<h2>Bigbang ทำรายได้ 44 ล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปีนี้ พวกเขาเล่าให้เราฟังเกี่ยวกับดนตรีแนว K-Pop ที่มีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครและแนวทางการทำเงินจากดนตรีในทั่วทุกมุมโลก Joojong Joe ผู้บริหารค่ายเพลง เดินแทรกตัวผ่านกลุ่มแฟนเพลงที่อัดแน่นเต็ม 19,000 ที่นั่งของ Honda Center ใน Anaheim รัฐ California ซึ่งมีการแสดงของวงบอยแบรนด์เกาหลี Bigbang เขาเห็นหญิงชาวรัสเซียคนหนึ่งกำลังร้องไห้แต่เธอเองก็บอกไม่ได้ว่าร้องทำไม Joojong Joe รอจนมั่นใจว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรแน่ๆ เขาจึงเดินต่อไป</h2>
“ก็เหมือนกับวง Backstreet Boys เมื่อก่อนนั่นแหละครับ” Joe กล่าวเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ “คนดูก็ร้องไห้กันตั้งมากมาย” แม้กระทั่งชาวรัสเซียยังคลั่งไคล้วง 5 หนุ่มเกาหลีหน้าหวานกับเขาด้วย

ในเวลานี้ K-Pop ป็อปสไตล์เกาหลีที่มีความเป็นตัวของตัวเองในแบบที่ไม่เหมือนใครกลายเป็นดนตรีป็อปที่ได้รับความนิยมสูงที่สุดในโลกไปแล้ว ในปีที่ผ่านมา Bigbang ซึ่งเป็นวงดนตรีหัวแถวของแนวนี้ ทำรายได้ก่อนหักภาษีอยู่ที่ 44 ล้านเหรียญ ทิ้งห่าง Maroon 5 เจ้าของตำแหน่งวงป็อปเพลงติดหูชายล้วนที่ทำรายได้สูงสุดในสหรัฐฯ ซึ่งปัจจุบันโกยรายได้ 33.5 ล้านเหรียญแบบไม่เห็นฝุ่น

Bigbang ติดโผท็อป 100 FORBES Celebrity แม้ว่ารายได้ของพวกเขาจะมาจากการแสดงดนตรีจนโด่งดังมากกว่าทักษะการบริหารธุรกิจของสมาชิกวงก็ตาม

“เราทำเงินมากกว่า Maroon 5 เหรอครับ” G-Dragon หรือ Kwon Jiyong หัวหน้าวงวัย 27 ปีให้สัมภาษณ์ผ่านล่าม “ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยแม่ผมเป็นคนดูแลเรื่องรายได้ให้น่ะครับ”

นับว่าโชคดีที่ผู้ดูแลบัญชีให้กับ Bigbang ไม่ได้มีแค่เหล่าแม่ๆ เท่านั้น แต่เบื้องหลังความสำเร็จของวงตัวจริงคือ อดีตไอดอล K-Pop “YG” Yang Hyun Suk กับบริษัทของเขาที่มีชื่อว่า YG เหมือนกัน ซึ่งเป็นบริษัทมหาชนมูลค่า 630 ล้านเหรียญแห่งนี้เป็นทั้งค่ายเพลง แมวมอง และผู้จัดงานคอนเสิร์ต ดูแลงานในหลายสาขา ไม่ว่าจะเป็นแฟชั่นไปจนถึงการตลาดและภาพยนตร์ ทางบริษัทและผู้ก่อตั้งดูแลรับผิดชอบในการสร้างสรรค์ผลงานไม่ใช่แค่วง Bigbang เท่านั้น แต่พวกเขายังเป็นผู้สร้างกระแส อีกทั้งสร้างความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่แนวK-Pop ยุคใหม่ ซึ่งในเวลานี้กำลังแปรสภาพจากวงดนตรีดังที่ยึดตลาดภูมิภาคไว้ได้อย่างเหนียวแน่น สู่กระแสความคลั่งไคล้ในเวทีโลก

