<div>
<h2 class="ace-copy-paste-skip-this-tag">ขณะที่ทุกฝ่ายยอมรับว่าในยุคปัจจุบันโครงสร้างของเศรษฐกิจและสังคมเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากความก้าวหน้าของเทคโนโลยี แต่กรอบความคิดในการบริหารเศรษฐกิจกลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ส่งผลให้ประชาชนส่วนใหญ่ไม่รู้สึกว่าได้รับการตอบสนองจากนโยบายเศรษฐกิจหลักๆ ของรัฐบาล</h2>
</div>
ปัญหาความเหลื่อมล้ำทำให้การที่รัฐยังคงยึดถือผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติหรือจีดีพีเป็นสรณะไม่สามารถสะท้อนความเป็นอยู่ของคนส่วนใหญ่ของประเทศอีกต่อไป

จะเห็นได้ว่า แม้การขยายตัวของเศรษฐกิจในภาพรวมจะเป็นบวกอย่างต่อเนื่อง แต่การสำรวจรายได้ของครัวเรือนที่จัดทำโดยสำานักงานสถิติฯ ในหลายจังหวัดปรับลดลงอย่างน่าใจหาย เช่น หลายจังหวัดในภาคใต้รายได้ของครัวเรือนลดลงกว่าร้อยละ 20 เมื่อปี 2558 เทียบกับปี 2556 เป็นต้น

ความเหลื่อมล้ำในโครงสร้างเศรษฐกิจยุคใหม่เป็นผลมาจากความได้เปรียบของผู้คนจำนวนหนึ่งที่ถือครองสินทรัพย์ที่เป็นเครือข่ายหรือผูกขาด เช่น เครือข่ายการค้าสมัยใหม่ รวมถึงฐานข้อมูลออนไลน์ โครงข่ายในธุรกิจโทรคมนาคม หรือพลังงาน ที่ดิน ในบางย่าน เป็นต้น

ยิ่งหากมองไปในอนาคตแล้ว ปัญหาเหล่านี้จะมีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นจากปัจจัยดังต่อไปนี้
<ul class="listtype-bullet listindent1 list-bullet1">
 	<li>เทคโนโลยีที่จะเข้ามาทดแทนแรงงานทักษะรวมถึงวิชาชีพชั้นสูง จะทำให้เกิดความไม่มั่นคงในเรื่องของรายได้และการประกอบอาชีพของคนที่มีรายได้จากค่าจ้างหรือเงินเดือน</li>
 	<li>การก้าวเข้าสู่การเป็นสังคมสูงวัย ในขณะที่ระบบสวัสดิการต่างๆ ครอบคลุมประชากรส่วนน้อย</li>
 	<li>ข้อจำกัดของรัฐ ในการที่จะปกป้อง คุ้มครอง หรือช่วยเหลือประชาชนในหลายสาขา รวมทั้งปัญหาอำนาจการต่อรองของเกษตรกร การบริหารเศรษฐกิจแบบเดิมๆ ไม่สามารถแก้ไขปัญหาของคนส่วนใหญ่ได้</li>
</ul>
นโยบายที่สนใจแต่ตัวเลขภาพรวมไม่สามารถเข้าถึงคนส่วนใหญ่ได้อย่างแท้จริง ดังเช่นมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจหลายรอบที่ใช้วงเงินเกือบ 1 ล้านล้านบาทในรอบหลายปีที่ผ่านมา

การยกเว้นหรือให้ลดหย่อนภาษีเพื่อจูงใจให้เกิดการใช้จ่ายและการลงทุน แต่ที่สุดแล้วไม่สามารถสร้างงานสร้างรายได้ให้ประชาชนที่ยากจนอย่างแท้จริง

หากปล่อยไปเช่นนี้ ปัญหาเศรษฐกิจพื้นฐานจะมีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น และความเหลื่อมล้ำจะเป็นเงื่อนไขให้เกิดปัญหาทางสังคมและความขัดแย้งต่อไป

จึงถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีการปรับกรอบความคิดในการบริหารเศรษฐกิจยุคใหม่ โดยมีหลักการสำคัญดังนี้
<ul class="listtype-bullet listindent1 list-bullet1">
 	<li>ปรับเป้าหมายของการบริหารเศรษฐกิจให้มีตัวชี้วัดที่มีความหลากหลายมากขึ้น เช่น การใช้ค่ากลางของรายได้ของประชาชน (median income) ตัวชี้วัดเกี่ยวกับความยากจนเชิงสัมพัทธ์ (relative poverty) การใช้ตัวเลขรายได้ของพื้นที่ การถ่วงดุลตัวเลขรายได้ด้วยผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมทรัพยากรและวิถีชีวิตของชุมชน เป็นต้น</li>
 	<li>การจัดทำนโยบายและโครงการต่างๆ จะต้องมีการประเมินผลกระทบต่อการกระจายรายได้ โดยเฉพาะผลกระทบกับประชาชนที่ยากจนด้วย จะต้องไม่คาดหวังว่านโยบายเพื่อแก้ปัญหาการกระจายรายได้จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ หรือภายหลังการสร้างอัตราการเจริญเติบโตในภาพรวม</li>
 	<li>ให้ความสำคัญมากขึ้นเกี่ยวกับนโยบายการแข่งขันทางการค้า ไม่ปล่อยให้เกิดการผูกขาดไม่ว่าจะโดยภาครัฐหรือเอกชน ต้องปรับกฎหมายต่างๆ ให้เอื้อต่อการเกิดธุรกิจใหม่ๆ เพื่อส่งเสริมการแข่งขันและสร้างโอกาสให้ทุกคน</li>
 	<li>สัดส่วนค่าใช้จ่ายหรืองบประมาณของรัฐ จะต้องมารองรับระบบสวัสดิการทางสังคมเพิ่มขึ้นอย่างมาก ควรวิเคราะห์เตรียมการไปสู่การที่ประชาชนจะมีหลักประกันรายได้ ขั้นพื้นฐาน (universal basic income) ในอนาคต</li>
 	<li>ต้องเพิ่มขีดความสามารถในการจัดเก็บรายได้ของรัฐ เพื่อรองรับภาระต่างๆ ที่เพิ่มขึ้น ซึ่งรวมถึงการทำข้อตกลงระหว่างประเทศเพื่อมิให้เกิดสภาพการแข่งขันการลดภาษีเพียงเพื่อหวังการดึงดูดการลงทุนจากผู้ประกอบการรายใหญ่ในโลก และเพิ่มอำนาจต่อรองในการจัดเก็บรายได้จากธุรกิจและธุรกรรมที่เกิดขึ้นทางออนไลน์และระหว่างประเทศ</li>
</ul>
นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความจำเป็นเร่งด่วนที่จะต้องมีการปรับกรอบความคิดเกี่ยวกับการบริหารเศรษฐกิจยุคใหม่ ก่อนที่ปัญหาความยากจนและความเหลื่อมล้ำจะเป็นเงื่อนไขที่นำไปสู่ปัญหาสังคมและการเมืองที่ยากต่อการแก้ไขในอนาคต

หากประเด็นเหล่านี้ถูกนำมาเป็นหัวข้อหลักของการถกเถียงเกี่ยวกับอนาคตของประเทศและการกำหนดนโยบายสาธารณะ ก็จะเป็นแนวทางที่ดีในการรองรับความท้าทายในอนาคตของประเทศและก้าวข้ามปัญหาความขัดแย้งและปัญหาการเมืองเก่าๆ ไปได้

&nbsp;

<figure><img style="width: 250px; height: 341px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/b9a9464809d86ffdd696456270f94f2a.png" alt="" width="250" height="341" /><figcaption> อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ อดีตนายกรัฐมนตรี และหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์</figcaption></figure>

 

<hr />

<a href="http://bit.ly/2sscxRI">คลิกอ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจอื่นๆ ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ มิถุนายน 2561 ในรูปแบบ e-Magazine
<img style="width: 250px; height: 328px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/e48fc16e5820a8d1a154c038a38f5be8.png" alt="" /></a>

ความจำเป็นเร่งด่วนของประเทศไทย ‘ปรับกรอบความคิด รับเศรษฐกิจยุคใหม่’

<h2>ขณะที่ทุกฝ่ายยอมรับว่าในยุคปัจจุบันโครงสร้างของเศรษฐกิจและสังคมเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากความก้าวหน้าของเทคโนโลยี แต่กรอบความคิดในการบริหารเศรษฐกิจกลับไม่ได้เปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ส่งผลให้ประชาชนส่วนใหญ่ไม่รู้สึกว่าได้รับการตอบสนองจากนโยบายเศรษฐกิจหลักๆ ของรัฐบาล</h2>
ปัญหาความเหลื่อมล้ำทำให้การที่รัฐยังคงยึดถือผลิตภัณฑ์มวลรวมประชาชาติหรือจีดีพีเป็นสรณะไม่สามารถสะท้อนความเป็นอยู่ของคนส่วนใหญ่ของประเทศอีกต่อไป

