<h2>ทำไมสมาชิกสภาผู้แทนจากพรรครีพับลิกันถึงมัวแต่งุ่นง่านไม่รีบยกเลิก Obamacare และนำนโยบายใหม่ด้านการดูแลสุขภาพประชาชนอเมริกันมาใช้แทนสักที?</h2>
ทำไมสังคมถึงได้ตั้งแง่กับนโยบายด้านนี้ของพรรครีพับลิกัน ทั้งที่เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญที่ส่งผลให้พรรครีพับลิกันชนะการเลือกตั้งจนคุมเสียงส่วนใหญ่ได้ทั้งในสภาสูง สภาล่าง และในการเลือกตั้งประธานาธิบดีรอบล่าสุดด้วย? จะว่าไปแล้ว กฎหมายฉบับนี้ถูกนำออกมาใช้นานกว่าเจ็ดปีแล้ว และก็เป็นนโยบายที่ถูกประชาชนก่นด่าวิพากษ์วิจารณ์ยกใหญ่มาตั้งแต่เมื่อเริ่มนำออกมาใช้เสียด้วยซ้ำ

คำตอบก็คือ พรรครีพับลิกันพลาดอย่างแรงที่ปล่อยให้คู่แข่งทางการเมืองอย่างพรรคเดโมแครตเป็นคนคุมเกมในเรื่องนี้ไปได้ อยู่ดีๆ เรื่องนี้ก็ถูกพลิกประเด็นไปกลายเป็นว่าประชาชนชาวอเมริกันนับล้านๆ คนจะต้องสูญเสียสิทธิ์ประกันตนในการรักษาพยาบาลไป

ซึ่งในภาวะนี้ ประชาชนปักใจไปแล้วว่านโยบายเรื่องนี้ของรัฐบาลพรรครีพับลิกันจะต้องแย่กว่าของเดิมแน่ๆ ส่วนจะแย่กว่าแค่ไหนนั้นยังเป็นเรื่องที่ต้องลุ้น ภาพที่ประชาชนอเมริกันมโนกันไว้ก็คือ บรรดาคนเจ็บคนป่วยจะไม่ได้รับการคุ้มครองจากสวัสดิการรัฐเหมือนที่เคยได้ก่อนหน้านี้ และต้องไปแออัดยัดเยียดกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความหวังว่าจะได้รับการรักษา

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/dca79015800ff59ce8d254dd36e1db4c.png" alt="" width="680" height="455" /><figcaption> พรรครีพับลิกันภายใต้การนำของ Donald Trump ดำเนินแผนผิดพลาดในการยกเลิก Obamacare หลังจากปล่อยให้พรรคเดโมแครตสร้างกระแสต่อต้านการยกเลิกในหมู่ประชาชนอเมริกัน</figcaption></figure>

การที่พรรครีพับลิกันพร่ำเพ้อกับการที่จะดึงเม็ดเงินนับแสนล้านเหรียญออกมาจากโครงการ Medicaidเพื่อเอาไป “ใช้จ่าย” แทนเม็ดเงินที่หายไปจากการลดภาษีให้กับเหล่าผู้มีอันจะกิน ก็ยิ่งตอกย้ำภาพพจน์ในสายตาของประชาชนชาวอเมริกันว่า ถึงแม้ Obamacare จะแย่สักแค่ไหน แต่มันก็น่าจะยังดีเสียกว่าแผนอะไรก็ตามที่รัฐบาลรีพับลิกันจะเข็นออกมา ซึ่งความรู้สึกร่วมของสังคมอเมริกันในยามนี้ก็คือ อยากให้มีการพยายามแก้ไขส่วนที่แย่ๆ ของ Obamacareเท่าที่จะทำได้ มากกว่าที่จะลอยแพเพื่อนร่วมชาติจำนวนนับล้านๆ คน

