<h2>ทำไมสมาชิกสภาผู้แทนจากพรรครีพับลิกันถึงมัวแต่งุ่นง่านไม่รีบยกเลิก <strong>Obamacare </strong>และนำนโยบายใหม่ด้านการดูแลสุขภาพประชาชนอเมริกันมาใช้แทนสักที?</h2>
ทำไมสังคมถึงได้ตั้งแง่กับนโยบายด้านนี้ของพรรครีพับลิกัน ทั้งที่เรื่องนี้เป็นประเด็นสำคัญที่ส่งผลให้พรรครีพับลิกันชนะการเลือกตั้งจนคุมเสียงส่วนใหญ่ได้ทั้งในสภาสูง สภาล่าง และในการเลือกตั้งประธานาธิบดีรอบล่าสุดด้วย? จะว่าไปแล้ว กฎหมายฉบับนี้ถูกนำออกมาใช้นานกว่าเจ็ดปีแล้ว และก็เป็นนโยบายที่ถูกประชาชนก่นด่าวิพากษ์วิจารณ์ยกใหญ่มาตั้งแต่เมื่อเริ่มนำออกมาใช้เสียด้วยซ้ำ

คำตอบก็คือ พรรครีพับลิกันพลาดอย่างแรงที่ปล่อยให้คู่แข่งทางการเมืองอย่างพรรคเดโมแครตเป็นคนคุมเกมในเรื่องนี้ไปได้ อยู่ดีๆ เรื่องนี้ก็ถูกพลิกประเด็นไปกลายเป็นว่าประชาชนชาวอเมริกันนับล้านๆ คนจะต้องสูญเสียสิทธิ์ประกันตนในการรักษาพยาบาลไป

ซึ่งในภาวะนี้ ประชาชนปักใจไปแล้วว่านโยบายเรื่องนี้ของรัฐบาลพรรครีพับลิกันจะต้องแย่กว่าของเดิมแน่ๆ ส่วนจะแย่กว่าแค่ไหนนั้นยังเป็นเรื่องที่ต้องลุ้น ภาพที่ประชาชนอเมริกันมโนกันไว้ก็คือ บรรดาคนเจ็บคนป่วยจะไม่ได้รับการคุ้มครองจากสวัสดิการรัฐเหมือนที่เคยได้ก่อนหน้านี้ และต้องไปแออัดยัดเยียดกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความหวังว่าจะได้รับการรักษา

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/dca79015800ff59ce8d254dd36e1db4c.png" alt="" width="680" height="455" /><figcaption> พรรครีพับลิกันภายใต้การนำของ Donald Trump ดำเนินแผนผิดพลาดในการยกเลิก Obamacare หลังจากปล่อยให้พรรคเดโมแครตสร้างกระแสต่อต้านการยกเลิกในหมู่ประชาชนอเมริกัน</figcaption></figure>

การที่พรรครีพับลิกันพร่ำเพ้อกับการที่จะดึงเม็ดเงินนับแสนล้านเหรียญออกมาจากโครงการ <strong>Medicaid</strong>เพื่อเอาไป “ใช้จ่าย” แทนเม็ดเงินที่หายไปจากการลดภาษีให้กับเหล่าผู้มีอันจะกิน ก็ยิ่งตอกย้ำภาพพจน์ในสายตาของประชาชนชาวอเมริกันว่า ถึงแม้ Obamacare จะแย่สักแค่ไหน แต่มันก็น่าจะยังดีเสียกว่าแผนอะไรก็ตามที่รัฐบาลรีพับลิกันจะเข็นออกมา ซึ่งความรู้สึกร่วมของสังคมอเมริกันในยามนี้ก็คือ อยากให้มีการพยายามแก้ไขส่วนที่แย่ๆ ของ Obamacareเท่าที่จะทำได้ มากกว่าที่จะลอยแพเพื่อนร่วมชาติจำนวนนับล้านๆ คน

เมื่อถึงจุดนี้ พรรครีพับลิกันถูกมองว่าเป็นพรรคขี้ตืดไปเสียแล้ว ถึงแม้ว่าข้อกล่าวหาที่พรรคเดโมแครตใช้โจมตีรัฐบาลส่วนใหญ่จะเป็นประเด็นที่ไร้สาระ แต่มันก็เป็นประเด็นที่คาใจประชาชน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีประเด็นเรื่องการ “ทำแต้ม” ของสำนักงบประมาณสภาคองเกรส ซึ่งเต็มไปด้วยพวกเสรีนิยมซ้ายจัดที่ได้รับการแต่งตั้งมาตั้งแต่สมัยที่พรรคเดโมแครตยังเรืองอำนาจ (และพรรครีพับลิกันก็ไม่ได้เปลี่ยนตัวผู้บริหารสำนักตอนที่เข้ามาเป็นรัฐบาล) ดังนั้น เราจึงเห็นกฎหมายหลายฉบับที่ผ่านความเห็นชอบของสภา และกฎหมายที่เสนอโดยกลุ่มผู้นำในวุฒิสภาซึ่งต้องใช้งบประมาณหลายพันล้านเหรียญเพื่อดูแลประชาชนที่ป่วยเป็นโรคเรื้อรัง