จะเห็นได้ว่า แม้การขยายตัวของเศรษฐกิจในภาพรวมจะเป็นบวกอย่างต่อเนื่อง แต่การสำรวจรายได้ของครัวเรือนที่จัดทำโดยสำานักงานสถิติฯ ในหลายจังหวัดปรับลดลงอย่างน่าใจหาย เช่น หลายจังหวัดในภาคใต้รายได้ของครัวเรือนลดลงกว่าร้อยละ 20 เมื่อปี 2558 เทียบกับปี 2556 เป็นต้น

ความเหลื่อมล้ำในโครงสร้างเศรษฐกิจยุคใหม่เป็นผลมาจากความได้เปรียบของผู้คนจำนวนหนึ่งที่ถือครองสินทรัพย์ที่เป็นเครือข่ายหรือผูกขาด เช่น เครือข่ายการค้าสมัยใหม่ รวมถึงฐานข้อมูลออนไลน์ โครงข่ายในธุรกิจโทรคมนาคม หรือพลังงาน ที่ดิน ในบางย่าน เป็นต้น

ยิ่งหากมองไปในอนาคตแล้ว ปัญหาเหล่านี้จะมีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นจากปัจจัยดังต่อไปนี้
<ul class="listtype-bullet listindent1 list-bullet1">
 	<li>เทคโนโลยีที่จะเข้ามาทดแทนแรงงานทักษะรวมถึงวิชาชีพชั้นสูง จะทำให้เกิดความไม่มั่นคงในเรื่องของรายได้และการประกอบอาชีพของคนที่มีรายได้จากค่าจ้างหรือเงินเดือน</li>
 	<li>การก้าวเข้าสู่การเป็นสังคมสูงวัย ในขณะที่ระบบสวัสดิการต่างๆ ครอบคลุมประชากรส่วนน้อย</li>
 	<li>ข้อจำกัดของรัฐ ในการที่จะปกป้อง คุ้มครอง หรือช่วยเหลือประชาชนในหลายสาขา รวมทั้งปัญหาอำนาจการต่อรองของเกษตรกร การบริหารเศรษฐกิจแบบเดิมๆ ไม่สามารถแก้ไขปัญหาของคนส่วนใหญ่ได้</li>
</ul>
นโยบายที่สนใจแต่ตัวเลขภาพรวมไม่สามารถเข้าถึงคนส่วนใหญ่ได้อย่างแท้จริง ดังเช่นมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจหลายรอบที่ใช้วงเงินเกือบ 1 ล้านล้านบาทในรอบหลายปีที่ผ่านมา

การยกเว้นหรือให้ลดหย่อนภาษีเพื่อจูงใจให้เกิดการใช้จ่ายและการลงทุน แต่ที่สุดแล้วไม่สามารถสร้างงานสร้างรายได้ให้ประชาชนที่ยากจนอย่างแท้จริง

หากปล่อยไปเช่นนี้ ปัญหาเศรษฐกิจพื้นฐานจะมีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น และความเหลื่อมล้ำจะเป็นเงื่อนไขให้เกิดปัญหาทางสังคมและความขัดแย้งต่อไป

