<h2>สองสิ่งไม่ธรรมดาเห็นได้ชัดว่าหายไปจากการบังคับใช้ร่างกฎหมายปฏิรูปภาษีอันซับซ้อนและยืดเยื้อของพรรครีพับลิกัน สิ่งหนึ่งค่อนข้างพิศวงหน่อย แต่สำคัญอย่างแท้จริงต่อนโยบายภาษีที่มีประสิทธิภาพ และอีกสิ่งนั้นน่าประหลาดใจเมื่อดูจากที่สมาชิกรีพับลิกันต่างคุยฟุ้งถึงความสำคัญของการลงทุน และความจำเป็นที่กล่าวอ้างไว้สำหรับ 'การชดเชยรายได้' จากการหั่นภาษีส่วนใหญ่</h2>
• อัตราภาษีส่วนเพิ่ม นี่เป็นอัตราภาษีที่คุณต้องจ่ายสำหรับรายได้ถัดไป หรือรายได้ที่ “เพิ่มเติม” ขึ้นมา Ronald Reagan, John Kennedy, Jack Kemp และนักหั่นภาษีผู้ชาญฉลาดอื่นๆ ในอดีตต่างรู้ซึ้งถึงความจริงสำคัญนี้ว่า อัตราภาษีส่วนเพิ่มคือสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับบุคคลทั่วไปและธุรกิจต่างๆ ในการตัดสินใจว่าจะทำงานหาเงินเพิ่มหรือลงทุนที่ไหนหรือไม่ ลองมาดูตัวอย่างสุดโต่งที่บ่งชี้ประเด็นนี้กัน สมมติว่าบางคนทำงานได้เงิน 50,000 เหรียญสหรัฐฯ และเสียภาษี 10% หากเธอทำงานหนักขึ้น เธอสามารถเพิ่มรายได้นั้นเป็น 60,000 เหรียญ อย่างไรก็ตาม ถ้าเงินที่เพิ่มมา 10,000 เหรียญจะต้องเสียภาษีที่ 98% แทนที่จะเป็น 10% บุคคลนั้นจะยอมละทิ้งรายได้พิเศษไปหรือไม่ก็ปรึกษาทนายด้านภาษีหรือนักบัญชีเพื่อหาทางปกปิดมัน เช่นเดียวกับภาคธุรกิจ การลงทุนมีความเสี่ยงมากพอแล้ว แต่หากผลกำไรพิเศษใดก็ตามจะต้องเสียภาษีสูงลิบลิ่ว บริษัทอาจจะไม่ลงทุนขยายกิจการ และจะโยกย้ายเงินไปยังเขตการปกครองที่ไม่ต้องเสียภาษีแทนการคืนภาษีมีผลเพียงเล็กน้อยต่อการขยายเศรษฐกิจ เพราะนั่นไม่เปลี่ยนแปลงอัตราภาษีส่วนเพิ่ม

การลดอัตราภาษีส่วนเพิ่มต่างหากที่จะมีผลเช่นเดียวกับความหมกมุ่นในขณะนี้ของพรรครีพับลิกันเรื่องการขยายเครดิตภาษีสำหรับเด็ก เพื่อแสดงให้เห็นว่าทางพรรครักครอบครัวชนชั้นกลางและคนรายได้น้อยมากเพียงใด ผู้ปกครอง 1 คนหรือหลายคนจะจ่ายภาษีลดลง แต่อัตราภาษีส่วนเพิ่มของพวกเขาจะไม่เปลี่ยนแปลงไป (เครดิตภาษีดังกล่าว “ขอคืนเงิน” ได้บางส่วน ซึ่งหมายความว่าทางครอบครัวอาจได้เงิน แม้ไม่ได้จ่ายภาษีเงินได้ก็ตาม)

ในการกระตุ้นเศรษฐกิจอเมริกันอันซบเซา ทั้ง John Kennedy และ Ronald Reagan หั่นอัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาจากระดับบนจนถึงระดับล่าง การลดภาษีดังกล่าวไม่ได้ผูกพันกับการลดการใช้จ่ายหรือการขจัด หรือการเรียกคืนเงินจากการลดหย่อนภาษี (สำหรับร่างกฎหมายภาษีใหญ่ครั้งที่ 2 ซึ่งเกิดขึ้นหลังร่างแรก 5 ปี Reagan กำจัดการหลบเลี่ยงภาษีจำนวนมากทิ้ง แต่เรื่องอัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาถูกล้มพับไป)

แนวทางดังกล่าวตรงข้ามกับสิ่งที่รีพับลิกันทำครั้งนี้กับเรื่องภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา รีพับลิกันตัดหรือหั่นการลดหย่อนภาษีมากมายแต่ไม่ได้ปรับลดอัตราภาษี ในความเป็นจริงแล้ว สำหรับผู้มีรายได้สูงบางราย บุคคลที่จัดแบ่งเงินเก็บจำเป็นไว้ไม่เท่ากันสำหรับการลงทุนซึ่งช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตนั้น อัตราภาษีส่วนเพิ่มจะปรับตัวขึ้นต่างจากความพยายามของ JFK และ Reagan งานของรีพับลิกันในเรื่องภาษีบุคคลธรรมดาช่างน่าอนาถใจ แทบไม่มีผลอะไรเลยในการกระตุ้นเศรษฐกิจ ไม่เคยมีครั้งไหนในรอบหลายปีแห่งประวัติศาสตร์

