<h2 class="p1">Marygrace Sexton ตัดสินใจขายบริษัทน้ำส้มไป ก่อนจะทำได้แต่เพียงมองบริษัทที่กำลังดิ่งลงเหว ปฏิบัติการกู้ชีพต้องเริ่มต้นขึ้นได้แล้ว</h2>
ระยะห่างออกมาจากตัวเมือง Fort Pierce รัฐ Florida ซึ่งมีโรงงานขนาดใหญ่ของ Tropicana เต็มไปด้วยรถบรรทุกส้มหลายสิบคันเข้าออกในแต่ละวัน พร้อมกลิ่นน้ำมันเปลือกส้มลอยคลุ้ง Marygrace Sexton กำลังเดินผ่านโรงงานน้ำส้มขนาดย่อมกว่าของเธอเอง เวลาหนึ่งทุ่มตรง รถบรรทุกกลุ่มแรก 6 คันจะเริ่มลำเลียงส้มน้ำหนักรวม 5 หมื่นปอนด์เข้ามา จากนั้นพนักงานจะตรวจคัดคุณภาพก่อนนำไปเข้ากระบวนการคั้น และเวลาราวตีสาม น้ำส้ม 3 หมื่นแกลลอนก็พร้อมสำหรับการบรรจุขวดต่อไป
แม้ว่าน้ำส้มของ Tropicana จะสามารถเก็บไว้ได้นานถึง 1 ปีภายในถังบรรจุขนาดล้านแกลลอนที่มีการเก็บรักษาด้วยไนโตรเจน แต่น้ำส้มของ Sexton จะถูกส่งไปจำาหน่ายสดตรงทุกๆ เช้า
“เลือกกินอาหารให้คู่ควรกับสุขภาพที่คุณต้องการสิ เราทำน้ำผลไม้สดๆ ก่อนที่มันจะฮิตเสียอีก” Sexton ซึ่งหุ่นเหมือนนักกีฬาและผิวสีแทนดูสุขภาพดีแม้จะอยู่ในวัย 60 ปีแล้ว กล่าว
ย้อนกลับไปเมื่อปี 1989 ความรู้สึกที่อยากจะแข่งกับบรรดาน้ำาผลไม้กล่องที่ใช้สารกันบูด ซึ่งวางขายเกลื่อนตามซูเปอร์มาร์เก็ต คือแรงบันดาลใจให้ Sexton ใช้เงินเก็บ 20,000 เหรียญสหรัฐฯ จากการทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในแล็บรังสีวิทยาแห่งหนึ่ง ซื้อถังสเตนเลสสตีล 2 ใบที่บรรจุน้ำส้มได้ 1 พันแกลลอน และซื้อเครื่องคั้นน้ำส้ม 1 เครื่องมาทำน้ำส้มคั้นสดๆ ในกระท่อมกลางป่า และต้องยืมรถบรรทุกห้องเย็นมาจากร้านขายเนื้อเพื่อส่งน้ำส้มคั้นสดด้วยตัวเอง
และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของบริษัท Natalie’s Orchid Island Juice Co. ซึ่งเธอใช้ชื่อของลูกสาวคนแรกที่เพิ่งคลอดเมื่อ 9 เดือนก่อนหน้านั้น มาตั้งชื่อบริษัทแรกที่เธอคลอดมากับมือเช่นกัน

<ul>
 	<li><a href="https://forbesthailand.com/world/asia/dhirendra-singh.html">Dhirendra Singh สร้าง Manpasand Beverages กิจการน้ำผลไม้ให้เติบใหญ่ในอินเดีย</a></li>
</ul>
ปัจจุบัน น้ำผลไม้ Natalie’s มีถึง 25 รสชาติด้วยกัน ตั้งแต่น้ำส้มเขียวหวานไปจนถึงน้ำมะนาวรสชาเขียว โดยวางจำหน่ายใน 42 ประเทศ และซูเปอร์มาร์เก็ต 5 พันแห่งทั่วสหรัฐฯ ซึ่งยังรวมถึงน้ำผลไม้ที่รับผลิตให้เชนร้านอื่นๆ โดยเฉพาะด้วย เช่น Pret A Manger และมียอดขายในปีที่แล้วถึง 7 ล้านแกลลอน ทำเงินได้แตะ 60 ล้านเหรียญ