ศิลปินภายใต้สังกัด YG มีจำนวนมากมาย อย่างเช่น วงเกิร์ลกรุ๊ป 2NE1 ซึ่งขายตั๋วหมดเกลี้ยงมาแล้วทั่วโลก อีกทั้งยังได้ร่วมงานกับ Nicki Minaj ในภาพยนตร์โฆษณาให้กับ Adidas อีกด้วย ขณะที่มิวสิควิดีโอเพลง Gangnam Style ของศิลปินป็อปแร็พ Psy ครองสถิติผู้เข้าชมทางยูทูบมากที่สุดตลอดกาลถึง 2,600 ล้านวิว นับตั้งแต่เปิดตัวเมื่อปี 2012 หากย้อนเวลาไปเมื่อ 10 ปีก่อน กระแสนิยมผ่านสื่อออนไลน์ในลักษณะนี้จะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยในเวลานั้นหากต้องการติดตาม K-Pop นอกทวีปเอเชียก็ต้องอาศัยการดาวน์โหลดผิดกฎหมายหรือร้านค้าเฉพาะกลุ่มเท่านั้น

“เมื่อก่อนนั้น การเผยแพร่และการเข้าถึงดนตรียังมีข้อจำกัด” Yang กล่าว บริษัทของเขากำลังจะทำรายได้อีก 250 ล้านเหรียญในปีนี้ “ยุคดิจิทัลในเวลานี้ ทำให้ข้อจำกัดทางภูมิศาสตร์ไม่มีผลใดๆ”

กระแส K-Pop อาจจะดูเหมือนเป็นปรากฏการณ์ใหม่ ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ อิทธิพลของสหรัฐบุกชายฝั่งเกาหลีในช่วงยุค 1950 ผ่านสงครามเกาหลี ก่อให้เกิดผลพวงหลังสงครามจากกองทัพทหารที่ประจำอยู่ในพื้นที่ ทำให้ชาวเกาหลีได้รู้จักกับดนตรีป็อปและร็อกแอนด์โรลของฝั่งตะวันตก แต่กว่าอิทธิพลเหล่านั้นจะสามารถผสมผสานกับดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ของยุโรปบวกฮิปฮอปแบบอเมริกัน เคล้าดนตรีพื้นบ้านของเอเชีย จนกลายเป็นต้นกำเนิดของดนตรี K-Pop ยุคใหม่ได้นั้น ก็ต้องรอจนถึงยุค 1990

<img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/c45055f679af2f1b3499c4d5003d817b.png" alt="" />

เลยทีเดียว Yang เติบโตขึ้นท่ามกลางสภาพแวดล้อมของสังคมรอบตัวเขาในขณะนั้น เขาใช้ชีวิตในวัยมัธยมเล่นดนตรีตามแบบ Soul Train ซึ่งเป็นดนตรีที่เขาชื่นชอบ พร้อมกับฝึกการเคลื่อนไหวตามแบบท่าเต้นของ Michael Jackson ไปด้วย ในปี 1992 Seo Taiji นักร้องในช่วงเวลานั้น ได้มาเรียนการเต้นกับ Yang ซึ่งต่อมาพวกเขาได้ร่วมทีมกันกับสมาชิกอีกคนเพื่อสร้างวง Seo Taiji and Boys ซึ่งเป็นการผสมผสานของดนตรีฮิปฮอปกับท่วงทำนองที่ติดหู เพลงฮิตแรกของพวกเขาคือ “Nan Arayo (I Know)” ติดอันดับเพลงของบอยแบนด์ที่ดีที่สุดตลอดกาลของ Rolling Stone ในปี 1996

ขณะที่ Seo Taiji and Boys กำลังโด่งดังเป็นพลุแตก Yang ตัดสินใจอำลาวงมาเปิดบริษัท YG ที่เขาสร้างขึ้นเป็นโรงงาน K-Pop ศิลปินคนแรกๆ ที่เขาดูแลคือ G-Dragon ที่เรียนดนตรีกับ Yang ตั้งแต่อายุได้ประมาณ 12 ปี รวมถึง Taeyang Dong Youngbae ซึ่งในเวลาต่อมาได้กลายเป็นสมาชิกวง Bigbang เช่นเดียวกัน

หลังจากที่ทั้ง 2 คน ฝ่าด่านรายการโทรทัศน์สไตล์เดียวกับ American Idol มาได้แล้ว Yang จึงให้พวกเขากับผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ รวมตัวกันฟอร์มวงบอยแบนด์ขึ้นมา เพื่อปลุกกระแสให้ถึงที่สุด ซึ่งเป็นวิธีการเดียวกับที่ Simon Cowell สร้างวง One Direction ขึ้นมานั่นเอง