จึงถึงเวลาแล้วที่จะต้องมีการปรับกรอบความคิดในการบริหารเศรษฐกิจยุคใหม่ โดยมีหลักการสำคัญดังนี้
<ul class="listtype-bullet listindent1 list-bullet1">
 	<li>ปรับเป้าหมายของการบริหารเศรษฐกิจให้มีตัวชี้วัดที่มีความหลากหลายมากขึ้น เช่น การใช้ค่ากลางของรายได้ของประชาชน (median income) ตัวชี้วัดเกี่ยวกับความยากจนเชิงสัมพัทธ์(relative poverty) การใช้ตัวเลขรายได้ของพื้นที่ การถ่วงดุลตัวเลขรายได้ด้วยผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมทรัพยากรและวิถีชีวิตของชุมชน เป็นต้น</li>
 	<li>การจัดทำนโยบายและโครงการต่างๆ จะต้องมีการประเมินผลกระทบต่อการกระจายรายได้ โดยเฉพาะผลกระทบกับประชาชนที่ยากจนด้วย จะต้องไม่คาดหวังว่านโยบายเพื่อแก้ปัญหาการกระจายรายได้จะเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ หรือภายหลังการสร้างอัตราการเจริญเติบโตในภาพรวม</li>
 	<li>ให้ความสำคัญมากขึ้นเกี่ยวกับนโยบายการแข่งขันทางการค้า ไม่ปล่อยให้เกิดการผูกขาดไม่ว่าจะโดยภาครัฐหรือเอกชน ต้องปรับกฎหมายต่างๆ ให้เอื้อต่อการเกิดธุรกิจใหม่ๆ เพื่อส่งเสริมการแข่งขันและสร้างโอกาสให้ทุกคน</li>
 	<li>สัดส่วนค่าใช้จ่ายหรืองบประมาณของรัฐ จะต้องมารองรับระบบสวัสดิการทางสังคมเพิ่มขึ้นอย่างมาก ควรวิเคราะห์เตรียมการไปสู่การที่ประชาชนจะมีหลักประกันรายได้ ขั้นพื้นฐาน(universal basic income) ในอนาคต</li>
 	<li>ต้องเพิ่มขีดความสามารถในการจัดเก็บรายได้ของรัฐ เพื่อรองรับภาระต่างๆ ที่เพิ่มขึ้น ซึ่งรวมถึงการทำข้อตกลงระหว่างประเทศเพื่อมิให้เกิดสภาพการแข่งขันการลดภาษีเพียงเพื่อหวังการดึงดูดการลงทุนจากผู้ประกอบการรายใหญ่ในโลก และเพิ่มอำนาจต่อรองในการจัดเก็บรายได้จากธุรกิจและธุรกรรมที่เกิดขึ้นทางออนไลน์และระหว่างประเทศ</li>
</ul>
นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความจำเป็นเร่งด่วนที่จะต้องมีการปรับกรอบความคิดเกี่ยวกับการบริหารเศรษฐกิจยุคใหม่ ก่อนที่ปัญหาความยากจนและความเหลื่อมล้ำจะเป็นเงื่อนไขที่นำไปสู่ปัญหาสังคมและการเมืองที่ยากต่อการแก้ไขในอนาคต

หากประเด็นเหล่านี้ถูกนำมาเป็นหัวข้อหลักของการถกเถียงเกี่ยวกับอนาคตของประเทศและการกำหนดนโยบายสาธารณะ ก็จะเป็นแนวทางที่ดีในการรองรับความท้าทายในอนาคตของประเทศและก้าวข้ามปัญหาความขัดแย้งและปัญหาการเมืองเก่าๆ ไปได้

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/b9a9464809d86ffdd696456270f94f2a.png" alt="" width="250" height="341" /><figcaption> อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะอดีตนายกรัฐมนตรี และหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์</figcaption></figure>

&nbsp;

<hr />

<a href="http://bit.ly/2sscxRI">คลิกอ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจอื่นๆ ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ มิถุนายน 2561 ในรูปแบบ e-Magazine
<img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/e48fc16e5820a8d1a154c038a38f5be8.png" alt="" /></a>

อภิสิทธิ์&nbsp; เวชชาชีวะ 
 
ประชาคม อาเซียนจะเกิดขึ้นอย่างเป็นทางการสิ้นปีนี้ &nbsp;ปัจจุบันสังคมไทยมีความตื่นตัวเรื่องนี้พอสมควร แต่สิ่งที่เรายังได้ยินไม่บ่อยนักคือการกำหนดยุทธศาสตร์ของประเทศเพื่อให้ ได้ประโยชน์สูงสุดท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงนี้ &nbsp;ทั้งที่ประเทศไทยมีปัจจัยที่เอื้อต่อความเป็นศูนย์กลางของอาเซียน เช่น ที่ตั้ง ที่อยู่ศูนย์กลางของอาเซียนภาคพื้นดิน การเป็นสะพานเชื่อมระหว่างสมาชิกอาเซียนดั้งเดิมกับกลุ่มสมาชิกใหม่ (กัมพูชา ลาว เมียนมาร์ เวียดนาม -- CLMV) &nbsp;รวมทั้งรากฐานของการพัฒนาที่อิงกับระบบการค้าเสรีมาโดยตลอด 
 
เมื่อ ปี พ.ศ. ๒๕๕๓ รัฐบาลไทยในขณะนั้นได้กำหนดให้ประเด็นความเชื่อมโยงในภูมิภาค (connectivity) ในสามมิติ

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events