<figure><img class="wp-image-12693 size-full" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/07/sexton04.jpg" alt="" width="720" height="480" /><figcaption> ขวดแห่งความบริสุทธิ์ : ผสมไปด้วยผลไม้ ดอกแดนดิไลออน และขิง ถูกลำเลียงออกจากสายพานการผลิต</figcaption></figure>
แล้วลูกรักนี้มีมูลค่าเท่าไร ถ้าลองคิดว่ากำไรก่อนหักดอกเบี้ยและภาษีของ Natalie’s นั้น ใกล้เคียงกับ 13% ที่ Pepsi ได้จากธุรกิจ Tropicana และยอดขายน้ำอัดลมในอเมริกาเหนือแล้วล่ะก็ ลองคิดด้วยว่า หากผู้ซื้อจะจ่ายกำไรก่อนหักดอกเบี้ยและภาษีหลายเท่าพอๆ กับที่จ่ายให้ Pepsi เช่นนั้นแล้ว ถังสเตนเลสสตีล 2 ถังแรกนั้นซึ่งก็ยังคงใช้งานอยู่ ก็ได้เติบโตเป็นสินทรัพย์มูลค่าเกือบๆ 140 ล้านเหรียญไปแล้วเท่านั้นเอง
Sexton ไม่เคยเกรงกลัวเลยที่จะปฏิเสธลูกค้า ซึ่งต้องการให้ใส่วัตถุกันเสียในน้ำผลไม้ที่เธอรับผลิตให้ เธอยกเลิกไลน์การผลิตไอศกรีมน้ำผลไม้ที่ต้องเติมสารเพิ่มความหนืด เพื่อป้องกันการจับตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็งในตู้แช่แข็ง เธอเป็นนักสมบูรณ์แบบที่ไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว
ทว่า นั่นก็เป็นบทเรียนราคาแพงเช่นกัน เมื่อปี 2001 เธอตัดสินใจขาย Natalie’s ให้กับบริษัทไพรเวทอีควิตี North Castle Partners ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีจากการลงทุนใน Equinox และ Jenny Craig “พวกเขาบอกว่าฉันทำได้ดีแล้ว แต่ฉันพาบริษัทไปไกลกว่านั้นไม่ได้หรอก ในขณะที่พวกเขาอ้างว่าเขาทำได้” Sexton กล่าวพร้อมกับส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “พวกเขาทำเอาฉันเสียศูนย์ไปเลย”
North Castle ยังซื้อบริษัทน้ำผลไม้อื่นๆ อีก 4 แห่งในขณะนั้น ซึ่งรวมถึง Saratoga Beverage Group และ Naked Juice ในตอนนั้น Sexton ยังนึกว่ากลุ่มผู้บริหารระดับสูงใน Natalie’s (3 คนในนั้นเป็นพี่ชายของเธอ) จะยังได้ทำงานเป็นผู้บริหารเหมือนเดิม แต่เจ้าของใหม่กลับรวมกิจการทั้งหมดเข้าด้วยกันภายใต้เจ้านายใหม่ที่ซื้อตัวมาจาก Tropicana
แล้วผลลัพธ์เป็นอย่างไร ไม่ดีเอาเสียเลย North Castle ตัดสินใจขาย Natalie’s ทิ้งในราคาขาดทุนเมื่อปี 2003 แต่ก็ชดเชยด้วยกำไรที่ได้จากการขาย Naked Juice ให้ Pepsi
ผู้ก่อตั้ง North Castle อย่าง Chip Baird ให้เหตุผลเอาไว้ว่า การผนึกกำลังส่วนหน้านั้นพิสูจน์มาแล้วว่ายากที่จะประสบความสำเร็จ และเศรษฐกิจก็ยังเผชิญภาวะถดถอยในช่วงต้นปี 2001 อีกทั้งความต้องการของนักลงทุนสถาบันก็ยังลดลง North Castle จึงใช้เวลาไม่นานตัดสินใจได้ว่ากลยุทธ์นี้ใช้ไม่ได้ผลและต้องถอนตัวออกมา