Bigbang สร้างผลงานสู่สาธารณชนเป็นครั้งแรกในปี 2006 ด้วยการทำงานและตารางงานที่ยากลำบากและสุดโหด พวกเขาออกผลงาน 6 อัลบั้มใน 6 ปีถัดมา โดย 2 อัลบั้มเป็นภาษาเกาหลีและอีก 4 อัลบั้มเป็นภาษาญี่ปุ่น โดยมีเนื้อเพลงภาษาอังกฤษแซมตลอดเพลง หลังจากนั้น YouTube ก็ทำให้พวกเขาเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก “แม้ว่าจะไม่ได้เงิน” Joojong Joe จาก YG กล่าว “แต่ก็เป็นการประชาสัมพันธ์ที่ดีนะครับ”

YG เป็นบริษัทที่ดำเนินงานแบบรวบยอดเบ็ดเสร็จ ไม่เพียงแต่จะทำรายได้จากการขายแผ่นเพลงเท่านั้น แต่บริษัทยังกระทำเสมือนเป็นผู้จัดการที่ควบรวมหน้าที่หลากหลายให้เป็นหนึ่งเดียวไม่ว่าผู้จัดคอนเสิร์ตและแมวมอง กลยุทธ์ของบริษัทแตกต่างจากวิธีการที่ Roc Nation บริษัทของ Jay Z ที่เพิ่งจะนามาใช้งานเมื่อเร็วๆ นี้ คือ YG ไม่ได้พึ่งพารายได้จากการขายแผ่นเพลงแต่เพียงอย่างเดียว เพราะรายได้ส่วนนี้คิดเป็นเพียง 25% ของรายได้รวมทั้งหมด แต่การแสดงดนตรีสดก็ทำเงินให้กับบริษัทได้มากพอๆ กัน ซึ่งโดยมากแล้วต้องยกความดีความชอบให้กับ Bigbang เช่นใน Made ซึ่งเป็นโปรแกรมทัวร์รอบโลกที่เพิ่งมีขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ Bigbang โกยรายได้เฉลี่ย 2.3 ล้านเหรียญต่อเมืองเลยทีเดียว “แฟนๆ จะมาเข้าคิวหรือตั้งแคมป์รอกันรอบบริเวณงานซึ่งบางทีมากัน 24 ชั่วโมงก่อนที่การแสดงจะเริ่ม” Yongbae Cho กรรมการผู้จัดการของ Live Nation Korea ซึ่งเป็นคอนเสิร์ตโปรโมเตอร์กล่าว “สำหรับศิลปินตะวันตก เราไม่คิดว่าจะได้เห็นปรากฏการณ์อะไรอย่างนี้”

แม้ว่า Psy จะสามารถแจ้งเกิดในระดับโลก และ Bigbang ก็ทำรายได้มหาศาล แต่หากพิจารณาเฉพาะตัวเงินแล้ว YG มองว่าดนตรี K-Pop ยังจัดเป็นอุตสาหกรรมระดับภูมิภาคเสียมากกว่า รายได้ที่มาจากเกาหลีใต้คิดเป็น 40% ของรายได้รวมขณะที่รายได้จากแฟนๆ ต่างประเทศมาจากญี่ปุ่น 36% และจีน 20% ในปี 2014 LVMH ตัดสินใจลงทุน 80 ล้านเหรียญเข้าซื้อหุ้น12% ของ YG นอกจากนี้บริษัทยังอาจจะมีเงินเพิ่มเติมจากรัฐบาลเกาหลีใต้อีกด้วย โดยในเวลานี้รัฐบาลกำลังหารือกับ YG เกี่ยวกับโครงการก่อสร้างสถานบันเทิงมูลค่า 100 ล้านเหรียญ นอกกรุงโซล

ข้อเสนอร่วมทุนในครั้งนี้มีเป้าหมายที่จะก่อสร้าง Studio City แห่ง K-Pop ประกอบไปด้วยห้างสรรพสินค้า เวทีคอนเสิร์ต และสตูดิโอบันทึกเสียง เป้าหมายต่อไปอยู่ในอเมริกาเหนือ ซึ่งอุดมไปด้วยเวทีล้ำสมัยมากมาย ผู้คนพร้อมจะจับจ่ายไม่อั้น แม้ว่าสหรัฐฯ จะมีสัดส่วนยอดขายของ YG เป็นตัวเลขเพียงหลักเดียวแต่คอนเสิร์ตระดับหัวแถวล้วนแต่สามารถขายบัตรเข้าชมหมดเกลี้ยงทั้งสองฝั่งทวีป เรื่องนี้ถึงกับส่งอิทธิพลให้ผู้ประกอบการยักษ์ใหญ่ในฮอลลีวูดต้องเข้ามาร่วมวงด้วย เช่น Scooter Braun ที่เข้ามาเซ็นสัญญากับ Psy และสมาชิกอีกคนหนึ่งของวงเกิร์ลกรุ๊ป 2NE1 (YG จะยังคงรับหน้าที่ผู้จัดการให้กับไอดอล K-Pop ทั้ง 2 คน หากเป็นธุรกิจนอกสหรัฐฯ)

