XM_Banner_NOV_2024

<h2>สหรัฐฯ ดำเนินนโยบายการเงินที่เข้มงวดมากขึ้น โดยที่ประชุมคณะกรรมการนโยบายการเงินสหรัฐฯ ครั้งล่าสุด ณ เดือนกันยายนประกาศเริ่มลดขนาดงบดุลตั้งแต่ต้นเดือนตุลาคมเป็นต้นมา แม้ว่ามาตรการดังกล่าวจะมีผลให้ปริมาณเงินดอลลาร์ทั่วโลกค่อยๆ ลดลง แต่ตลาดกลับไม่ได้ให้ความสำคัญมากนัก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะนักลงทุนได้รับรู้ขอบข่ายการดำเนินการของมาตรการดังกล่าวมาแล้วตั้งแต่เดือนมิถุนายน อีกทั้งในช่วงแรกนี้ ขนาดการลดปริมาณเงินดอลลาร์ก็คิดเป็นเพียง 0.22% ของขนาดงบดุลเท่านั้น จึงไม่น่าจะส่งผลต่อค่าเงินดอลลาร์มากนัก</h2>
แม้ว่าตลาดยังไม่ได้ตระหนักถึงอิทธิพลของการลดขนาดงบดุลในช่วงแรก แต่มาตรการนี้ย่อมส่งผลต่อปริมาณเงินทุนเคลื่อนย้ายในตลาดการเงินโลกแน่นอน หากพิจารณาค่าสหสัมพันธ์ระหว่างขนาดงบดุลของเฟดและเงินทุนเคลื่อนย้ายในตลาดการเงินของตลาดเกิดใหม่พบว่า ขนาดงบดุลของสหรัฐฯ ที่เพิ่มขึ้นสอดคล้องกับเงินทุนไหลเข้าตลาดเกิดใหม่ถึง 96%-97% ขณะที่ขนาดงบดุลของประเทศมหาอำนาจอื่นๆ อย่างยุโรปและญี่ปุ่นมีอิทธิพลต่อเงินทุนไหลเข้าตลาดเกิดใหม่น้อยกว่า

การลดขนาดงบดุลของธนาคารกลางสหรัฐฯ (เฟด) จึงชี้ให้เห็นถึงโอกาสที่เงินทุนต่างชาติจะไหลออกจากตลาดการเงินของประเทศตลาดเกิดใหม่และตลาดไทย

<img style="width: 350px; height: 470px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/4fc63d0fbeca2332f03ee4e2151cff05.png" alt="" />

&nbsp;

สิ่งที่เหนือความคาดหมายของตลาดในการประชุมครั้งนั้น คือ สัญญาณการปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยนโยบายอีก 1 ครั้งในปีนี้ ขณะที่ตลาดไม่คิดว่าอัตราเงินเฟ้อสหรัฐฯ (PCE) ที่ต่ำเพียง 1.4% จากอัตราเป้าหมายที่ 2.0% จะทำให้เฟดตัดสินใจขึ้นดอกเบี้ยเป็นครั้งที่ 3 ของปี อย่างไรก็ตาม มติที่ประชุมดังกล่าว ทำให้ตลาดปรับคาดการณ์โอกาสที่เฟดจะขึ้นดอกเบี้ยในเดือนธันวาคมมาอยู่ที่ประมาณ 80% สะท้อนความเชื่อมั่นของตลาดในระดับค่อนข้างสูง

ด้านตลาดล่วงหน้า นักลงทุนในปัจจุบันมองว่าอัตราดอกเบี้ยสหรัฐฯ ในอีก 1 ปีข้างหน้าจะเพิ่มขึ้นมากกว่าที่มองไว้ 1 เดือนก่อนหน้านี้หรือก่อนการประชุม แต่ที่น่าสังเกต คือ หากหักลบการปรับขึ้นดอกเบี้ยในเดือนธันวาคมจะพบว่า นักลงทุนอาจยังไม่ได้คิดถึงการปรับขึ้นดอกเบี้ยของเฟดในปีหน้าเลย เนื่องจากอัตราดอกเบี้ยสหรัฐฯในอีก 1 ปีล่วงหน้าอยู่ที่เพียง 1.58% เท่านั้น ซึ่งอาจมาจากการลดขนาดงบดุลของเฟดเป็นหลัก