<ul>
 	<li><a href="https://forbesthailand.com/news/marketing/chabaa.html">CHABAA ฮึดสู้ตลาดน้ำผลไม้หด ส่ง “น้ำแตงโม” รับเทรนด์สุขภาพ ดันยอดขายปีนี้ 2,600 ล้านบาท</a></li>
</ul>
&nbsp;
<h2>เริ่มต้นปฏิบัติการกู้ชีพ</h2>
จากนั้น เจ้าของรายต่อมาซึ่งเป็นบริษัทผลไม้แห่งหนึ่งใน Fort Pierce ได้จ้าง Sexton ให้กลับเข้ามาเป็นที่ปรึกษาในปี 2003 และอีก 2 ปีต่อมาก็เสนอขายหุ้น 50% ให้เธอในราคาถูก (แต่ Sexton ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงข้อตกลงนั้น) “มันเละเทะมาก ฉันจึงต้องเข้าไปแก้ไข” Sexton กล่าว และในที่สุดแล้ว Sexton และครอบครัวก็ซื้อหุ้นที่เหลือกลับมาทั้งหมดในปี 2006
Sexton จัดการออกแบบโลโก้ใหม่และทุ่มเงิน 5 ล้านเหรียญไปกับเครื่องจักร รวมทั้งซื้อที่ดินพร้อมโกดังรวมพื้นที่ 11 เอเคอร์ในราคา 3 ล้านเหรียญ


<figure><img class="size-full wp-image-12692" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/07/sexton03.jpg" alt="" width="720" height="480" /><figcaption> Marygrace Sexton และลูกสาว Natalie ทายาทที่จะสืบทอดกิจการของเธอ</figcaption></figure>
เมื่อปีที่แล้ว Natalie Sexton ผู้ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจในการตั้งชื่อบริษัทตั้งแต่เมื่อ 30 ปีก่อน และได้เข้ามาทำงานกับบริษัทเมื่อปี 2012 ได้พัฒนาไลน์เครื่องดื่มเพื่อสุขภาพขึ้นมาใหม่ โดยมีการออกเครื่องดื่ม 3 รสชาติใหม่ในเดือนมีนาคมที่ใช้วัตถุดิบซึ่งไม่เคยใช้มาก่อนอย่าง ขมิ้น อัลเดอร์-เบอร์รี และดอกเสาวรส
“ธุรกิจเครื่องดื่มกำลังเดินมาถึงจุดอิ่มตัวและมีการแข่งขันสูงมาก หลายๆ แบรนด์ผลิตน้ำผลไม้ที่อ้างว่าสะอาดหรือดีต่อสุขภาพ แต่ถ้าคุณได้อ่านฉลากก็จะรู้เลยว่ามันไม่จริง เราจะเป็นทางเลือกของน้ำผลไม้แท้ท่ามกลางตลาดน้ำผลไม้กระป๋อง” Natalie ซึ่งเป็นรองประธานฝ่ายการตลาดกล่าว
ถึงแม้ว่า Sexton จะวางแผนสืบทอดธุรกิจเอาไว้แล้ว และทายาทของเธอก็เตรียมพร้อมที่จะเปิดตัวสินค้าไลน์แรกกับบริษัท แต่เธอก็ยังยืนยันว่าจะไม่มีวันเกษียณอย่างแน่นอน
“คุณจะต้องแน่วแน่และซื่อสัตย์กับสิ่งที่คุณเป็น” เธอกล่าวและย้ำทิ้งท้ายด้วยว่า “ถ้าเผื่อว่าที่ผ่านมามันยังไม่ชัดเจนพอ ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า บริษัทนี้ไม่ได้มีไว้ขาย”
&nbsp;

&nbsp;
เรื่อง: Chloe Sorvino เรียบเรียง: นันทิยา วรเพชรายุทธ


<hr />

<a href="https://buffet.ookbee.com/magazine/forbes/issue/1969cee6-51e1-4127-a766-351d15a867b8">คลิกอ่านบทความฉบับเต็มของ “การเริ่มต้นอย่างสดใหม่ของ Marygrace Sexton ในบริษัทน้ำส้มที่เกือบดิ่งเหว” ได้ที่นิตยสาร Forbes Thailand ฉบับ มิถุนายน 2562 ในรูปแบบ e-magazine</a>

<a href="https://buffet.ookbee.com/magazine/forbes/issue/1969cee6-51e1-4127-a766-351d15a867b8"><img class="alignnone wp-image-8479" src="https://forbesthailand.com/wp-content/uploads/2019/06/cover-june.jpg" alt="" width="312" height="408" /></a>