สำหรับ Scooter Braun เป็นผู้จัดการให้ศิลปินดังมากมาย ไม่ว่าจะเป็น Justin Bieber นักร้องตัวพ่อที่ติดโผเซเลปท็อป 100 และ Martin Garrix ซึ่งติดโผการจัดอันดับท็อป 30 บุคคลในวัยต่ำกว่า 30 หรือ “30 Under 30” ที่น่าสนใจคือ Bigbang ทาเงินมากกว่า Garrix อยู่ไม่น้อย และเกือบจะมากเท่า Bieber เลยทีเดียว ในขณะที่หลายๆ คนอาจจะแปลกใจแต่ไม่ใช่ Yang “ผมไม่แปลกใจเลยครับที่พวกเขาประสบความสำเร็จผมมั่นใจอยู่แล้วว่าทั่วโลกจะต้องหลงรักพวกเขา” Yang กล่าว

<hr />

<a href="http://goo.gl/5ixXvJ">คลิ๊กอ่านฉบับเต็ม "การจัดอันดับ Celebrity 100" ได้ที่ Fobes Thailand Magazine ฉบับ SEPTEMBER 2016</a>
<a href="http://goo.gl/5ixXvJ"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/d18fffd2a6e14edc4fb9936f32a1d320.png" alt="" width="297" height="388" /></a>

ธุรกิจส่งออก K-POP

<h2>การรุกตลาดด้วยบริการจัดส่งสินค้าภายในวันเดียวของ Coupang ปิดทางไม่ให้ Jeff Bezos สยายปีกเข้ามายังเกาหลีใต้ และทำให้ Bom Kim ซีอีโอผู้มากความสามารถกลายเป็นมหาเศรษฐี</h2>
เรื่อง: RYAN MAC เรียบเรียง: นวตา สันติวัฒนา

ในฐานะซีอีโอของ Coupang ธุรกิจอี-คอมเมิร์ซที่มีอัตราเติบโตรวดเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของเกาหลีใต้ ในท่ามกลางบรรดาผู้เล่นในตลาด เว็บไซต์แห่งนี้มีลักษณะธุรกิจคล้ายกับ Amazon.com มากที่สุดยิ่งไปกว่านั้น ยังอาจดีกว่า Amazon ในหลายๆ ด้านด้วยซ้ำ

Coupang และ Bom Kim ผู้ก่อตั้งบริษัท คือเหตุผลสำคัญที่ทำให้ Jeff Bezos ยังเลี่ยงที่จะบุกตลาดเกาหลีใต้ที่มีประชากรกว่า 51 ล้านคน บริษัทหน้าใหม่ที่มีอายุเพียง 6 ปีทำรายได้ 300 ล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 2014 และคาดว่ายอดรายได้จะพุ่งขึ้น 4 เท่าเมื่อมีการประกาศผลประกอบการของปี 2015 ในปลายปีนี้ ในเดือนมิถุนายนปีที่ผ่านมา บริษัทเพิ่งระดมทุน 1 พันล้านเหรียญจาก Softbank ยักษ์ใหญ่แห่งวงการโทรคมนาคมสัญชาติญี่ปุ่น และบริษัทหวังจะประสบความสำเร็จอีกครั้งกับ Coupang โดย Kim ที่คาดว่ามีหุ้นใน Coupang ราว 19% มูลค่า 950 ล้านเหรียญ เขาจะขึ้นแท่นกลายเป็นมหาเศรษฐีระดับพันล้านในอีกไม่ช้า

