เคยต่ำและมีอัตราที่ไม่คงที่ โดยพลิกตัวเลขขาดทุนในอดีตให้เริ่มมีผลกำไร และเริ่มเติบโตอย่างยั่งยืน

นอกจากนี้ เขายังให้มีการพัฒนารูปโฉมผลิตภัณฑ์ให้มีความแปลกใหม่ พร้อมๆ กับปัดฝุ่นงานด้านประชาสัมพันธ์เพื่อทำให้ชื่อเสียงขององค์กรเป็นที่รู้จัก และมีภาพลักษณ์ที่ทันสมัยขึ้น เพื่อดึงดูดคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถมาร่วมงาน เพื่อร่วมขับเคลื่อนองค์กรให้รุดหน้าไปพร้อมกัน

ปิยวงศ์ เท้าความถึงจุดเปลี่ยนสำคัญก่อนที่จะเดินทางมาเป็นเจริญอุตสาหกรรมในวันนี้ถึงการมองการณ์ไกลของปู่ที่นำวัตถุดิบเหลือจากการการผลิตซีอิ้วและน้ำปลามาผลิตเป็น “ปลากระป๋อง” ที่ยุคนั้นยังเป็นสินค้าราคาแพงและต้องนำเข้า และการเดินทางหาข้อมูลจากไต้หวันและเริ่มลงมือปั้นธุรกิจ โรงงานปลากระป๋องแห่งแรกของไทยจึงเกิดขึ้นเมื่อปี 2469 ภายหลังจากผลิตภายในประเทศแล้วยังส่งออกปลากระป๋องไปยังต่างประเทศและขยายไลน์สินค้าไปสู่ ผักกาดดองกระป๋อง ความคิดสร้างสรรค์ของผู้บริหารรุ่นก่อนในการพัฒนาและผลิตผลิตภัณฑ์ต่างๆ ไม่หยุดนิ่ง จึงก่อเกิดสินค้าต่างๆ ตามมา ผลไม้กระป๋อง อาหารเจกระป๋อง ธุรกิจให้เช่าห้องเย็น และธุรกิจผลไม้อบแห้งซึ่งเป็นธุรกิจหลักในปัจจุบัน

“ผู้บริหารรุ่นที่สองในตอนนั้นมองว่า แทนที่จะขายเศษผลไม้ที่เหลือในราคาถูกๆ เพื่อใช้เลี้ยงสัตว์ เราควรนำไปทำอย่างอื่นซึ่งมีมูลค่าเพิ่มขึ้นดีกว่า” ปิยวงศ์ เล่า พร้อมให้ภาพการเปลี่ยนแปลงและแนวทางบริหารกิจการในสมัยนั้นว่า อาจจะมีช่วงสะดุดไปบ้าง แต่ก็ผ่านพ้นมาด้วยความร่วมมือของพี่น้อง 4 คนที่เป็นทายาทสายตรงของ ซี ฮ่วงน้ำ ที่เข้ามาบริหารกิจการต่อจากรุ่นแรก โดยในปัจจุบัน ประกอบ ศรีแสงนาม(บิดาของปิยวงศ์) ยังคงดำรงตำแหน่งกรรมการผู้จัดการอาวุโส

แม้ปัจจุบันบริษัทต้องยกเลิกกิจการผลไม้กระป๋องไปเนื่องจากแข่งขันที่ดุเดือด แต่ เจริญอุตสาหกรรมยังคงเดินหน้าผลิตผลไม้อบแห้งต่อไป จนมียอดขายเติบโตอย่างต่อเนื่องและกลายเป็นธุรกิจหลักที่ครองอัตรายอดขายของบริษัทถึง 70% ส่วนอีก 30% เป็นรายได้จากธุรกิจปลากระป๋อง