การเริ่มต้นอย่างสดใหม่ของ Marygrace Sexton ในบริษัทน้ำส้มที่เกือบดิ่งเหว

<h2>เขตชนบทของอินเดียพร้อมใจขานรับน้ำมะม่วงของ Dhirendra Singh โดยเฉพาะเมื่อเขาคิดการเล็ก</h2>
Dhirendra Singh โตมาในชนบททางตอนเหนือของอินเดียแต่เขาก่อตั้งกิจการน้ำผลไม้ Manpasand Beverages ขึ้นในรัฐ Gujarat ที่เขาย้ายไปตั้งถิ่นฐานอยู่ในเวลาต่อมา อย่างไรก็ตามเจ้าพ่อน้ำผลไม้ผู้นี้เล่าว่าเขาเพิ่งคิดไอเดียพารวยได้เมื่อไม่นานมานี้เอง ระหว่างที่เขานั่งจิบชาถ้วยละไม่ถึงเพนนีอยู่แถวชายแดนระหว่างรัฐ Uttar Pradesh กับรัฐ Bihar เมื่อปี 2009

พ่อค้าชาคุยให้ Singh ฟังว่า ร้านเล็กๆ อย่างร้านของเขาสั่งสินค้ามาเก็บได้เฉพาะของที่ราคาถูกกว่า 10 รูปี หรือประมาณ 15 เซนต์เท่านั้น ราคาเป็นเรื่องสำคัญมากและเป็นสิ่งที่ทำให้ Singh ตัดสินใจเดินหน้าในช่วง 1 ทศวรรษก่อนหน้านั้น เขามีรายได้ดีพอสมควรจากกิจการส่งน้ำมะม่วงชนิดไม่ต้องแช่เย็นไปขายตามหมู่บ้านและเมืองเล็กๆ โดยบรรจุในขวด 200 มล. แต่เมื่อเขาพัฒนาขวดขนาด 125 มล. สำหรับขายปลีกในราคา 9 เซนต์ในปี 2011 เขาก็เจอจุดที่สร้างกำไรดีมาก รายได้ของเขาเพิ่มขึ้นมากกว่าหกเท่าในช่วงหลายปีหลังจากนั้นจนกลายเป็น 111 ล้านเหรียญสหรัฐฯ

ในปีบัญชี 2017 เมื่อคิดตามอัตราแลกเปลี่ยนปัจจุบันยอดขายเกินครึ่งของ Singh มาจากเขตพื้นที่ในชนบทและเมืองเล็กของอินเดียซึ่งมีประชากร 70% ของประเทศอาศัยอยู่กำไรที่เพิ่มขึ้นจาก 1.2 ล้านเหรียญเป็น 11 ล้านเหรียญในช่วงเวลาดังกล่าวทำให้ Manpasand เหมาะสมจะเข้ามาเป็นหนึ่งในรายชื่อ Best Under A Billion ของ Forbes Asia สินทรัพย์ของ Singh ซึ่งมาจากหุ้น 44% ที่เขาถือมีมูลค่า 330 ล้านเหรียญยอดขายในช่วง 9 เดือนแรกของปีบัญชี 2018 ทำได้มากถึง 89 ล้านเหรียญแล้วแต่คาดว่ากำไรจะยิ่งโตไวกว่านั้น

“งบดุลของพวกเขาปลอดหนี้ แถมยังขยายกำลังการผลิตและรุกเข้าพื้นที่ใหม่ๆ อย่างรวดเร็ว” Amnish Aggarwal นักวิเคราะห์สินค้าอุปโภคบริโภคของบริษัทโบรกเกอร์ Prabhudas Lilladher ในเมือง Mumbai กล่าว “พวกเขายอมให้ร้านค้าได้กำไรสูงพอสมควรเพื่อจะเร่งยอดขาย และเล็งจับตลาดในจุดที่ผู้เล่นรายใหญ่อย่าง Coke, Pepsi และ Parle Agro มีช่องว่างด้านการกระจายสินค้า โดยเฉพาะในเมืองเล็กและเขตชนบท”