การที่ <strong>Obama </strong>พยายามขยายโครงการ Medicaid และการใช้งบของรัฐบาลกลางก้อนโตซึ่งเป็นเหมือนการติดสินบนให้รัฐต่างๆ ให้ความเห็นชอบกับนโยบายของรัฐบาลเดโมแครต (ครอบคลุมเต็ม 100% จนถึงปี 2016 และค่อยๆ ลดลงจนเหลือแค่ 90% ภายในปี 2020) ทำให้เรื่องนี้ไม่ถูกโจมตีมากนักจากบรรดาวุฒิสมาชิกซึ่งมีบทบาทในการร่างกฎหมาย ยิ่งไปกว่านั้น ในเรื่องนี้ พรรคเดโมแครตยังประสบความสำเร็จในการดึงพวกผู้ว่าการรัฐประเภทอีแอบ (สังกัดพรรครีพับลิกันแต่เพียงในนาม) ให้พูดยุยงโจมตีนโยบายของพรรครีพับลิกัน

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/274a318954d74a6005df928784f95693.png" alt="" width="680" height="456" /><figcaption> Barack Obama อดีตประธานาธิบดีจากพรรคเดโมแครต</figcaption></figure>

อันที่จริงนโยบาย Medicaid ถือเป็นนโยบายการประกันสุขภาพที่ออกแบบมาได้แย่ที่สุดเท่าที่เคยมีการนำมาใช้โดยรัฐบาลค่ายโลกเสรีเลยก็ว่าได้ มันเป็นโครงการที่ใช้จ่ายงบประมาณแบบบานปลายไม่สิ้นสุด ในขณะที่สิทธิประโยชน์ที่ผู้ป่วยได้รับจริงนั้นแสนจะแย่

มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะพลิกสถานการณ์ในเรื่องนี้ให้ดีขึ้นได้ นั่นคือ ต้องเปิดโอกาสให้ผู้ว่าการของแต่ละรัฐออกแบบการปฏิรูปนโยบายการประกันสุขภาพเพื่อเพิ่มความครอบคลุมให้มากขึ้น เพราะในปัจจุบัน 30% ของจำนวนแพทย์ทั้งหมดปฏิเสธที่จะรับรักษาคนไข้ใหม่ที่ใช้สิทธิ์ Medicaid เพราะเบิกเงินคืนได้น้อยแถมยังล่าช้าหลายเดือน

Rhode Island และ Indiana กับอีกบางรัฐได้เริ่มเดินหน้าเพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงตามแนวทางนี้แล้ว แต่ก็ยังต้องใช้เวลาในการที่จะผ่านความเห็นชอบตามระบบราชการที่มีขั้นตอนมากมายและต้องใช้เวลา

ก่อนหน้าที่จะถึงกำหนดลงมติของวุฒิสมาชิกเพียงแค่ไม่กี่วัน ทำเนียบขาวได้จัดงานที่มีประชาชนที่ได้รับความเสียหายจากนโยบาย Obamacare มาร่วมงานด้วย ซึ่งจริงๆ แล้วมีคนแบบนี้มากมายนับได้เป็นล้านคน แต่กลับไม่ได้มีการโหมข่าว หรือกระจายข้อมูลผ่านสื่อโซเชียลมีเดียให้ผู้คนได้รับรู้ และประโคมข่าวว่าพรรครีพับลิกันจะทำยังไงให้ดีกว่านโยบายเดิม

การทำสงคราม PR จบลงตั้งแต่ยังไม่เริ่ม และก็อย่าไปตั้งความหวังมากนักว่าพรรครีพับลิกันจะทำอะไรได้ดีกว่านี้ในอนาคต

<figure><img src="http://forbesthailand.com/uploads/library/9c318f09c821c75d7eab0efd0bd74d40.png" alt="" width="250" height="206" /><figcaption> STEVE FORBESEditor-in-Chief แห่ง Forbes</figcaption></figure>

&nbsp;