<img style="width: 680px; height: 470px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/37a9acccc9a93a813486e459619a9f65.png" alt="" />

สาเหตุหนึ่งที่ทำให้นักลงทุนยังไม่คิดถึงการปรับขึ้นดอกเบี้ยของเฟดอาจเป็นเพราะมีความไม่แน่นอนในองค์ประชุมนโยบายการเงินของสหรัฐฯ นอกเหนือจากประธานเฟดสาขาต่างๆ ที่จะหมุนเวียนเข้ามามีสิทธิออกเสียงในแต่ละปีแล้ว Janet Yellen ประธานเฟดคนปัจจุบันจะหมดวาระลงในเดือนกุมภาพันธ์ปีหน้า ทำให้ตำแหน่งประธานเฟดซึ่งเป็นผู้ชี้นำทิศทางนโยบายการเงินของสหรัฐฯ ว่างลง

<img style="width: 680px; height: 491px;" src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/ed67d586bb1384b38da17983fe734456.png" alt="" />

&nbsp;

ตามระเบียบการคัดเลือก ประธานาธิบดีสหรัฐฯ มีสิทธิเสนอชื่อผู้ที่เหมาะสมต่อตำแหน่งดังกล่าวเพื่อให้วุฒิสภารับรอง Donald Trump ประธานาธิบดีสหรัฐฯ ซึ่งมีท่าทีชัดเจนให้ดอกเบี้ยสหรัฐฯ อยู่ในระดับต่ำจึงอาจเลือกผู้ที่มีทัศนคติแบบเดียวกันเข้าเป็นผู้นำนโยบายการเงินสหรัฐฯ และนั่นอาจทำให้การขึ้นดอกเบี้ยสหรัฐฯ จริงในปีหน้าน้อยกว่าที่คณะกรรมการชุดปัจจุบันตั้งไว้ที่ 3 ครั้ง

ปัจจุบัน รายชื่อผู้ที่มีโอกาสรับตำแหน่งเหลืออยู่เพียง 3 ชื่อ คือ

1. Janet Yellen ประธานเฟคคนปัจจุบัน ซึ่งหาก Yellen ได้รับตำแหน่งต่อไป อาจเพิ่มความเข้มงวดของระเบียบการเงินหลังวิกฤต (Post-crisis financial rules) ซึ่ง Trump คัดค้านอย่างชัดเจน

2. John Taylor อาจารย์จาก Stanford University และเจ้าของกฎเทย์เลอร์ที่มองว่าอัตราดอกเบี้ยนโยบายสหรัฐฯ ควรจะอยู่ที่ 3.75% ในระยะยาวแทนที่จะเป็น 2.75% อย่างที่เฟดปัจจุบันมองไว้ นั่นทำให้คาดว่าหาก Taylor ได้ตำแหน่งอาจทำให้เฟดขึ้นดอกเบี้ยเร็วขึ้นอีก

3. Jerome Powell หนึ่งในสมาชิกคณะกรรมการชุดปัจจุบัน ซึ่งตลาดมองว่าทำให้เฟดชะลอการปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยนโยบาย

จากการให้สัมภาษณ์และท่าทีของ Trump ทำให้ตลาดตัดคู่แข่งเหลือเพียง 2 คน คือ Taylor และ Powell โดยข้อมูลจาก Predictit ชี้ว่า Jerome Powell คือคนที่มีโอกาสได้รับตำแหน่งมากที่สุด ทั้งนี้ Powell ได้รับการสนับสนุนจาก Steven Mnuchin รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังสหรัฐฯ และคาดว่าแนวทางดำเนินนโยบายดอกเบี้ยต่ำจะทำให้มีเสียงสนับสนุนจากวุฒิสมาชิกฝั่งพรรครีพับลิกันมากที่สุด อย่างไรก็ตาม พรรคริพับลิกันมีเสียงข้างมากในวุฒิสภาเพียง 52 ต่อ 48 เสียง ทำให้ความไม่แน่นอนในการคัดเลือกผู้นำนโยบายการเงินสหรัฐฯ คนใหม่ยังมีต่อไป