หากไม่เกิดภัยพิบัติหรือวิกฤตเศรษฐกิจเสียก่อน การประสบความสำเร็จเช่นนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากในประเทศที่ความมั่งคั่งกระจุกตัวอยู่ในกลุ่ม Chaebol หรือกลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ และการพูดถึงเรื่องความร่ำรวยกวนใจเขา เมื่อถามถึงความร่ำรวย เขารีบเปลี่ยนบทสนทนาไปพูดเรื่อง Coupang “นี่เป็นโอกาสทางธุรกิจอันมหาศาล และแทบทุกคนมองข้ามทันไปอย่างสิ้นเชิง แม้แต่ Amazon ยังไม่ได้ลงมือทำแบบที่เราทำในตอนนี้”

ภายในเวลา 2 ปี Coupang สามารถสร้างเครือข่ายการจัดส่งสินค้าถึงมือผู้รับซึ่งประกอบด้วยรถขนส่งที่ดัดแปลงให้เหมาะกับการใช้งาน คลังสินค้าที่ควบคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์และพนักงานจัดส่งสินค้าที่เรียกว่า “Coupangmen” จำนวน 3,600 คน ซึ่งไม่ได้ทำแค่ขนส่งสินค้าเท่านั้น แต่ยังพูดคุยสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับลูกค้าอีกด้วย ในเกาหลีใต้ ปกติการขนส่งพัสดุสินค้าถึงมือผู้รับจะใช้เวลาประมาณ 2-3 วัน แต่ Coupang สามารถจัดส่งสินค้าส่วนใหญ่ของตนให้ถึงมือนักช้อปภายในเวลา 1 วันหรือเร็วกว่านั้นโดยไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม ลูกค้ายังสามารถยกเลิกคำสั่งซื้อสินค้าที่อยู่ระหว่างการจัดส่งหรือเปลี่ยนแปลงปลายทางจัดส่งในนาทีสุดท้ายซึ่ง Amazon ไม่สามารถทำได้

ขณะที่ Amazon อืดอาดล่าช้า Kim ตัดสินใจด้วยความรวดเร็ว แต่ความหมกมุ่นของเขาที่จะต้องย่นระยะเวลาเหลือเพียง 1 วันหรือในหนึ่งชั่วโมงก็มีผลลบที่สร้างความกังขาอย่างมาก นักวิเคราะห์รายหนึ่งเปรียบเทียบแบบติดตลกว่า Coupang เหมือนกับ ISIS ที่กำราบคู่ต่อสู้ด้วยแผนปฏิบัติการที่ไม่ยั่งยืน “มันเป็นสมรภูมิที่เลือดแดงฉานไปหมด”

หากจินตนาการถึงประเทศที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับธุรกิจซื้อขายสินค้าออนไลน์ก็คงหนีไม่พ้นเกาหลีใต้ที่ได้ชื่อว่าดินแดนแห่งความสงบยามเช้า ประเทศที่ร่ำรวย มีเครือข่ายอินเทอร์เน็ตที่ครอบคลุมและหนาแน่น ในจำนวนประเทศในเอเชียด้วยกัน รายได้ประชาชาติเฉลี่ยต่อหัวของเกาหลีใต้เป็นรองแค่ญี่ปุ่นและแทบจะทุกคนใช้สมาร์ทโฟนพร้อมอินเทอร์เน็ตความเร็วสูงประชากรกว่าครึ่งหนึ่งของประเทศอาศัยอยู่ในเขตกรุงโซล ทำให้กระบวนการขนส่งสินค้าเป็นเรื่องง่าย ทั้งหมดนี้ส่งผลให้ทุกยอดการใช้จ่าย 1 เหรียญในหมวดสินค้าปลีกเป็นการซื้อผ่านช่องทางออนไลน์ 15 เซนต์ โดยอ้างอิงจากข้อมูลของ Euromonitor ส่วนในสหรัฐฯ อัตราส่วนดังกล่าวอยู่ที่เพียงประมาณ 9 เซนต์

ในครั้งแรกที่ Forbes พูดคุยกับ Kim เมื่อกลางปี 2013 เขาปรับกลยุทธ์เปลี่ยน Coupang จากเว็บไซต์เสนอขายดีลสินค้าไปเป็นตลาดซื้อขายสินค้าออนไลน์แบบ eBay ตอนนั้น Kim ลองดำเนินธุรกิจโดยไม่สต็อกสินค้าเองแต่ใช้คลังสินค้าของ “ซัพพลายเออร์” แต่จะดูแลเรื่องการขายสินค้าไปจนถึงรายการสั่งซื้อเองทั้งหมด