ทำไมนโยบายด้านการดูแลสุขภาพของรีพับลิกันถึงไม่โดนใจคนอเมริกัน

<h2><strong>“หนังสือรับรองการทำงานอันยอดเยี่ยม”</strong> คือ ใบเบิกทางสู่งานลำดับที่สอง ที่เป็นสิ่งที่บัณฑิตส่วนใหญ่ต้องการมากที่สุดเมื่อเข้าสู่ตลาดแรงงาน เป็นที่รู้กันว่างานแรกที่ทำหลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยจะเป็นงานที่ทำไปพลางๆ ก่อนประมาณหนึ่งปีครึ่ง และเป็นตำแหน่งที่เป็นทางผ่านสำหรับไว้ประดับเรซูเม่ งานลำดับที่สองซึ่งเป็นงานที่ตรงกับเป้าหมายที่ตั้งไว้ต่างหากถึงจะเป็นงานที่ต้องการทำจริงๆ แต่ก่อนที่จะได้เปลี่ยนงานใหม่ จะต้องมีหนังสือรับรองอันทรงคุณค่าจากผู้มีอำนาจตัวจริงในโลกการทำงาน ไม่ใช่จากอาจารย์ในมหาวิทยาลัย</h2>
หนังสือรับรองอันยอดเยี่ยมซึ่งได้มาอย่างลำบากยากเย็นนี้จะกลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้ง่ายขึ้นในฤดูหนาวนี้ เมื่อศาลอุทธรณ์สหรัฐเขต 5 ได้ผลักดันให้มีการทบทวนกฎระเบียบของกระทรวงแรงงานว่าด้วยการจ่ายเงินสำหรับการทำงานล่วงเวลาฉบับใหม่ ข้อบังคับดังกล่าวเป็นที่รู้จักกันในชื่อกฎ “นางมารร้ายสวม Prada” ซึ่งตั้งชื่อตามภาพยนตร์ที่ออกฉายในปี 2006 ซึ่งกล่าวถึงบรรณาธิการบริหารนิตยสารแฟชั่นชั้นนำซึ่งมีนิสัยร้ายกาจ ที่ชอบข่มเหงคุกคามลูกจ้างใหม่ซึ่งเป็นบัณฑิตสาวจากมหาวิทยาลัย Northwestern ทั้งวันทั้งคืน ด้วยการจิกใช้งานลูกจ้างสาวในขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหารเย็นกับพ่อ อยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของแฟนหนุ่ม หรือพูดง่ายๆ ว่าเป็นการบ่อนทำลายสุขภาพจิตของเธอนั่นเอง

เพื่อเป็นการปกป้องลูกจ้างที่ประสบปัญหาแบบ Miss Northwestern กระทรวงแรงงานภายใต้การบริหารของรัฐบาล Obama ได้ปรับเพิ่มเพดานรายได้ โดยรัฐบาลกลางกำหนดให้จ่ายค่าแรง 1.5 เท่าสำหรับการทำงานล่วงเวลาให้กับลูกจ้างที่มีรายได้ต่ำกว่าเกณฑ์ดังกล่าว มีการกำหนดเพดานรายได้ใหม่ไว้ที่ 47,476 เหรียญสหรัฐฯ เพิ่มขึ้นจากเดิมซึ่งอยู่ที่ 23,660 เหรียญฯ ซึ่งการปรับเพิ่มเพดานรายได้ใหม่นี้ส่งผลกับแรงงานหลายล้านคน ในจำนวนนี้ส่วนหนึ่งไม่ใช่แรงงานที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย แต่อีกส่วนหนึ่งเป็นบัณฑิตจบใหม่ กระทรวงแรงงานภายใต้การบริหารของรัฐบาล Trump ซึ่งเป็นผู้มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดในการตัดสินใจเกี่ยวกับการกำหนดกะการทำงานใหม่มีแนวโน้มที่จะเข้าข้างฝ่ายลูกจ้าง