เมื่อถึงจุดนี้ พรรครีพับลิกันถูกมองว่าเป็นพรรคขี้ตืดไปเสียแล้ว ถึงแม้ว่าข้อกล่าวหาที่พรรคเดโมแครตใช้โจมตีรัฐบาลส่วนใหญ่จะเป็นประเด็นที่ไร้สาระ แต่มันก็เป็นประเด็นที่คาใจประชาชน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีประเด็นเรื่องการ “ทำแต้ม” ของสำนักงบประมาณสภาคองเกรส ซึ่งเต็มไปด้วยพวกเสรีนิยมซ้ายจัดที่ได้รับการแต่งตั้งมาตั้งแต่สมัยที่พรรคเดโมแครตยังเรืองอำนาจ (และพรรครีพับลิกันก็ไม่ได้เปลี่ยนตัวผู้บริหารสำนักตอนที่เข้ามาเป็นรัฐบาล) ดังนั้น เราจึงเห็นกฎหมายหลายฉบับที่ผ่านความเห็นชอบของสภา และกฎหมายที่เสนอโดยกลุ่มผู้นำในวุฒิสภาซึ่งต้องใช้งบประมาณหลายพันล้านเหรียญเพื่อดูแลประชาชนที่ป่วยเป็นโรคเรื้อรัง

การที่ Obama พยายามขยายโครงการ Medicaid และการใช้งบของรัฐบาลกลางก้อนโตซึ่งเป็นเหมือนการติดสินบนให้รัฐต่างๆ ให้ความเห็นชอบกับนโยบายของรัฐบาลเดโมแครต (ครอบคลุมเต็ม 100% จนถึงปี 2016 และค่อยๆ ลดลงจนเหลือแค่ 90% ภายในปี 2020) ทำให้เรื่องนี้ไม่ถูกโจมตีมากนักจากบรรดาวุฒิสมาชิกซึ่งมีบทบาทในการร่างกฎหมาย ยิ่งไปกว่านั้น ในเรื่องนี้ พรรคเดโมแครตยังประสบความสำเร็จในการดึงพวกผู้ว่าการรัฐประเภทอีแอบ (สังกัดพรรครีพับลิกันแต่เพียงในนาม) ให้พูดยุยงโจมตีนโยบายของพรรครีพับลิกัน

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/274a318954d74a6005df928784f95693.png" alt="" width="680" height="456" /><figcaption> Barack Obama อดีตประธานาธิบดีจากพรรคเดโมแครต</figcaption></figure>

อันที่จริงนโยบาย Medicaid ถือเป็นนโยบายการประกันสุขภาพที่ออกแบบมาได้แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีการนำมาใช้โดยรัฐบาลค่ายโลกเสรีเลยก็ว่าได้ มันเป็นโครงการที่ใช้จ่ายงบประมาณแบบบานปลายไม่สิ้นสุด ในขณะที่สิทธิประโยชน์ที่ผู้ป่วยได้รับจริงนั้นแสนจะแย่

มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะพลิกสถานการณ์ในเรื่องนี้ให้ดีขึ้นได้ นั่นคือ ต้องเปิดโอกาสให้ผู้ว่าการของแต่ละรัฐออกแบบการปฏิรูปนโยบายการประกันสุขภาพเพื่อเพิ่มความครอบคลุมให้มากขึ้น เพราะในปัจจุบัน 30% ของจำนวนแพทย์ทั้งหมดปฏิเสธที่จะรับรักษาคนไข้ใหม่ที่ใช้สิทธิ์ Medicaid เพราะเบิกเงินคืนได้น้อยแถมยังล่าช้าหลายเดือน

Rhode Island และ Indiana กับอีกบางรัฐได้เริ่มเดินหน้าเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงตามแนวทางนี้แล้ว แต่ก็ยังต้องใช้เวลาในการที่จะผ่านความเห็นชอบตามระบบราชการที่มีขั้นตอนมากมายและต้องใช้เวลา

ก่อนหน้าที่จะถึงกำหนดลงมติของวุฒิสมาชิกเพียงแค่ไม่กี่วัน ทำเนียบขาวได้จัดงานที่มีประชาชนที่ได้รับความเสียหายจากนโยบาย Obamacare มาร่วมงานด้วย ซึ่งจริงๆ แล้วมีคนแบบนี้มากมายนับได้เป็นล้านคน แต่กลับไม่ได้มีการโหมข่าว หรือกระจายข้อมูลผ่านสื่อโซเชียลมีเดียให้ผู้คนได้รับรู้ และประโคมข่าวว่าพรรครีพับลิกันจะทำยังไงให้ดีกว่านโยบายเดิม

การทำสงคราม PR จบลงตั้งแต่ยังไม่เริ่ม และก็อย่าไปตั้งความหวังมากนักว่าพรรครีพับลิกันจะทำอะไรได้ดีกว่านี้ในอนาคต