การปรับลดภาษี ที่ใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ได้ผลเพียงน้อยนิด รีพับลิกันควรจะออกกฎหมายลดอัตราภาษี 10% สำหรับทุกคน ในการสร้างความมั่นใจว่าคนทำงานทั้งหมดจะได้รับเงินค่าจ้างสูงขึ้น รีพับลิกันควรทำสิ่งที่เคยทำเมื่อปี 2011-2012 และยกเลิกภาษีค่าจ้างส่วนกลางสองจุดแรก

• กำไรส่วนทุน นี่เป็นตัวสร้างความตะลึงจริงๆ สำหรับพรรคซึ่งควรจะเป็นแชมป์แห่งการส่งเสริมการขยายตัวทางเศรษฐกิจ ไม่มีสักครั้งเลยตลอดเวลาช่วงหลายเดือนแห่งการรวมร่างกฎหมายหั่นภาษี ที่แนวคิดลดภาษีกำไรจากการขายหลักทรัพย์ได้รับการพิจารณาอย่างจริงจัง การหั่นภาษีส่วนนี้เป็นการทำหนึ่งแต่ได้ถึงสองอันทรงพลังคือรายได้มักจะเพิ่มขึ้นอย่างทันที และการลงทุนที่มีประสิทธิผลได้รับการกระตุ้น เงินที่เพิ่มขึ้นทันทีนี้อาจใช้ “เติมเงิน” ในการลดภาษีเพิ่มเติม แล้วมีอะไรไม่น่าพอใจล่ะ เห็นได้ชัดว่ารีพับลิกันเหมือนสิงโตขี้ขลาดที่กลัวว่ามาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจนี้ จะเปิดช่องให้โดนข้อหาว่าเอาใจ “คนรวย” เอาล่ะ

รีพับลิกันควรเรียนรู้มาตั้งนานแล้วว่าเดโมแครตจะขว้างข้อกล่าวหาปลอมนี้มาอยู่ดีไม่ว่าอย่างไรก็ตามถึงกระนั้น รีพับลิกันถือว่าโชคดี เศรษฐกิจกำลังเร่งเกียร์ขึ้นแค่จากความจริงที่ว่า วอชิงตันไม่ได้คิดค้นแผนการรายวันถึงหนทางใหม่ๆ ในการขัดขวางธุรกิจ แตกต่างจากช่วงหลายปีของ Obama มาตรการผลักดันการผ่อนคลายกฎระเบียบของประธานาธิบดี Trump กำลังออกผล และข้อดีของการเฆี่ยนอัตราภาษีนิติบุคคล และการหั่นภาษีอย่างมีนัยสำคัญของธุรกิจความเป็นหุ้นส่วนและอื่นๆ ที่เรียกว่าpass-throughs (ซึ่งผลกำไรส่งผ่านโดยตรงไปยังเจ้าของแต่ละรายในสถานะรายได้ส่วนบุคคล) จะเอาชนะจุดอ่อนอันเลวร้ายอื่นๆ หลายครั้งจากสิ่งที่รีพับลิกันหว่านเอาไว้

<figure><img style="width: 250px; height: 206px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/d2985bc45a303bf12c76eda93c0dc740.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVES FORBES,EDITOR-IN-CHIEF</figcaption></figure>

&nbsp;

เรียบเรียง: ชูแอตต์

<hr />

<a href="http://bit.ly/2HaFurN">คลิกอ่านบทความด้านการลงทุนและการบริหารธุรกิจ ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ มีนาคม 2561 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="http://bit.ly/2HaFurN"><img style="width: 250px; height: 328px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/b016375a9b6beb0537fe391ea3131a53.jpg" alt="" /></a>

รีพับลิกันหลงลืมวิชาหั่นภาษี 101

<h2>นี่จะเป็นประเด็นที่สร้างคะแนนให้ประธานาธิบดี Donald Trump ได้ไม่น้อย ในอันที่จะสางปัญหาการล่วงละเมิดทางการค้า ขณะเดียวกันก็จะช่วยให้เป้าหมายการลดราคายาตามใบสั่งแพทย์มีความคืบหน้ามากยิ่งขึ้น นั่นคือการยืนกรานให้ผู้ซื้อต่างประเทศที่ซื้อยาจากบริษัทเวชภัณฑ์ของอเมริกา ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นหน่วยงานรัฐบาล ต้องมีส่วนร่วมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายด้านการวิจัยและพัฒนายาเหล่านี้ ปัจจุบัน ชาวอเมริกันเป็นผู้ให้เงินอุดหนุนแก่ผู้ใช้ยาของอเมริกาในต่างประเทศ</h2>
ระบบการผลักดันยาตัวใหม่เข้าสู่ตลาดในสหรัฐฯ จนประสบความสำเร็จนั้นมีค่าใช้จ่ายเฉลี่ยอยู่ที่ราว 2.4 พันล้านเหรียญ กระบวนการการอนุมัติทั้งหมดก่อนที่ยาจะได้รับการอนุมัติใช้เวลาประมาณ 12 ปี ค่าใช้จ่ายดังกล่าวรวมถึงยาตัวอื่นๆ ทั้งหมดที่มีการค้นคว้าวิจัยแต่ไม่ได้นำออกไปใช้นอกห้องทดลอง หรือไม่ก็ไม่ผ่านขั้นตอนการทดสอบทางคลินิกขององค์การอาหารและยาสหรัฐฯ (FDA) ที่มีค่าใช้จ่ายสูงและกินเวลายาวนาน