ในปัจจุบัน เจริญอุตสาหกรรม มีพนักงานรวม 1,126 คน โรงงานมีกำลังการผลิตผลไม้อบแห้งที่ 500 ตัน/เดือน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์มะม่วงอบแห้งกว่า 50% จากจำนวนผลไม้ในประเทศทั้งหมดที่บริษัทซื้อราว 1.2 หมื่นตัน/ปี ด้านโรงงานมีการผลิตปลากระป๋อง 40 ตู้คอนเทนเนอร์/เดือน ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นธุรกิจรับจ้างผลิต (OEM) ให้แก่บริษัทต่างชาติกว่า 40 ราย ที่ส่งออกไปวางขายใน 51 ประเทศ โดยตลาดหลักครอบคลุมทั้งสหรัฐอเมริกา ยุโรป ญี่ปุ่น และจีน

นอกจากนี้ ในสมัยผู้บริหารรุ่นที่สอง ยังมีความพยายามในการสร้างแบรนด์ปลากระป๋องของตนเองภายใต้ เพื่อวางขายทั้งในไทยและส่งออก “ตอนนั้นมีแนวคิดว่าจะทำปลากระป๋องที่เป็น premium grade ในราคาไม่แพงมากนัก ซึ่งประสบความสำเร็จดีมากในสมัยนั้น แต่ไม่ค่อยได้ทำการตลาดและโปรโมทอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้เงียบๆ ไปในที่สุด” ปิยวงศ์ กล่าว

นอกจากนี้ บริษัทยังผลิตปลากระป๋องภายใต้ชื่อแบรนด์อื่น ๆ ตามมาอีกด้วย และเริ่มจดทะเบียนลิขสิทธิ์ตราสินค้าที่มีผลิตภัณฑ์จำหน่ายในต่างประเทศไว้ ได้แก่ Eiffel (ปลากระป๋องอันดับหนึ่งในเมียนมาร์), Triangle, Pailin, Rudder, Wheel, Apache, Eros, Rabbit และ Battle Ship
<img class="img-responsive" src="http://forbesthailand.com/uploads/userfiles/images/Sep%202015/%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%8D%E0%B8%AD%E0%B8%B8%E0%B8%95%E0%B8%AA%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1-2.jpg" alt="" />
ในเวลาต่อมา ช่วงยุครุ่นที่ 2 บริษัทยังผลิตผลไม้อบแห้งภายใต้แบรนด์ของตัวเอง “Eros” ทว่ายังขาดการประชาสัมพันธ์และทำการตลาดอย่างจริงจัง จึงทำให้แบรนด์ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ความเปลี่ยนแปลงเริ่มเกิดขึ้นในยุคผู้บริหารรุ่นปัจจุบัน ที่เริ่มใช้สื่อโฆษณาใหม่ๆ เพื่อโฆษณาสินค้า เช่น พื้นที่โฆษณาด้านข้างรถปรับอากาศของ ขสมก.เพื่อต้องการเผยแพร่ผลิตภัณฑ์ให้เข้าถึงลูกค้าในวงกว้าง

ทั้งนี้ บนเส้นทางเกือบหนึ่งศตวรรษที่ผ่านมา บริษัท เจริญอุตสาหกรรม ได้เดินผ่านบทเรียนอันมีค่า พร้อมกับการพัฒนาทางด้านความคิด การผลิต และความสร้างสรรค์ในการแตกไลน์สินค้าอย่างมากมาย และมีสิ่งหนึ่งที่เป็นจุดเด่นสำคัญยิ่ง คือการเป็นกิจการที่ปลอดภาระหนี้สิน “บริษัทมีคำขวัญเป็นภาษาจีนว่า ‘ไม่กู้เงิน’ เพราะตั้งแต่รุ่นปู่เคยมีปัญหาเรื่องเงินกู้ พอหลุดพ้นมาได้ ก็ไม่คิดจะกลับไปกู้อีก จึงเป็นการท้าทายไม่น้อยว่า ด้วยเงินสดที่เรามีอยู่ จะทำให้มีการลงทุนใหญ่ๆ ให้บริษัทมีการพัฒนาอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร”

<hr />

<a href="http://goo.gl/xs62JE">คลิ๊กเพื่ออ่าน "“จิ้นฮ่วย” ในมือรุ่นที่ 3 ผ่าน 90 ปีสู่บริษัทมหาชนฯ" ฉบับเต็มได้ที่ FORBES THAILAND ฉบับ SEPTEMBER 2015</a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events