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/9c318f09c821c75d7eab0efd0bd74d40.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVE FORBESEditor-in-Chief แห่ง Forbes</figcaption></figure>

&nbsp;

ทำไมนโยบายด้านการดูแลสุขภาพของรีพับลิกันถึงไม่โดนใจคนอเมริกัน

<h2>เมื่อกลางเดือนตุลาคมของปีที่ผ่านมา ผมไปพูดในการประชุม ณ เมือง Adelaide ประเทศออสเตรเลีย ที่มีคำถามว่าบทบาทของเราอยู่ตรงไหนในเศรษฐกิจที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว มรดกตกทอดแบบไหนที่เราควรสานต่อ นิสัยแบบไหนที่เราควรละเลิก เราจะวิวัฒนาการอย่างไรโดยไม่ทำร้ายสิ่งที่เรามี</h2>
ด้วย Adelaide ไม่ใช่เมืองเรือธงของเศรษฐกิจโลก แต่เป็นเพียงเมืองน่ารักที่มีชีวิตชีวา มีสภาพภูมิอากาศแบบเมดิเตอร์เรเนียนมีถนนที่ออกแบบอย่างดี สวนสาธารณะ มหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ระบบสุขภาพที่มีประสิทธิภาพ และเป็นเมืองที่มีความลากหลายทางเศรษฐกิจ ในด้านหนึ่ง Adelaide มีบทบาทสำาคัญในด้านเกษตรกรรมและสินค้าโภคภัณฑ์ แต่อีกด้านกำลังก้าวสู่อุตสาหกรรมเทคโนโลยี

การเลือกตั้งประธานาธิบดีสหรัฐฯ ปี 2016 บอกอะไรหลายอย่าง แต่อย่างหนึ่งที่สำคัญก็คือสหรัฐฯ ต้องการเล่นบทอะไรในเศรษฐกิจโลก เมืองและพื้นที่ที่ไปได้สวยในเศรษฐกิจโลกเลือก Clinton ซึ่งก็เหมือนกับการลงคะแนนให้ประธานาธิบดี Obama เป็นสมัยที่สาม สำหรับบรรดานักอนุรักษ์นิยมและอิสรนิยมผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์ใน Silicon Valley และ Seattle ชีวิตอันสมบูรณ์พูนสุขทำาให้พวกเขาตัดสินใจไม่ง่ายนัก เลือกผู้สมัครที่ชิงชังธุรกิจแต่บังเอิญรับได้กับธุรกิจของคุณ (Clinton) หรือชายผู้ที่ดูจะชื่นชอบความเติบโตแต่กลับรังเกียจบริษัทไอทีและการค้า (Trump)

เศรษฐกิจทั้งระดับท้องถิ่นและระดับโลกมีความสำคัญ

นักการเมืองและผู้ลงคะแนนควรเลิกพยายามค้นหาว่าสหรัฐฯ จะเล่นบทไหนในเศรษฐกิจโลก แต่ควรคิดถึงบทบาทของเมืองรัฐ และภูมิภาคของตน Houston ไม่ได้สำคัญกับเศรษฐกิจสหรัฐฯ มากไปกว่า Atlanta Pittsburgh หรือ Palo Alto เศรษฐกิจของ Houston ก็เป็นของ Houston มีการค้าขายกับเมืองอื่นๆ ทั่วประเทศและกับประเทศอื่นๆ กิจกรรมเช่นนี้ดำาเนินไปกับเมืองอื่นๆ ทั่วโลกหน้าที่ของเมืองคือหาวิธีที่จะสามารถแข่งขันได้กับเมืองอื่นในสหรัฐฯ และในโลก

งานของรัฐบาลกลางคือไม่เข้าไปแทรกแซงสโลแกนของ Trump คือ Make America Great Again เป็นสโลแกนที่ฉลาดและแน่นอนว่าดีกว่าของ Clinton ที่ว่า Stronger Together เป็นไหนๆ แต่ Trump กลับทำเสียเรื่องด้วยการปาก้อนหินใส่ประเทศที่ต้องการค้าขายกับอเมริกา เพราะนั่นจะไม่ทำาให้อเมริกากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง อันที่จริง คุณทำให้อเมริกายิ่งใหญ่ได้อีกครั้งด้วยการเป็นที่ดึงดูดยอดฝีมือ เงินทุนและผู้ที่ชอบเสี่ยงในทุกอุตสาหกรรม แล้วก็แอบไปยืนดูห่างๆ ความยิ่งใหญ่มีทางของมันเองในแต่ละเมือง แต่ละภูมิภาค