ตอนนั้น Coupang ยังต้องพึ่งพาผู้ร่วมขายสินค้าจากภายนอกอยู่มากซึ่งร้านค้าเหล่านี้จะเตรียมพัสดุและจัดส่งสินค้าเอง 2 ปีหลังจากนั้น ผมได้มีโอกาสกลับไปเกาหลีใต้อีกครั้งและพบว่า Coupang ได้ทำการปรับโครงสร้างทางธุรกิจใหม่ บริษัทระดมเงินทุน 400 ล้านเหรียญจากนักลงทุนหลายราย เพื่อสร้างสต็อกสินค้าของตัวเอง อย่างขนานใหญ่ โดยเน้นสินค้าสิ้นเปลือง เช่น ผ้าอ้อมสำเร็จรูป น้ำดื่มบรรจุขวดและข้าว โดยจัดส่งให้ลูกค้าอย่างรวดเร็วและมีค่าใช้จ่ายน้อยที่สุด และด้วยเงินลงทุนเพิ่มเติมจาก Softbank ในเดือนมิถุนายนปีที่ผ่านมา

บริษัทสามารถตั้งงบลงทุน 1.3 พันล้านเหรียญ เพื่อพัฒนาระบบโลจิสติกส์เพิ่มเติมจากเดิมที่มีคลังสินค้า 21 แห่ง รวมถึงรถขนส่งสินค้าและพนักงานขนส่งสินค้า Kim กล่าวว่าการลงทุนครั้งนี้จะเห็นผล เมื่อลูกค้าเริ่มคุ้นชินกับการได้รับสินค้าที่รวดเร็วและสั่งสินค้ามากกว่าเดิมในอนาคต “เราเปลี่ยนให้ลูกค้าเป็นอย่างที่เราต้องการไม่ได้” Kim กล่าว

Coupang ลงทุนสร้างคลังสินค้าแห่งใหม่ที่ Incheon เมืองศูนย์กลางการขนส่งหลักของเกาหลีใต้ ซึ่งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของโซล โดยขนาดพื้นที่รวม 1 ล้านตารางฟุตหรือเท่ากับสนามฟุตบอล 15 สนาม Coupang มีพนักงานจัดส่งสินค้าที่รวดเร็วหรือที่บริษัทเรียกว่า Rocket Delivery ทั้งหมด 3,600 คนและพวกเขาเป็นเสมือนหนึ่งในเครื่องมือทำการตลาดด้วย พนักงานเหล่านี้ทั้งให้ลูกโป่งและลูกอมกับเด็กๆ พูดคุยกับลูกค้าด้วยความสุภาพและส่งข้อความรูปภาพให้ลูกค้ามั่นใจว่าจัดการส่งสินค้าถึงที่หมายแล้วกลุ่มลูกค้าเป้าหมายของบริษัทคือบรรดาคุณแม่ซึ่งมีความเชื่อมั่นและไว้วางใจในบริการของ Coupangmen ที่ได้รับการประเมินความพึงพอใจของลูกค้า 97 จาก 100 คะแนนนับว่าไม่ธรรมดาเมื่อเทียบกับผู้รับงานอิสระผ่านบริษัทขนส่งภายนอกที่จ่ายค่าจ้างตามจำนวนงานที่จัดส่ง สิ่งนี้อาจทำให้เกิดการเร่งจัดส่งเพื่อทำจำนวนและไม่สนใจลูกค้า

กลุ่มธุรกิจห้างสรรพสินค้ายักษ์ใหญ่ที่สามารถหยุดการบุกตลาดเกาหลีของ Walmart เมื่อทศวรรษที่ผ่านมา บอกกับพนักงานภายในองค์กรว่า Coupang กำลังแย่งลูกค้าของพวกเขา “เราต้องไม่เสียลูกค้าให้กับ Coupang” Chung Yong-Jin มหาเศรษฐีจากเครือธุรกิจ Shinsegae กล่าว “ทำไมเราเพิกเฉยกับเรื่องนี้และไม่เผชิญหน้ากับปัญหา” บริษัทขนส่งท้องถิ่นฟ้องร้องต่อรัฐให้ดำเนินคดี Coupang ในข้อหาใช้รถขนส่งโดยไม่มีใบอนุญาตซึ่งศาลพิพากษายกฟ้องในเวลาถัดมา ในเดือนกันยายนที่ผ่านมารัฐสภาของเกาหลีเรียกให้ Coupang เข้ารับการไต่สวนพร้อมร้านค้าออนไลน์รายอื่นและถามบริษัทในประเด็นเกี่ยวกับการใช้อำนาจบีบบังคับร้านค้าผู้ขาย