ประธานเฟดคนใหม่ และทิศทางนโยบายการเงินสหรัฐฯ ที่อาจเปลี่ยนไป

<h2>การแต่งตั้งประธานธนาคารกลางสหรัฐฯ คนใหม่น่าจะจุดชนวนให้เกิดการพิจารณาถึงแนวทางเป้าหมายและหลักการในการดำเนินมาตรการของสถาบันรัฐแห่งนี้อย่างละเอียด ซึ่งนับว่ามีความจำเป็นอย่างยิ่ง ทว่าสิ่งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นด้วยหลักพื้นฐานเชิงจิตวิทยาที่ค่อนข้างซับซ้อน นโยบายการเงินนับเป็นหนึ่งในเรื่องที่คนส่วนใหญ่มักจะกลัวและไม่อยากข้องเกี่ยว ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำให้เฟดสามารถกุมอำนาจไว้ในมือขณะที่แสดงผลงานย่ำแย่โดยที่สภาคองเกรสเพียงชำเลืองตามองอยู่ห่างๆ และไม่ได้เข้ามาควบคุมดูแลแบบเอาจริงเอาจัง</h2>
Jerome Powell ซึ่งประธานาธิบดี Trump เลือกให้เข้ามาดำรงตำแหน่งประธานเฟดแทน Janet Yellenในเดือนกุมภาพันธ์ที่จะถึงนี้ไม่เคยมีทีท่ากังขาถึงแนวทางการดำเนินงานของธนาคารกลางที่มีบทบาทสำคัญมากที่สุดของโลก ในช่วงระยะเวลา 5 ปีที่เขานั่งเก้าอี้สมาชิกสภาผู้ว่าการเฟด Powell ทำงานแบบไหลไปตามน้ำและเดินทางสายกลาง หากวันหนึ่งเขาลุกขึ้นมาเปิดประเด็นโต้แย้งเฟดเหมือนที่ Martin Luther ป่าวประกาศญัตติ 95 ข้อเพื่อประท้วงการกระทำของพระสันตะปาปาคงเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/00a48bed06e4a69fc5fabac13bc22128.png" alt="" width="680" height="453" /><figcaption> Jerome Powell ประธานธนาคารกลางสหรัฐฯ (เฟด) คนใหม่ ผู้ขึ้นมาแทนที่ Janet Yellen (Cr: The New York Times)</figcaption></figure>
<h2>ประเด็นต่อไปนี้คือสิ่งที่เขาควรลงมือจัดการ</h2>
• ความเชื่อที่ว่าเฟดมีอำนาจชี้นำทิศทางเศรษฐกิจ เหล่านักเศรษฐศาสตร์และผู้กำหนดนโยบายถูกฝังหัวมาว่าเศรษฐกิจสามารถควบคุมทิศทางได้เหมือนกับการขับรถและหน้าที่ของเฟดคือการทำให้แน่ใจว่าเศรษฐกิจไม่ “ร้อนแรง” หรือ “ฝืด” เกินไป

เฟดหรือธนาคารกลางของประเทศอื่นๆ ทำได้เพียงดูแลเศรษฐกิจในระดับเดียวกับการบริหารเศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตสมัยรวมศูนย์อำนาจที่ส่วนกลางเมื่อสมัยอดีต เนื่องจากสหรัฐฯ มีประชากรเพียง 330 ล้านคนขณะที่ประชากร 7 พันล้านคนทั่วโลกพร้อมทั้งสถาบันองค์กร บริษัทนับหลายล้านแห่ง มีส่วนเกี่ยวข้องในการทำธุรกรรมการเงินมูลค่ามากกว่า 1 ล้านล้านเหรียญในแต่ละวัน

การที่เฟดทุ่มกำลังไปในแนวทางที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้นำไปสู่คำถามว่าธนาคารกลางสหรัฐฯ ก่อให้เกิดผลเสียหายมากแค่ไหน