Silicon Valley รู้ว่าจะยิ่งใหญ่อย่างไรและพวกเขาทำได้ที่นั่นไม่มีการออกข้อบังคับที่ยากเกินแก่การปฏิบัติ หลักๆ ก็เพราะความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นรวดเร็วกว่าที่นักกฎหมายจะตามทัน Detroit ก็เช่นกัน พวกเขารู้ว่าจะยิ่งใหญ่ได้อย่างไร แต่สินค้าของเมืองเป็นผลิตภัณฑ์ที่จับต้องได้ นักกฎหมายที่ไม่ได้ฉลาดอะไรมากมายก็รู้ว่า Detroit ขายอะไร ด้วยเหตุนี้ Detroit จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปเจรจาเพื่อลดอุปสรรคด้านข้อกำหนดและแรงงานในแทบจะทุกขั้นตอนงานของรัฐบาลกลางคือปล่อยให้ Detroit เป็น Detroit ที่ดีที่สุดที่จะเป็นได้ เช่นเดียวกับที่ Silicon Valley ได้เป็น Silicon Valley ที่ดีที่สุด

ในเมื่อปราศจากเครื่องกีดกันจากรัฐบาลกลางเมืองต่างๆ และบรรดาผู้ประกอบการจะหาทางไปได้ไม่ยาก ภาวะถดถอยทางเศรษฐกิจอย่างเบาช่วงกลางทศวรรษที่ 70 Seattle ได้รับผลกระทบราวกับคลื่นสึนามิตั้งแต่อุตสาหกรรมป่าไม้ไปจนถึงเครื่องบิน Boeing ท่ามกลางอัตราการว่างงานในประชากรวัยรุ่น ครอบครัวจำาวนไม่น้อยหลั่งไหลออกจากเมือง แต่ Seattle ก็ผ่านมรสุมมาได้เป็นอย่างดี ทุกวันนี้เป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของ Microsoft Amazon และ Starbucks ซึ่งล้วนแต่เพิ่งเริ่มต้นธุรกิจหลังปี 1970

เมือง Cambridge ประเทศอังกฤษ เป็นเมืองที่ชวนหลับใหลเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับสองของประเทศมหาวิทยาลัย Oxford ครองความเป็นหนึ่ง และ Cambridge ดูจะมีชนักติดหลังในเรื่องนี้ แต่ Cambridge ต่างจาก Oxford ตรงที่ผู้ประกอบการในเมืองมีโอกาสได้เติบโตในสภาพแวดล้อมของเมืองด้วยจำนวนประชากรเพียง 140,000 คน Cambridge ทุกวันนี้เป็นศูนย์กลางเครื่องจักรอัฉริยะและอุปกรณ์เพื่อการเรียนรู้ซึ่งเป็นอุตสาหกรรมที่กำาลังมาแรง Cambridge มีอนาคตที่สดใสรออยู่

คำถามง่ายๆ ประการเดียวที่ Cambridge ต้องถามตัวเองในการทำให้อนาคตนี้เป็นจริงก็คือ ทำาอย่างไรจะให้นักศึกษาที่เรียนจบเลือกทำธุรกิจต่อใน Cambridge เช่นเดียวกับที่บัณฑิตของ Stanford ทำให้กับ Silicon Valley และนักศึกษา MIT ทำาให้กับ Boston คำตอบคือไม่ใช่แค่วางแผน แต่ต้องเป็นการสนับสนุนอย่างแท้จริง

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/4e323e940c7f9a3e4b859388e45a62d1.png" alt="" width="150" height="172" /><figcaption> โดย RICH KARLGAARDผู้พิมพ์ผู้โฆษณาของ Forbes</figcaption></figure>

&nbsp;

<hr />

<a href="https://goo.gl/qT690n">คลิกอ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจ ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ กุมภาพันธ์ 2560</a>

<a href="https://goo.gl/qT690n"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/93a16701dc17880c01dadd3fa399ba46.png" alt="" /></a>