สิ่งหนึ่งที่คาดว่าจะมาเป็นตัวช่วยสำคัญคือการจับมือกับ Parle Products ซึ่งเป็นผู้ผลิตบิสกิตจากรัฐ Maharashtra (ไม่มีความเกี่ยวข้องกับ Parle Agro) ในเดือนพฤษภาคม 2017 โดยทั้งสองบริษัทตกลงจะขายบิสกิตและน้ำผลไม้เป็นชุดคอมโบในร้านค้าที่ขายสินค้าของ Parle ทั้ง 4.5 ล้านแห่ง Manpasand จะต้องจัดการปัญหาที่มาพร้อมการทำบรรจุภัณฑ์ขนาดเล็กอย่างเรื่องต้นทุนการบรรจุที่แพงกว่าและกำไรที่น้อยกว่า แต่บริษัทก็จัดการกับปัญหาเหล่านี้มาตลอดอยู่แล้ว และยังจะได้พึ่งพากำลังของ Parle ในการกระจายสินค้าอีกด้วย

Singh วัย 35 ปีซึ่งมีภรรยา 1 คนและลูกเล็ก อีก 2 คนจึงเริ่มขายน้ำมะม่วง เขาขับรถแวน Ford Voyager คันเก่าออกไปตามชนบทห่างไกลเพื่อทำความเข้าใจเรื่องการกระจายสินค้าในระดับร้านค้า แล้วก็ดึงครอบครัวและเพื่อนๆ มาเป็นลูกค้าเพื่อสร้างฐานธุรกิจในแถบเมืองบ้านเกิดที่ Uttar Pradesh

“ผมมาจากชนบทของอินเดีย ผมรู้จักผู้คน พื้นที่ และถนนหนทาง” Singh กล่าว

ช่วงแรกเขาจ้างโรงงานที่ Mumbai ให้ผลิตสินค้า แต่เมื่อเข้าสู่ฤดูร้อนและความต้องการสินค้าพุ่งสูงสุด โรงงานที่ Mumbai กลับผลิตสินค้าให้ Manpasand ตามความต้องการที่เพิ่มขึ้นไม่ได้ จึงทำให้ Singh เสียโอกาสขายสินค้าในช่วงฤดูขาย และเขาก็ยังไม่มีโรงงานของตัวเองจนกระทั่งปี 2005

“ผมไม่มีเงินทุนหรือที่ดิน ผมแยกเดบิตกับเครดิตไม่ออก ผมแค่มีแรงกระตุ้นอยากทำธุรกิจ” เขาสารภาพ ขณะนั่งอยู่ในสำนักงานที่คล้ายบ้านต้นไม้ ซึ่งรายล้อมไปด้วยต้นไม้ของจริงและอยู่ติดกับโรงงานน้ำผลไม้ของเขาที่ชานเมือง Vadodara อันเป็นที่ตั้งสำนักงานใหญ่ของบริษัทด้านในห้องทำงานของเขามีขวดน้ำผลไม้วางเรียงกันอยู่บนชั้นวางของจนดูเหมือนร้านของชำในชนบท

Manpasand ทำธุรกิจอยู่ในกลุ่มที่มีผู้ประกอบการจำนวนมาก เขาจึงต้องสู้กับทุกคนตั้งแต่รถเข็นขายน้ำอ้อยหรือน้ำมะนาวข้างทาง ไปจนถึงบริษัทข้ามชาติ อย่าง Coca-Cola กับ PepsiCo รวมทั้งผู้เล่นรายใหญ่ในประเทศอย่าง Parle Agro และ Dabur

Singh จะจีบผู้บริโภคในเขตชนบทของอินเดียด้วยสินค้าใหม่ ดังเช่นกรณีของ Fruits Up ซึ่งเปิดตัวในปี 2014 “เราสร้างเครื่องดื่มโคล่าจากน้ำผลไม้อัดลม” เขาเล่าด้วยภาษาฮินดีเป็นหลัก “เราตัดคาเฟอีนออกแล้วเริ่มจากใช้น้ำแอปเปิล แต่กลิ่นแรงเกินไปเราผสมเครื่องดื่มตั้งหลายพันลิตรกว่าจะได้สีที่พอดีและผลไม้ที่เหมาะสม พอลองใช้องุ่นดำก็ลงตัวเลย”

ปัจจุบัน Fruits Up เป็นแบรนด์มูลค่า 30 ล้านเหรียญที่มีน้ำอัดลมรสองุ่น ส้มและเลมอน ไล่ตาม Coke, Fanta และ Sprite มาติดๆ แบรนด์นี้ยังมีน้ำผลไม้ไม่อัดลมอีก 5 รส ซึ่งได้รับสิทธิประโยชน์ด้านภาษีสินค้าและบริการเนื่องจากเป็นเครื่องดื่มที่ไม่เติมวัตถุเจือปน