พนักงานที่มีอายุมากกว่าซึ่งถูกใช้งานหนักเยี่ยงทาสเช่นนี้เกือบทุกคนต้องการหรือมีความจำเป็นต้องได้ค่าแรงเพิ่ม แต่มีคำถามข้อหนึ่งว่าการฝึกอบรมเพิ่มเติมจะเกิดประโยชน์กับพนักงานเหล่านี้มากกว่าการออกคำสั่งจากรัฐบาลกลางหรือท้องถิ่นให้จ่ายค่าจ้างเพิ่มหรือไม่ แต่ในความเป็นจริงแล้วพนักงานที่มีอายุน้อยเป็นฝ่ายที่ต้องต่อสู้ดิ้นรนมากกว่า เมื่อมองย้อนไปในอดีต นายจ้างคนแรกของลูกจ้างจะรู้จักพนักงานที่เพิ่งเรียนจบของตนเป็นอย่างดี จนเรียกได้ว่ารักและเอ็นดูพวกเขาเลยทีเดียว ทุกคนในที่ทำงานซึ่งอาวุโสมากกว่าจะใจดีกับน้องใหม่เป็นพิเศษ นายจ้างเคยทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดให้บรรดาพนักงานใหม่วัย 23 ปี “ของตน” ถึงแม้ว่าจะเป็นพนักงานที่มีความคิดเห็นทางการเมืองขัดแย้งกันก็ตาม

ทุกวันนี้ฝ่ายบริหารยังคงได้ประโยชน์หลายอย่างจากพนักงานใหม่ ยกตัวอย่างเช่น การมีสมองคิดไอเดียแปลกใหม่ หน้าไม่ช้ำ ค่าแรงต่ำ และมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับ iPhone เทคโนโลยีขั้นสูง วิทยาการคอมพิวเตอร์ และตลาดเทคโนโลยีอย่างลึกซึ้ง (เมื่อเปรียบเทียบกับคนที่อายุมากกว่า)

แต่ปัญหาก็คือการเลือกหุ้นและงานยากๆ ไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบของพนักงานที่เพิ่งเริ่มต้นชีวิตการทำงาน และในปัจจุบันภาระหน้าที่ซึ่งมีความสำคัญได้ลดความได้เปรียบของสิ่งที่คนรุ่นใหม่ทำได้ดีกว่าจนหมด บัณฑิตจากรั้วมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่จบการศึกษาในสายมนุษยศาสตร์ไม่เคยได้อ่านสิ่งที่ Miss Northwestern ทำ วัฒนธรรมการต่อต้านโลกธุรกิจของบัณฑิตจากรั้วมหาวิทยาลัยได้ยกระดับจากการเรียกร้องความยุติธรรมทางสังคมขึ้นไปจนถึงขั้นที่ไม่ก่อให้เกิดกับประโยชน์กับฝ่ายใดเลย วัฒนธรรมดังกล่าวไม่สามารถแสดงให้เห็นถึงความจริงจังของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในออฟฟิศ คนรุ่นใหม่ที่เห่อเทคโนโลยีและภาคภูมิใจในใบปริญญาบัตรจึงมักจะไม่ “เข้าใจ” เรื่องระเบียบวินัยในสถานที่ทำงานหรือลำดับชั้นการบังคับบัญชา

ความตึงเครียดดังกล่าวปรากฏให้เห็นใน <em>The Devil Wears Prada</em> ในการทำงานวันแรก Miss Northwestern ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกดูถูกเหยียดหยามเมื่อนายจ้างผู้ร้ายกาจของเธอตัดสินใจเลือกอย่างพิถีพิถันระหว่างเข็มขัดอความารีนสองเส้นซึ่งมีรายละเอียดไม่ต่างกันเลย

นายจ้างผู้ร้ายกาจน็อตหลุดและตัดสินใจแบบที่ผู้บริหารในวงการแฟชั่นชั้นสูงทำกัน ซึ่งส่งผลกระทบในวงกว้าง เครื่องแต่งกายแต่ละชิ้นที่ได้รับคัดเลือกมาโชว์สามารถ “สร้างเม็ดเงินได้หลายล้านดอลลาร์และสร้างงานได้นับไม่ถ้วน” ผู้กำกับศิลป์เคยวิพากษ์วิจารณ์ Miss Northwestern ว่า “หลายคนยอมตายถวายชีวิตเพื่อให้ได้ทำงานที่นี่ แต่เธอทำงานแบบซังกะตายไปวัน”

โชคดีที่ Miss Northwestern เรียนรู้ที่จะปรับตัวได้เร็ว แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ว่าลูกจ้างยุคมิลเลนเนียลทุกคนจะสามารถปรับตัวได้รวดเร็วเช่นนั้น หลายคนถึงแม้ว่าจะทำงานมาครึ่งปีแล้วแต่สังคมออนไลน์ก็ยังเป็นโลกแห่งความจริงสำหรับพวกเขามากกว่าชีวิตในที่ทำงานเสียอีก เก้าเดือนผ่านไปพวกเขาก็ยังคงทำให้นายจ้างผิดหวังด้วยผลงานที่ต่ำกว่ามาตรฐาน ปัญหาไม่ได้เกิดจากการที่บัณฑิตใหม่เหล่านี้ก้าวเดินไม่ตรงตามจังหวะของเสียงกลอง แต่ปัญหาก็คือพวกเขาไม่ได้ยินเสียงกลองให้จังหวะของนายจ้างเลยแม้แต่น้อย การขาดความใส่ใจที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้เองทำให้นายจ้างไม่เกิดความรักใคร่เอ็นดูในตัวลูกจ้าง และไม่มีอารมณ์ที่จะร่างหนังสือรับรองการทำงานอันยอดเยี่ยมซึ่งลูกจ้างต้องการมากที่สุด