เมืองคืออนาคต

เรื่อง: Steve Forbes เรียบเรียง: พิษณุ พรหมจรรยา

ปี 2016 จะเป็นปีที่หนักหนาสาหัสสำหรับประธานาธิบดี Obama เพราะคะแนนความนิยมของเขาจะตกฮวบจากการที่ประชาชนถอยหนีจากท่าทีของเขาต่อปฏิบัติการโจมตีเข่นฆ่าผู้ก่อการร้าย และเขาจะโดดเดี่ยวและขมขื่นมากขึ้นจากมุมมองที่ฝืนความเป็นจริงของเขา ทั้งความหยิ่งยะโส และความดื้อรั้นของเขาจะเป็นตัวขัดขวางไม่ให้เขายอมเปลี่ยนนโยบาย แม้จะมีการเสแสร้งว่าจะมีการปรับนโยบายบ้าง แต่ผู้คนก็จะอ่านเขาออก เหมือนกับที่มองเขาออกตอนที่ปราศรัยให้คนทั้งประเทศฟังเมื่อไม่นานมานี้

จะว่าไปแล้วที่ผ่านๆ มา สหรัฐฯ ก็เปรียบเสมือนพลังแห่งความชั่วร้ายบนโลกใบนี้ เพราะฉะนั้น ยิ่งสหรัฐฯ มีบทบาทในโลกน้อยแค่ไหนก็ยิ่งดีขึ้นกับโลกนี้มากเท่านั้น สิ่งเลวร้ายเกือบทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ล้วนมีที่มาจากการล่าอาณานิคมของจักรวรรดินิยมอเมริกันหรือไม่ก็ยุโรปแทบทั้งสิ้น ถ้าหากว่าสหรัฐฯ ไม่ให้ความสำคัญกับพฤติกรรมป่าเถื่อนของผู้ก่อการร้าย สุดท้ายพวกนั้นก็จะต้องปรับเปลี่ยนวิธีไปเอง ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น โลกเราก็จะน่าอยู่ขึ้นและในที่สุดผู้คนก็จะรับรู้ถึงอัจฉริยะภาพที่แท้จริงของ Barack Obama และจะมองว่ารางวัลโนเบลสาขาสันติภาพที่เขาได้รับตอนเข้าดำรงตำแหน่งใหม่ๆ นั้น เป็นรางวัลที่เขาคู่ควรที่จะได้รับจริงๆ แม้จะได้รับก่อนกำหนดไปมากก็ตาม

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในความเป็นจริงนั้นตรงกันข้าม เพราะวิธีคิดแบบของ Obama นั้นสวนทางกับความเป็นจริงขึ้นเรื่อยๆ และนับวันก็ยิ่งมีคนมากขึ้นเรื่อยๆ ที่วิตกกังวลกับความจริงข้อนี้ คำถามที่สำคัญก็คือยอดผู้เสียชีวิตจะสูงสักแค่ไหนกว่าที่อเมริกาจะได้ผู้นำที่แท้จริงในตอนเที่ยงของวันที่ 20 มกราคม 2017

<img class="img-responsive" src="/uploads/userfiles/images/art---steve-forbes.png" alt="" width="723" height="478" />

ยังจะยื่นดาบเพิ่มให้ IRS (สรรพากร) อีกหรือ?
เหล่าสมาชิกสภาของพรรค Republican คิดยังไงกันนะตอนที่พวกเขายกมือให้ความเห็นชอบกฎหมาย ซึ่งเปิดช่องให้ IRS มีอำนาจมากขึ้นกว่าเดิม นั่นคือ ในขณะนี้ IRS สามารถที่จะเพิกถอนหรือปฏิเสธการต่อหนังสือเดินทางของคุณได้ด้วยการยืนยันกับหน่วยงานของรัฐบาลว่าคุณหลีกเลี่ยงหรือจ่ายภาษีขาด ซึ่งเรื่องนี้เป็นปัญหา เพราะอันที่จริง IRS ก็มีเครื่องมือมากมายที่จะใช้บีบผู้เสียภาษีอยู่แล้ว อย่างเช่นการบังคับหักจากค่าจ้างโดยตรง และการยึดทรัพย์สิน ดังนั้น IRS จึงไม่มีความจำเป็นต้องเพิ่มเครื่องมือใหม่อีก