Kim ปฏิเสธหลายครั้งที่จะพูดถึงตัวเลขผลประกอบการของบริษัท โดยระบุเพียงว่าบริษัทมีกระแสเงินสดเป็นบวกในช่วงก่อนที่จะทุ่มลงทุน 1.3 พันล้านเหรียญ เพื่อพัฒนาระบบขนส่ง Rocket Delivery จนถึงปัจจุบัน ระบบโลจิสติกส์อัจฉริยะและฐานลูกค้าผู้ใช้บริการผ่านมือถือจำนวนมหาศาล (เกาหลีใต้มีประชากรกว่า 51 ล้านคน มากกว่าครึ่งของจำนวนนี้ได้ทำการดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นของบริษัท)

การที่สามารถป้องกันคู่แข่งไม่ให้เข้าตลาดเป็นเรื่องที่ดี แต่คำถามคือ Coupang จะขยายตลาดไปยังประเทศใดหลังจากครองตลาดเกาหลีใต้ได้แล้ว จีนและญี่ปุ่นต่างก็มี Alibaba และ Rakuten เป็นเจ้าตลาดอยู่ผู้ลงทุนในบริษัทเชื่อว่าเกาหลีเป็นตลาดที่มีขนาดใหญ่เพียงพอ เขาคิดถึงธุรกิจอื่นที่ Coupang สามารถขยายตลาดเข้าไปได้ เช่น การใช้คลังสินค้าของบริษัทเพื่อให้บริการดูแลและกระจายสินค้าให้ร้านค้ารายอื่นในรูปแบบเดียวกับ Amazon ที่เสนอบริการ “Fulfillment by Amazon”

Kim กล่าวว่า เขามีอะไรทำที่ดีกว่าที่จะคอยระแวงว่า Amazon จะเอายังไง เขาได้นำหน้าไปเยอะแล้วและสามารถครองตลาดซื้อขายสินค้าออนไลน์ในตลาดที่มีศักยภาพที่สุดแห่งหนึ่งของโลก
รายงานเพิ่มเติมโดย: Grace Chung

<hr />

<a href="http://goo.gl/fFO1hE">คลิ๊กอ่าน "กลยุทธ์ล้ม Amazon" ฉบับเต็มได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ JULY 2016 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="http://goo.gl/fFO1hE"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/6ef061c9479ff04c8771ed25445ed78a.png" alt="" /></a>

กลยุทธ์ล้ม Amazon

เรื่อง: Ryan Mac เรียบเรียง: พิษณุ พรหมจรรยา Photo courtesy of Kakao Corp.

ในวันที่หนาวเหน็บของเดือนมกราคม ในกรุง Seoul เด็ก 5 คนรวมตัวกันบริเวณใต้ถุนตึก ซึ่งเป็นแหล่งนัดพบของเหล่าสาวกวีดิโอเกมของวัยรุ่นเกาหลี มีเพียงสองสิ่งที่จะทำให้พวกเขาหยุดเล่นจากเกมที่ชื่นชอบได้ชั่วขณะ คือการหันไปหยิบฮอตดอกที่อุ่นในไมโครเวฟมากิน หรือไม่ก็ส่งข้อความผ่าน KakaoTalkแอพสุดฮิตของผู้ใช้สมาร์ตโฟนในเกาหลีใต้ และยังเป็นสถานที่นัดพบกับ Kim Bum-Soo หรือ “Brian”ผู้ก่อตั้ง KakaoTalk

10 ปีกับช่วงเวลาที่เขาทุ่มเทสร้าง KakaoTalk แอพมือถือที่ได้รับความนิยมมากที่สุดของเหล่าผู้ใช้มือถือ เพราะส่งข้อความโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย มันจึงเข้ามาแทนที่ SMS แต่ละเดือน 3 ใน 4 ของประชากรเกาหลีใต้กว่า 50 ล้านคน และคนอีก 10.8 ล้านคนนอกประเทศเกาหลีใต้ใช้แอพตัวนี้ของเขา