สำหรับนักลงทุนแล้ว พวกเขามีกำลังใจดีเมื่อเห็นว่า Singh จดจ่อกับธุรกิจอย่างมาก “เขารู้ลึกในเรื่องช่องทางการกระจายสินค้ากับเศรษฐศาสตร์ของร้านค้าในหมู่บ้านและเมืองเล็ก” Vishal Sood กล่าว เขาเป็นกรรมการผู้จัดการของกองทุนร่วมลงทุน SAIF Partners ซึ่งบริหารสินทรัพย์มูลค่ารวม 3 พันล้านเหรียญ SAIF เป็นผู้ถือหุ้น 18% ที่ลงทุนใน Manpasand ตั้งแต่ปี 2011

Vishal  Sood เล่าถึงประสบการณ์ตอนที่ Singh มาขอให้พาเขาไปบริษัทน้ำผลไม้ของจีนซึ่ง SAIF ในจีนลงทุนอยู่ Singh อยากเข้าใจการผลิตในสเกลใหญ่เพราะเขารู้ว่าเขาจะต้องทำเองในไม่ช้า หลังจากไปดูงานที่โรงงานใน Beijing และ Shanghai ซึ่งปัจจุบัน Singh ได้นำความรู้มาใช้กับโรงงานใหม่ๆ ของเขาเอง Singh ก็ขอให้ Sood พาเขาไปที่ตลาดในเมือง

“ผมนึกว่าเขาจะไปซื้อของฝากครอบครัว” Sood เล่า “แต่เขาไปซื้อน้ำผลไม้ชนิดต่างๆ มา 25-30 อย่าง ทั้งแบบขวดและแบบกล่องเขาเอามาลองชิม เทน้ำออก แล้วเก็บขวดและกล่องเปล่ากลับอินเดีย เพื่อจะทำความเข้าใจเรื่องบรรจุภัณฑ์กับส่วนผสม”

Abhishek ลูกชายวัย 30 ปีของ Singh ก็หลงใหลในธุรกิจนี้เช่นเดียวกับพ่อ ปัจจุบันเขาเป็นกรรมการบริษัทและควบคุมการดำเนินงาน “เราทำธุรกิจด้วยแนวทางแบบ Toyota Innova ไม่ใช่แนวทางแบบ Mercedes” Abhishek กล่าว “ถ้าใช้วิธีไหนแล้วได้ผลคุ้มค่า เราก็จะทำ (อย่างนั้น) ผมถูกเลี้ยงมาแบบนี้แหละ”

ขณะเดียวกัน Manpasand ก็สยายปีกออกไปยังเมืองใหญ่ บริษัทมีธุรกิจที่มั่นคงจากการให้บริการเครื่องดื่มแก่ Indian Railways ซึ่งนับเป็นรายได้ 1 ใน 5 ของบริษัท และปัจจุบันบริษัทก็กำลังขยับเข้าสู่ร้านค้าปลีกในสนามบินและเข้าสู่ตอนใต้ของอินเดียบริษัทส่งสินค้าเข้าไปขายในเนปาลและอยากจะขยายจากเนปาลเข้าสู่บังกลาเทศต่อไป

“ระหว่างที่ขยายกิจการ Manpasand ก็ต้องเสริมกำลังให้กลุ่มผู้บริหารด้วยการหามืออาชีพอาวุโสเข้ามาทั้งในระดับสูงและระดับกลาง” นักวิเคราะห์ Aggarwal กล่าว

“และพวกเขาก็ต้องปรับปรุงกระบวนการภายในและระบบหลายอย่าง เพื่อให้ทำธุรกิจได้ครอบคลุมทุกภาคส่วนของประเทศ”

เรื่อง: Anuradha Raghunathan เรียบเรียง: ธรรดร โสตถิอำรุง

<hr />

<a href="http://bit.ly/2Jqfqwo">คลิกอ่านฉบับเต็มของ "จิ๋วแต่แจ๋ว" ได้ที่ Forbes Thailand Magazine ฉบับ มิถุนายน 2561 ในรูปแบบ e-Magazine</a>
<a href="http://bit.ly/2sscxRI"><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/f88efffd328103b25d80f6c20d7f1bea.jpg" alt="" /></a>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events