อย่าลืมว่า IRS ได้ยึดบัญชีเงินฝากธนาคารของผู้เสียภาษีจำนวนไม่ใช่น้อยๆ โดยอาศัยเพียงข้อสงสัยว่าจะมีการดำเนินทางภาษีที่ไม่ถูกต้องเท่านั้น และเมื่อพบว่าผู้ถูกกล่าวหาไม่ได้มีการกระทำใดๆ ที่ผิดกฎหมายก็ยังปฏิเสธที่จะคืนเงินให้กับผู้ถูกกล่าวหาเหล่านั้น ซึ่งนี่มันเท่ากับเป็นการปล้นขององค์การอาชญากรรมชัดๆ แล้วเรายังจะประเคนเครื่องมือใหม่ไปให้หน่วยงานเช่นนี้ทำให้เสียของอีกหรือ?
<div>
ทั้งนี้ จากความไร้ประสิทธิภาพของรัฐบาลก็รับรองได้เลยว่าต้องมีผู้เสียภาษีที่ถูกริบหนังสือเดินทางอย่างผิดพลาดหรือไม่เป็นธรรมจำนวนมาก ทุกวันนี้รัฐบาลสหรัฐฯ ก็มีอำนาจล้นเหลือ และก็ก้าวก่ายสิทธิเสรีภาพของประชาชนมากเกินไปอยู่แล้ว แล้วทำไมสภาที่มีพรรค Republican กุมบังเหียนอยู่ถึงยื่นดาบเพิ่มให้กับหน่วยงานพรรค์นี้ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นแต่อย่างใดเลย
</div>
<img class="img-responsive" src="/uploads/userfiles/images/2016%20march/art-forbes2.png" alt="" />
หุ้นจะไปทางไหน?
มีปัจจัยหลายประการที่น่ากังวลสำหรับนักลงทุนในระยะต่อไป กำไรของบริษัทจดทะเบียนในช่วงหลายเดือนมานี้ถ้าไม่ทรงตัวก็ลดลง เศรษฐกิจก็ยังทรงๆ ทรุดๆ โดยตัวเลขมหภาคก็ทำให้ใจหายใจคว่ำ และก็ทำให้ผิดหวังอยู่บ่อยๆ ทั้งการผลิตภาคอุตสาหกรรมและยานยนต์ต่างก็อยู่ในภาวะถดถอย ในขณะที่ธนาคารกลางสหรัฐก็บีบตลาดสินเชื่อด้วยการไม่ปล่อยให้อัตราดอกเบี้ยเป็นไปตามอุปสงค์และอุปทานปกติในตลาด ซึ่งกลไกในระบบการเงินที่ผิดเพี้ยนจากการปรับดอกเบี้ยของ Fed ส่งผลกระทบต่ออัตราการเติบโตของเศรษฐกิจ และถือเป็นข่าวร้ายสำหรับทั้งผู้ออกและผู้ถือตราสารหนี้จำนวนมาก

กฎเกณฑ์ต่างๆ ที่ครอบคลุมอย่างเข้มงวดทำให้ธนาคารขนาดใหญ่ลดการปล่อยกู้ให้กับธุรกิจขนาดเล็กลงอย่างมาก ซึ่งส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวงต่อภาวะการจ้างงาน แม้จะมีผู้เล่นรายใหม่เข้ามาในตลาดบ้าง แต่ก็คิดอัตราดอกเบี้ยสูงลิ่ว สร้างแรงกดดันต่ออัตรากำไรและความสามารถในการขยายธุรกิจของลูกหนี้

นอกจากนี้ นโยบายต่างประเทศและการทหารที่เข้าขั้นหายนะของ Obama ก็เป็นอีกปัจจัยที่กดดันภาวะตลาดอยู่ แม้ว่าประเด็นนี้จะสะท้อนอยู่ในราคาหุ้นไปแล้วก็ตาม แต่เราก็ยังอดกลัวไม่ได้ เมื่อคิดไปถึงวิกฤตในต่างประเทศที่อาจจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้