บริษัทยาจะได้รับสิทธิบัตรในผลิตภัณฑ์ยาของพวกเขาเป็นเวลา 20 ปี ซึ่งหมายความว่าบริษัทเหล่านี้จะมีเวลาที่มีอำนาจผูกขาดประมาณ 8 ปี (อายุสิทธิบัตร 20 ปี หัก 12 ปี ที่ต้องสูญไปในการสะสางความยุ่งยากต่างๆ เพื่อให้ยาตัวหนึ่งๆ สามารถออกจำหน่ายได้) จึงไม่น่าแปลกใจที่ราคาเริ่มต้นของตัวยาใหม่ๆ จะสูงลิบลิ่ว แม้ว่าค่าผลิตที่แท้จริงต่อยา 1 เม็ดจะต่ำมาก (ตามหลักการก็คือเมื่อยาหลุดสิทธิบัตรแล้ว ผู้ผลิตรายอื่นจะรีบนำยาสูตรลอกเลียนซึ่งเรียกว่ายาสามัญออกสู่ท้องตลาดจำหน่ายในราคาที่ถูกกว่ามาก น่าเสียดายที่กฎเกณฑ์ต่างๆ ของ FDA ทำให้กระบวนการนี้ต้องล่าช้า Dr. Scott Gottlieb คณะกรรมาธิการคนใหม่ของ FDA ได้ขจัดอุปสรรคดังกล่าว นี่เป็นเหตุผลที่อัตราการอนุมัติตัวยาเพิ่มขึ้นกว่าเท่าตัว)

เมื่อบริษัทยาขายยาตัวใหม่ในต่างประเทศ ผู้ซื้อต้องการซื้อในราคาเพียงเสี้ยวเดียวที่ชาวอเมริกันต้องจ่าย ข้อเรียกร้องประเภท “เราจะให้ข้อเสนอที่คุณปฏิเสธไม่ได้” ของพวกเขาดูราวกับการต่อรองของมาเฟียมากกว่านักธุรกิจธรรมดาๆ การข่มขู่อย่างชัดเจนหรือบางครั้งเป็นไปแบบแอบแฝงจะเกิดขึ้นในรูปแบบที่ว่า ถ้าบริษัทยาไม่ตกลงตามข้อเรียกร้อง รัฐบาลของประเทศนั้นๆ จะอนุญาตให้บริษัทยาอื่นผลิตยาลอกเลียนออกขาย

ถึงเวลาแล้วที่สหรัฐฯ จะต้องทำให้ยาจากอเมริกาได้ราคาที่ยุติธรรมในตลาดต่างประเทศ โดยต้องกำหนดให้เป็นนโยบายการค้าที่มีความสำคัญสูงสุด คือถ้าคุณไม่จ่ายค่าวิจัยและพัฒนาให้เรา คุณจะไม่ได้ยา เป็นอันจบ และถ้าคุณพยายามลอกเลียนสูตรยา เราจะตอบแทนด้วยมาตรการที่สาสม

ถ้าสำเร็จ ผู้บริโภคชาวอเมริกันจะได้จ่ายค่ายาในราคาที่ถูกลงมาก การเผยแพร่ปัญหาที่เกี่ยวข้องเรื่องนี้ทำให้ชาวอเมริกันได้รับรู้ว่าระบบการอนุมัติยาในปัจจุบันของอเมริกาสิ้นเปลืองและล้าหลังเพียงใด อันจะเป็นการสร้างแรงสนับสนุนทางการเมืองต่อการปฏิรูปแบบที่ Scott Gottlieb กำลังพยายามผลักดัน FDA ให้ทำ ผลดีที่ตามมาคือจะเป็นการลดแรงต้านจาก FDA ต่อความต้องการของประธานาธิบดีในการให้ผู้ป่วยระยะสุดท้ายมีสิทธิใช้ยาที่ยังติดขั้นตอนทางราชการระหว่างรอการอนุมัติ

<figure><img style="width: 250px; height: 206px;" src="http://forbesthailand.com/uploads/library/d2985bc45a303bf12c76eda93c0dc740.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVES FORBES, EDITOR-IN-CHIEF</figcaption></figure>

เรียบเรียง: เอมวลี อัศวเปรม

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events