<strong>บทเรียนของนางมารร้าย</strong>

วิธีการสร้างความก้าวหน้าสำหรับผู้ที่มีรายได้ต่ำกว่า 47,476 เหรียญฯ คือการศึกษา แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือพนักงานที่อาวุโสจะได้ประโยชน์จากการกลับไปเรียนในระบบอีกครั้งหนึ่ง ส่วนพนักงานที่มีอายุน้อยจะต้องเลิกยึดติดอยู่กับความรู้ในตำรา ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมองว่าเงินจากการทำงานล่วงเวลาเป็นสิ่งที่ตนเองสมควรได้รับ

การออกกฎดังกล่าวทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลในแง่ลบเช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับค่าแรงขั้นต่ำ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาต้นทุนที่เพิ่มขึ้น นายจ้างได้ลงมือทำสิ่งที่ไม่เป็นธรรมมากกว่าเดิม ซึ่งได้แก่การปรับลดเงินเดือนลูกจ้าง การตัดสวัสดิการรักษาพยาบาล รวมถึงการแบ่งงานให้กับพนักงานพาร์ทไทม์นิรนามผู้ซึ่งสามารถทำงานได้โดยที่ไม่ต้องมีใครสอนงาน วิธีการอีกอย่างหนึ่งที่ฝ่ายบริหารเลือกใช้เพื่อป้องกันปัญหาต้นทุนที่เพิ่มขึ้นก็คือยุติการจ้างพนักงานอายุน้อยโดยสิ้นเชิง และว่าจ้างเฉพาะพนักงานซึ่งมีประสบการณ์การทำงานแล้วเท่านั้นซึ่งรับประกันได้ว่าสามารถทำงานได้คุ้มค่ากับต้นทุนที่เพิ่มขึ้น แนวโน้มดังกล่าวได้สร้างความหวาดวิตกมากกว่าสิ่งที่ปรากฏในภาพยนตร์ <em>The Devil Wears Prada</em> เสียอีก ท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่บัณฑิตจบใหม่ทุกคนหวาดกลัวมากที่สุดก็คือการเตะฝุ่นนั่นเอง

แต่ข่าวดีก็คือนักการตลาดโลกเสรีซึ่งร่วมรัฐบาล Trump ได้ส่งสัญญาณว่ามีความยินดีที่จะยกเลิกกฎหมายใหม่ๆ อย่างเช่นกฎนางมารร้าย เป็นเรื่องดีสำหรับลูกจ้างหนุ่มสาวและผู้เป็นนายจ้างถ้าหากว่าทั้งสองฝ่ายพยายามทำความรู้จักกันคุ้นเคยกันให้มากขึ้นโดยสร้างความขุ่นข้องหมองใจต่อกันให้น้อยลงไม่ว่าจะมีความคิดเห็นทางการเมืองไปในทิศทางเดียวกันหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่น่าขำก็คือ ถ้าหากว่ามีบัณฑิตหัวเอียงซ้ายได้รับหนังสือรับรองการทำงานอันยอดเยี่ยมจากนายจ้างหลังจากที่มีการยกเลิกกฎนางมารร้ายแล้วละก็ คนหัวเอียงซ้ายคนนั้นจะต้องรู้สึกขอบคุณพรรครีพับลิกันอย่างที่สุด

<figure><img src="http://www.forbesthailand.com/uploads/library/7d8c0a078c18074f0cf8eb8f9239bb9a.png" alt="" width="250" height="272" /><figcaption> AMITY SHLAESPresidential Scholar ประจำ King’s College และประธานกรรมการ Coolidge Foundation PAUL JOHNSON นักประวัติศาสตร์อังกฤษผู้มีชื่อเสียงและนักเขียน และ DAVID MALPASS นักเศรษฐศาสตร์ระดับโลก และประธาน Encima Global LLC</figcaption></figure>

<em>เรียบเรียง: ริศา  ภาพ: THOMAS KUHLENBECK</em>

News

Forbes lists

World

Leaderboard

Commentaries

Forbes life

Events