Kim หนุ่มใหญ่วัย 48 ผู้เงียบขรึมคนนี้ แม้เติบโตมาจากย่านที่ยากจนที่สุดของ Seoul ด้วยความมุมานะ เขาสามารถเข้าเรียน Seoul National University ซึ่งเปรียบเสมือน Harvard ของเกาหลีใต้ และสร้างตัวจนเป็นผู้ประกอบการด้านอินเทอร์เน็ตที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในเกาหลีใต้ ซึ่งนับว่าหาได้ยากมากในประเทศที่อำนาจและเงินส่วนใหญ่อยู่ในมือของ แชโบล หรือตระกูลใหญ่ที่กุมบังเหียนกิจการขนาดใหญ่อย่างเช่น Samsung หรือ Hyundai แม้เติบโตมาจากย่านที่ยากจนที่สุดของ Seoul แต่ด้วยความมุมานะ เขาสามารถเข้าเรียน Seoul National University ซึ่งเปรียบเสมือน Harvard ของเกาหลีใต้

Kakao Corp ซึ่งทำให้โลกได้รับรู้ว่า แอพส่งข้อความสามารถทำอะไรได้อีกมากมายไม่ใช่แค่การแชตอย่างเดียว แต่มันยังสามารถใช้เป็น platform ในการขายบริการประเภทต่างๆ ได้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นเกม หรือสินค้าออนไลน์อื่นๆ อย่างเช่น คูปอง และสติ๊กเกอร์ ในเดือนตุลาคม Kakao ควบรวมกิจการกับ Daumซึ่งเป็นบริษัทให้บริการ online search ที่ใหญ่เป็นอันดับที่สองในเกาหลีใต้ แล้วเกิดเป็น Daum Kakaoซึ่งมีมูลค่าตลาดสูงถึง 7.4 พันล้านเหรียญ

แต่ไอเดียดีๆ ก็มักจะถูกลอกเลียนแบบได้อย่างรวดเร็วเท่ากับความเร็วของอินเทอร์เน็ตเช่นกัน ดังนั้น Kakao Talk ของเขาจึงถูกจำกัดวงอยู่แค่ในตลาดเกาหลีใต้ เพราะคู่แข่งรายใหญ่กว่านำแนวคิดเดียวกันไปใช้กับตลาดอื่นที่ใหญ่กว่านอกประเทศแล้ว WeChat ที่ก่อตั้งโดย TenCent ซึ่งเป็นนักลงทุนต่างชาติรายใหญ่ที่สุดของ Kim เป็นแอพที่มีผู้ใช้งานชาวจีนสูงถึงเดือนละ 468 ล้านคน

ในขณะที่ Line ซึ่งก่อตั้งโดย Naver บริษัทเดิมของ Kim ก็มีผู้ใช้งานชาวญี่ปุ่นสูงถึง 170 ล้านคน และยังมี WhatsApp ที่ Facebook พึ่งจะควักเงิน 2.2 หมื่นล้านเหรียญซึ้อกิจการมาในเดือนมีนาคม 2014 ขณะเดียวกัน ตัวเลขที่เพิ่งประกาศออกมาเมื่อเร็วๆ นี้ แสดงให้เห็นว่าจำนวนผู้ใช้งาน KakaoTalk ในโลกลดลงเกือบ 5% ในปีที่ผ่านมา และทำให้ Kim อยู่ในฐานะที่ด้อยกว่าคู่แข่งระดับโลกรายอื่นในธุรกิจที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

แต่เขาดูไม่กังวลอะไร เพราะเกาหลีใต้  Kakao Talk ยังคงเป็นแอพที่ฮิตที่สุด แต่สักวันหนึ่ง Kim ก็คงต้องเผชิญหน้ากับ WeChat และ Line ในตลาดของประเทศจีนและญี่ปุ่น “ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เรามีศักยภาพในการแข่งขันสูงมากในเชิงการตลาด (ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้)” เขาบอกพร้อมกับลูบเคราแพะของเขาไปด้วย  “แต่เราพบว่าคนที่ขยับตัวได้ก่อนจะได้เปรียบมากจนรายอื่นเบียดแทรกเข้าไปได้ยาก ดังนั้น ผู้ให้บริการรับส่งข้อความหลายเจ้า จึงตัดสินใจชะลอกิจกรรมทางการตลาดลง...คำถามที่เกิดขึ้นก็คือ แล้วใครล่ะ ที่จะเป็นผู้ค้นพบกลยุทธ์ใหม่นั้นขึ้นมาได้ก่อน”

<hr />

<a href="http://goo.gl/XTYH2N">อ่านฉบับเต็ม "KakaoTalk พ่ายเพราะพลาด" ได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ MAY 2015</a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events