คำตอบที่น่าเศร้าคือนับจากเหตุการณ์วิกฤตการเงินปี 2008-09 ความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นช่างมหาศาล การตัดสินใจอย่างเร่งด่วนและเด็ดขาดเพื่อดำเนินมาตรการผ่อนคลายความตื่นตระหนกในตลาดการเงินเป็นเรื่องที่ดี แต่การปรับลดอัตราดอกเบี้ยจนต่ำติดดินหลังจากนั้น (เทียบได้กับการควบคุมและกำหนดราคา) ร่วมกับการอัดฉีดสภาพคล่องผ่าน “quantitative easing” หรือนโยบายผ่อนคลายเชิงปริมาณทางการเงินส่งผลให้กลไกของตลาดสินเชื่อบิดเบี้ยว ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อการเข้าถึงสินเชื่อของครัวเรือนและธุรกิจขนาดเล็กที่เพิ่งก่อตั้ง

• ความเชื่อมั่นในทฤษฎีความสัมพันธ์เส้นโค้ง Philips Curve ธนาคารกลางสหรัฐฯ ยึดติดกับแนวคิดว่าการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจทำให้เกิดเงินเฟ้อ ดังนั้นการทำให้อัตราว่างงานสูงขึ้นจะช่วยแก้ปัญหาเงินเฟ้อ ซึ่งหมายถึงการพยายามทำให้ประชากรหลายล้านคนตกงาน นอกจากนั้นยังมีกรอบเป้าหมายที่ต้องการหนุนระดับเงินเฟ้อเพื่อผลักดันให้เศรษฐกิจหลุดพ้นจากภาวะถดถอยหลังเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินปี 2008-09 ทว่าประสบการณ์ในชีวิตจริงเผยให้เห็นว่าแนวคิดดังกล่าวเป็นเพียงสมการในโลกสมมติฐาน

• ความเชื่อที่จะต้องคุมเข้มเหล่าธนาคารและสถาบันการเงินทุกแห่ง เฟดและผู้มีอำนาจกำกับดูแลเพลิดเพลินกับการออกกฎระเบียบนับหลายร้อยข้อเพื่อควบคุมบรรดาธนาคารโดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดวิกฤตการเงินขึ้นอีก โดยเฟดได้รับแรงหนุนจากรัฐบาล

หากไม่นับประเด็นที่ว่าธนาคารคือภาคธุรกิจที่ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมมากที่สุดในระบบเศรษฐกิจอยู่แล้ว ความจริงที่ไม่มีใครอยากฟังก็คือถึงแม้จะมีการตั้งกฎระเบียบต่างๆ เหล่านี้และออกบังคับใช้ตั้งแต่เมื่อทศวรรษที่แล้ว เราก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงหายนะทางการเงินครั้งรุนแรงได้อยู่ดีเนื่องจากต้นตอของสาเหตุมาจากการอ่อนค่าของเงินดอลลาร์สหรัฐฯ

• ความเชื่อในการปล่อยค่าเงินดอลลาร์ลอยตัว กลไกตลาดจะดำเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพที่สุดเมื่อใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่ ทุกคนรู้ดีว่าชีวิตจะยุ่งเหยิงมากแค่ไหนหากจำนวนนาทีในแต่ละชั่วโมงหรือหน่วยน้ำหนักกรัมในแต่ละกิโลกรัมเปลี่ยนแปลงขึ้นๆ ลงๆ และเช่นเดียวกับอัตราแลกเปลี่ยนของค่าเงินซึ่งเป็นสิ่งที่ใช้ชี้วัดมูลค่า

ก่อนหน้าที่เราจะทำสิ่งผิดพลาดในช่วงต้นทศวรรษที่ 1970 สหรัฐฯ เคยใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนแบบคงที่นับตั้งแต่ Alexander Hamilton ผูกสกุลเงินดอลลาร์ไว้กับทองคำในปี 1791 ดังนั้น จึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่อัตราเติบโตทางเศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกาตกต่ำลงอย่างรุนแรงนับตั้งแต่นั้นมา

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/55e3d7471d8c3762c74576476848c172.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVE FORBESEditor-in-Chief แห่ง FORBES</figcaption></figure>

&nbsp;

<hr />

<a href="https://goo.gl/2JcAAK">อ่านบทความทางธุรกิจที่น่าสนใจอื่นๆ เพิ่มเติมได้ใน นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับ มกราคม 2561 ในรูปแบบ E-Magazine</a>

<a href="https://goo.gl/2JcAAK"><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/45f4e2f83d6739461ddb245b45757a27.png" alt="" /></a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events