อีกหนึ่งประเด็นความไม่แน่นอนที่สำคัญก็คือผลการเลือกตั้งสหรัฐฯ ซึ่งน่าจะรู้ผลภายในเดือนพฤศจิกายน ข่าวดีก็คือผู้สมัครจากค่าย Republican ทุกคนต่างชูประเด็นของการปรับระบบภาษีให้เรียบง่ายขึ้นกว่าปัจจุบัน ซึ่งเชื่อว่ามีผู้แทนจากพรรค Democrats หลายรายที่พร้อมจะให้การสนับสนุนการปฏิรูประบบการจัดเก็บภาษีนิติบุคคล ดังนั้นเราจึงคาดว่าจะมีการปรับปรุงระบบภาษีครั้งใหญ่ ซึ่งจะถือเป็นเรื่องดีที่เกิดขึ้นในปี 2017 และอีกหนึ่งปัจจัยบวกก็คือการปกครองด้วยการสร้างความหวาดกลัวตามแบบของ Obama จะจบลง ซึ่งเชื่อว่าศาลน่าจะตัดสินยกเลิกการดำเนินการบางอย่างที่เกินกว่าที่กฎหมายกำหนดไว้ ในขณะที่ผู้ที่จะเข้ามารับตำแหน่งต่อจากเขาน่าจะปรับปรุงและเปลี่ยนแปลงอีกหลายๆ อย่างที่เขาได้เริ่มไว้

ถ้าวัดจากอารมณ์ของคนอเมริกันในขณะนี้ Obama ไม่น่าจะได้รับเลือกอีกเป็นสมัยที่สาม ซึ่งนั่นหมายความว่า Hillary Clinton มีโอกาสจะได้เป็นประธานาธิบดีคนต่อไป แต่ถ้าบังเอิญ Obama ได้รับเลือกกลับมาอีกล่ะก็ ตัวใครตัวมันล่ะทีนี้

<hr />

<a href="http://goo.gl/5KbXgP">คลิ๊กอ่านบทความเพื่อสร้างแรงบันดาลใจทางธุรกิจได้ที่ Forbes Thailand ฉบับ MARCH 2016 ในรูปแบบ E-Magazine</a>
<a href="http://goo.gl/5KbXgP"><img class="img-responsive" src="/uploads/userfiles/images/2016%20march/cover-forbes-march2016-re.jpg" alt="" width="415" height="542" /></a>

ความเป็นจริงจะทำให้โลกแห่งความเพ้อฝันของ Obama ล่มสลาย

เรียบเรียบ: พิษณุ พรหมจรรยา&nbsp; <a href="http://goo.gl/tlwKkd">(คลิ๊ก! เพื่ออ่านบทความเพื่อเติมไฟฝันทางธุรกิจผ่าน Forbes Thailand ในรูป E-Magazine)</a> 
 
คำพูดมีความหมาย อย่างเช่นในประโยคนี้ &ldquo;ถ้าเราไม่สามารถขอให้คนที่ประสบความสำเร็จในสังคมเข้าลงทุน...&rdquo; ซึ่งเป็นประโยคที่บรรดานักเทศน์ หรือนักระดมทุนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในวิถีของชาวอเมริกันมักจะใช้กันอยู่บ่อยๆ อเมริกาเป็นประเทศที่มีผู้ประสบความสำเร็จในสังคมจำนวนมาก ซึ่งตามประเพณีแล้วคนเหล่านี้ก็มักจะบริจาคเงินที่มีล้นเหลือของพวกเขาให้ กับการกุศล โบสถ์ โรงเรียน และองค์กรไม่แสวงกำไรอื่นๆ 
 
ทีนี้ถ้าเปลี่ยนประโยคข้างต้นเป็น &ldquo;ถ้าเราไม่สามารถขอให้คนที่ถูกหวยในสังคมเข้าลงทุน...&rdquo; อืมม &ndash; ความหมายจะผิดไปจากเดิมมากเลยใช่ไหม แค่คำว่าคนถูกหวยมันเปลี่ยนนัยยะของประโยคนี้ไปหมดเลย การเปลี่ยนจากคำว่าคนที่ประสบความสำเร็จมาเป็นคนที่ถูกหวยทำให้ภาพของเศรษฐี ใจดีที่เสียสละทรัพย์ส่วนตนเพื่อสังคมกลายมาเป็นภาพของการเสียดสีและหมิ่นๆ อยู่ในที 
 
การถูกหวยไม่ได้ทำให้คนคนหนึ่งมีคุณค่าควรแก่การเคารพ นับถือ คนที่ถูกหวยนั้นก็แค่ดวงดีกว่าคนอื่นๆ ที่ซื้อหวยแล้วไม่ถูกก็เท่านั้น คนที่ถูกหวยแล้วไม่ได้บริจาคอะไรกลับมาให้สังคมเลยก็เป็นแค่คนดวงดีที่ใจดำ เท่านั้น

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events